29.7.11

O rei do mambo

Tobías ou Tobi é o rei da casa de Mollabao en Teucro, de onde acabamos de chegar; é un can recollido do monte haberá uns dous anos e, aínda que pareza unha gran cousa na foto, cabe entre as patas de Dona sen facer ningún esforzo; sen ofendelo, podo asegurar que me sobra man para acaricialo. Áxil, elegante, vivaz, mal comedor, amante do xogo e dos aloumiños, é amigo dos gatos que acotío aparecen por alí para pedirlle comida á miña cuñada e non minto ao asegurar que axudou a criar tres, orfos, supoñemos que por un mal accidente da nai.
Dona pasou bastante del, cómpre recoñecelo, pero Melas soubo retribuír a súa hospitalidade e ambos os dous brindáronnos a todos algúns momentos do máis divertido cando á noite saïamos á horta para tomar o fresco.
Foi de agradecer tanta vitalidade e tantas estratexias para zafar e entreterse, porque arriba a nai de B continúa murchando devagar. Apenas fala.

18.7.11

Nai e filla

Parece que se están abrazando, pero non é máis ca unha tregua nun dos seus habituais combates. Melas provoca a Dona mordéndolle os beizos ou as patas porque quere xogar; a nai, máis tarde ou máis cedo, responde e a filla, despois dunha ou dúas breves incursións, acaba por poñerse panza arriba en postura de total submisión. Dona é tan, pero tan bruta que ás veces temo pola integridade de Melas, aínda que nunca pasa nada grave.
Agora que estamos de vacacións alternan o seu obxectivo e andan tras miña ou tras B segundo non se sabe moi ben que motivo, en xeral mimarrear e mutuarse, actividades nas que son expertas.
Cando sento na butaca para descansar ou fumar un cigarro, colócanse unha a cada lado e buscan as miñas mans coa mirada ou co fociño; sentiríanse plenamente felices se estivese acariciándoas sen parar. Son tan cariñosas que acotío me pregunto como non cansan, malia que remato dicíndome que os mecos non estoxan a ninguén.

12.7.11

Seis veces, seis

Xa está na casa, pero moi frouxa e con moito medo. É a sexta vez que a operan do mesmo. Ten oitenta e seis anos e moreas de achaques. Algún médico tense estrañado de que aínda siga aquí, pero é dura; lévao demostrando desde hai máis de vinte anos, en que lle caeu enriba o enfisema. Xamais fumou.

7.7.11

Palabras que non existen

A primeira e única vez que a vin escrita foi nun exame que corrixía, hai xa moitos anos (aínda non existía a ESO), e pareceume tan gráfica e precisa que lamentei tela que riscar, aínda que non resistín a tentación de gabar o autor escribíndolle unha nota no propio exame na que o felicitaba pola súa creatividade lingüística. Porque MUTUARSE ten que ser unha auténtica pasada e nós, desde que a descubrimos, non facemos máis que empregala. As nosas cadela mutúanse cando xogan e se lamben ou cando se osman unha á outra; nós mutuámonos cando charlamos despois do xantar ou nos aloumiñamos; a xente, en xeral, mutúase cando realiza actividades gozosas en común.
E todo xurdiu ao explicar as construcións e os verbos recíprocos. E logo din que a gramática é aburrida.