25.6.04

No súper
Atópome diante da carnicería por cominación de B (tes que comer carne vermella porque blablablabla); a cola é moito máis longa ca nos meses de inverno e os tipos humanos, máis variados. Instálome á beira dun matrimonio de mediana idade disposta a esperar a miña quenda de xeito civilizado; os audífonos acabados de limpar e con pilas novas non perden palabra.
-Es que aquí no hay esa carne que digo, se llama blanqueta y es blanca, no como esa roja que tienen ustedes. Sabe mucho mejor.
-No, señor; aquí, de esa que dice usted no tenemos; aquí es toda roja, como puede ver; es muy sabrosa y muy fresca.
-Como la blanqueta, no; la blanqueta es mucho más rica.
Afástome un par de metros, non sei por qué; quizais percibo unha fervura interior que non agoira nada bo e convenme ser prudente. Escollo a faldra con óso que me mandaron e marcho cara á caixa. O matrimonio de antes precédeme; suspiro, observo e, malpocadamente, continúo escoitando.
-Los tomates me los dejas para el final, ¿entendido? ¿Dónde están los tomates? ¿No los has cogido?
-Sí, hombre, los he cogido; no sé donde están. ¡Ah!, mira, aquí.
-Pues déjalos para el final, para que queden encima de todo. Tú atenta, ¿eh?; para el final.
E para o final quedaron os famosos tomates, machucando sen dó unha bolsa de cereixas tenras.
Por certo, tanto os tomates coma as cereixas eran vermellos.

Ningún comentario :