23.10.06

Personaxes I

- O pegureiro de vacas: Antes ca el, aparecen os seus bigotazos de cosaco e os dous cans. A face amoratada denuncia un bo bebedor no tempo libre e as catiuscas enlamadas, un bo traballador. Procura leiras desocupadas para alimentar o gando; onte estiveron na do lado da casa, a un tiro de pedra da cociña. Cando as recolle, zosca nelas e solta palabróns, método que semella do máis efectivo.
- O paseante: Pasa por diante das terrazas cun suave balanceo. Apoia o calcañar, imprímelle un pulo especial e sacode todo o corpo ao ritmo dunha música interior que ninguén máis oe, pero que cadra de marabilla con Radio Futura. O calzado deportivo executa unha estraña danza que resulta harmoniosa. Unha barba de varios días adórnalle a face fraca. Diríase que a chuvia non o molesta.
- Os rillotes: Non han ter máis de doce anos; enredan cunha especie de bebida que cómpre elaborar segundo as instrucións. Len a berros abouxadores e levan a cabo os pasos na fonte pública, esa onde beben todos os cans. Temen que a mestura estoure pero trágana igual. Un deles, o bolecho, sacode a man con cara de limón ao tempo que exclama Róncalla! Desde a nosa atalaia, B e mais eu rompemos a rir ás gargalladas.
- A veciña: Atrapounos case ao voo cando saïamos a dar un paseo co aquel de preguntarnos se estabamos contentos. Moi amable, presentouse ela e presentounos o home; correspondemos, claro. Logo, de xeito sibilino, fíxonos a ficha técnica en menos de cinco minutos. Non o coñece todo da nosa vida, pero case case.

16.10.06

Abrindo caixas

Non quedan moitas sen abrir, as que conteñen obxectos miúdos que se van coleccionando cos anos por obra e graza de amigos e caprichos.
Na mesiña baixa de teca coloquei por fin o tapete de seda morada sobre o que dispuxen a bóla de cristal sobre a súa base, o Buda sedente e o viaxeiro, o san Pancracio, a Shiva e a Tara, sen esquecer as sete boliñas de cores que tanto me suxiren. Quedan as cunchas, que terán que agardar a que colguemos o seu moble.
Apuntamentos de dúas carreiras xorden coma vellas pantasmas para lembrarme que fun unha boa estudante, cando menos cumprín como mellor souben. Cadernos e folios cubertos con letra grande, subliñados en vermello, sen outros colorinchos. Traballos devoltos polos profesores cando fixeron limpeza nos seus despachos tráenme á cabeza a cantidade de horas que pasei elaborándoos: don Quixote e as súas mulleres, os narradores, Quevedo, Bécquer, Lope de Rueda (uf!), dialectoloxía, as cantigas de Santa María... permanecen quedos en folios amarelados polo tempo. Outrora estiveron tan vivos!
Pero sigo en movemento, intento non pararme, algo me remexe por dentro. Algo.

9.10.06

Detalles

Os pardais e as rulas engordaron a conta das sementes de céspede que plantaron os encargados do presunto xardín; agora medra en grupiños amoreados entre calvas máis que respectables, de xeito que o terreo ten un aspecto desleixado, coma se un perruqueiro inexperto aplicase ao tolo, sen orde nin concerto, as tesoiras nunha mesta cabeleira.
As vacas dos veciños brúan a súa sinfonía entre cheiro a estrume e refoladas de vento que converten o lugar nunha illa en medio da nada, mais a un tiro de pedra da suposta civilización. Había anos que non vía acotío pacer vacas nos prados.
Os prexuízos idiomáticos chócanme, ao meu pesar, nunha poboación galegofalante que aínda conserva tópicos de hai máis de corenta anos; reprímome para non dar leccións explicativas de sociolingüística que poñan os puntos sobre os is. A prudencia guía as miñas intervencións máis ca calquera outra virtude; prefiro calar a boca para non parecer unha mestriña que bota de menos a profesión. Confeso que me custa ferro e fariña.
O mar, ao fondo, encréspase axitado polo vento durante o día ou semella un prato chan cando, á noitiña, volvemos á casa camiñando e nel a Lúa tremeloce de emoción imprimíndolle á paisaxe un aire de postal.
Na casa estase ben.

2.10.06

Vivindo

A nova rutina vaise impoñendo paseniño; a diario levo a B ao instituto por unha estrada revesgada que atravesa un monte acugulado de piñeiros onde se nota o rastro do Gordon na cantidade de pólas e ramallos que a salfiren. A néboa, por veces, confírelle un aire fantasmal máis propio de contos e lendas á calor do lume ca da realidade. Algúns condutores locais guían por ela coma auténticos amos do mundo e métenme algo de medo no corpo; cómpreme ir moi atenta e amodiño para non sufrir ningún percance. Mo advertiume de varios tramos para que andase con coidado.
Cesare veu visitarnos dúas veces a semana pasada, a segunda para traernos unha das súas pertenzas que lle sobran na nova vida. Alédome de velo tan contento e expectante, aínda que a distancia que nos vai separar me poña un pequeno nó na gorxa. Cousas dunha sentimental xa algo maior.
Afágome de novo, despois de catro anos de vivir bastante illada, a relacionarme con xente de distinto tipo e, aínda que non debería, sorpréndeme comprobar que continúan vivos estereotipos ancestrais que me resultan alleos; non me recoñezo non que din sobre se as mulleres son deste ou daquel xeito, coma se se tratase dunha especie do xénero humano de imposible comprensión. Dependerá da muller, non? Ou será que, como dicía hai varios anos un meu amigo alá en Auria, eu non son unha muller, senón un home con tetas.