Orquídea e caracois

Hai xa algunhas semanas que abriron as orquídeas do xardín. Esta, que eu lle chamo a branca, é a que mellor está, pois a outra sufriu un par de amputacións nun dos escasos temporais que tiveron lugar este ano e as flores da única vara que lle quedou están roídas polos caracois. Porque aquí, cando chove, aparecen moreas de caracois que esvaran polo vidro da ventá grande ou se pegan as paredes da casa ou incluso pasean sen vergonza polo porche. Desde cativa nunca vira tal cantidade deles. Se a invasión sobrepasa o meu límite, vounos collendo un a un e guíndoos por riba do muro á leira veciña, que está desocupada; ás veces, sen querer, piso un, pero non me agrada en absoluto matalos. En xeral, non me agrada matar ningún becho se non é estritamente necesario.