28.8.11

Post-operatorio

Aínda que o nome técnico é colar isabelino nós chamámoslle funil por razóns evidentes; como as veterinarias non tiñan un do seu talle, houbo que poñerlle un meirande e a pobre vai dando tombos pola casa adiante tropezando con todo.
Ao final cumpría facelo, xa o tiñamos falado varias veces, así que aproveitamos as circunstancias e, aplaudidos polas súas médicas de cabeceira, levámola o mércores pasado a que lle quitasen o aparello. Charo amosóunolo e manexouno coa soltura de quen o fai dende hai tempo (asombroume o pequeno que é) e sinalounos unha especie de lentelliñas (entre catro e seis, a ollo) que resultaron ser embrións. O maldito atigrado (o can máis papán da zona) conseguiu o que quería, pero non volverá intentalo con ela.
Está incómoda, non pode rañar con comodidade nin meter o fociño onde quere; non entende o que lle pasa e con moita frecuencia achégase a min para que a alivie; o único que podo facer eu é acariciala e falarlle con voz tranquila e suave, ás veces rañolle os laterais do corpo ou detrás das orellas e ela lámbeme as mans. Tampouco pode saír libremente á horta, ten que ir atada para evitar que corra ou choute e xa tirou comigo unha vez e lesionoume o ombreiro dereito a base de tiróns. Cando B e Dona saen de paseo, ela xeme e choromica porque tamén quere, pero iso está prohibido. Cómpre consolala e procurar que repouse o máis posible para que o costurón cicatrice canto antes.
Se todo vai ben, dentro dunha semana será libre.

23.8.11

Os Santos

Estes días de calor, treboada, piolla, fresco e volta á calor (ideais para o corpo) gozamos da compañía de Nino e Pilar que, como xa é tradición desde que vivimos aquí, veñen pasar uns días connosco e dar unhas voltas pola zona. Son unas das poucas persoas do pasado que sigo vendo dun xeito regular, aínda que só unha vez ao ano, e recibo as súas visitas con ilusión e ledicia. Tiñan bastante que contar, pois Nino está madurando a idea de cambiar de categoría e pasar á miña, algo ao que o animamos se el está convencido; despois de todo o que pasou, ben merece tomar a vida con calma.
O domingo, tras xantar e dar unhas voltas, o esgotamento puido comigo e Pilar quedou na casa facéndome compañía, mentres homes e cadelas saían a pasear polo monte. Faloume da traizón dunha amiga e da decepción tan grande que levou, e é que a determinadas alturas da vida, a pesar da experiencia, ese tipo de asuntos non se asumen nada ben, sobre todo se a amizade duraba anos e coidabas que a envexa ficaba fóra do circuito.
A envexa, terrible sentimento que me horroriza percibilo sobre min.

18.8.11

Un excelente profesor

Serafín Moralejo deume clase hai unha morea de anos, tantos que nin coñecía a B, así que nos poñemos cara a finais da década dos setenta. Foi unha eminencia no seu campo, valorado e respectado polo mundo adiante coma o experto que era en arte medieval e investigador de ben. Daquela, con vinte anos (ou eran vinte e un?), todo iso pouco me importaba; o que me importaba era que ensinaba de marabilla, esperabas as súas clases coma auga de maio, sorrías ou rías a cachón coas súas ocorrencias (aínda lembro aquel proxector de diapositivas "manomático", en contraste co "automático") e aprendías de verdade, DE VERDADE, arte e aprendías a querer aprender máis.
As súas clases eran unha delicia e os seus exames non eran un suplicio, porque valoraba o que dicías se estaba razoado e sempre procuraba sacar o mellor de ti mesmo.
Descansa, por fin, en paz, benquerido profesor. Con todos os meus respectos.

14.8.11

Batalliñas de domingo

Que gustazo dá erguerse tarde da cama unha mañá de domingo chuviosa e agrisada. Ha!, que gustazo, si.
Entrei na cociña e notei algo na expresión de B; inquirín polas cadelas e contestoume que tiña que recuperarse do incidente. Que incidente?, preguntei. Entrou o atigrado, non sei por onde, respondeu compunxido.
Que nos entre un can na horta carecería de importancia se non nos tivésemos preocupado de pechala o mellor posible para que iso non ocorrese; tamén carecería de importancia se Melas non estivese co celo, pero está. Leva quince días do seu primeiro celo e agora atravesa a fase de recepción ao macho. Cos seus catorce meses é demasiado noviña para ter cachorros.
O invasor viuno B fuxir por un punto feble co que non contabamos e que lle queda moi preto da súa casa. Melas apareceu meneando un rabo cheo de terra e herbas, a barriga cuberta dunhas sementes espiñentas que se lle enredan no pelo e custa moitísimo sacar e con toda a pinta de ter pasado por unha boa estomballada.
Agora só queda levala á veterinaria para que tome as medidas oportunas. Maldito atigrado!

6.8.11

De tacos de papel

Cadaquén ten o seu sistema e eu respéctoos todos, como non! Se algo funciona non debe abandonarse até que se comprobe que outro vai ben.
Hai uns vintecinco anos merquei nunha feria naturista un taco de papel reciclado; supoño que tería unhas dúas mil páxinas, non sei. Ao meu poder chegara, tamén, outro taco que me regalara o da papelería cun trebello para manter ao lado do teléfono e tomar notas. Xamais os necesitei. E agora os tacos van diminuíndo de volume, porque nas sestas sen durmir tomo nota de canta idea se me cruza polo maxín e logo eses papeliños crávoos no meu vello taboleiro de cortiza, situado ad hoc á beira do ordenador para serme útil. O home de Maryland comentoume que había un programa informático para escritores en que cun simple clic pódense ter á vista notas, ideas para desenvolver, suxestións... Non me atraeu. Varias veces intentei traballar con varias ventás abertas e non me aclarei: era unha lea. Porén, con este sistema que sigo, podo sentar no chan para ler con calma os papeliños e dicirme a min mesma: pois este sérveme para tal e aquel para máis adiante; ese podo desenvolvelo antes e aqueloutro non lle vai mal a este contexto. Estouno pasando de medo.

1.8.11

Sorpresas máis que agradables

Hai dous días esperaba pasar a tarde coma adoito nos últimos tempos: un anaquiño de sesta sen durmir e logo escritura, pero unha mensaxe no móbil púxome a cen. Ico e Berta estaban no Vilar e preguntábanme onde estaba eu. Viñeron á casa, lóxico, lembramos tempos pasados e percorremos un chisco os presentes; bastantes amigos do seu enorme grupo -coñecidos meus de vello- xa son pais e non sei por que poño 'xa', porque teñen idade máis que suficiente para esa tarefa. De cando en vez teño que lembrarme a min mesma que son adultos desde hai tempo, que se este non se detén para min, tampouco o fai para os demais, que todos sen excepción seguimos crecendo sen parar.
Non podía deixalos marchar sen comer algo, así que preparei a cea mentres B regaba a horta salvaxe que temos desque lle rompeu a rozadoira eléctrica (e xa van tres). A conversa continuou entre paté e un mesturado de gambas con grelos ao forno, para rematar con dous tipos de queixos, regado todo cun suave (por moito que poña riserva) viño italiano.
Cando marcharon quedei remoendo o encontro e volvendo experimentar sensacións gratas, desas que a un lle gustaría conservar para sempre.