30.12.05

Peregrinaxe

Entre a aldea sagrada e Teucro levamos uns días de pouco vagar e moito pedal, algo que para unha persoa tan caseira coma min supón unha dura proba. Aínda nos queda Ítaca, non para ver familiares, senón para intentar unha vez máis atopar vivenda.
B anda un chisco indeciso con respecto ao seu porvir, con ganas de deixar o ensino pero con ganas de continuar nel se as circunstancias fosen máis favorables, mais o cambio de leis e contraleis non axudan nunha especialidade que o goberno parece decidido a arrombar de vez contra todo sentido común. Mentres, a vida flutúa entre un lugar e outro barallando plans serios ou delirantes con tal de acougar nalgures a gusto dos dous.
Na nosa ausencia a lavalouzas rompeu dúas copas de viño. Ignoro que lle farían.
Por certo, FELICÍSIMO 2006, que non volverei por aquí até dentro duns días; xa saben: Ítaca.

22.12.05

Inverno

lámpada
Felices festas a todos os que paseades por este areal.

19.12.05

Visita

Coma o ectoplasma que sae da boca da médium para dar corpo a un espírito doente, saía o bafo polos nosos narices mentres dabamos un paseo pola beira do Miño en Auria, onde fomos coa intención de ver a Vicente; máis delgado, un chisco esbrancuxado quizais, pero tan bo mozo coma sempre, recupera día a día as forzas e o ritmo, como ten que ser. Acompañábao outro amigo, o autor da mellor páxina sobre os ríos galegos que hai na rede, esa que tanto lle gusta a Dorvisou.
A paso pousón e falando polos cóbados, vimos con sorpresa corvos mariños e garzas grises, inesperados tan ao interior (as gaivotas non son novidade desde hai anos), mentres a brétema se levantaba moi engorde do río Miño e da cidade dando paso a un sol que semellaba non decidirse por completo a asomar o fociño.
O Nadal respirábase nas luciñas que adornaban as rúas, nos comercios adobiados para a ocasión, nas moreas de xente que pasaban con bolsas e paquetes, nos abrigos de pel tan típicos das mulleres desa cidade, no frío case polar que cortaba o alento. Pero iso era o de menos; o de máis: saber que dentro duns meses Vicente e a súa muller nos devolverán a visita.

18.12.05

Solidariedade

Las olvidadas
Este libro é deses que me deixan unha especie de pouso amargo na boca, coma un té vermello demasiado recocido, e non porque estea mal , que non o está (todo o contrario), senón polo sentimento de tristura que me invade cando constato por enésima vez o destino tan triste das mulleres creadoras do pasado.
Camufladas detrás dos homes da familia, excelentes artistas que a historia silenciou, tiveron que vencer toda serie de dificultades para dedicarse ao que lles gustaba sen poder competir coa cara descuberta se non querían correr o risco de que as criticasen ou se burlasen delas.
Menos mal que hoxe hai persoas que se molestan en descubrilas para que nós poidamos comprobar que na historia da humanidade non só os homes tiveron voz.

14.12.05

Foz

foz
A foz da Ramallosa é un fervedoiro de vida; garzas grises e brancas, malvasías, parrulos, varios tipos de gaivotas, corvos mariños, araos, mazaricos e mariscadoras comparten o espazo nestes días previos ao inverno. Na preamar, pasear pola beira non está libre de arreguizos, pero pagan a pena con tal de ver o rebumbio que se desata mentres todos -agás as mulleres, que acoden na baixamar- se afanan en buscar a mantenza.
Ao principio de estar aquí, abraiábame a pacífica convivencia entre o bicherío e os coches que corren a uns metros de distancia e pensaba que a Natureza era moi sabia por permitir un refuxio de fauna tan rico e variado a carón dunha estrada con tanto tránsito. Agora que sabemos que o Val Miñor é o lugar de Galicia onde máis medra a poboación humana -de feito, o único onde houbo máis nacementos ca mortes-, non nos queda outra que deducir que este é un sitio excelente para criar. A febre do sexo e da paixón entre os adolescentes ten como resultado nais e pais tan novos que case dá certa mágoa, aínda que sexa a resposta da Natureza a tanta calor.
Voume preparando pouco a pouco para a despedida. Esa si que dará certa mágoa.

10.12.05

Estraña semana

Sen pontes nin acueductos, esta semana tivo as súas dificultades horarias, máis ca nada polas esaxeradas licenzas que nos permitimos os días non laborables. Malia todo, tamén tivo a súa maxia en forma de botadas de tarot -confirmacións do que eu xa supoñía-, lecturas indiscriminadas (algunha divertida, tenra, mesmo dramática se se quere), soños inquietantes que só significan cambios e paseos que che traen comportamentos alleos que non esperabas pero que non te sorprenden, porque hoxe, meus, ás portas do inverno, ía un día tan marabilloso que incluso había vellos vestidos só co bañador camiñando polo bordo do mar, parellas que se bicaban pousados os pés nus na area mollada e unha morea de xente arriba e abaixo da praia que aquilo semellaba o paseo grande dunha grande cidade.
Cuns desexos tremendos de que B me rape -para o meu gusto xa teño melenas-, son incapaz de resistirme á chamada do macho alfa cando me di ¿Saímos a dar un paseo? con estes días tan estupendos e tan breves, porque ás seis xa empeza a xear.
Agora escoito o ladrido de Cosco. Só falta un cosco para completar o pracer.

4.12.05

Vapores etílicos

Ceei con B nun local de Vila Real con música de fondo en directo tocada por Tonichi e Veloso, eses virtuosos do swing que conseguen converter unha modesta cea nun banquete; mágoa que a miña resistencia non dea para moito e tivese que volverme á casa entre chuvia e vento mentres B quedaba no karaoke final. Nin idea de cando volverá.
Merquei un tarot exipcio, un máis para a colección, con imaxes que aguzan a miña imaxinación, nunha tenda esotérica que tamén é herbolario e as dúas mulleres que o levan quixeron colocarme un xarope para a tose, infusións de romeu e todo o que dispuñan para curar a catarreira. Pero a catarreira está na recta final e non piquei.
Quedou un tarot de Rider tamaño grande que non merquei, porque teño o pequeno, aínda que elas me animaban por aquilo de que se era para a colección, pagaba a pena investir tantos cartos. O Nadal está próximo e non desboto a posibilidade de facerme un agasallo... para a colección.
Outros coleccionan xoias. Eu, tarots. ¿Por que non?

1.12.05

Lixeiro cabreo

Acabei Cinco mujeres y media de Francisco González Ledesma en boa hora e cun mediano cabreo. A curiosidade -se cadra o mellor motivo para mercar un libro- e a lectura de boas críticas leváronme a este Silver Kane que xa non escribe novelas de vaqueiros coa esperanza de atopar unha boa novela negra, un dos meus xéneros preferidos.
Das trescentas noventa páxinas sóbranlle ben a gusto unhas duascentas; a suposta ironía que se lle atribúe é chambona e transparente, mesmo irritantes algunhas alusións feitas con torpeza; a trama está ben, aínda que deixa varios cabos soltos polos que aínda me pregunto, e tamén me pregunto por que esa ansia de introducir reflexións políticas ou presuntamente filosóficas que frean o ritmo, afean o conxunto e que pouco ou nada achegan ao resultado final. Algúns personaxes son tan caricaturescos que semellan un insulto á intelixencia do lector, ao igual ca algunhas situacións. E, en fin, acabei farta de tantos follar, joder, huevos e demais lindezas que salfiren o relato, sospeito que coa pretensión de darlle color e situar os personaxes na súa clase social.
Desgústame, non sei por que -ou si sei-, falar mal dun libro, pero neste caso láiome dos cartos investidos (vinte euros) que ningún pracer me deron, do tempo que me levou entre bufidos e protestas e do chasco que me produciu.
Non sempre o ollo atina en escoller as lecturas.

29.11.05

Entre trebóns e catarreira

arealoura
Entre trebón e trebón hai claros que permiten paseos máis ou menos tranquilos, sempre tonificantes, nos que botamos unha ollada aos parrulos e demais fauna que acampa na vella Arealoura. Entre trebón e trebón hai ocasión para pillar unha catarreira con todos os mocos, esbirros e calafríos que trae consigo, ideais para meterse na cama e intentar desaparecer da consciencia. Entre trebón e trebón, cargados de nordés e de chuvia xeada, hai tempo para soñar.

26.11.05

Mini conversa

Falei con Vicente e o seu novo corazón a través dun invento que nunca coidei que gabaría tanto: o telefonino. Ten a voz tomada polos tubos que lle puxeron mentres agardaba pola vida, pero segue conservando o xenio e a figura, de tal xeito que protestaba pola lentitude do proceso, polo moito que se aburre no hospital e polas ganas que ten de emprender as súas ocupacións habituais. Supoño que é consciente de que non lle queda máis remedio que tomalo con paciencia, pero alarmáronme un chisco as súas ganas por volver ao traballo e a todas as actividades suplementarias que lle inzan a vida.
Está moi recente a operación, meu querido amigo, demasiado recente; non todos os días lle cambian a un o motor; sospeito que deberás coidalo e iso implica que, polo momento, non te poderás meter nun partido de baloncesto a berrar coma un poseso nin nunha aula con trinta e tantas feras a actuar de domador nin, se me apuras, a batallar cos compañeiros de traballo. Algo mudou en ti, amigo; seguro que ti tamén mudarás. Calma.

23.11.05

Pandora

Pandora en el Congo
Cando lle lin La piel fría miraba a cada pouco a lapela do libro onde figuraba a foto de Albert Sánchez Piñol, se cadra pola necesidade de constatar que o autor non tiña cornos nin rabo, que era un ser humano coma min e que os arreguizos que me percorrían o lombo viñan provocados tan só por obra e maxia das palabras.
Con Pandora en el Congo non houbo necesidade de mirar foto ningunha, pois xa lle teño a cara máis que sabida, pero si hei de dicir que o efecto foi semellante nalgúns aspectos, sobre todo na contradición de, por unha parte, avanzar na lectura; por outra, afastar o libro de min de cando en vez para respirar aire fresco. Porque se algo consegue este autor é crear atmosfera, mergullar ao lector até a medula nun ambiente abafante, mesmo aberrante, que son varios; porque hai varios ambientes que, coma capas de cebola, se van desenvolvendo ante os nosos ollos a medida que pasamos as páxinas.
Non é doado resumir este libro sen destripalo, e non serei eu quen o intente; direi tan só que quen queira atopar aquí unha novela de aventuras, atoparaa porque a hai, pero tamén atopará unha novela que mestura xéneros sen importarlle as cuadrículas ao uso, un xogo de planos en que se chega a dubidar de quen é o autor e unha prosa rica e coidada que deixa moi claro o significado da palabra escritor.

22.11.05

Progresos

Durante moitos anos tiven fobia aos cans; non lembro ningún incidente especial que a espertase, se cadra tan só a pillei por ver comportamentos semellantes no meu contorno máis íntimo. Custoume ferro e fariña irme desfacendo dela, sobre todo porque non era plan saír de paseo coa antena do perigo posta; a vontade de superala puido máis có medo e empregueime a fondo para que non se me disparase a adrenalina cada vez que vía un.
Onte estivemos de visita nunha casa onde había tres, os tres con ganas de aloumiños que os donos non eran quen de saciar. Permanecín tranquila, fondamente tranquila, cando me rodearon para osmarme, mesmo lles dei unhas caricias sen que me tremesen as mans; puiden gozar da conversa cos amigos sen sobresaltos, a pesar de que un deles roldaba entre nós sedento de mans.
Volvín á casa máis contenta ca un axóuxere por terme superado a min mesma. O próximo paso será conseguir un para min.

20.11.05

Sentirse mirado

cosco
É unha das sensacións que máis me intriga, cando estás absorto en algo e, de súpeto, notas unha presenza, unha mirada pousada sobre ti; igual que se acabasen de chamarte en voz alta, ergues os ollos cara ao punto onde o mirón se asoma e velo aí, serio, con cara de revello aínda que non ten nin un ano completo, guapo e coa lingua presta a lamberte a man en canto te achegas dándolle aloumiños coa voz.
Será porque o vin medrar ou porque me gusta a súa raza ou porque é un encanto, pero é o primeiro can ao que lle permito lamberme.

17.11.05

Nubes

nube
Dá gloria ver como se retiran as nubes despois dun bo trebón. O ceo aparece moito máis limpo ca antes; o aire, lavado pola chuvia, penetra mellor nos pulmóns, sen impurezas, e entran ganas de saír calzada cunhas fortes botas para meter os pés nos charcos antes de que o sol os vaia secando.
Con sorte, crúzaste con alguén que fai o mesmo ca ti, pero intenta disimular, por aquilo de que os adultos non se comportan coma nenos; ti, lanzándolle un sorriso cómplice, segues batuxando en todo canto charco ves e continúas o camiño notando os seus ollos chantados nas túas costas.
Por un momento, só por un momento, sénteste o amo do mundo, se cadra só porque estás facendo o que che peta.

16.11.05

Blogonovela

blogonovela
Más respeto, que soy tu madre é unha blogonovela de Hernán Casciari que atopei de milagre na librería da zona despois de ter lido e escoitado sobre ela. Merqueina, claro, podíame a curiosidade xa que lle leo de cando en vez o blog persoal e tamén teño aterrado nalgún outro dos varios que mantén abertos.
Confeso que rin moito con esta lectura, pero era un riso ás veces tinguido de certa amargura, polo que hai detrás dalgunha disparatada aventura, que máis parece cousa dunha mente perversa ca dunha normal. Sospeito que os escritores deben de contar con certa perversidade mental para inventar situacións delirantes que resulten verosímiles. Lola, a protagonista, chega a espertar tenrura, por momentos case patetismo, rodeada, a pobre, dunha familia tan "orixinal", descubrindo a súa ignorancia en cuestións sexuais e laiándose só un pouquiño das persoas coas que convive.
Este libro está moi ben escrito, case concordo cun entrevistador que une o feito de ser arxentino coa facilidade para escribir, aínda que só sexa casualidade.

13.11.05

Entre libros

Chegáronme case xuntos varios pedidos de libros; aínda que este sistema ten o seu encanto, boto de menos meterme nunha gran libraría e remexer entre mesas e andeis para dar con algún achado marabilloso, ou non tan marabilloso.
Paso as follas dun dicionario novo (o meu cos dicionarios roza a loucura) que me parece bastante bo, sigo co delicioso libro de Anxos Sumai (ligado dous posts máis abaixo) sen apremios nin preocupacións e boto un ollo aos catro que me restan e dos que xa falarei. Porque continúo coa miña febre case enfermiza de ver libros ao meu redor, ulilos, tocalos, sentilos, gozalos coma se fosen amantes.
Respiro fondo esta tarde fría en que Vicente espertou á vida por terceira vez, en que nos movemos no coche para ir tomar unhas cañas mentres a noitiña caía regalándonos, de novo, un solpor entre nubes tan precioso que me colleu sen a cámara preto, pero tanto ten.
En canto remate aquí, irei preparar a cea, chocos da ría na súa tinta, para envexa de MH; a ver cando lle podo regalar a el un prato que non me sae mal, malia que convirta os beixos en negras marcas nas meixelas.
As cousas non van mal, nada mal.

12.11.05

Corazón II

Desde esta madrugada o meu amigo Vicente ten un novo corazón latexándolle no peito.

11.11.05

Corazón

Leo a Anxos Sumai intentando non pensar en Vicente, pero a prosa melancólica por veces, intimista e envolvente sempre, tráemo á memoria sen cesar, mesturando pracer e esperanza.
Vou á pescadería mercar peixe fresco e lembro a Vicente, que quería vir hoxe por aquí para empezar a aprender a comer sen sal.
Ando pola Ramallosa e penso en Vicente, cada día que pasa a súa imaxe faise máis presente, esperando coma todos os que o queren, que chegue axiña o corazón.
Miro as Estelas desde este balcón que el tanto aprecia e lembro a Vicente apoiado na varanda e aspirando o aire mariño coma se fose unha droga benfeitora.
Subo e baixo pola escaleira da casa pensando en Vicente, lembrando o seu afecto e as súas constantes atencións desde o mesmo intre en que empecei coas baixas.
Durante esta semana non fago máis que pensar en Vicente, ese bo amigo que agora está sedado sen saber que agarda un corazón.

8.11.05

Novembro II

A contractura lumbar vai algo mellor, aínda que para os enfermos de fibromialxia non deixa de ser un de tantos episodios dolorosos que máis cedo ou máis tarde se repetirá ciclicamente, coma a caída da folla no outono ou o retorno das flores na primavera. Agora, con menos dor grazas ás presións do fisio e ao cheirento ungüento que me bota B con todo o amor e coidado, sigo pensando que non somos nada, que me fixeron defectuosa e que a ver se isto desaparece até volver ao seu estado normal, malia que no meu caso o estado normal non é como para botar foguetes.
A pesar de todo, hoxe levanteime de bo humor, con ganas de pasear xusto cando cae unha treboada de mil pares de demos e coa intención de enfrontarme de novo á novela aparcada. Polo momento agárdame un día tranquilo e caseiro, nada de ioga nin de esforzos que non se sabe en que poden derivar. Mesmo me fai sorrir o día chuvioso visto desde as fiestras, ben abeirada no meu tobo, igualiño ca unha toupeira.

7.11.05

Novembro

Visita rápida á aldea sagrada, onde tiven o pracer de coñecer a Francisco Castro, María, Ian, Folerpa e volver ver o sempre encantador Martin Pawley e a Brétemas, con quen había tempo que non coincidía e, por suposto, a Cesare, con que dei un paseo bastante longo para ir recoller a Lola.
Un frío que xa non lembraba, as locomotoras das castañas asolagando as rúas co seu inconfundible cheiro, turistas a moreas, bares, librerías, tendas de roupa e de produtos fotográficos..., todo semellante e distinto, case en eterna mudanza e permanencia. Á volta, unha contractura lumbar converteu o traxecto nunha especie de pesadelo, dura proba para os meus cadrís e bo traballo para o fisio; polo momento, aínda que algo aliviada, continúo camiñando algo torta e temendo determinados movementos que desatan o lategazo de dor.
B, encantado da vida por verme saír do meu retiro, preguntoume que tal fora todo pedíndome detalles e fíxenlle un resumo bastante completo da estancia e do Simposio do que case todos os citados falan.
Foi unha boa experiencia.

2.11.05

Temporal

temporal
Levamos varios días co temporal enriba, o canaval do lado ameaza con ceibar canas na rampla de acceso ao garaxe e o burato que serve de desaugadoiro atóase de follas mortas cada dúas por tres co risco de inundalo; o vento zoa entre os eucaliptos e piñeiros, e o mar, acá embaixo, brama con furia desatada, coma se quixese reclamar algo que non entendemos.
A casa semella illada ao capricho de ballóns e refoladas; se non estivese ancorada con firmeza na terra, pensaría que en calquera momento -casca de noz- sairía ao océano a loitar contra sereas, tritóns e monstros varios para demostrar non se sabe que escura valentía. A noite cae antes do pensado mentres a sala se caldea con lapas de carballo e acacia, olorosas a outono novo, a castañas asadas, a Natureza acabada de estrear.
Non teño medo cando o lóstrego atravesa a badía nin cando estoura o trono na distancia, só un chisco de respecto.

30.10.05

Casualidade

Leo en Capítulo 0 que Manuel Gago acaba de ler as aventuras de Geralt de Rivia na recompilación que fixo Circulo e sorpréndeme a coincidencia porque eu o rematei onte. O seu post fai superfluo que eu escriba sobre o libro, porque non podería engadir nada máis ca unha cousa: asemade que por veces estarrecín, ría de boa gana ante a afortunada mestura de rexistros que usa o autor polaco.

Levo unha tempada longa lendo libros de fantasía, quizais por un desexo inconsciente de mergullarme en mundos nos que todo é posible; sospeito que seguirei até que o corpo me pida outro tipo de literatura. Por fortuna, esta arte ofrece un amplísimo abano de posibilidades estéticas e de xénero, coma se fose un enorme baúl da avoa onde se pode atopar desde un sombreiro con fino veo para ocultar os brillos da mirada até un bastón que agacha nas súas entrañas unha mortífera arma. Agrádame comprobar que os libros conservan a maxia de transportarme da realidade, a pesar de que o meu xeito de ler estea bastante contaminado e perdese a inocencia da ignorancia.

27.10.05

Xente

En clase de ioga hai unha señora tan servicial e disposta a axudar aos novatos que dá indicacións asemade que o profesor explica como hai que colocarse para esta ou aquela postura. Escoito en estéreo a mestura de voces sen entender a masculina e pensando maldades da señora até que o profesor pide por favor que ninguén indique nada. A voz feminina cala e a miña parte malvada sorri por dentro.
Tamén hai señoras que aproveitan a posición de relax para comentar sobre a perruqueira ou o concello; entrementres eu penso maldades e intento afastar a sensación de fastío que me enche. Gústame o silencio nas clases de ioga, poder concentrarme no que estou facendo e seguir as pautas do iogui, pero debo de ser unha das poucas persoas que se fai unha idea cabal de onde e para que está.

25.10.05

Alleamento

orquídea
Saltarícame o pensamento dun lado para outro da cabeza acudindo a diversas conexións neuronais sen conseguir outra cousa que provocarme un leve mareo, quizais influído tamén pola falta de sono.
A chuvisca intermitente faime lembrar os anos infantís transcorridos na aldea sagrada, cando o mundo era moito máis sinxelo e as cousas estaban regulamentadas por non se sabe que man organizadora.
A presión que noto nas tempas achégame lucidez e atordamento a partes iguais e observo o que me rodea con estupor, como se fose a primeira vez que o contemplo. Creo que ao fenómeno chámanlle alleamento, no que era experto o defunto Antón Tovar, como moi ben me explicara unha vez no sanatorio onde coincidimos por azar. Pero hai unha gran diferencia entre o seu alleamento e o meu; o seu era pesimista, negro diría eu, sen esperanza nin consolo; o meu ábrese á sorpresa mentres agarda con optimismo o que está por chegar. Manipulo a tristeza revirándoa, ollándoa desde o extremo oposto sen permitirlle avanzar un só centímetro, porque ela non é máis ca unha circunstancia que axiña esvaecerá.

22.10.05

Envolvemento

luces estrañas
Cando hai anos saín de ver Superman, esperaba velo voar en calquera momento sobre a aldea sagrada, disposto a salvarnos das nosas grises vidas e levarnos coma testemuñas privilexiadas a unha das súas aventuras.
Mentres lía o novelón ocorreume -salvando as distancias- algo semellante, cando menos a sensación de fondo era a de que me transportaba deste mundo real a outro tan verosímil que podería substituílo sen maiores problemas.
Susanna Clarke crea unha atmosfera envolvente, un mundo máis que crible e, coma luzadas, de cando en vez hai frases que cortan o alento, imaxes e metáforas que conseguen evocar mil sensacións diferentes.
Lin o libro en catro días, molesta porque tiña que xantar ou cear, devecendo a cada paso porque os ollos fosen quen de comportarse. Por primeira vez concordo coas críticas sen peros nin reparos.

18.10.05

Novelón

Atopo no escaparate da librería de Vila Real este libro de Susanna Clarke do que levo lido varias críticas, todas favorables. Non resisto a tentación e mércoo, esquecendo que este mes non anda a economía para moitas alegrías. Xa na casa, comezo a lectura apoiada nun atril, porque o libro é moi groso (setecentas noventa e cinco páxinas) e pesa máis dun quilo; a prosa coidada e a calma con que se acomete a acción prometen, e sinto por dentro esa íntima satisfacción que me enchía de mociña cando atacaba un novelón decimonónico roubándolle horas ao deber para dedicarllas ao pracer.
Porén, a sensación non é a mesma, se cadra porque xa non necesito roubar horas a nada. O tempo é meu.

15.10.05

Andar

Como moi ben me lembra Nona nos comentarios do post anterior, non hai mellor demostración do movemento que poñerse a andar.
Repaso Escribir de Enrique Páez, estupendo manual mercado hai uns tres anos, que me serve de guía para volverme poñer en movemento. Entre outros aspectos toca o famoso bloqueo, do que eu me queixaba estes días atrás, e tócao aludindo ás excesivas expectativas que un mesmo se pode marcar, á tiranía da autoesixencia e ao perfeccionismo que, por veces, resulta máis un defecto ca unha virtude, pois pode frear calquera intento de actuación.
Empezar de cero sen empezar realmente de cero ten moita semellanza con aprender a camiñar despois dunha lesión importante nunha articulación da perna; precísanse muletas ou caxatos para recuperar a soltura e pouco e pouco vas adquirindo a mobilidade que posuías, pero a base de traballo e de constancia.
Sospeito que o cambio tan grande que experimentou a miña vida desde que me xubilaron ten bastante que ver cunha certa deixadez na disciplina que toda vida debe ter. Ao non sufrir a tiranía das obrigas inmediatas, do traballo diario, unha -que tende á preguiza por etapas- vai relaxando o ritmo, pospoñendo proxectos ou deixando para mellor ocasión os plans, sen decatarse de que está empregando unha arma de dobre gume que se pode volver en contra de quen a brande de xeito tan irresponsable.
Así que xa me tocaba reaccionar. Quedo agradecida de verdade a eses comentarios animosos que tan ben me acaeron.

12.10.05

Conversa

Un amigo coméntame que hai moito tempo que non falo aquí da miña novela. En realidade pouco hai que dicir porque está parada, ambas as dúas que levaba entre mans están paradas.
É esta unha cuestión que me fai dano porque a escritura representa un dos piares da miña vida, a que me axuda a tirar para adiante con ganas e ilusión; pero algo, algo que non sei explicar, decidiu tomar unhas vacacións e deixarme orfa por unha tempada que xa se vai prolongando en demasía.
O medo que apreixa a un cando remata unha obra que lle levou tempo e enerxías é que nunca máis se volva producir ese milagre, que a imaxinación se perdese polo camiño ou que rematase esa febre que o animaba; cando a seca dura máis do que se pode aturar con equilibrio, éntrase nunha fase un tanto desesperanzada en que se remoen temores -máis ben o temor- sen outra finalidade que intentar escorrentalos.
E así andamos, (des)esperando.

11.10.05

O pracer da lectura


Tras ler La mesa limón de Julian Barnes, pregúntome sobre os motivos do sorriso que me acompañou ao longo destes once relatos, sorriso, por outra parte, case inapreciable desde fóra mais brillante desde dentro. Os temas de fondo -a vellez e a morte- non son como para botar foguetes de alegría, pero o tratamento que lles dá o autor converte a lectura en puro pracer, ese que non se sabe comunicar máis que con moitos traballiños ou cunha restra de tecnicismos que lle quedan lonxe ao meu talante.
En calquera caso, máis que recomendable para os amantes de praceres permitidos.

6.10.05

Aventuriñas


Merco unha impresora nova a un home que semella non ter gana ningunha de vender polo xeito que se dá. Como non estou en condicións de escoller -é a única tenda da zona-, paso por alto a súa indiferenza, aínda que por dentro me entra a tentación de deixarlla quedar para que aprenda un pouquiño de negocios. Como non atopo os cartuchos de tinta que debían vir co aparello, volvo ao día seguinte a reclamarllos; resultou que estaban camuflados entre a embalaxe e a miña primeira revisión, sen dúbida apresurada, xogoume unha mala pasada.
Comezo a saír paseniño do marasmo e apatía que me apreixaban, se cadra porque o outono xa comeza a definirse malia a seca que non fai máis que empeorar. Non sei se unhas cantas rogativas conseguirían uns días de chuvias, pero non desboto a posibilidade de probar. Non estamos afeitos por estes lares a un clima tan benévolo e bótase de menos a auga e o vento.
Dediquei estes días a ler a Terry Pratchett, prolífico creador de Mundodisco e das paródicas aventuras que teñen lugar nel. Literatura lixeira, doada de ler, que mergulla o lector nun mundo delirante onde as cousas se desenvolven baixo unha lóxica inhabitual; imaxinación e fantasía en estado puro sen outras pretensións, o que non é pouco. Non hai moito souben que este escritor é un dos máis vendidos no mundo, case ao mesmo nivel ca J.K.Rowling, aínda que se ignore, se cadra polo evidente desexo de provocar o riso, mesmo a gargallada, e xa se sabe que o sentido do humor está mal visto no sublime mundo das letras.
Á espera teño sobre o escritorio La mesa limón de Julian Barnes (recomendado con fervor por MH nas súas Lecturas brillantes) para cando se me restablezan de vez as constantes vitais. Xa contarei.

1.10.05

Paseos en compañía


Ollar a copa dun piñeiro desde o seu pé ten o seu aquel; as pólas distribúense en radios que semellan xirar a ritmo lento ou vertixinoso, segundo o momento e o punto de vista; metáfora dunha vida que se move tamén en círculos, aínda que ás veces pretenda saír do camiño marcado buscando rotas inesperadas.
De póla en póla saltaba un esquío, quizais o mesmo que xoga a vida nos piñeiros fronte ao mar, con esa cola vizosa que dan ganas de acariñar se o animal non fose tan nervioso e se deixase. Engaioláronme os seus olliños, brillantes coma abelarios, que nunca tivera ocasión de contemplar de tan preto e sentín de súpeto unha estraña alegría de vivir, breve, moi breve, pero que agoira recuperación e me axuda a manter a esperanza de que todo ten o seu tempo e incluso o malo acaba por pasar, mesmo a incerteza, mesmo os cambios que un non desexa.

Seguridade no traballo

Á fin o caseiro decidiu arranxar a porta de fóra en vez de cambiala e para iso contratou un ferreiro. Hai un par de días viñeron el e mais un colega a colocar os dous portais, armados dun electrodo e barriñas de ferro para soldar. O home, Montecristo no bico que non retiraba nin para falar, fixo a ledicia de B ao establecer entre os tres unha complicidade masculina da que eu, madía leva, estaba excluída. Optei por meterme na casa en vendo as faíscas saltar das bisagras e a mínima plancha protectora que usaba para soldar, mentres escoitaba malamente as gargalladas de B precedidas dun inintelixible farfallar.
Ao remate, o ferreiro confesou que el non tiña nada en contra das mulleres, xa que, se tiñan carácter, eran tan boas coma homes. Grazas, meu, mais deus nos libre de tal.

27.9.05

Rindo


Leo La taberna errante de G.K.Chesterton con alegría entre risiños miúdos e algunha gargallada esporádica, con sorriso sempre. Gústame este escritor de quen lin por primeira vez as aventuras do padre Brown, alá na miña primeira adolescencia. Irónico, lúcido, crítico e defensor da vida, pasou sen pena nin gloria durante algúns anos precisamente polo seu sentido do humor, pois semella que a ledicia estea en contra da intelectualidade ben pensante.
Bo creador de rexistros, paródico das clases dominantes que pretenden converter a existencia dos outros nunha asepsia aburrida, conserva unha actualidade que para si quixeran outros autores máis valorados pero fondamente pesimistas e, ¿por que non dicilo?, pesados até a medula.
Ideal para subir a moral en momentos baixos.

25.9.05

Reflexionando

Invisto unha parte desta tarde de domingo en lavar o coche mentres reflexiono sobre os blogs. A maioría dos autores de blogs cos que falei en persoa ou por teléfono concordan en que o seu caderno, dun xeito ou doutro, engadiu algo á súa vida. No meu caso a posibilidade de coñecer maneiras de pensar e de ver o mundo diferentes á miña, facetas e parcelas do mundo que me quedan máis lonxe ca Australia e admirar o quefacer de persoas ás que se cadra nunca lles verei a cara, pero que comparten con xenerosidade as súas creacións.

21.9.05

Incidencias


Como todos os anos desde hai catro ou cinco, a Grande Irmá entretense enviándome unha carta para que corrixa certas incidencias da miña declaración da renda. Tócame a moral máis que moito, como non pode ser menos, porque perda o tempo cun rato cativo e non mova un dedo cos grandes tigres de Bengala. Para min que colleron por costume pescudar nos miudallos co fin de amosar a súa dilixencia ante o cidadán.
Para colmo, a impresora derramada cóspeme que desde hai meses é un cascallo inútil, que eu o esquecín e cómpre atoparlle substituto. Respiro fondo para non caer nun dos meus ataques de furia, pois, á fin e ao cabo, a culpable da situación son eu.
Pola mañá o fisio machucoume a pracer o ombro dereito, causante das dores agudas que percorren o brazo do mesmo lado, amais de descubrir e manipular varias contracturas ao longo das costas; saio da clínica coa sensación de que un elefante se compraceu en patexarme, con pensamentos nada agradables sobre a parentela do meu torturador, aínda que decontado a miña faceta razoable decide poñerse coma un Pepito Grillo e lembrarme que esa parentela non ten a culpa da miseria corporal de ninguén.
A encarga dun camión de leña para os lumes da cheminea consegue poñerme de mellor humor, pois en breve gozarei de lapas e caloriña acolledoras, sofá e mantiña mentres debullo as páxinas de calquera libro. A brétema que foi engulindo o contorno a galope a primeiras horas da tarde aumenta a sensación de recollemento.
Entrementres, teño que facer algúns deberes.

18.9.05

Ionquis

Preto da Comandancia e dun cuartel de Garda Civil reúnense os ionquis de Ítaca; fracos, de faces chuchadas, cun físico inconfundible, agardan a todas horas o contacto salvador. Falan a berros de lado a lado da praza sen o menor sentido da prudencia e do disimulo; están ao que están e impórtalles menos ca nada que os demais se decaten da súa ansia. Nenos, adultos e maiores pasan ao seu lado sen inmutarse, afeitos a esas presenzas fantasmais, caricaturas de si mesmas. Percíbese nunha muller un resto de beleza que foi murchando de dose en dose mentres leva o seu fillo nun carriño; o cativo chora, mais ela non fai nada para calmalo até que pasan ben uns quince minutos. A berros pídelle a unha colega un anaco de pan e explícalle que é para o meniño. Bebe a súa cervexa ollando ao seu redor, erguéndose de cando en vez para recibir unha nova negativa; un sóltalle que busque a Fulano. Ao cabo Fulano aparece e todos nos informamos de que é un trapalleiro sen palabra.
Marcho do lugar cun nó na gorxa.

16.9.05

Extremos

Preto dunha praza céntrica hai en Ítaca un fogar para maiores cuxos moradores saen a tomar o aire en cadeiras de rodas ou apoiados en andadores ou caxatos. Asemade, como o sitio é zona de paseo, moreas de cativos andan nas súas bicis, algúns en tacatá ou tricilo ou aferrados ás mans maternas. Os extremos da vida que se tocan producen unha sensación vertixinosa, coma se todas as idades se concentrasen nesa rúa itaquense e unha, na terraza dun bar, ollase actuar en segundos a máquina do tempo.
Un constante fluír de persoas de todo tipo e condición ateiga as rúas da vila; no porto non deixan de entrar e saír barcos; o sol destes días facía estraño setembro, mesmo o hostal estaba cheo e houbemos cambiar de cuarto o último día porque chegaba unha clienta fixa. As nosas pescudas non nos levaron moi lonxe, pero cando menos entramos en contacto co que será o noso hábitat dentro dun ano.
Volvín con sentimentos encontrados. O curso está a piques de comezar.

11.9.05

Plans

Como cada setembro -o inicio do ano en realidade- unha morea de plans bóleme na cabeza nunha especie de espertar que o verán desterrou. O máis inmediato é ir a Ítaca para visitar unhas cantas inmobiliarias; cómpre tomar a cuestión da vivenda con relativa calma, porque dez meses axiña voan e logo todo son présas.
Incítome a min mesma a disciplinarme despois de dous meses de galbana total nos que a actividade máis destacada foi durmir coma un animaliño calquera e, de propina, gañar algúns quilos. Prométome retomar os paseos cotiáns, escribir exercicios de estilo todos os días, preocuparme un chisco máis dalgunhas actividades domésticas e apuntarme de novo a ioga. Tampouco sobraría relacionarme con máis xente -estou converténdome nun moucho insociable e algo túzaro-, limitar o tempo que lle dedico a esta interné dos meus pecados e observar a xente con máis atención. Asemade, debo reflexionar sobre certas cuestións que me encargaron e que aínda non teño moi claras, limpar a mente de certos prexuízos que a embazan sen piedade e procurar arredar a idea de que discutir non leva a ningures.
¿Dareino feito?

8.9.05

Obradoiro


Un meu tío avó tiña un obradoiro de encadernación na cidade veciña cando eu era unha cativa. Lembreino estes días de tempo cambiante en que tan axiña loce o sol como pasamos a xeira completa baixo brétemas e chuvias. Era un amante das illas Cíes, que podía contemplar desde a súa casa e nada no mundo o convencía de cambiar de lugar.
Para min foi un auténtico descubrimento entrar no seu obradoiro e ver libros, revistas e tebeos en distintos estadios de destripamento gozando da oportunidade de perdurar un chisco máis. Abraiábame o serios que semellaban os DDT e Pulgarcitos, Capitáns Trueno e Panteras Negras mudados, por obra das súas mans, en tomos sólidos que mesmo daba reparo tocar. Agasallounos a miña irmá e a min uns cantos que había tempo alguén deixara alí e nunca volvera para recuperalos; durante moitos anos lin e relín aqueles libros, que resistiron con bravura o trato infantil e superaron en varias décadas o tempo previsto. As follas amarelas tirando a marróns, as cores esvaídas, o papel fino, o cheiro indefinible... tiñan o engado do apropiado por azar, do que chega ás túas mans por unha confluencia de circunstancias propicias a pesar de non estarche destinado. Aínda andan pola casa familiar.
Boto de menos eses obradoiros tradicionais que restauran libros maltratados e os converten en inmortais cando miro algún dos meus dicionarios.

4.9.05

Lindsey Davis


Xa hai tempo que me enganchei aos libros desta escritora ambientados na época de Vespasiano e protagonizados polo informante Marco Didio Falco, unha especie de investigador privado con virtudes e vicios propios, moi semellantes aos de calquera profesional coma el. En busca de Infamia -o último, polo momento- remateino hai un par de días e gocei da intriga, da tradución e de mil pequenos detalles que a autora distribúe con mestría.
Sei por B que a ambientación é impecable, de tal xeito que, por momentos, incluso podes respirar os tufos que saen da cidade imperial e arrebaldes, escoitar o rebumbio de carros e transeúntes e axexar desde lugar seguro as discusións entre vendedores e traficantes de mala morte.
Coma en todas as series, os personaxes principais van evolucionando en cada libro, amosando matices que non afloraran antes e descubríndonos polo miúdo personalidades e caracteres. Unen o mellor da novela de intriga e da novela histórica sen resultar pedantes nin atafegar coa documentación, non coma outros que necesitan demostrar o ben que estudaron a lección.
Se alguén se anima, recomendo que comece co primeiro, La plata de Britania.

2.9.05

Día de vodas


Nun local da zona celebráronse hai pouco dúas vodas o mesmo día, unha pequena -duns cento cincuenta convidados- e outra grande -de máis de douscentos-; amais diso, no restaurante había xente independente que intentaba pasar un domingo agradable cos amigos, sen saber en qué ían verse metidos.
Da voda pequena un amigo do alleo subiu á voda grande e pillárono coas mans no bolso dunha das asistentes coa insá intención de furtar algo de valor. Saíron varios valedores da señora e o frustrado ladrón empezou a berrar axuda aos da súa propia voda, que estaban no piso de embaixo; estes acudiron e empezaron a repartir leña para que o soltasen dando comezo á batalla campal. Todos se puxeron a repartir puñadas de xeito indiscriminado, con tan mala fortuna que unha das noivas quedou mallada sen remedio.
Os comensais que ían por libre saíron como puideron do fragor da loita mentres a Garda Civil, a Policía Local e mesmo unha brigada da Secreta, incapaces de separar os contendentes, sometían o local a un rigoroso cerco que durou o seu; cando as cousas se calmaron, procederon ás oportunas investigacións.
Ignoro as consecuencias.

31.8.05

Hotel Arce

Hai en Vila Real, mellor dito, en Sabarís, un hotel con encanto a cuxo bar adoitamos ir tomar as cervexas da tarde. Non ten grandes vistas pero si unha terraza tranquila -agás cando se enche de nenos- na que se pode charlar sen alzar a voz. Non hai moito que abriron os seus servizos ao público, mais, polo que sei, foilles ben a tempada. O dono é un inglés pálido e delgado cun gran sentido do humor e un carácter afable e comunicativo. El e B intercambian frases na súa lingua; eu luzo o meu oxidado francés e el respóndeme en galego. Case sempre se produce algunha anécdota simpática e non podo evitar pensar no valor que cómpre para abandonar a túa terra e instalar noutra un negocio cando menos azaroso. A iso chámolle eu determinación.

28.8.05

Ás portas do outono

Restaurante de Vila Real, hora da cea:
- Perdoen vostedes, pero esta mesa está ocupada; teñen que respectar a quenda.
- ¡Ah! ¿Está reservada para esas tres putillas? Pois nós tamén temos présa.
- Desculpen, pero elas estaban antes.
- Vostede é tonto. Non sabe con quen está falando.

Consulta do médico na Ramallosa; señora falando por teléfono:
- Ai, non, querida, non hai diso. Estamos en provincias e... puaf.

Coche parado nun semáforo; da ventá cae á estrada unha bolsa cun cueiro cagado.

Praia América en hora de retirada. Á beira dos colectores, espallados pola area, botes, bolsas, papeis, envolturas de xeado... ¡En fin!

Estou desexando que chegue o outono.

25.8.05

Encontro

Cada vez que vou á aldea sagrada recibo o mesmo choque ante as riadas de xente que a percorren; a cidade que me viu medrar e que para min chegou a ser tan familiar coma o cuarto da miña casa resúltame por veces unha descoñecida, un lugar de turismo máis que pouco ten que ver comigo. Non é certo ao cento por cento, claro, pero a sensación é semellante.
Onte fomos até alí para poñerlle cara e voz a un amigo: MH. Confeso que levaba algo de nervios, típicos -sospeito- de calquera cita ao xeito, aumentados por unha demora froito do tráfico e da imposibilidade de madrugar o que debiamos. É o que teñen as vacacións, que unha adopta un horario de marquesa esquecendo que de nobre non ten nada e revira o ritmo habitual dunha vida, polo demais, bastante decente. O previo intercambio de fotos axudounos a recoñecernos decontado, así que por ese lado non houbo problema. Constatei o que xa sabía: que MH é unha excelente persoa, de trato e conversa afables e con ideas brillantes. Falamos, rimos, xantamos nun turco (¡quen mo ía dicir!) e prolongamos a sobremesa nunha terraza baixo os soportais vendo os ires e vires de moreas de descoñecidos e escoitando os chifros de gaitas en miniatura sopradas por bocas infantís sen decatármonos do paso do tempo.
Volvemos á casa cunha agradable caloriña nas orellas e no corazón.

22.8.05

¡Por fin!

Baixo un ceo ominoso encapotado de fume negro e mesto saímos onte cara a Teucro para ver a Lamatumbá en directo. Non podía seguir así, sabendo que son a bomba e non comprobalo por min mesma, a pesar dos achaques. Non direi que bailei coma nos vellos tempos, pero si que o meu traseiro se viu incapaz de permanecer quietiño máis de cinco minutos seguidos; emocionáronme, ¡que carafio!, emocionáronme unha barbaridade, e a guinda foi que nos dedicaron unha canción a B e mais a min.
Únenme a moitos deles anos de amizade, conversas compartidas, algunha que outra discusión e, sobre todo, un profundísimo cariño que se mantén vivo. Teucro pareceume máis luminoso ca nunca, se cadra porque recibín tantas mostras de afecto que case me saltan as bágoas.
¡Viva Lamatumbáaaaaaaaaa! (Grazas, meus; paseino de medo).

19.8.05

Lume

Arde a Serra do Galiñeiro. Desde a casa vese o fume moi preto de Vila Real. Comezo a escoitar o baile dos avións, aínda que con este vento non o terán doado.
Un ano máis a peste dos incendios arrásanos.

17.8.05

Burbulla

A brétema, mesta coma a manteiga, envolve todo o que rodea a casa; non se ve ningunha das habituais luces de barcos e farois, e unha ten a sensación de estar pendurada sobre o mar sen nada que a sosteña. Os ruídos non dan atravesado esa cortina, a humidade cóase polas ventás abertas e o frescor, por fin, chega coma unha esperanza facéndome sentir unha intensa morriña do outono.
A brétema, coma unha burbulla, envolve a casa. A xunqueira veciña apenas se distingue entre refachos de algodón e o silencio aboia no ambiente, balsámico, confortador, parodia do perenne.

13.8.05

Dereitos de autor

Acabo de informarme de que pecharon a Rede Flu por atreverse a traducir un libro que non conta aínda con tradución oficial. Menos mal que eu xa o puiden ler e teño unha copia gardada por se me dá por volverme mergullar nos seus píxeles.
Con isto penso e repenso por que está penado traducir un libro para os amigos cando se sabe que a empresa encargada de facelo tardará varias estacións en levalo a bo porto; por que se considera delito realizar esa tradución; por que esa exclusividade; por que tanta expectación por coutar a liberdade individual... Porqués, porqués, porqués.
Comprarei o libro cando saia ao mercado e penso que moitas farán o mesmo ca min. ¿Onde está o problema?

12.8.05

Día terrible

Tardarei en recuperarme de Harry Potter e o príncipe mestizo por varias razóns. As súas aventuras, en verdade tráxicas, uníronse a un horrible día propio que pasará ao baúl como un dos malos recordos que trae a vida.
Grazas á Rede Flu puiden ler un libro que non sairá no mercado español até a vindeira primavera, e doulle as grazas porque puiden saber que pasou sen morder as unllas tanto tempo. A tradución é espantosa, claro, pois está feita por afeccionados, xente que sabe inglés pero non tanto como para trasladar con fidelidade o orixinal ao español, tarefa ben difícil non sempre apreciada na súa xusta medida.
Nin en soños se me ocorrería falar de que vai o libro (iso só o faría no foro de Akin -responsable de que eu pregase un exemplar desta tradución- que é onde están os adiantados), pero si confirmo o que xa sabía: que J.K. ten unha capacidade fabuladora en verdade abraiante. Tamén resulta evidente que os personaxes medraron, sobre todo os protagonistas; que a autora sabe dosificar a tensión e domina unha serie de recursos que calquera acción agradece; que Harry, Ron, Hermione e Ginny son moito máis adultos ao remate deste libro ca nunca antes, e que estou desexando que chegue ás librerías para volvelo ler nunha tradución máis digna.

7.8.05

Domingo

O descenso das temperaturas lévame a recuperar o interese polo que me rodea e a facultade da fala, bastante minguadas cando a calor sacode sen piedade este meu pobre corpo. Vexo a xente na praia a horas prohibitivas e éntrame unha especie de atafegamento, coma se eu mesma estivese exposta a esa fogueira natural; a pesar dos moitos avisos que se espallan de non tomar o sol nas horas medias do día, o areal louro semella un formigueiro en plena actividade, as advertencias deitadas polo altofalante ecoan até aquí precedidas de cadanseu dingdong e mesmo xuraría que o cheiro a cremas bronceadoras ofende o meu nariz.

Hoxe afeiteille a cabeza a B. É esta unha ocupación entretida que libera a mente de pensamentos inútiles, pois aínda que non hai moito pelo que retirar, cómpre fixarse ben para non cortar o paciente. Comezo pola parte dereita, xusto por riba da orella, e avanzo por seccións imaxinarias que van en paralelo -agás no cada vez máis ralo remuíño- até completar a parte esquerda. Gústame botarlle a escuma de afeitar e logo ir esquiando coas coitelas, coma se estivese nunha verdadeira pista de neve. Logo dunha lavadiña, toca repaso. Por fin, cumprida a tarefa, o paciente limpa os restos do lavabo e recolle os aparellos até a próxima ocasión.

Recibimos a visita do caseiro para amosarlle a porta de entrada, comesta pola ferruxe e cun fecho que se abre dunha patada. Propoñémoslle cambiala e decide que -¡¡¡por fin!!!- se poñerá unha con peche automático e mando a distancia. Botamos uns risos a conta da súa empresa, dos políticos e dalgún suceso que nos fai moita graza, se cadra porque somos uns irreverentes co poder. A súa sorna alcánzanos a nós pola hora á que nos levantamos hoxe, pero cando non se dorme pola noite, cómpre facelo pola mañá. Mentres nós almorzabamos el xa levaba pescadas catrocentas luras e seiscentas xardas e estaba a piques de darlle de xantar á familia, coma tantos guiris empeñados en imitar os profesionais sen demasiado éxito.
Así é o verán.

5.8.05

Novo veciño


Non adoito meterme nas vidas alleas porque non me gusta que se metan na miña, pero desde hai uns días axexo pola fiestra cada vez que escoito remexerse ao novo veciño. Á parte da cariña de bo que ten, do rabiño tremente a cada sinal de xogo ou agarimo, as carreiras que bota pelexando con calquera mosca ou as batallas que emprende coa palmeira, é divertido observalo cando xoga co dono ou lle intentan aprender onde non debe facer as súas necesidades ou cando bota un ladrido que se fai máis e máis firme a medida que pasa o tempo..
Andarei aleuta coa cámara a ver se lle podo roubar unha imaxe de verdade, non esta prestada. Din que esta raza é unha das máis pacíficas e leais que existen. A min encántame, e iso que non son de cans.

3.8.05

Vacacións de verán

Aumenta o número de turistas que ateigan supermercados, farmacias, panaderías, quioscos, praias e tendas varias nun ir e vir incesante que marea. Malia todo, animámonos a ir a Vila Real para xantar cunha parella amiga. Como adoita dicir B, que ben se está cando se está ben, sensación á que contribúe tanto a compañía coma o ambiente que se respira nesta zona. Non me estraña que a xente se desprace só polo pracer de atoparse nun lugar que ten "algo", sexa a presión, a temperatura ou a paisaxe, factor no que non nos poñemos de acordo. Se é certo que existen zonas de forza no mundo, esta debe de ser unha delas.
O tránsito marítimo adquire niveis de autopista en día de saída: motos de auga, veleiros, iates, ferris das illas, pesqueiros... unha miríade de vehículos perturban a superficie do mar sen que este dea particulares mostras de anoxo; algunhas regatas pasan por diante das nosas fiestras, privilexiado palco desde o que contemplar todo ese movemento. Nada que ver co inverno.
Polo momento só pillei un ou dous cabreos por mor do tránsito rodado e a falta de regras que algúns deciden adoptar, e intento contemplar con ollos benévolos esa humanidade sedenta de sol, praia e mar, a pesar de non comprender moi ben ese afán por amorearse. Horror vacui, chámolle.
Acho de menos a tranquilidade deste lugar en días cada vez máis curtos, a intimidade de sabernos uns dos poucos habitantes, a complicidade que establecemos coa Natureza que nos abraza, o silencio outonizo, pero non até o punto de non poder soportar os seus contrarios.
Este ano temos a novidade de atoparnos paseantes polo montiño onde vivimos; a explicación está nos letreiros que o concello espallou aquí e acolá animando a xente a visitalo; o tráfico rodado aumentou até límites sorprendentes e cómpre andar lixeiro para esquivar os coches, pois non hai beirarrúas protectoras. Non protestarei cando volvamos á rutina.

31.7.05

Lecturas

Mediado o libro decido que xa está ben de cabrearme, que as vacacións están feitas para gozar de lectura e ritmo lento e que non me apetece, polo momento, seguir intentando atoparlle a graza a unha novela que me cae das mans. Xa ten mérito que a intriga se convirta nunha pesadez. Se cadra máis adiante atope ánimos para chantarlle o dente de novo.
Paso a Narcos de Carlos G. Reigosa, cuxa prosa e ritmo non me desgustan, malia atopar algúns erros pronominais que me sorprenden e -¿por que non dicilo?- me tocan a moral. Chámame a atención que os correctores, tan agudos para unhas cousas, se comporten de xeito tan desleixado con outras, pero xa desistín de comprender os criterios que os moven.
Rematei o de Cristina Morató hai uns días cun sabor agridoce na boca, se cadra porque xa son moitas as lecturas sobre decimonónicas mulleres aventureiras que decidiron romper a rutina das súas vidas marchando a mundos daquela descoñecidos. Non lles nego o mérito nin paso por alto o que supuxeron as súas viaxes na súa época, mais cánsame mergullarme tanto no pasado, sobre todo na época vitoriana, tan castrante de seu co sexo feminino.
Quédame unha ringleira de máis dun metro para ler, libros que fun atesourando ao longo do inverno e que irei atacando a medida dos meus desexos e apetencias. Entrementres, cavilo e cavilo na importancia da escritura na miña vida. Quizais estea chegando o momento de cambiar de actividades. Ou non.

28.7.05

A mascota

Unha vez que o home se achegou á mesa da terraza, máis preto da luz, puiden distinguir qué levaba sobre o ombreiro: un loro gris bailaba dunha pata a outra en completo silencio deixándose agarimar polas olladas expectantes dos miróns, que eramos todos. Sentado o dono, el pasou ao bordo dun respaldo, choutou á mesa e alí peteirou a asa da caña e a tapa ignorando por completo as súas pipas. Inclinouse modesto cando unha parella comezou a falar coa súa percha e deu uns cantos pasiños sen afastarse do seu alcance; comeu con limpeza o que a man lle alongaba, rozou o peteiro contra a orella e comportouse en todo momento como alguén que sabe que están falando del. Non protestou cando o dono o levou ao coche e o deixou alí dentro. Tivera os seus quince minutos de gloria.

24.7.05

Coincidencia e peñas

Onte ceamos cun amigo que ten un grupo musical e unha charanga. Seica estivemos en Ribeira o mesmo día dun concertazo que escoitamos a certa distancia. Nin el nin nós sabiamos que estabamos alí ao mesmo tempo. Mágoa de oportunidade perdida.
Tiñamos dous programas da Festa da Dorna 2005 e o noso amigo levou un máis contento cós axóuxeres dun cabalo andaluz. Nel figuran os nomes das peñas que reproduzo a seguir: Rape's, Vikingos da Tomasa, Os serráns máis marráns, Muxo Beti, Cajaboi Island, Lobos de mar, Pescadillas con ladillas,Polvos do Vilar, Os pintos Jodequintos, As lampreas máis pera, Persebes coma punhos, Ratos da Illa, Tabeiróns caralludos (teño chapa; deuma Paleón), La Virgen del Carmen, Parrochiñas, Carallos de Rei e Kirie Eleison.
Imaxinación, como se pode apreciar, non lle falta á mocidade da vila. Hoxe é a festa grande, a das dornas; mágoa perdela.

23.7.05

Festa no aire

Pasamos uns días na terra de Paleón tomando o pulso do que será o noso hábitat dentro dun ano. A boa fortuna fixo que caésemos alí durante a celebración da festa da dorna, en concreto pillamos uns concertos, o enjalanamento das fanequeiras e a maratason popular; o exame de patróns houbo que perdelo por mor do ruído musical, excesivo para os meus audífonos.
O ambiente era indescritible; entusiasmo, vitalidade e mocidade por todas as partes víronse aumentados polo encontro casual con Paleón, un mozote atractivo e alegre como había tempo que non vía e con quen me sentín tan a gusto coma se o coñecese de toda a vida. Ao ser un dos organizadores da festa non houbo moitas posibilidades de acaparalo, mais o contacto abondou para saber que nel hai ouro moído por arrobas.
Coma sempre que estamos fóra da casa, camiñamos e camiñamos até o esgotamento, descansamos nas terrazas dalgúns bares mentres repoñiamos forzas e aproveitamos para observar a xente que pasaba por diante, paseamos polo porto ollando barcos e barcas e escoitamos o estrondoso canto das gaivotas, adoecidas coma cans cada vez que un barco se achegaba á costa. Sentímonos ben en todo momento e non dubidamos de que será ese un estupendo lugar para vivir.
Agora só nos queda decidir se queremos instalarnos nunha casa, nun piso con encanto ou nun ático con vistas ao porto. Aínda contamos cuns poucos meses para iso, mais o tempo logo se bota enriba e cómpre espelirse.

18.7.05

Días grises

Non sei se á maioría da xente lle pasará coma a min, que cando o sol se establece de maneira perenne no ceo, boto de menos un ou dous días de grisalla, vento mareiro -se é nordés, mellor que mellor- e chuvia. Tampouco pido grandes diluvios nin chuvasqueiros forrados de groso algodón, tan só un recordatorio de que non estamos no Sahara, por exemplo.
O exceso de sol e de calor apárvame e non hai clima que me deprima máis que unha sucesión de días e máis días sen unha nube que levar aos ollos.
Entendámonos: gústame o bo tempo coma a todo o mundo, pero en doses medidas e axustadas, igual cás alegrías e as mágoas. Non hai coma unha boa alegría para sacarnos do marasmo, nin coma unha boa tristeza para lembrarnos que non somos deuses, senón seres humanos suxeitos aos avatares da vida.
Si, xa o teño dito varias veces: gústame a variedade, incluso en min mesma.

16.7.05

Melancolía

Penso nas fases da vida por imperativo corporal e dígome que o importante non é tanto desexar saír da fase canto renacer dela. Claro que o entre que unha se diga e a realidade pura e dura hai unha pequena diferencia, a que vai entre a idea abstracta e a experiencia real. Por iso pónseme un leve ricto melancólico na boca, ese que revela a enorme distancia que existe entre o que unha soña e ansía e o que ten nas mans.
Dentro duns meses ou quizais días ou horas este sentimento xa non será igual; todo transita a ritmo de tango, moroso ao seu paso, intenso na lembranza, mentres os mortais nos convertemos en ecos dunha música perdida na inmensidade da noite. Sós, sempre sós. Coma illas.

15.7.05

Fetichismos

Visión de Nueva York non é un libro para ler, senón para mirar e tocar. Desde que o pedín, miraba o correo a ver se había aviso de chegada porque me tardaba. Había tempo que non recibía un libro con tanta ilusión, porque o que veña de Calila, aínda que xa non estea aquí, a min me atrae coma o mel ás moscas.
Antes xa de Cuadernos de todo, que delonguei todo o que puiden, quedei engaiolada por esta escritora inclasificable -para martirio de críticos puristas- e deixeime conmover pola súa obra. Ahora que xa non está aquí, creo que me vou afeccionar ao collage.

13.7.05

Non minto


Este é o ceo que se puido ver onte desde o meu balcón. Impresiona, ¿non?

12.7.05

Calor e flores


O Val Miñor é célebre por gozar dun microclima que o converte na zona de Galicia onde menos chove e onde menos contrastes de temperatura se producen ao longo do ano; aínda así, a calor destes días faime suar a fío e por veces mesmo desexar que o inverno -cando menos o outono- non tarde moito en chegar. Non gardo memoria de que de máis nova me afectase tanto a calor coma agora, pero é probable que tivese máis resistencia e moita máis enerxía para compensar o desgaste que provoca.
Na zona baixa da casa estase bastante a gusto e até o balcón chegan inconcretos recendos a flores das que ignoro o nome galego, pero abren de noite para beber o frescor e préganse de día para agocharse das calores; miña sogra chámalles -creo- dondiego de noite. Cheiran doce sen repugnar e evitan estar bebendo a cada minuto non sei por que estraño efecto psicolóxico.
A pesar de non ter olor, a min encántame a buganvílea, planta que aquí prolifera tanto coma os pradairos e non hai casa que se prece sen a súa, sexa en forma de arbusto, sexa en forma de parra ou incluso formando parte dunha sebe, que de todo teño visto por estes lares. As brácteas -que eu tomaba por pétalos- semellan de papel para os expertos, aínda que a min me lembran un vestido de seda que posuín hai anos e que me encantaba por lixeiro e acariciador. Duran unha enormidade, mesmo no inverno conservan color, malia que menos vizosa ca na foto.
Nesta casa tamén hai rosas nun terrado, mais son desas sen recendo ningún, pura pirotecnia sen eco, bonitas de ver, si, pero carentes de miolo.

10.7.05

Impresións

Fomos á aldea sagrada para devolver o vehículo prestado; coma sempre, descoñezo parques, barrios, zonas que antes eran campos ou estaban baleiras e agora amosan un plantío de edificios modernos. O que eran arrabaldes ou aldeas estremeiras intégranse na cidade coma se sempre tivesen formado parte dela e os ollos transfórmanseme en pratos pensando, unha vez máis, no tempo como facedor de realidades diferentes.
O día anterior veu visitarnos Cesare, quen, coa súa sorna habitual, decide que o meu novo coche é de señora maior; B, porén, cóidao agresivo, así que quedo con cara de desconcerto ante opinións tan opostas e paso de ambos os dous mentres ollamos as luciñas, bonequiños, figuriñas e todo o aparato parafernal que traen de serie os actuais automóbiles. Para min é unha máquina e o único que lle pido é que funcione como debe.
Ante o cúmulo de opcións, actividades e camiños que nos mostra o noso visitante verbo da súa vida éntrame un chisco de vertixe; a min, que nin sequera sei comprar nas rebaixas porque me atordo, tantas posibilidades antóllanseme unha complicación. Prefiro que me veñan en fila india, non todas á unha. A Cesare, pola contra, parece sentarlle ben estar dentro dun batedor.
De aí paso a reflexionar sobre a condición humana, a diversidade de tipos e anceios que nos moven, as ansias tan opostas que nos fan vivir, e remato sorrindo. Decote me agradou a variedade.

8.7.05

Horizontes


Leo este libro de donas aventureiras en épocas en que as mulleres non facían outra cousa que agardar marido, dar conversa agradable a todo posible candidato e ir de festa en festa para lucir a mercadoría; iso as de clase alta, porque as outras bastante tiñan con sobrevivir nun mundo tan hostil ao sexo feminino.
Hoxe apenas chama a atención que unha muller percorra medio mundo facendo fotografías, por exemplo, ou buscando información para escribir un libro ou, simplemente, porque llo pide o corpo. Daquela, porén, organizar unha expedición ao deserto -sen compañía masculina- polo puro afán de ver horizontes diferentes era unha aventura que se emprendía con quilos e quilos de equipaxe, nulo interese pola propia reputación e unha sede inmensa de liberdade, esa liberdade da que non podían gozar nos países de orixe.
Comparo co mundo actual e penso no moito camiño que se leva andado desde que as mulleres non podían dar un paso que non estivese estipulado; aínda así, tamén me decato de que os cambios sociais son moi lentos, tanto, que a igualdade efectiva e real deixa bastante que desexar, sobre todo no referente ao ámbito doméstico.
Cando se vive nun lugar pequeno e se escoitan certos comentarios, ese desfase faise máis evidente e unha ten a sensación de ter retrocedido cincuenta (ou máis) anos.

6.7.05

Vellos ritmos

Por primeira vez en varios anos, B acopla o seu ritmo vital do verán ao meu e saímos polas mañás a pasear e respirar o aire aínda fresco do día. Relaxadas as tensións pola ausencia de obrigas laborais, as xornadas transcorren tranquilas mentres agardamos que nos entreguen o coche mañá.
Por primeira vez en bastante tempo, temos unha sobremesa nocturna musical tête à tête cos grupos que nos privaban o sentido hai vinte ou quince anos -¿xa tantos?-, aqueles con cuxas cancións bailabamos coma tolos ou mirabámonos tenramente aos ollos. Burning, Radio Futura, Nacha Pop, Loquillo, Siniestro Total e Malevaje estiveron connosco até as dúas da mañá en apracible conversa lembrándome a cada copla que temos vinte anos máis e aumentando a estraña melancolía que se apropiara de min á tardiña.
Por primeira vez en varios anos sinto que me estou facendo maior e véxome engurras.

3.7.05

Faros


Gústanme os faros desde cativa, esas enormes lanternas que guían os barcos palpebrexando na noite. A primeira vez que durmín preto dun entretívenme contanto os segundos entre luzada e luzada; varrían o cuarto asolagándoo dunha inqueda luz que me mantivo a primeira noite cos ollos coma pratos. Coidei que non me deixarían descansar durante todo o mes, pero afíxenme tan axiña que, de volta á casa, botaba de menos aqueles latexos nerviosos que chegaran a facérseme consoladores. Na soidade nocturna acompañaban as miñas divagacións previas ao sono mentres eu capitaneaba un barco que se salvaba de encallar grazas ao xigante; noutras ocasións o fareiro, de súpeto entolecido, poñía en perigo naves e persoas modificando a traxectoria da lumieira; eu, intrépida capitá, axudaba coa miña afouteza a evitar o desastre.
Subín a escaleira deste unha vez en fila india coidando que xamais deixaría de mover as pernas, que quedara prendida nos chanzos para toda a eternidade. O descenso foi unha das experiencias máis alucinantes da miña vida, ben pegada ao muro e temendo que en calquera momento saltase algún dos seres que vivían entre as sombras para agarrarme un pé e facerme trenquelear. Daquela a miña imaxinación alimentábase de moitos temores inconcretos que hoxe, por fortuna, habitan o desterro.
En chegando a terra firme, xelatina nas pernas, prometinme a min mesma que xamais volvería emprender aquela aventura, e cumprín a promesa. Agora admíroos desde a distancia, como debe ser.

2.7.05

Enésima vez

Existen determinadas actitudes e actuacións que me producen o efecto dun insulto elevado á enésima potencia; das veces -xa demasiadas- que me vin padecendo algunhas delas foron os bancarios os causantes da miña furia.
Pouco importa que teña uns ingresos dignos, sexa a primeira titular da conta corrente, manexe eu a economía común desta casa e dea sempre a cara no banco cando cómpre tirarlle das orellas, que á hora de asinar un contrato promovido por min en persoa, solicitar eu persoalmente un cartón de crédito, tramitar a compra dun vehículo co meu nome e apelidos..., todo iso careza de importancia e pase a ocupar un lugar secundario porque son muller e estou casada con alguén que o devandito bancario considera superior.
¡Até cando terei que soportar estas caralladas!

1.7.05

Primeiro día

Inauguro as vacacións erguéndome a unha hora vergonzosa pero sentindo moi pouca vergonza. Á fin e ao cabo estou na miña casa e fago o que me peta. Recibo a chamada do concesionario para que vaiamos asinar uns papeis relacionados co coche novo que dentro duns días estará ao meu dispor. Chegou onte e vino, aínda sen matricular, branco -máis visible e sufrido-, sen ningunha pinta de taxi como temía e noviño do trinque. Casualidades da vida, vexo o meu antigo vehículo, aquel que quedara sinistro total, renovado e posto a punto polo mecánico que mo mercou. Confeso que experimentei un pequeno nó no estómago, non de envexa, si de morriña; gustábame a liña daquel coche, o seu precioso e irrepetible cu que ningún deseño moderno pode superar.
Volvo páxina e dígome a min mesma que aquilo xa pasou, que agora terei un novo que domarei ao meu xeito e que non hai mellor maneira de comezar as vacacións. Non se consola quen non quere.

29.6.05

Un leve sabor a cóctel

Ás veces unha certa tristeza empúrranos a preguntarnos sobre as fonduras humanas, sobre os seus motivos e inquedanzas, e lévanos a concluír que, agás casos patolóxicos, a todos nos moven impulsos semellantes, matizada a súa intensidade polo talante de quen os sente. Amas, odias, padeces, gozas...; o abano das sensacións humanas é limitado, un chisco ampliado, se cadra, polas emocións mesturadas, esas que non son puras senón que comparten trazos de aquí e de acolá, desta e daquela, porque é privilexio do home complicarse con híbridos.
A min gústanme os híbridos, mergullarme no seu código xenético e ir esmiuzando os compoñentes á maneira dunha entomóloga que analiza un insecto no microscopio: ocelos deste xeito, patas daqueloutro, abdome así, presenza ou ausencia de aguillón...
Está comprobado que existen máis estudos sobre os sentimentos e as emocións negativas ca sobre as positivas, por iso dominamos máis a linguaxe da tristeza cá da alegría; porén, cando sentes xuntos o agre e o doce, ficas desconcertado ao non saber poñerlles límites nin definir a estrema que os separa porque non existe. Non achas palabras.
Quizais o problema estea aí: na manía que temos de querer poñer límites e buscar palabras ao que non os ten.

28.6.05

Cambiamos


Onte a noite deiteime sabendo o que probablemente xa sabía todo o mundo, pero non por iso menos contenta; agora cómpre agardar con prudencia e esperanza os cambios reais e que a disparidade de criterios non nos fagan unha mala xogada.
Espero que queden atrás malas mañas e peores artes, que a transparencia sexa efectiva e non só unha palabra, que saiban manter a unidade precisa para non permitirlles aos outros meter as mans, que esta terra avance cara ao futuro e non recúe cara ao pasado...
Espero, por fin, o que non esperaba desde había moito tempo: non sentírmonos defraudados.

26.6.05

Cadea humana

Coa cabeza posta na cadea humana e unhas ganas tolas de saber como foi (dous quilómetros e medio de persoas son moitas persoas), dedico o mediodía deste domingo a lavar o coche cunha vasoira e un cubo de auga con fairy. Cómpre devolverllo á propietaria sen cagadas de paxariños nin po das múltiples obras que se espallan polas estradas comarcais.
Onte despedímonos de Vila Real até setembro, pois non haberá xeito de volver alí sen perder a paciencia nos próximos dous meses; turistas e guiris varios enchen as rúas de colorido e o cheiro a sumidoiro espállase coma unha nube mefítica ofendendo olfactos a eito, sinal inequívoco de que a rede xa comeza a soportar máis refugallo do que a prudencia aconsella. Todos os anos por estas datas ocorre o mesmo e todos os anos evitamos a vila para non sufrir pestes indesexables. Os turistas semellan non decatarse e gozan do clima e da paisaxe coma se recendese a rosas.
Fixemos unha merenda-cea nun dos poucos locais onde non serven marisco, acomodados na terraza dunha estreita rúa con sabor enxebre e amenizados polos berros excitados duns cativos que xogaban a esconderse baixo as mesas. B suspiraba de cando en vez pero que rico está todo sen perder bocado de xamón, pan con tomate, lombo e queixos variados. De sobremesa, unha torta de mazá caseira que non ten nada que envexar á da miña sogra mentres dabamos os últimos grolos a un tinto delicioso. Aínda nos deu tempo, ao regreso, de contemplar o solpor desde o balcón.
Dentro duns días comezan as vacacións.

23.6.05

Calma


Onte soubemos que poderemos ficar neste paraíso un ano máis. A incerteza do futuro -malia a segura Ítaca- esvaeceu para ledicia de B e contento meu, que afasto por fin da cabeza a arrepiante idea doutra mudanza tan preto da anterior; cando menos, que me dea tempo a esquecer as chambonadas dos últimos transportistas.
A tarde transcorreu entre sesta, lectura e paseos polas nosas posesións prestadas, ollando a buganvílea preñada de seda, as hortensias que empezan a poñerse coma repolos maduros (cada conxunto de floriñas ten ben o tamaño dunha cabeza humana), os malabarismos do noso amigo o esquío, que semellou vir para celebrar connosco o acougo recuperado, e o voo irregular das rulas, que se negaron a deixar pasar o día sen a correspondente visita.
Sentados nos mexedores do balcón contemplamos os xogos de luces que o avance do serán ía debuxando no mar e no ceo e experimentamos esa doce paz que xorde no corazón cando hai acougo na alma. Á beira, na mesiña, unha prohibida cervexa ía refrescando a gorxa, porque un día é un día a pesar das consecuencias.

Entrementres, un solpor máis foi caendo na badía, as Estelas e as Cíes de fondo dando conta de que aínda hai cousas que permanecen para acougo dos humanos. Porque, aínda que semelle mentira, existen cousas que unha desexa permanentes caia quen caia. As outras..., ben, as outras xa mudarán cando teñan que mudar.
Por certo, feliz noite de San Xoán.

22.6.05

Linda idea

A de Pawley secundada por Cesare é unha fermosa idea. O domingo 26 de xuño. Estaría ben ir até alí.

21.6.05

Revolución interior

Ando co corpo revolto desde o incidente do coche; leveino ao taller para asegurarme de que estaba ben e un mecánico moi amable veu comigo a probalo nunca costa, marcha adiante e marcha atrás, por activa e por pasiva e... íalle á perfección.
Descubrimos que o problema é meu (sospeitábao), probablemente polo tamaño e características do vehículo. O bo do home explicoume con moita delicadeza e cortesía como había que mover os pés para que non se trabase; eu -case sobra dicilo- notaba a fogaxe na cara e unhas ganas tremendas de que a terra me tragase. Mais tamén son unha muller sensata e sei aceptar a realidade con enteireza. Cumprirame facer prácticas en sitios con pouco tráfico.
De todos os xeitos, xa mirei un coche novo que probarei esta tarde, máis que nada para asegurarme de que a torpeza non se repite. En caso contrario, creo que contratarei un chofer.

19.6.05

Muller tiñas que ser

En fin, que vaia día completiño. Fomos votar -como hai que facer- e logo non se me ocorreu mellor cousa que levar a B a unha visita turística pola zona das praias para tomar unhas cervexas e gozar do día. O coche no que o levo é herdado e creo que ten todas as taras da antiga dona e parte das da actual; padece o vicio de facerse preguiceiro nas costas, até o punto de deterse porque lle resulta máis cómodo que arrastrarse, o moi cabrón. Total, que decidiu poñerse bravo nun semáforo en pendente e houbo que chamar un guindastre para sacalo de alí.
Se poden elixir, non se lles ocorra romper o coche en domingo; nin bombeiros, nin poli local nin nada de nada; ao final resolveunos o problema a garda civil, que nos mandou o guindastre -en teoría. Primeiro chegou o individuo nunha moto para comprobar se, en efecto, cumpría o guindastre, porque xa se sabe que hai moito grazoso solto; cando comprobou que si, que cumpría, marchou e non volveu até tres cuartos de hora despois. ¿Dixen que o coche estaba nun semáforo e a zona petada de turistas? ¿Si? ¡Ah!, pois non me repito.
Dúas horas de domingo electoral pasadas ao sol, atoando o tráfico en pleno semáforo, aturando golpes de buguina e malas caras, porque, claro, o coche estaba alí porque tiñamos ganas de amolarlles o día aos guiris.
De propina, o guindastreiro probou o coche e sentenzou que estaba en perfecto estado, que eu non o sabía tratar, que llo pasase a B (por certo, B non ten carné). Só lle faltou engadir -non se atreveu pero linllo nos ollos- iso de "muller tiñas que ser". Pois vale. ¿E túa nai está ben? Alédome, oes.
Como esta noite non haxa unha boa noticia, non sei que farei, pero algo gordo seguro.

17.6.05

Arredor da pasiflora


Esta é a primeira flor que abrollou dunha das dúas plantas pasifloráceas (passiflora caerulea) que temos no xardín xunto a hedra, para que faga máis mesta a sebe asemade que aleda a vista.
A primeira vez que a vin engaiolou os meus ollos de nena e prometinme a min mesma que de maior conseguiría unha. Daquela nunca vira flor tan exótica. Serve de símbolo á fe, pois di a lenda que eses catro cravos son os de Cristo crucificado, de aí que se lle chame tamén flor da paixón. Ten múltiples cualidades entre as que non é a máis cativa a sedante e decora unha barbaridade polas súas cores e forma.
Dadas as datas nas que estamos, coideina un agoiro de esperanza, aínda que tamén me pasou coma un alustro unha idea inquietante: ¿e se naceu para anunciarnos outra etapa de paixón cristiá?

16.6.05

Promesas

A medida que a campaña chega á súa recta final as promesas vanse facendo máis e máis delirantes. Se pretenden cumprir todo o que aseguran que van cumprir, eu como o sombreiro.

15.6.05

Tempos

O que lle pido a unha obra de ficción en prosa, sexa novela, conto ou teatro, é que me entreteña, nada máis e nada menos. Se non cumpre ese requisito xa pode estar escrita polo mesmísimo... -poñan o nome que lles pete- que non me vale; en canto un libro me empeza a pesar nas mans, as pálpebras dan en abatérseme a media hasta ou comeza a impacientarme o número de follas que me restan, mal camiño levamos.
De máis nova era moi escrupulosa e tiña a gala rematar toda canta obra iniciaba; agora, con máis lecturas enriba das que podo recordar, eses pruritos de lectora modélica non van comigo e pecho sen dó libros mediados, se acaso me laio dos cartos investidos.
¿Por que será que a pura diversión está tan mal vista en literatura? Minto por omisión, tamén ocorre o mesmo co cinema, por exemplo, e con toda manifestación artística que pasou non se sabe por que criterios de canon infalible.
¿Cando deixará de avergonzarnos ler por pracer e por botar unhas gargalladas?

14.6.05

Entrevista


Lévanme feito unhas cantas -poucas- entrevistas por teléfono para medios escritos e sempre, ao lelas, quedo coa sensación de que eu non dixen o que figura alí. A última -hoxe mesmo- foi para un medio falado e sairá ao aire mércores ou xoves ás tres da tarde. Cando menos desta vez non me quedará máis remedio que recoñecerme no que escoite, incluída a retranca que me puidese saír, que a teño, madía leva, se non non sería boa galega.
Confeso que estas cousas me poñen nerviosa, coma se se tratase dun daqueles xa remotos exames de historia da arte en que miles de diapositivas pasaban por un cerebro convertido en proxector na véspera de dar conta do estudiado. Malditas noites sen descanso malia durmir.
Mais decátome de que vou adquirindo seguridade, de que nada do que diga suporá un suspenso, entre outras cousas, porque ninguén me vai poñer nota. Entrementres, procuro buscarlle o lado divertido e rir un chisco coa situación. Por fortuna o profesor de arte renacentista hai tempo que permanece arrombado no baúl dos recordos.

12.6.05

Memoria infiel


Antes desconcertábame que me contasen unha lembranza común de xeito que me resultaba case irrecoñecible; o feito non transcorrera como o evocaban nin, probablemente, como eu o lembraba. Adornamos o pasado converténdoo en mellor ou peor do que en realidade foi, outorgándonos un papel máis protagonista do que tivemos ou cargando as tintas en aspectos que non foron tan negativos nin positivos como nos empeñamos en crer. Ás veces caemos na deformación máis pura sen sabelo, pois se o soubésemos estariamos entrando na mentira sen paliativos.
Cando me decato de que nin sequera me podo fiar da miña memoria, que se empeña en modificar este ou aquel detalle, sinto unha especie de vertixe que o esborrancha todo, pero tamén penso que, se cadra, é un dos seus mecanismos para axudarnos a sobrevivir sen demasiadas doses de realidade.
O venres coñecín a Paco Penas de Dorvisou, vin a cámara que tantas alegrías nos dá aos miróns, fun suxeito de varias fotos que espero con ansia e sentín a calidez da súa persoa. A tarde pasou nun lampo. Espero que a memoria non me sexa infiel.

9.6.05

Olores

Se un sentido me funciona ben é o do olfacto, mesmo vivín algún episodio relacionado con el que unha meiga calificou de estraño por inusual e serviu para que un médico me mirase con ollos sorprendidos.
Cando era nena e subía pola escaleira da casa de volta do colexio, sabía se a avoa ou a súa cuñada estaban de visita polo ronsel que me prendía o nariz; nunca fallaba: unha ou outra facían gancho á beira da fiestra mentres debullaban novas sobre a familia ou o pasado cun aquel de morriña indescifrable para min. Contábanlle a miña nai qué fora daquel curmán de remota memoria ou qué acontecera con aquela enfermidade que levara a mellor vida a tal parente; eu escoitaba coma se fosen contos esas historias de personaxes descoñecidos ao tempo que preparaba unha limoada fresca ou un café quente, segundo a estación do ano. Gustábame agasallalas naqueles momentos de intimidade sen perturbarlles a conversa.
Agora moitos olores me transportan á nenez: o cheiro a mar, a algas quentes e húmidas, a cociña de aldea, a pan acabado de facer... Hummmmm. Incluso son capaz de identificar situacións concretas, persoas e edificios polo olfacto, e non me refiro a hospitais tan só, senón a vivendas. Cada vivenda cheira de xeito diferente, se cadra porque absorbe a personalidade e o olor dos habitantes, os seus costumes, as súas inquedanzas.
Tamén eu teño un olor particular que forma parte de min e que lles serve aos outros para identificarme; alá onde vou deixo o meu ronsel, a miña pegada olfactiva que eu xa nin percibo pero da que non sabería prescindir.
A miña madalena non se come, ólese.

8.6.05

Abastecemento


Mentres o corpo intenta afacerse ás altas temperaturas e a canseira, remitir un chisco, a novela da pantasma comeza a representar unha obsesión que me asalta facendo a compra, ollando o mar, falando coa panadeira ou pasmando no sofá. Ábrense novas posibilidades que intento explorar con certa timidez porque as ideas preconcibidas interfiren sen permiso.
Xa comezan a notarse problemas de abastacemento de determinados produtos, un aumento do tránsito con música a todo volume e/ou coches impresionantes, así coma dificultades para aparcar; a praia asoma ateigada de xente case as doce horas do día e o monte no que vivo coñece máis visitas e lixo ca durante o resto do ano.
O único que me queda é madrugar un pouco e achegarme a pasear polo areal á primeira -ou segunda- hora da mañá se quero quitarme esta cor esbrancuxada que me dá un aspecto tan decimonónico. Veremos se son quen de erguerme só para iso.

7.6.05

Nova crise

Había tempo que non me daba esta canseira infinita, típica da fibromialxia, semellante a un esgotamento de pilas total e absoluto. A enerxía desaparece por completo e mesmo levantar un vaso supón un esforzo titánico que corre o risco de rematar co líquido sobre unha en vez de dentro dunha. Quizais sexa a faceta menos coñecida da enfermidade e unha das que máis amola o doente, porque o doente conserva as ganas de facer malia non poder.
Por fortuna, cada vez se coñece máis a doenza, grazas en parte ás numerosas asociacións que xorden coma fungos coa intención de divulgala e conseguir que a sociedade se mentalice de que non somos queixosos gratuítos nin afeccionados ao drama, tan só enfermos de algo ao que a ciencia aínda non atopou remedio.
Nunha revistiña donimical leo un artigo sobre o tema e chámame a atención que os médicos aínda estean barallando a posibilidade do consumo de cannabis para aliviar as dores, malia que non saben cal é o mellor xeito de consumilo. A min, a verdade, tanto me ten porque coñezo de sobra os seus beneficios. Dos efectos secundarios nin me preocupo. Quero vivir hoxe e agora, non mañá.

5.6.05

Deformacións

Desde Patricia Highsmith a John Gardner ou David Lodge, pasando por calquera manual de estilo que se prece, hai unha recomendación que se repite coma o allo e que me tomo a licenza de resumir: se podes contar unha cousa con cinco palabras, non empregues vinte. Capacidade de síntese, de atopar a palabra xusta en cada caso, non outra semellante, de chapodar as pólas prescindibles até deixar a frase espida de follas secas, de mutilar sen dó. Semella doado. En Augusto Monterroso -o do famoso dinosaurio-, a nudez impera, pero unha non está segura de querer ceibar tantos velos e, porén, inténtao. Tanto, tanto, que ao final só lle queda unha palabra: nada.