28.6.08

Verán

O bo tempo tenme un pouco afastada do blog e coas vacacións de B andamos bastante por fóra; iso non me impediu estes días ler El libro de los muertos de Patricia Cornwell, a quen ultimamente leo máis por tradición que por afección, quizais porque a serie, moi longa, emprendeu un camiño que non me acaba de satisfacer, con demasiados conflitos amorosos e unhas leas que por veces semellan un tanto forzadas. Os seareiros da autora quedarán contentos, seguro.
Un nicho para Marilyn de Miguel Anxo Fernández, a primeira entrega da serie de novela negra protagonizada por Frank Soutelo, sorprendeume positivamente e xunto con ela merquei a terceira, Tres disparos e dous friames, que comeza dun xeito bastante tórrido, aínda que con moi boa pinta.
A terceira novela de Cornelia Funke das protagonizadas por Mo, Muerte de tinta, que pecha a triloxía do mundo de tinta xa está no meu poder e empecei botándolle unha ollada que promete bos momentos e a resolución dos problemas en que se viron metidos os protagonistas por ter voces engaiolantes que transforman a palabra escrita en realidade.
Entrementres, continúo intentando educar a Dona, verdadeiro saco de mecos que cada día medra un pouco máis.

17.6.08

Milagre?

Non quixen tirala cando pareceu esmorecer definitivamente hai catro anos. Por moito que o intentei, non conseguín sacala adiante e quedou murcha nun testo onde se plantaron outras cousas. B viuna un día que andaba de xardineiro na nova casa e pensou que era unha herba calquera, pero eu recoñecina. Regalámoslle o tempo que non nos falta e agradeceuno así, medrando.
Na Natureza case todo está latente por un tempo mentres conserva un sopro de vida para, no momento axeitado, brotar con pulo e beleza acumulados. Ela lévame a pensar que non todo está perdido.

10.6.08

Jota

Jota é un home de idade indefinida, con aspecto de andar entre os setenta e os oitenta, pero podo equivocarme porque posiblemente a vida o desgastou de máis. Axúdase dun caxato para camiñar ao que nin sequera lle sacou a etiqueta do prezo e arrastra os pés embutidos nuns calcetíns e nunhas sandalias. Fixeime nel hai tempo, se cadra pola expresión de cansazo e amargura da súa faciana e por tomar os viños nas terrazas á beira dun colega paralítico que xa non anda con el.
Onte, por primeira vez, vino sorrir. Achegouse á mesa que eu ocupaba con Dona e pediume permiso para sentar; quixen convidalo a un viño pero non o consentiu, dixo que el pagaba. Asubioulle á cadela e esta saltoulle ás pernas (non hai xeito de quitarlle o vicio) e decontado puxéronse a xogar. Acariciouna mil e unha veces até que Dona lle lambeu a cara cun entusiasmo digno de ver; aí foi cando o vin transformado, gozando coma un neno e buscando repetir as lambetadas. Que bonito é -comentou-. Se puidese, roubábao.
Vive na residencia de maiores da vila, navegou por todo o mundo, ten fillos e muller aos que hai tempo que non ve. Na vida -dicía- cómpre aceptar o que vén. Non sabemos quen somos.

6.6.08

Camiño

Todas as mañás percorro este camiño que leva ao mundo exterior, mais tamén paso tempo nos seus arredores xogando con Dona, que se está convertendo nunha pillabana. Xa controla que eu apenas corro para perseguila cando quere xogar ao corre que te pillo, así que dá tres ou catro pasiños para afastarse de min e óllame como dicindo que? non tes folgos? A xente é moi amable con ela e algúns donos de cans saúdanme pola rúa ou páranse a falarme e acariñala. Aínda se asusta dos seus conxéneres, pero xa se anima a cheiralos e miralos sen demasiados receos. Creceu moito e pesa cada vez máis, como debe ser.

Agora ando lendo un libro de Friedrich Ani, El bebedor del tranvía, que descubrín en Boquitas pintadas. Non coñecía o autor e estame gustando bastante pola súa axilidade, o ben que crea personaxes e a aparente facilidade para mergullarnos nunha intriga interesante.

2.6.08

De beirarrúa a beirarrúa

De camiño á oficina de Correos cruceime cunha señora que falaba polo móbil. De súpeto ve unha colega vestida de punta en branco que vai pola beirarrúa de enfronte e saúdaa a berros:
- Eló? Vas palá?
Como a amiga non entende, repítelle nun ton máis alto:
- Vas palá? Vas palá?
Por fin a outra dáse por aludida:
- Pa onde?
- Palá! -insiste a primeira toda chea de razón.
- Vou pa casa, carallo, facer a comida- foi a contundente resposta da señora elegante.