30.12.14

O día en que cinco cans ocuparon o salón

Antes de nada, dicir que nesta foto está o Rei Kuma, un dos compañeiros de vida da estupenda fotógrafa Sara Miranda, aos que tiven a honra de recibir na miña casa o día 28, acompañados de María Patata Fría (que fai sombreiros) e dúas cadelas máis (Fiona e Tasha). Entre Kuma (que é un macho enorme), Fiona, Tasha, Dona e Melas, cinco (CINCO!!!) seres caninos deambularon pola horta presos de excitación, coa sorte de que chegou a hora do paseo e B levou a Dona e a Melas ao monte para desafogaren. Iso si, cando volveron, xuntáronse os cinco e, malia que o salón ten unhas proporcións xeitosiñas, houbo un momento en que só vía rabos, pelos e corpos movéndose ao noso redor como se estivésemos nunha protectora. Menos mal que non teño demasiadas cousas que rompan, pero debo confesar que non as tiña todas comigo, sobre todo pola miña tendencia a caer ao menor roce e a última caída xa sabemos como rematou. Tasha púxose nerviosa cando me viu coa teteira e largou dous ladridos que case me tadrean os miolos -Dona e Melas adoitan frearse e procuran non facelo dentro da casa, pois téñeno prohibido-; Dona sostivo con ela un medio rifirrafe que non pasou a maiores, e Fiona axudou a Melas a buscar a pedra filosofal no subsolo da horta. Kuma, pola súa parte, é tan grande (47-49 quilos) coma mimarreiro e buscaba mans e corpos coma se a vida lle dependese dunha caricia máis. En realidade, eu estaba feliz, sobre todo porque Sara e María son dúas persoas encantadoras coas que pasei unha tarde de domingo diferente, tomando té coma damas inglesas (non quixeron comer nada; en fin!), falando de miles de cousas e atendendo a cámara. Estou desexando ver os resultados.

8.12.14

Luz de outono

Levabamos dous anos de tanta chuvia nesta época do ano que case non lembraba o lindísimos que son os días soleados do outono. O aspecto que lle dá a luz ao ambiente antóllaseme tenro e cargado de sombras estilizadas que no verán só aparecen á tardiña. A horta está salferida de trevos e un dos pexegueiros, por curioso que pareza, cheíño de flores, malia que sen follas. O eucalipto medrou unha barbaridade e o seu tronco esvelto abanea mexido polo vento coma se se afanase nunha danza que só el comprende. Figueira, nogueiras e amendoeira erguen cara ao ceo as pólas espidas e, preto delas, o aguacate enorme, que veu de Monte Lourido nun testo, estende orgulloso as súas grandes follas. As oliveiras perderon todo o froito que hai uns meses as ateigaba, así que este ano non haberá colleita. A camelia vermella xa floreceu; a branca, máis tardona, farao a principios do ano que está a piques de empezar. Do áloe xa abrollou unha vara laranxa e a orquídea prepara as súas para cando lles chegue o momento. O tronco do limpabotellas acadou un grosor xeitoso, por iso a súa copa xa parece de verdade.
Hai leña a secar encima do pozo e, despois do xantar, seguro que na cheminea arderá un lume deses que tanto me hipnotiza, desta vez co engadido do aroma fresco e penetrante do loureiro.
A luz do outono entra a mancheas polas fiestras, ilumina a casa verde dos veciños e produce en min unha sensación moi grata, coma se me quentase a alma.