tag:blogger.com,1999:blog-65181802024-03-16T19:52:58.627+01:00GradicelaTen forma de estrela; cambia de sexo segundo precise; se perde un brazo, vólvelle medrar.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.comBlogger1066125tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-76805202723096710122016-02-23T19:08:00.001+01:002016-02-23T19:08:51.013+01:00paradela de coles: Hasta siempre,<a href="http://paradeladecoles.blogspot.com.es/2016/01/hasta-siempre.html">paradela de coles: Hasta siempre,</a><br /><br />
<br /><br />
<br /><br />
Por si no lo sabíais, María Jesús murió. Vivió como ella quería y murió de la misma forma, supongo. Era muy suya, ya lo sabéis. Ojalá descanse en paz.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-38413991018365044832016-02-04T20:00:00.000+01:002016-02-04T20:00:58.906+01:00Nunca fun gradicelaDescubrín os blogs hai doce anos grazas a un amigo que me foi convencendo para que abrise un. Daquela un blog en galego celebrábase coma unha festa do blogomillo e pensabamos -coitados de nós- que estabamos facendo historia dun xeito ou doutro.<br />
O caso é que lle puxen <b>Gradicela</b> ao meu porque había pouco lera sobre eses animais que, amais de ter forma de estrela, posuían calidades tales como rexenerar o corpo a partir dunha soa pata e, asemade, rexenerar a pata perdida no corpo eivado. E o que máis me chamara a atención fora que, segundo as necesidades do hábitat, podían cambiar de sexo para equilibrar a carencia do doutro.<br />
Unha auténtica marabilla, vaia, ou iso coidara eu naquel momento.<br />
Non había nin un ano que me xubilaran, deixaramos Ourense no verán e instalámonos en Monte Lourido, ao lado de Praia América, nunha casa que asomaba ao mar e desde a que se vían as illas Estelas, Baiona e Panxón. Tres anos que serviron para recuperarme un chisco bastante grande. Quizais ocorría que me coidaba unha gradicela de verdade e sentíame animada por un afán de superación que moita xente non comprendía.<br />
Non tiña unha idea nada clara de que ía contar, o que me apetecese -supoño- e a iso me ativen. Aquí hai desde pequenas peciñas literarias, anécdotas máis ou menos graciosas ou acedas, pouca política e bastante tempo investido procurando escribir o que mellor sabía sobre o que me interesase no momento.<br />
Hai amizades, relacións preciosas, desgustos (a morte de Ike aínda me levanta bágoas), malentendidos... En fin. De todo, como en botica.<br />
Levo oíndo desde hai anos que os blogs morreron, cousa que me fai moitísima graza. Non morreron, foron cambiando, especializándose, mudando as súas intencións e temáticas. Un blog coma o meu debe de ser un espécime único ou case.<br />
Pero se algo descubrín ao longo deste tempo é que nunca fun unha gradicela, por moito que na miña inxenuidade me gustase soñar. Mesmo o meu ánimo xa non é o que era.<br />
Se algunha vez sinto morriña deste remanso, volverei facer unha entrada. Polo momento, son incapaz de vencer o... desánimo? Sospeito que esa é a palabra. É un pouco duro decatarte de que non, non tes forma de estrela, se perdes un brazo quedas sen el e, madía leva, non podes cambiar de sexo aínda que o hábitat o esixise.<br />
Grazas a todos os que me acompañastes. Quérovos.<br />
<br />
Uxía Casal Silva.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-1001757965685669772015-08-15T21:00:00.000+02:002015-08-15T21:00:20.873+02:00Talantes?Agradezo a formación que teño porque creo que, grazas a ela, son quen de apreciar a grandeza e pequenez do mundo; sospeito que tamén inflúe o meu talante para ver con claridade que ignoro moitas cousas importantes que, para outros, son o pan noso de cada día. Gústame esa ignorancia, non por compracerme nela, senón porque, ao recoñecela, estou abrindo a porta para emendala. Sen curiosidade o gato viviría, pero non aprendería nada novo e iso sería moi triste.<br />
Pola mesma razón, non me gustan os fachendosos nin os pedantes que intentan por todos os medios deixar pampo o persoal, xa non amosando o que saben, senón facendo gala do cúmulo de coñecementos que atesouraron ao longo da vida, poñéndose por riba dos demais, do ben e do mal, e desprezando a quen non ve as cousas coma eles.<br />
No chamado mundo intelectual é moi frecuente atopar elementos así, que non empregan a lingua para que os entendan con claridade, senón que, asemade, desexan deixar patente que están noutro nivel, máis excelso quizais, máis exquisito. Quizais por unha <i>deformación</i> nacida cando impartía clase, desde o primeiro momento en que me decatei de que, se empregaba determinadas palabras, non se me entendía, procurei comezar a casa polos alicerces e non polo tellado. Iso é traballoso? Abofé que si! Cómpre buscar termos que expresen algo semellante, esmiuzar a explicación para, a seguir, introducir a palabra precisa -unha vez constatado que se comprende o seu significado- e usala con naturalidade, sen esquecer lembrar de cando en vez o concepto ao que se refire. O coñecemento non serve de nada se non se comparte e para iso cómpre adecuar o léxico que se emprega a quen nos escoita. O demais é puro farelo.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-69822726688790691562015-06-06T19:26:00.001+02:002015-06-06T19:26:09.491+02:00SeriesLer series de novelas protagonizadas polo mesmo personaxe produce unha sensación curiosa, sobre todo se comezaches a serie hai anos e agardaches a publicación da seguinte novela durante o tempo que fixese falta porque che quedou gana de máis. A cada nova entrega, o protagonista amosa un detalle, unha característica, unha pequenísima folerpa que non aparecera nas anteriores e iso faino medrar aos teus ollos. Á parte da habelencia de quen escribe para dotar o protagonista dunha mini-faceta nova que resulte verosímil, o lector agradece a (relativa) novidade quizais porque se sente a gusto e agrádalle que Guido Brunetti, Petra Delicado ou Salvo Montalbano abran unha nova xaneliña nas súas vidas e che permitan botar unha ollada. Son algo semellante a parentes non moi próximos dos que sabes algo de cando en vez, cuxa vida experimenta acontecementos coma a túa que os fai cambiar e ti, espectadora privilexiada, asistes a eses cambios que che poden gustar ou non, pero que de seguro te entreteñen. A idea que tiñas dese personaxe muda, ás veces de xeito irremediable, e se non che agrada o rumbo que encara, abandonas a serie sen moitos remorsos, mais cunha leve sensación de desgusto ou traizón.<br />
Pouco espazo queda xa para Kinsey (unhas tres novelas) porque o alfabeto está rematando, e debo recoñecer que me vai custar prescindir das súas historias. Mariana de Marco hai algún tempo que me cansou. A Marco Didio Falco teño que estar de "quero" para lelo, e de Kay Scarpetta aínda me quedan dúas aventuras sen tocar. Vila e Chamorro non tardarán (espero) en saír de novo a resolver un caso e de Harry Bosch agárdame unha entrega, ao igual que de Pitt, Jaritos e Pendergast -aínda que este último está comezando a incharme os narices.<br />
Iso sen contar co que está á espera de lectura e non ten precedentes.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-91328371180113985182015-05-29T21:04:00.001+02:002015-05-29T21:04:35.884+02:00Club de lectura: Pedro FeijooOnte estivemos de noraboa no club de lectura de Ribeira. A presenza de<a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Pedro_Feijoo"> <b>Pedro Feijoo </b></a>fixo da xuntanza -sempre agradable- unha verdadeira festa. Contounos detalles da elaboración d'<a href="http://xerais.es/libro.php?id=3477876" style="font-style: italic; font-weight: bold;">A memoria da choiva</a> que nos interesaron a todos os presentes, comentou cal é o seu xeito de entender a literatura, esbozou o seu método de escritura e, por riba de todo, converteu a reunión nun intercambio de pareceres ameno, fluído, dialogante, respectuoso e encantador grazas ao seu encanto persoal. Xa comentara o libro <a href="http://cafebarbantia.barbantia.es/?p=2438" style="font-weight: bold;">noutra ocasión</a>, acabado de ler, para deixar patente a miña admiración. Na distancia curta teño que dicir que Pedro Feijoo é unha persoa que se fai querer. Riquiño!Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-62620676113830853062015-05-02T20:13:00.002+02:002015-05-02T20:13:50.174+02:00Agasallos<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHM_ot9Xpo4EGPNObxXoaSG0kHHOs3Swoo7DfN14t87354V0QatJH2q-lugPXKR4hMGc5CAJv3kDgYT9rnCic-Ofsw4cjVoednnilWcEsUmiIo6eyL9tWi0XumdpWJpvFpoDG3/s1600/peonia2015-5-2+002.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHM_ot9Xpo4EGPNObxXoaSG0kHHOs3Swoo7DfN14t87354V0QatJH2q-lugPXKR4hMGc5CAJv3kDgYT9rnCic-Ofsw4cjVoednnilWcEsUmiIo6eyL9tWi0XumdpWJpvFpoDG3/s1600/peonia2015-5-2+002.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
Hai un ano o home de Maryland tróuxonos unha <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Paeonia_officinalis" style="font-weight: bold;">peonia</a> (en castelán, peonía) que un temporal case arrasou. B, que é máis experimentado ca min nestas lides, aseguroume que lle dese tempo, que volvería agromar. En verdade alucinei co proceso -lento, como cómpre- de renacemento, até que hai uns días descubrín no curuto da planta un rebento que semellaba querer abrir en calquera momento. Non me trabuquei e, en efecto, abriu esta enorme flor que a chuvia desta noite case manda ao outro barrio. Esta mañá estaba abeirada dentro da caseta das cadelas -elas non a usan porque dormen dentro da casa- e aproveitei para facerlle unhas fotos que non saíron nada ben. Metémola para que a ventada que sopra non a desfollase e por fin puiden captala en repouso. Como lle brillan os pétalos!, que grande é!, que colorido! Graciñas, Paco, polo agasallo. :DPekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-8661921577333013312015-03-24T19:17:00.001+01:002015-03-24T19:17:17.401+01:00Os segredos de Melas<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu8EAeIVkhZKN3IIxJL__1UlsHxJ7tor7rqjL2v5dzwiSQ3rJmanY1jTbjZwwm1i6YD4z7V12YgI8poPDtB726gQ2ADw9T-S1cIbHXY9p90Cs2leUu7rSvGf1GUJGmd2XwXpbo/s1600/Fotos-+2015-2+005.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu8EAeIVkhZKN3IIxJL__1UlsHxJ7tor7rqjL2v5dzwiSQ3rJmanY1jTbjZwwm1i6YD4z7V12YgI8poPDtB726gQ2ADw9T-S1cIbHXY9p90Cs2leUu7rSvGf1GUJGmd2XwXpbo/s1600/Fotos-+2015-2+005.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
Preguntoume o outro día B se lle dera algo verde a <b><i>Melas</i></b> e respondinlle que non. Explicoume que acababa de enterrar algo verde; primeiro fixo a coviña e logo, co seu fociño, tapouno ben tapadiño. Ao día seguinte repetiu a operación, a cuxo final puidemos asistir; á beira do eucalipto agachou algo baixo a terra e fixo o disimulado -daquela maneira-.<br />
Pregunteille a B se non lle proía a curiosidade por saber e a súa resposta foi o colmo da consideración: "son os seus segredos; non temos por que indagar".<br />
E aquí estamos, comestos pola curiosidade, pero discretos, respectando os segrediños da nosa cadela pequena; ela, tan riquiña, tan cariñosa e bicadora, ten cousas que agochar. Seguro, segurísimo, que cando as queira recuperar, non saberá onde están.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-75146485168633251712015-02-21T13:10:00.001+01:002015-02-21T13:10:29.890+01:00... e once de blog<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrRcGNY5DCn2A_LOBjRJT4wmK6qEq4v8U9698kWYFbYfAh3dHkNO3D2leBHjG0Fu9rPV0qxtY20C0aGZx03CK5l6LR2xjEKiyfTtVRIBXYCl_qcwva2xaDwEWGjmPaQ6nbnUYA/s1600/Fotos-+2015-2+016.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrRcGNY5DCn2A_LOBjRJT4wmK6qEq4v8U9698kWYFbYfAh3dHkNO3D2leBHjG0Fu9rPV0qxtY20C0aGZx03CK5l6LR2xjEKiyfTtVRIBXYCl_qcwva2xaDwEWGjmPaQ6nbnUYA/s1600/Fotos-+2015-2+016.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
Foi coa axuda de Cesare que abrín este blog; logo viñeron outras axudas non menos importantes de persoas descoñecidas que chegaron a facerse coñecidas e coas que aínda me relaciono. Ten graza, non?<br />
Había menos dun ano que me xubilaran e viviamos en <a href="http://www.minube.com/rincon/mirador-monte-lourido-a70241" style="font-weight: bold;">Monte Lourido</a> nunha casa alugada desde onde se contemplaban imaxes como as que figuran no enlace (por certo, a fotografía da pasionaria lémbrame moito a unha miña; é máis, creo que a única pasionaria que había alí era a nosa); excelente lugar para recuperarse e intentar levar unha vida normal e tranquila. Cesare e B animáronme -case me empurraron- a meterme neste mundo que me era alleo por completo. E aquí estamos, once anos despois, noutra casa noutra <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Casti%C3%B1eiras,_Ribeira"><b>vila</b></a>, pero co mar e o monte preto, e desde onde tamén se poden contemplar imaxes relaxantes. Xa choveu.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-12847257606550634322015-02-15T13:41:00.000+01:002015-02-15T13:41:37.196+01:00Sete anos de Dona<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWvM_saCa5tsw_rJkDu0A95FcOgd6j07xg8oc6dvPPzKAFazxOmRpigKLnRNzw8JaDp5g1Ndw0OpkviP-ZTGNVrUY4o5RRFUwbo9FhuGJWatdSPLNWd2sVC9rQFwavDpjvpVNE/s1600/Fotos-+2015-2+004.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWvM_saCa5tsw_rJkDu0A95FcOgd6j07xg8oc6dvPPzKAFazxOmRpigKLnRNzw8JaDp5g1Ndw0OpkviP-ZTGNVrUY4o5RRFUwbo9FhuGJWatdSPLNWd2sVC9rQFwavDpjvpVNE/s1600/Fotos-+2015-2+004.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
Hai sete anos naceu <i><b>Dona</b></i>. Mellor dito: 'nacérona'. A súa nai non daba parido e tiveron que facerlle a cesárea, para atopar dúas femias e un macho morto. Os seus <a href="http://www.costaartabra.es/"><b>donos</b></a> sacaron adiante as crías con bastante traballiño e dous meses despois esta cadela saíu do seu primeiro fogar para chegar a unha casa onde non se sabía moito de cans, pero había moita gana de aprender.<br />
Durante as dúas horas longas que durou o traslado, a cadeliña comportouse de marabilla no colo de B que, por prudencia, levaba un cueiro sobre os xeonllos, pero non fixo falta. Iso si, en canto entrou na casa botou unha mexadiña; a pobre non debía de poder aturar máis.<br />
Non é doado resumir nunhas liñas o que supuxo e supón convivir cun ser doutra especie sen máis finalidade ca esa -a convivencia-; se cadra, o máis destacable que se me ocorre é o que implica ese proceso: unha morea de sentimentos entre os que o máis intenso para min é a tenrura, aínda que para chegar a ela houbo que pasar por impaciencia, cabreo, algún que outro susto e mesmo momentos de desesperación.<br />
<i><b>Dona</b></i> tivo que aprender a deixarse cepillar e limpar, a non morder con forza, a obedecer cando a chamaban, a permanecer soa cando iamos á compra, a... Uf! Eu aprendín a interpretar os seus movementos, os seus xestos; desenvolvín unha paciencia case infinita; coñecín o supremo pracer de acariciala, de manipulala cando cumpría comprobar se había unha ferida ou se aquel vultiño da orella era importante; souben o estupendo que resulta amar un ser vivo cuxo benestar depende de ti.<br />
E aquí estamos as dúas -neste momento, as tres- no estudio, eu dándolle ás teclas, elas tombadas preto miña, en tranquila compañía. As femias da familia.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-81227140412889782392015-02-08T13:51:00.002+01:002015-02-08T13:51:57.989+01:00Belezas<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTlljyDUnd_p1rZ8UN_ukUaDHqMAof3zSTkUJ7lwwYWRCen-OWy5hQ2AV60o2Kd9-2YnNUsKAQVHHo-9ktfMvHnB4A_JE8c3aquhMe6UmBtWE5AczEjK2riFWC2Yajni83_PUE/s1600/Fotos.2015-1+026.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTlljyDUnd_p1rZ8UN_ukUaDHqMAof3zSTkUJ7lwwYWRCen-OWy5hQ2AV60o2Kd9-2YnNUsKAQVHHo-9ktfMvHnB4A_JE8c3aquhMe6UmBtWE5AczEjK2riFWC2Yajni83_PUE/s1600/Fotos.2015-1+026.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Melas en actitude meditativa</td></tr>
</tbody></table>
Este inverno está resultando un regalo dos deuses, malia o frío e os poucos temporais que levamos enriba. Cando menos, brilla o sol con bastante frecuencia e pódese observar como vai mudando a luz a medida que os días crecen. Tamén é posible pasear pola horta e observar as árbores -case todas moi novas- con ou sen follas; as plantas baixas experimentan cambios case de día en día, e <i>Dona</i> e <i>Melas </i>convídanme polas mañás a saír con elas ao exterior, para logo pasar de min coma se non existise, agás se decido entrar de novo; entón volven á carga e, se me ven ocupada, sentan cabo de min e reláxanse.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHAOvyI_Ql9msGO_KLZM2gj5vbpzUVk5IQfEZhh8SgvQmp2iNYcKDexbQft0dgrS3UzcTD1keVUP75ICP4jYMP1RVY0Br57qjpKwrox838BDDzwbXTGPo37FGCTXrfm8FwIHup/s1600/Fotos.2015-1+043.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHAOvyI_Ql9msGO_KLZM2gj5vbpzUVk5IQfEZhh8SgvQmp2iNYcKDexbQft0dgrS3UzcTD1keVUP75ICP4jYMP1RVY0Br57qjpKwrox838BDDzwbXTGPo37FGCTXrfm8FwIHup/s1600/Fotos.2015-1+043.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dona ollando pola "fiestra"</td></tr>
</tbody></table>
É agradable esta vida tranquila, sen grandes desgustos ou con eles, pero coa capacidade de asumilos sen facer un drama. Aínda que debo recoñecer que sigo agarrando cabreos coma antes, cando tiña máis enerxías; iso si, pásanme en menos tempo.<br />
Gústame a beleza que me rodea, ter a sorte de poder gozar dela e non desexar unha vida con máis acción. Creo que a acción que máis gorentei sempre é a que me contan os libros, acomodada no sofá, ao abeiro de perigos.<br />
Claro que a vida nunha vila pequena ten algún que outro inconveniente: tarde ou cedo, chéganme comentarios que dan por certas cousas sobre min que son incorrectas ou mentiras e, cando iso ocorre, me pregunto como é posible que a xente invente con tanta<br />
lixeireza. Será que non teñen mellores asuntos que atender. Mentres tanto, eu ao meu.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<br />Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-1755396973745831632015-01-24T20:12:00.001+01:002015-01-24T20:12:38.476+01:00Sentimentos e sensacións<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://image.casadellibro.com/a/l/t1/97/9788492644797.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://image.casadellibro.com/a/l/t1/97/9788492644797.jpg" height="400" width="254" /></a></div>
Dentro duns días (o xoves, para máis datos) teremos a <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Suso_Lista"><b>Suso Lista</b></a> no <a href="https://www.google.es/search?q=Ateneo+Valle+Incl%C3%A1n.+Ribeira&sa=N&es_sm=93&biw=1024&bih=649&tbm=isch&tbo=u&source=univ&ei=EurDVL2PA8T6ULXigLgD&ved=0CDgQsAQ4Cg"><b>Ateneo de Ribeira </b></a>para falar cos membros do club de lectura do seu libro <a href="http://compasdacosta.com/blog/ai1ec_event/ponteceso-salseiros-d-suso-lista-en-corme/?instance_id="><i><b>Salseiros</b></i></a>. Aínda non o rematei, pero estanme gustando estes pequenos relatos seleccionados do <a href="https://www.blogger.com/blogin.g?blogspotURL=http://susolista.blogspot.com.es/">seu blog</a> cargados de sentimentos e sensacións, algúns tan doces coma unha caricia; outros un chisco máis duros e irónicos.<br />
A primeira vez que vin a <a href="https://www.google.es/search?q=Suso+Lista&es_sm=93&biw=1024&bih=649&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=ZevDVMWXCMP6UOCUgegJ&ved=0CAgQ_AUoAQ"><b>Suso</b></a> foi na tele (cando eu aínda vía a tele) na serie <a href="http://www.crtvg.es/tvg/programas/mareas-vivas" style="font-weight: bold;">Mareas Vivas</a>, hai unha chea de anos e abraiárame que actuase tan ben. Explícome: Só sabía del que era un percebeiro da zona e para min actuar, representar un papel, finxirte outra persoa por moito que se pareza a ti, antóllaseme unha arte difícil. El mantiña o tipo, non o facía nada mal. Logo souben que era moito máis ca un percebeiro, deses que xogan a vida para que os amantes dese marisco celebren o que teñan que celebrar cun manxar especial; actuaba, lía en público, narraba, escribía, andaba na tele...<br />
Teño curiosidade por coñecelo en persoa e escoitalo. Seguro que ha ser unha auténtica experiencia.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-11830334280858186462015-01-18T20:06:00.001+01:002015-01-18T20:06:16.402+01:00Sara Miranda<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRA_KSbg54u4eSzFKHtWovNLutzxDXrevQtKYU4tcQCs5xvKT9SRZ_aruFxIFbCg7uBCfpLDX-vWL-V17RszGg90VyND6OoaJnULsZnqgc3lIlnFVN7mWkTUFE8zV4GZZ32H75/s1600/Foto+de+Sara+Miranda.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRA_KSbg54u4eSzFKHtWovNLutzxDXrevQtKYU4tcQCs5xvKT9SRZ_aruFxIFbCg7uBCfpLDX-vWL-V17RszGg90VyND6OoaJnULsZnqgc3lIlnFVN7mWkTUFE8zV4GZZ32H75/s1600/Foto+de+Sara+Miranda.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
Ignoro se esta foto que me fixo <a href="http://www.wenlagris.com/"><b>Sara Miranda</b></a> amosa a miña esencia (como dixo <a href="https://www.facebook.com/maria.patatafria.3"><b>alguén</b></a>) ou non, pero si sei que é unha das poucas que me fixeron na vida nas que me recoñezo sen reservas. Polo momento é a única que teño da sesión que conto no post anterior e escuso dicir que rabio por ver as outras, pero tempo ao tempo. Hai que deixar as artistas traballar ao seu ritmo.<br />
Cando falei con <b><a href="http://selvadeesmelle.blogspot.com.es/">X</a> </b>do proxecto no que a fotógrafa anda metida e da posibilidade de integrala, vin como os seus ollos botaban faíscas e abofé que unha muller coma ela daría boas fotos, desas que dá gusto contemplar cando o tempo pasa, que non nos fan sentir incómodas, porque quen as fai sabe o que leva entre mans. Sempre me pareceu difícil o retrato, por iso ante este, a miña admiración pola autora aínda medrou máis.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-71189364676581162532014-12-30T20:52:00.002+01:002014-12-30T20:54:21.728+01:00O día en que cinco cans ocuparon o salón<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/s720x720/10881495_1539637599617572_6191842330242027759_n.jpg?oh=bd6dc56c329be26fc8f20a9273e5fbf5&oe=54FC46C6&__gda__=1429198339_6385ffe741eecd28a56b55cfe1c7b2f5" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/s720x720/10881495_1539637599617572_6191842330242027759_n.jpg?oh=bd6dc56c329be26fc8f20a9273e5fbf5&oe=54FC46C6&__gda__=1429198339_6385ffe741eecd28a56b55cfe1c7b2f5" width="276" /></a></div>
Antes de nada, dicir que nesta foto está o <a href="https://www.facebook.com/pages/Rey-Kumita-Arcipreste-Yetiluis/1438322086415791"><b>Rei Kuma</b></a>, un dos compañeiros de vida da estupenda fotógrafa <a href="http://www.wenlagris.com/">Sara <b>Miranda</b></a>, aos que tiven a honra de recibir na miña casa o día 28, acompañados de María Patata Fría (que fai <a href="https://www.facebook.com/mimeroymisombrero"><b>sombreiros</b></a>) e dúas cadelas máis (Fiona e Tasha). Entre Kuma (que é un macho enorme), Fiona, Tasha, Dona e Melas, cinco (CINCO!!!) seres caninos deambularon pola horta presos de excitación, coa sorte de que chegou a hora do paseo e B levou a Dona e a Melas ao monte para desafogaren. Iso si, cando volveron, xuntáronse os cinco e, malia que o salón ten unhas proporcións xeitosiñas, houbo un momento en que só vía rabos, pelos e corpos movéndose ao noso redor como se estivésemos nunha protectora. Menos mal que non teño demasiadas cousas que rompan, pero debo confesar que non as tiña todas comigo, sobre todo pola miña tendencia a caer ao menor roce e a última caída xa sabemos como rematou. Tasha púxose nerviosa cando me viu coa teteira e largou dous ladridos que case me tadrean os miolos -Dona e Melas adoitan frearse e procuran non facelo dentro da casa, pois téñeno prohibido-; Dona sostivo con ela un medio rifirrafe que non pasou a maiores, e Fiona axudou a Melas a buscar a pedra filosofal no subsolo da horta. Kuma, pola súa parte, é tan grande (47-49 quilos) coma mimarreiro e buscaba mans e corpos coma se a vida lle dependese dunha caricia máis. En realidade, eu estaba feliz, sobre todo porque Sara e María son dúas persoas encantadoras coas que pasei unha tarde de domingo diferente, tomando té coma damas inglesas (non quixeron comer nada; en fin!), falando de miles de cousas e atendendo a cámara. Estou desexando ver os resultados.<br />
<br />Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-85710012101568718702014-12-08T13:18:00.001+01:002014-12-08T13:18:13.854+01:00Luz de outonoLevabamos dous anos de tanta chuvia nesta época do ano que case non lembraba o lindísimos que son os días soleados do outono. O aspecto que lle dá a luz ao ambiente antóllaseme tenro e cargado de sombras estilizadas que no verán só aparecen á tardiña. A horta está salferida de trevos e un dos pexegueiros, por curioso que pareza, cheíño de flores, malia que sen follas. O eucalipto medrou unha barbaridade e o seu tronco esvelto abanea mexido polo vento coma se se afanase nunha danza que só el comprende. Figueira, nogueiras e amendoeira erguen cara ao ceo as pólas espidas e, preto delas, o aguacate enorme, que veu de Monte Lourido nun testo, estende orgulloso as súas grandes follas. As oliveiras perderon todo o froito que hai uns meses as ateigaba, así que este ano non haberá colleita. A camelia vermella xa floreceu; a branca, máis tardona, farao a principios do ano que está a piques de empezar. Do áloe xa abrollou unha vara laranxa e a orquídea prepara as súas para cando lles chegue o momento. O tronco do limpabotellas acadou un grosor xeitoso, por iso a súa copa xa parece de verdade.<br />
Hai leña a secar encima do pozo e, despois do xantar, seguro que na cheminea arderá un lume deses que tanto me hipnotiza, desta vez co engadido do aroma fresco e penetrante do loureiro.<br />
A luz do outono entra a mancheas polas fiestras, ilumina a casa verde dos veciños e produce en min unha sensación moi grata, coma se me quentase a alma.<br />
<br />Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-12381401439244695992014-11-23T13:32:00.001+01:002014-11-23T13:32:20.206+01:00Procurando<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.anagrama-ed.es/img/portadas/PN848.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.anagrama-ed.es/img/portadas/PN848.jpg" height="320" width="203" /></a></div>
Gústanme os libros de memorias, ese ir debullando lembranzas que, ás veces, levan a unha comprensión maior dun mesmo ou, en todo caso, a unha maior aceptación. Este <i><b><a href="http://noticias.lainformacion.com/arte-cultura-y-espectaculos/literatura/informe-del-interior-de-paul-auster-parece-haber-agotado-la-paciencia-de-la-critica_ptU8ABCQVfO7oQ4BEAjm12/">Informe del interior</a></b></i> de <b><a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Paul_Auster">Paul Auster</a> </b>supoño que responde en certo modo a ese desexo -ou necesidade-, aínda que a algúns críticos lles semelle unha mostra da perda de imaxinación do autor, ou case.<br />
Os críticos, esa especie de popes que se coidan depositarios dun saber alleo aos demais, capaces con frecuencia de elevar aos altares ou afundir nos infernos unha obra, un escritor, unha persoa...<br />
Mentiría se negase que de cando en vez me guío por unha crítica á hora de ler este ou aquel libro, pero nunca perdo de vista que estou, tan só, diante dunha opinión, e non é a primeira vez (nin será a derradeira) que noto nela malevolencia, mala baba, en suma, que di moi pouco a favor de quen a escribiu.<br />
Aínda que neste caso hai fragmentos que me resultan algo pesados, experimento un proceso curioso: mergullarme nunha vida allea condúceme ás miñas propias lembranzas, a aquela que fun e sigo sendo dalgún xeito, iso si, con máis anos enriba e unha visión da vida abondo diferente.<br />
Gústanme os libros de memorias porque me permiten ver o periplo vital dunha persoa, comprender cales foron as circunstancias que a trouxeron até aquí, indagar un chisco na súa psique e, de paso, entenderme mellor a min mesma.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-38222946558368083082014-11-19T13:18:00.001+01:002014-11-19T13:18:21.026+01:00Proceso (non apto para sensibles e/ou nifrosos)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9XZnnUJr_URIquPyWjjA92MsxmD_qh6Vwb6NtbpnvQjUDbitKjCwcKqK0hQSTQTIV0I9C-uQ-EhlXjzYWW6YmHmPZTFlsza8AKcrxGRHbfS6Uc0aflUrDWowfdyd6pmo4TAE5/s1600/casamollabaoman+032.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9XZnnUJr_URIquPyWjjA92MsxmD_qh6Vwb6NtbpnvQjUDbitKjCwcKqK0hQSTQTIV0I9C-uQ-EhlXjzYWW6YmHmPZTFlsza8AKcrxGRHbfS6Uc0aflUrDWowfdyd6pmo4TAE5/s1600/casamollabaoman+032.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRllmxMYKO-7btt1sr8gdXMYR8OYQn0ZmduhEKrF0Ismn6FsV9oWpuHrSzHJSSEsRGy1q2xamJVHU34QHb8-A7gSEXxJdXu_RzfHBXtWcdAN9u-f-p5CsTlfaCkB_JcCL6DBO-/s1600/casamollabaoman+035.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRllmxMYKO-7btt1sr8gdXMYR8OYQn0ZmduhEKrF0Ismn6FsV9oWpuHrSzHJSSEsRGy1q2xamJVHU34QHb8-A7gSEXxJdXu_RzfHBXtWcdAN9u-f-p5CsTlfaCkB_JcCL6DBO-/s1600/casamollabaoman+035.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg32bUwewYToSgqJ646pc-s1WabziPJMF1JfhFTzibBuFasOYpenf2oE8wKrxJgUIFKZ84oAalCVWl2Lzpj1HKsArwFl7iRPhO8AFD8ruBbBs1sZqVoExPr_Sw0ZKFbxH9Sh2aZ/s1600/casamollabaoman+038.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg32bUwewYToSgqJ646pc-s1WabziPJMF1JfhFTzibBuFasOYpenf2oE8wKrxJgUIFKZ84oAalCVWl2Lzpj1HKsArwFl7iRPhO8AFD8ruBbBs1sZqVoExPr_Sw0ZKFbxH9Sh2aZ/s1600/casamollabaoman+038.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ9vFWqxNXDj7b2jebszvIQu_0RvH2cgUwKIMHnWzXpKwJuO9HySm1lVUGFILYQ3FWhdI8y44jxaZ8KijAUQ8qqaw2pwzVZtVA4z_j6MV6gCSDTZ0GPWelDUAoseWy7lJxWeXQ/s1600/casamollabaoman+041.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ9vFWqxNXDj7b2jebszvIQu_0RvH2cgUwKIMHnWzXpKwJuO9HySm1lVUGFILYQ3FWhdI8y44jxaZ8KijAUQ8qqaw2pwzVZtVA4z_j6MV6gCSDTZ0GPWelDUAoseWy7lJxWeXQ/s1600/casamollabaoman+041.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vBXA0tkGh0AoWU75A6xuPEB2Xi83uOsHYUcRC_x2roaXLV3_jF6p_YOhPsx8Pm9CuX_21Sa85JEy7ANcGEaEb0yvVtnq_jB3AtO1WRXiuoDakaBRZcm1gch3ObL7lDvSltmF/s1600/casamollabaoman+047.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vBXA0tkGh0AoWU75A6xuPEB2Xi83uOsHYUcRC_x2roaXLV3_jF6p_YOhPsx8Pm9CuX_21Sa85JEy7ANcGEaEb0yvVtnq_jB3AtO1WRXiuoDakaBRZcm1gch3ObL7lDvSltmF/s1600/casamollabaoman+047.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUIWcYmWE_jmYjNnLsfAP2vsppfSntHe81YLf1DcGeD2d42_YgqfcWHBeT1kyHj1sSKmTk-q8HSEiGw-3fGfdH9ztqs34rCRChT3JwcngC88S6e-ZHZPhwIGKVcwbyzbFhBzJl/s1600/casamollabaoman+048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUIWcYmWE_jmYjNnLsfAP2vsppfSntHe81YLf1DcGeD2d42_YgqfcWHBeT1kyHj1sSKmTk-q8HSEiGw-3fGfdH9ztqs34rCRChT3JwcngC88S6e-ZHZPhwIGKVcwbyzbFhBzJl/s1600/casamollabaoman+048.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA2A7T5tY30XPevYwKKDc0USPkgpCBpK7b3J0RKr25jn5vSfSJS_Ky_waUzk-gUSwuakmC37qAX08CLpUzvpwnJsbjluXJX9Cxy9xsEBYa9Ub3sX9i37-XZfYKn69AUL2x34hn/s1600/casamollabaoman+058.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA2A7T5tY30XPevYwKKDc0USPkgpCBpK7b3J0RKr25jn5vSfSJS_Ky_waUzk-gUSwuakmC37qAX08CLpUzvpwnJsbjluXJX9Cxy9xsEBYa9Ub3sX9i37-XZfYKn69AUL2x34hn/s1600/casamollabaoman+058.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
Supoño que non fan falta comentarios. Resultou un proceso abondo rápido, ou iso din cando menos os entendidos. Agora estamos coa rehabilitación e tampouco vai mal, aínda que hai días que doe máis ca outros.<br />
Dentro do que foi, non podo queixarme.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-44892457910283319632014-11-09T13:22:00.002+01:002014-11-09T13:24:00.231+01:00Achado<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://blog.xerais.es/wp-content/uploads/2014/06/XG00219501111232211.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://blog.xerais.es/wp-content/uploads/2014/06/XG00219501111232211.jpg" height="400" width="264" /></a></div>
Aínda que non rematei <i><b><a href="http://blog.xerais.es/2014/pedro-feijoo-volve-deixarnos-sen-folgos-a-memoria-da-choiva-critica-de-dolores-vilavedra/">A memoria da choiva </a></b></i>de <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Pedro_Feijoo" style="font-weight: bold;">Pedro Feijoo</a> -e non se debe cantar vitoria antes de tempo- durante os días que levo coa súa lectura vou de pasmo en pasmo. Pasmo, si, a pesar de que poida semellar unha esaxeración. Ignoro que me deparará o que me queda por ler (menos da metade da <a href="http://xerais.es/libro.php?id=3477876"><b>novela</b></a>), pero o camiño percorrido a través das súas páxinas foi enchéndome liña a liña desa ledicia exultante que xorde e vai medrando cando se descobre un autor de calidade, de gran calidade.<br />
Baixo a aparencia de novela negra (con todas as dificultades do xénero), o eixo principal arredor do que xira a trama é unha serie de poemas de <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa_de_Castro"><b>Rosalía</b></a> que van recibindo algúns personaxes para logo apareceren mortos de xeito brutal. Abráiame o tino do novelista á hora de escoller os poemas (confeso que eu non son ningunha autoridade na obra rosaliana, máis ben ao contrario), a relación que establece co personaxe correspondente e a súa morte, o ben levada que está a acción e o traballo de documentación previa que tivo que existir.<br />
O mellor de todo -polo momento- é a nova visión que ofrece da obra dunha autora alcumada a "<i>Santiña</i>", alcume que, ao meu entender, tanto mal lle fixo. A verdade é que estou encantada coa lectura desta obra. Dubido moito que me defraude o que me queda.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-40874994587039430312014-11-02T12:19:00.000+01:002014-11-02T12:19:18.086+01:00ResumoO verán transcorreu entre visitas recibidas e executadas por diversos motivos, entre eles unha operación materna que saíu ben, e rematou cunha operación propia para meterlle unha placa e dez parafusos ao pulso que rompín o día da patroa de Ribeira, ao enredarme cos cables do ordenador e caer coma un saco de patacas. Hai un mes que me quitaron a escaiola e os puntos e desde entón ando atarefada no proceso de rehabilitar a mobilidade da articulación; ben, eu e a miña fisioterapeuta, cuxo aspecto non fai pensar en ningunha forza maligna da Natureza, pero...<br />
A pesar de que a inmobilización forzosa só durou dezaoito días, abondaron para converter pulso e antebrazo nunha especie de estaca que non parecía miña. Aínda hoxe, tras un mes completo de exercicios e manipulacións, cando esperto polas mañás, teño a sensación de que un anaco de madeira ocupou o lugar do antebrazo. Amais diso, teño/temos que mover a cicatriz en todas as direccións para que o proceso non sufra atrasos indesexados e, en fin... Ninguén dixo que ía ser un camiño de rosas. E niso andamos.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-71051285223265563612014-06-22T20:39:00.000+02:002014-06-22T20:39:48.711+02:00Marco Malvaldi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.llegirencasdincendi.es/wp-content/uploads/2012/06/la-brisca-de-cinco-175x300.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.llegirencasdincendi.es/wp-content/uploads/2012/06/la-brisca-de-cinco-175x300.jpg" /></a></div>
Chegou a min a <a href="http://sellerio.it/it/catalogo/Trilogia-Barlume/Malvaldi/4920">triloxía</a> dun italiano, <a href="http://www.larazon.es/detalle_hemeroteca/noticias/LA_RAZON_433325/3768-marco-malvaldi-en-italia-hay-mas-escritores-que-lectores#.Ttt1eVf6VngsHB4"><b>Marco Malvaldi</b></a>, composta por <a href="http://www.nubico.es/premium/la-brisca-de-cinco-9788423325160?utm_medium=cpc&gclid=CJ297OqHjr8CFa2WtAod4mMACw" style="font-style: italic;"><b>La brisca de cinco</b></a>, <a href="http://www.planetadelibros.com/el-juego-de-las-tres-cartas-libro-69537.html" style="font-style: italic;"><b>El juego de las tres cartas</b></a> e <a href="http://www.amazon.es/Il-re-dei-giochi-memoria/dp/8838924791/ref=sr_1_10?s=foreign-books&ie=UTF8&qid=1403460214&sr=1-10&keywords=malvaldi" style="font-style: italic;"><b>El rey de los juegos</b></a> por obra e graza do <a href="http://www.circulodelectores.es/oferta-libros-4?utm_source=43801&utm_medium=search_adwords_cpc&utm_campaign=2x6" style="font-weight: bold;">Círculo de lectores</a>. Novelas ambientadas no BarLume nunha viliña italiana, protagonizadas por Massimo -o dono do bar- e catro xubilados que o frecuentan, un dos cales é o avó. Comparan a Marco Malvaldi con <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Andrea_Camilleri" style="font-weight: bold;">Andrea Camillei</a>, sospeito que por unhas características non exclusivas do mestre siciliano: humor latino, ocorrencias e fluidez discursiva. Sospeito, tamén, que cando se localiza novela negra nunha pequena vila italiana -por moita idiosincrasia que separe os habitantes dunha e outra-, hai cousas comúns (como, por exemplo, a picaresca en España). Son divertidas e entretidas, aínda que iso non é dicir moito. Unha ten a impresión de que ambos os autores soan semellantes, pero as voces, sen dúbida, son diferentes.<br />
Gustáronme, tanto que traguei as tres seguidas, sen gana de intercalar entre elas outra lectura; prácenme a sorna dos personaxes, as sorpresas que deparan, as reviravoltas que vai adquirindo a acción. Ás veces afogaría de bo grao o avó e os seus amigos, pero non podo deixar de rir ante as reaccións que provocan en Massimo e as que este provoca nos vellos. Resultan máis que divertidas: resultan humanas.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-43725201944311818252014-06-15T21:29:00.000+02:002014-06-15T21:30:32.040+02:00Botas<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9rpQocRiKeOgorcyw3-d-x6jkBS4FDcpWb7sxs02indgth6Xmx7693BB5qMCDCZZj2VTnODeUcgnKreLwlAY6iDYJK_rltEcAVABRD7RS1MGPj257C4wLBjBEWJtxv6nE1dJx/s1600/cadelasmonte+026.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9rpQocRiKeOgorcyw3-d-x6jkBS4FDcpWb7sxs02indgth6Xmx7693BB5qMCDCZZj2VTnODeUcgnKreLwlAY6iDYJK_rltEcAVABRD7RS1MGPj257C4wLBjBEWJtxv6nE1dJx/s1600/cadelasmonte+026.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
Grazas ao blog <a href="http://www.perrunadas.com/"><b>Perrunadas</b></a>, mellor dito, á súa autora, merquei unha botas de <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Senderismo"><b>trekking</b></a> ou sendeirismo para ir ao monte. Tras probar de todo e comprobar que o medo a caer ou esvarar non marchaba, aterrei un bo día nunha tenda de deportes e pedín unhas; a moza que me atendeu tróuxome unhas <a href="http://www.bestard.com/"><b>Bestard</b></a>, das que nunca oíra falar, feitas 100% en España, en concreto en <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Mallorca"><b>Mallorca</b></a>, nunha empresa familiar que, madía leva!, non usa man de obra escrava nin menor de idade. Son moi maniática con esas cousas, que lle imos facer!, e non me apetece nada levar algo enriba elaborado por alguén que non cobra o que debe polo seu traballo. Pasear con elas foi unha experiencia estupenda: agárranse de marabilla ao chan, manteñen os pés e nocellos ben amarrados, proporcionan seguridade e paso firme e, de propina, contribúen a que non se note tanto o cansazo. O primeiro día que volvín con elas postas esta Lúa iluminaba o ceo -hai unhas corenta e oito horas- e fun quen de continuar as tarefas sen dar as boqueadas. Sen dúbida, unha compra inmellorable.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-85023587396032145402014-05-28T21:06:00.002+02:002014-05-28T21:13:37.940+02:00Preñeces<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.agapea.com/Editorial-Galaxia-S-A-/Maternosofia-Ou-o-embarazo-da-escritora-primipara-i1n9916636.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.agapea.com/Editorial-Galaxia-S-A-/Maternosofia-Ou-o-embarazo-da-escritora-primipara-i1n9916636.jpg" /></a></div>
<a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Inma_L%C3%B3pez_Silva" style="font-weight: bold;">Inma López Silva</a> hai pouco foi nai, igual cás tres Marías que coñezo <a href="http://www.riveira.es/" style="font-weight: bold;">aquí</a>. Destas, só de dúas seguín máis de preto o embarazo e, visto desde fóra, teño para min que o talante de cada muller converte ese tempo en algo diferente por completo por moito que se diga que a experiencia é igual ou semellante. Da terceira María só podo dicir que levou os nove meses con moita calma; das outras dúas, unha viviunos con bastante angustia, e a outra cunha ilusión e optimismo desbordantes, informándose nas fontes que precisaba e aténdose acotío á normalidade do proceso. Desta última foi de quen máis aprendín, se cadra porque a confianza conduce a comentar sensacións ás que, doutro xeito, non tería acceso. Teo, Juan Carlos e Lucas xa están neste mundo, ao igual ca Sofía, e supoño que os catro son bebés sans e normais que fan a ledicia dos pais, dos avós e de canto parente postizo se acople. Inma foi a única que escribiu un <a href="http://www.agapea.com/Inma-Lopez-Silva/Maternosofia-Ou-o-embarazo-da-escritora-primipara-9788498655179-i.htm">libro</a> delicioso para os que o tema nos interesa ou, tan só, para os que nos interesa saber de todo. Tenro, irónico, sen estridencias, divertido, emotivo, fluído e, si, tamén alegre, malia a nai ser hipocondríaca e aprehensiva; se cadra porque o mellor que lle pode pasar a unha é saber rirse de si mesma e non dramatizar. Prosa da boa, sen estridencias.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-89540770268646955962014-05-03T14:04:00.000+02:002014-05-03T14:05:44.701+02:00Bechos<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3N5tcuCwynp9epFxZ8x3EWlLBDMVZBVEinFQIGciUSlb3u0CS7abrpy93uBCUsk8795pxcdj5Jpx8k-pD3n6qDoxQn3BTz_ey7-ZgO4SJmAOI5NoDDMP8Mb2fyyDkgPBhCpjf/s1600/2014-5-3-donaeplantas+026.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3N5tcuCwynp9epFxZ8x3EWlLBDMVZBVEinFQIGciUSlb3u0CS7abrpy93uBCUsk8795pxcdj5Jpx8k-pD3n6qDoxQn3BTz_ey7-ZgO4SJmAOI5NoDDMP8Mb2fyyDkgPBhCpjf/s1600/2014-5-3-donaeplantas+026.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
Unha das cousas que máis me chaman a atención desde que vivo <a href="http://www.riveira.es/"><b>aquí</b></a> é a variedade de bechos que hai. Por exemplo, <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Coleoptera"><b>escaravellos</b></a> e outros voadores e xa non digamos <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Caracol"><b>caracois</b></a>; inclúo neles os da foto porque teñen a cuncha en espiral, pero descoñezo por completo o nome exacto. Atopeinos hai uns días no camiño da entrada e movíanse moi amodo; antes vira só as cunchas baleiras, e esta foi a primeira vez que puiden contemplalos vivos.<br />
Moitos chegan traídos polo vento e, tras un bo temporal, os vidros das fiestras aparecen salferidos de minúsculas cunchas con todo o aspecto de vir do mar. Ás veces trazan camiños curiosos coa súa baba e sabes que están aí -aínda que non se vexan- polo rastro que deixan e outras, ti mesma podes observar o seu lento avance que semella custarlles un mundo.<br />
É o mellor que ten a vida: a posibilidade de ver acotío novidades, de aprender e descubrir cousas descoñecidas. No campo esa posibilidade multiplícase por mil.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-61342514219552703962014-05-01T21:21:00.001+02:002014-05-01T21:21:41.413+02:00Fibromialxia en primeira persoa<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Puntos-sensibles-fibromialg.jpg/220px-Puntos-sensibles-fibromialg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Puntos-sensibles-fibromialg.jpg/220px-Puntos-sensibles-fibromialg.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">Cando
falamos de fibromialxia en xeral referímonos a uns síntomas bastante variados,
coa dor xeneralizada entre os que máis destacan. As teorías sobre a orixe desta
enfermidade son abundantes, aínda que, por fortuna, parece claro para os
médicos españois –por fin!- que non estamos ante unha enfermidade psíquica,
senón física e ben física. A desconfianza destes cando apareceron os primeiros
doentes sospeito que se debe á picaresca tan típica do país: como nas análises
non sae nada tanxible, calquera podería finxir os síntomas e aproveitarse do
sistema, de aí que se amosasen tan reacios a considerala unha doenza real e
seria. Triste pero probable.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">Esta
actitude demorou aínda máis a diagnose e moitos enfermos desesperábanse porque
debían ir de médico en médico, realizar innumerables probas e tardar anos en
comprender o que lles ocorría. Iso, con algo de sorte.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">A
fibromialxia resulta incapacitante en gran medida porque limita o enfermo; este
non pode levar a cabo multitude de accións porque o corpo non lle responde.
Coller unha pota con auga, por poñer un exemplo básico, pode supoñer un esforzo
tan grande que lesione un brazo ou un ombreiro; retorcer unha baeta pode
agarrotar os músculos das mans e dos antebrazos ao tempo que provoca unha dor
súbita; os xestos máis cotiáns (coller un vaso para beber, por exemplo) ás
veces producen molestias imprevistas nas mans que obrigan a soltar o obxecto
decontado; as aglomeracións de xente causan pavor e procuran evitarse porque
calquera pode tropezar contigo e mancarte; o costume tan masculino de
agarrarche un brazo polo cóbado resulta un suplicio se tes epicondilite, e non
digamos ese costume tan feminino de reafirmar o que se di cun toque no
antebrazo para crear complicidade. En fin. A lista de limitacións é bastante
longa.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">Dos
dezaoito puntos de dor, abondan once para falar da doenza. Eu, en concreto,
teño os dezaoito. Que implica iso? Implica que tanto me poden fallar as pernas
coma os brazos, os ombreiros ou o lombo, as cachas ou a zona lumbar... Polo
momento nunca me doeu todo ao mesmo tempo, agás cando hai unha crise, que se
traduce nunha canseira infinita e unha ausencia total de forzas, amais da
sensación de que unha ducia de malvados mallaron nunha a pracer.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">Como
en todos estes casos, en realidade, máis que doenza, hai doentes e cada unha experimenta o proceso segundo as súas características e os seus puntos máis
febles; non hai dous enfermos de fibromialxia iguais.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="GL">Xamais tomei calmantes fortes para as dores, pois outra medicación que debo inxerir coadxuva a paliar algo os síntomas, pero hai ocasións en que unha se pregunta cousas que non teñen resposta. En termos xerais, niso consiste a fibromialxia no meu caso, aínda que non menciono ningún dos outros síntomas que se asocian á doenza. Tampouco poño enlaces, por que para que? Se alguén ten curiosidade, que busque, porque a min só me saen enlaces repetidos que non me conducen a ningures. Ollo, non me queixo. Cadaquén padece o que lle toca ou o que merece. Tan só quería compartir.</span></div>
Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-66352627774152940192014-04-17T13:27:00.000+02:002014-04-17T13:27:14.463+02:00O home que escoitaba os mortos<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ecx.images-amazon.com/images/I/41Vxlfn7mrL._AA160_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/41Vxlfn7mrL._AA160_.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51O4MF8tbwL._AA160_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51O4MF8tbwL._AA160_.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51YDtnR17pL._AA160_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51YDtnR17pL._AA160_.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ecx.images-amazon.com/images/I/41jIiY-5oyL._AA160_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/41jIiY-5oyL._AA160_.jpg" /></a></div>
<b><a href="http://it.wikipedia.org/wiki/Maurizio_De_Giovanni">Maurizio de Giovanni</a> </b>é o creador do <a href="http://detectivesdelibro.blogspot.com.es/2012/03/comisario-ricciardi-maurizio-de.html" style="font-weight: bold;">comisario Ricciardi</a>, un concienciudo policía de Nápoles na época dourada do fascismo, en 1931. Daquela todo era perfecto en Italia e non se podía consentir que nada nin ninguén perturbase a idea de felicidade imaxinada para o país, de tal xeito que nin xornais nin policía debían espallar novas que desacougasen o día a día dos cidadáns. Ricciardi ten que batallar cos seus superiores e a súa obsesión de non molestar os poderosos, que gozan de contactos con outros aínda máis poderosos e mesmo algúns son amigos persoais do <b><a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Benito_Mussolini">Duce</a>. </b><div>
O comisario posúe unha especie de don ou maldición -segundo se mire-: a capacidade de ver os mortos e oír as súas derradeiras palabras. Entre vivos e mortos, o mundo de Ricciardi está ateigado de seres que, dun xeito ou doutro, lle transmiten a súa dor e a el non lle queda máis remedio que vivir e sufrir con ela.</div>
<div>
Concordo co que nos conta <b><a href="http://detectivesdelibro.blogspot.com.es/2012/03/comisario-ricciardi-maurizio-de.html">Alice Silver</a> </b>no seu blog<b> <a href="http://detectivesdelibro.blogspot.com.es/">Mis detectives favoritos</a> </b>-especializado en novela negra-: os personaxes creados aparentan seres de carne e óso, emocións e alma; as historias están moi ben contadas, e a acción séguese con interese e pracer. Que máis se lle pode pedir á boa literatura?<br /><br /></div>
Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518180.post-59103015569172433122014-03-30T22:13:00.000+02:002014-03-30T22:14:37.058+02:00Entrevista<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://media.lavozdegalicia.es/scale.php?i=/default/2014/03/28/0012_201403B28E1F1jpg/Foto/B28E1F1.jpg&w=300px" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://media.lavozdegalicia.es/scale.php?i=/default/2014/03/28/0012_201403B28E1F1jpg/Foto/B28E1F1.jpg&w=300px" height="320" width="241" /></a></div>
<a href="http://www.lavozdegalicia.es/noticia/barbanza/2014/03/28/momento-mais-euforico-da-creacion-e-posiblemente-inicio/0003_201403B28E1991.htm"><b>Nesta entrevista</b></a> falo de cousas das que case nunca falara. Máis ca nada porque me parecían vivencias demasiado íntimas que non lle interesarían a ninguén. Está claro que me equivocaba e digo isto pola repercusión que tivo e polas preguntas que me fixo Encarna Pego. En xeral, hai curiosidade por determinados procesos, aínda que unha non sexa capaz de explicalos con claridade, se cadra por non ter reflexionado en exceso sobre como se producen ou coidalos privados en exceso. Sempre sentín que a esfera do privado debía seguir sendo iso: privada. Porén, agora que teño máis anos, decátome de que é inevitable que, sobre todo os achegados, queiran saber o que se coce por dentro dunha, quizais porque dese xeito cren que nos comprenden mellor.<br />
Non teño unha boca tan horrible como figura na caricatura, nin eses dentes tan grandes e con aparencia de sucios (dúas limpezas anuais evítano), nin ese aspecto de bruxa. E, madía leva, no me parece ter tantas engurras. Pero, en fin, é como me viu o caricaturista e cómpre amolarse. Iso si, alegría posúo por arrobas cando lle toca, que non é sempre.Pekehttp://www.blogger.com/profile/03301852090308866641noreply@blogger.com7