27.10.12

Cores e prexuízos

A lantana é unha planta ben linda que nos regalaron nun testo os criadores de Dona hai algún tempo. A primeira vez que a vin -na horta dun veciño- lembroume unha hortensia en miniatura, malia as evidentes diferenzas que as distinguen; cando M e J trouxeron este exemplar sacudiume o pensamento* de que semellaba unha bandeira. Non tardei en rexeitar esa idea como impertinente e gocei durante o seu crecemento desde que a puxemos en terra pegada a unha parede da casa; medra vizosa desde a primavera ata máis ou menos esta época do ano e achega moita ledicia a esa parte da horta; é moi agradecida e apenas precisa coidados e, aínda que non cheira, atrae abellas e abellóns acotío.
Aínda que o pensamento* non desapareceu, conseguín non telo en conta á hora de contemplala, pois, á fin e ao cabo, dun xeito obxectivo, a combinación de cores resulta moi alegre e vistosa á marxe de calquera prexuízo nacido de non se sabe onde.

20.10.12

Día de reflexión

Desde hai un par de semanas mamá non xoga moito comigo e cheira diferente; debe de ser agradable para os cans porque tanto Roco coma Imbécil xa se meteron varias veces na nosa horta con intención de xogar con ela. B sácaos de moi má maneira e Peke bótalles caldeiros de auga por riba do portón, polo que sospeito que non lles fai graza ningunha que eses dous rolden a casa e se introduzan na leira sen seren convidados.
Agora estamos as tres no estudio, Peke aporrea teclas e nós as dúas agardamos deitadas detrás da súa cadeira; fóra, B pasa a máquina de rozar e controla, para iso é o macho alfa. Teño sorte de que sexamos catro, pois mentres mamá está así, tan rara e desapegada, podo xogar con eles dous, aínda que non é o mesmo; B dáme brasa, pero Peke é moito máis repousada e mesmo se afasta de min cando me poño a correr. Sospeito que non esquece que a lesionei sen querer hai un ano, non a podo culpar.

12.10.12

BookCrossing

Jacob Most é un autor polifacético, como se pode ver nos variados temas que trata nos seus libros; tamén fixo películas , escribiu guións, foi realizador de TV e publicista. Non o coñecía de nada, pero gustoume o título que Interrobang ofreceu para que viaxase onde alguén amosase interese, previo rexistro en BookCrossing. Acabo de rexistralo agora mesmo para que vaia a Maryland, xunto ao meu bo amigo P. Espero que non o tome a mal ;).
Que me pareceu La muerte chupa cámara? Por un lado prometía ser unha novela orixinal e diferente, cos tópicos habituais da novela negra e, madía leva, con moita acción, pero... a cantidade de asasinatos brutais por un pai entolecido e astuto, as abondo numerosas escenas de sexo relatadas dun xeito case infantil, a excesiva rapidez coa que transcorre todo (tres días non semella moito tempo para matar unha ducia de persoas situadas en distintos puntos da cidade) e o espantoso ou nulo traballo de corrección converteron a lectura nun constante rosmar polo baixo e un continuo preguntarme como era posible que se publicase o libro. Iso sen contar que a historia de amor era máis que previsible desde o primeiro momento. Quizais o que máis me molestou foron as erratas e faltas de ortografía que salfiren o texto sen compaixón e os toques infantiloides de Camaleón, que se supón un tipo curtido. En fin, a ver que di P.

6.10.12

Tempo de setas

Non coñecía a existencia dese virus que salta de xeito inopinado e comunica que o ordenador (este!) está bloqueado pola POLICÍA NACIONAL -nada menos- e indica que a multa de 100 € cómpre pagala mediante un proceso un tanto curioso.
Como son da vella garda, e non quero problemas coas forzas da orde pública, dirixinme decontado á comisaría para pedir explicacións. Así como comecei a falar, as dúas persoas que me atenderon saltaron ao mesmo tempo: iso é un virus que non ten nada que ver connosco. Vale, estupendo, que ben!
Tan amables foron que mesmo chamaron un compañeiro que me indicou como eliminalo. Ben é certo que logo fun pedir papas á tenda de informática onde se encargaron de todo, e todo incluíu varias horas porque o ordenador estaba invadido de elementos alleos ao sistema.
Sei que a indignación non serve de nada, pero non puiden evitar lembrar toda a parentela dos fillos de mala nai que se divirten -ou o que sexa- amolando honrados cidadáns que non se meten con ninguén. Porca miseria!