27.8.08

Cativeces



Este brazo é meu, si; está así de xogar con Dona e a súa boca; mellor dito, de xogar a boca de Dona con el. Por iso cando me din que un can é un xoguete boto as mans á cabeza ante tal irresponsabilidade e inconsciencia, sobre todo se hai un cativo polo medio. Pero, claro, ten que haber de todo. Farta de que se me faga negrón sobre negrón, empecei a aplicarlle un remedio que nunca usara e que aínda non sei como me vai porque hai apenas unhas horas que o botei. Espero que funcione, abofé, porque me doe o seu.

22.8.08

Encontros

Viñeron desde Ares os criadores de Dona con Kiss, un dos dous golden que viven con eles. Non creo que Dona os recoñecese pero amosou tanta ledicia coma se chegasen vellos parentes; pasamos un par de horas moi agradables mentres os cans corricaban na horta e Kiss mexaba por todo canto recanto o fixera antes Dona. Os machos, seica, son así. O pobre maréase no coche e non amosaba o seu mellor aspecto, pero axiña atopou un cacho de óso e abstraeuse en roelo despois de percorrer o terreo e facerse -case- o dono do lugar.
E onte tivo lugar un estupendo encontro con X na terraza do Plaza, onde me relaxaba despois de fisioterapia e agardaba por B e Dona. Estivemos falando dúas horas longas como se fala cos vellos amigos, aínda que a tranquilidade viuse algo alterada polo balbordo xeral e a excitación da cadela, empeñada en subir á mesa malia saber de sobra que o ten prohibido. Foi un deses praceres inesperados que trae o verán.

14.8.08

Novidades

Por fin coñecín a Xiana, a pequecha filla de Descalza e Paleofreak, seis meses de sorrisos, ollos máis azuis có mar e unha dermatite que lle ten a pel toda aquelada. Coas súas manciñas collía o dedo que lle achegabas e respondía aos bicos que B lle mandaba polo aire rindo coa súa boca desdenteda. O papá era todo tenrura e no seu colo parecía máis pequena do que é, papou o biberón case sen respirar e logo quedou durmida no seu carriño. Foi unha experiencia ben bonita.
Tamén recibimos a visita de Chicho, o dono do Moucho, cervexaría onde pasei momentos inesquecibles alá en Auria charlando con el e co seu antigo socio, o mítico Toño. A vida cambioulle moito, pero segue sendo o tipo sensato, discreto e maduro que lembro, quizais máis crecido e máis maduro, non en van o tempo vai aprendendo cousas a calquera que estea disposto a aprender.
As nosas visitas familiares amosáronme que a vellez é unha fase da vida que ás veces dá arrepíos, pero que hai que levar con dignidade cando se pode. Incluso o Rex, todo pel e ósos, me impresionou; convertido nun venerable ancián, non deixou de marcarlle o territorio a Dona, que ao seu lado mesmo parecía gordiña. Axiña aplacou as súas manifestacións de cachorra tola que todo o pode en canto el lle dixo mira, nena, esta é a miña casa; ollo co que fas.
Por fortuna non estamos tendo un mes de agosto en exceso caloroso, aínda que os cambios de tempo e as néboas non lle sentan demasiado ben aos meus músculos doentes. Continúan a gustarme eses días grises que os turistas odian para ir á praia a corricar con B e Dona. Porque agora, meus, somos tres.