28.5.10

Estrañeza


Cando empecei a ler Mantis de Mercedes Castro preguntábame a cada pouco pero isto que é?, pero isto que é?, coma se non puidese dar creto ao que con ambigüidade sibilina se insinuaba alí. Leveina a Compostela para que me axudase a pasar as horas (por certo, todo moi ben, moi rápido e limpo) e metinme na trama de tal xeito, deixeime conducir con tanta facilidade e entusiasmo por esa prosa limpa e coidada que a rematei bastante antes do que esperaba, porque as súas catrocentas corenta e sete páxinas agoiraban como pouco un día máis.
Como dirían os expertos, a "proposta" de Mercedes Castro é atrevida, orixinal e extravagante; a sensación que tiven foi coma se a autora me chiscase un ollo e me dixese asemade "veña, anímate, permíteme que te abraie", e permitinllo, claro.
Aínda que por veces repite detalles que non achegan nada ou moi pouco á acción, a lectura resulta fluída e ao final unha acaba satisfeita de que Teresa bordease o abismo pero non caese nel.

18.5.10

Sensacións

Non acabo de entender esta preocupación por algo tan sinxelo. Xa pasei por iso e non lembro como foi, o único que cambia agora é que me van quitar o pólipo ao mesmo tempo. Será este venres e estou desexando que sexa sábado.
Por riba, os acúfenos están tan altos que me resulta imposible ignoralos nin sequera un momento. Creo que subiron de volume desde que aumentou a xordeira e me adaptaron os audífonos, vai xa para tres meses, pero ultimamente están tan presentes que me custa ferro e fariña aturalos con serenidade. Gustaríame lembrar o silencio.

5.5.10

Libros

Non perdín o vicio de ler, por suposto; sospeito que tal cousa sería imposible a estas alturas. Movida pola curiosidade, lin dous libros de Camilla Läckberg que me parecen sobrevalorados pola crítica, pero, claro, cando algo se pon de moda (neste caso, os escritores nórdicos) as gabanzas desátanse ás veces sen moito criterio.
Dous tamén foron os de Donna Leon, nun dos cales botei en falta máis escenas familiares e os comentarios agudos de Paola, a muller de Brunetti. Recoñezo que sigo a serie porque me caen ben e sempre atopo algo estimulante en cada nova entrega.
E rematei hai pouco La pista de arena de Andrea Camilleri que, coma sempre, resultou entretida, máis complexa do que a simple vista podería semellar e mesmo desenvolve unha certa tenrura cara á obsesión de Montalbano polo paso do tempo, inevitable, como todos sabemos.