30.4.04

Miudallos
Quizais alguén se sorprenda polo que vou dicir, pero será a verdade, toda a verdade e nada máis cá verdade.
Nos últimos anos de profesión apenas podía soportar a obriga de indicarlle á xente qué e cómo debía facer determinadas actividades. Opinar, orientar, consolar ou charlar non me molestaba, pero ordenar, xulgar, dirixir e facer que me anoxaba si.
Hoxe, por fin, síntome libre desa lousa. Tanto, tanto como se me tivesen saído ás nos pés.
Pelexas a brazo aberto
Non sei se son pouco violenta ou simplemente creo que non hai nada polo que pague a pena pegarse con ninguén, que as palabras serven para arranxalo todo. Por iso estarrecín o día en que se armou unha gordísima no instituto de B; un grupo numeroso animaba aos contendentes con profusión de 'dálle, dálle ben', mentres eu agardaba que o camiño se despexase sen ver máis ca cabezas e brazos arremuiñados. Cando B volveu ao coche pregunteille qué ocorrera; a resposta deume qué pensar: dúas rapazas pelexaban por un mozo. Resultados: un ollo morado, unha camiseta esgazada, negróns varios e peiteados exóticos.
Xa me semellaban de cavernícolas as pelexas entre homes por unha muller; isto..., isto aínda ignoro qué me semella.

29.4.04

Condutores
Hai dous tipos que me asustan: os que levan boina e os moi mozos. Ambos os dous adoitan botarse á estrada sen poñer intermitentes (seguro que os seus vehículos non os traen de serie), non saben calibrar distancias e coidan que a calzada é súa.
Os do segundo tipo adiantan con xenreira, teñen présa por chegar a ningures e crúzanse no teu camiño como se non existises. Acábalos atopando no primeiro bar tomando un refresco cun colega, o coche deitado do xeito que molesta máis. ¡Ai! O día menos pensado... saímos no xornal no apartado de agresións.
Os do primeiro, porén, abéiranse cara á dereita por se ti queres pasar, van a marchiña lenta e, como non esteas atento, atópalos de súpeto desviándose á esquerda sen o menor aviso; ás veces, iso si, sacan a man no último segundo. ¡Ai! O día menos pensado... saímos no xornal no apartado de sucesos.

28.4.04

Mandala shoes
Non, non me pagan; pero gústame compartir o bo cando teño ocasión. Pretendía poñer un enlace para amosar os seus produtos, pero por unha incomprensible razón, en lugar de saír un texto lexible sae un sen formato e, claro, non era plan.
É unha empresa de Elche de la Sierra, Albacete (tfno.oficina: 967417064; móbil: 606328247; mail: mandalashoes@yahoo.es) que fai calzado ecológico montado a mano / piel y entresuela de curtición vegetal (biodegradable) libre de cromo, azufre y bencina / suela de caucho 80% / PROPIEDADES: TRANSPIRABLE 80% / recomendado para alérgicos al cromo, problemas de dermatitis, sudoración y mal olor de los pies / números adultos del 34 al 47 / números infantil del 24 al 33.
Descubrinos no Nadal nunha feira de artesanía na cidade de Teucro e merquei unhas botas modelo guerrilleira que rompen coa pana. Logo encarguei unhas sandalias (mandan por correo contrarrembolso) que son unha marabilla: axustan ben, non mancan, permiten camiñar con total comodidade... En fin. Como dicía un antigo caseiro, para andar e para durmir cómpre calidade. Algo caros resultan, pero duran e coidan dos pés, eses pobriños desgraciados que adoitamos esquecer.
Seguro que envían catálogo se se solicita. ¡Ah!, e son amables.

27.4.04

Xa somos tres as que queremos saber...
Almu, Evabraun e unha servidora preguntamos: ¿onde se meteu Willy Sifones?

26.4.04

Feira local
Senegaleses, peruanos, guatemaltecos, uruguaios, arxentinos, venezuelanos, brasileiros, portugueses, marroquís, andaluces, galegos, casteláns... Venden bolsos, bragas, calzóns, saias, pantalóns, radios, lentes de sol, camisas, camisetas, xerseis, garfos, coitelos, serras, cubos, froitas, verduras, pan, pasteis, chourizos, xamóns, mel...
Mestizaxe: a única pureza posible.

25.4.04

Recendos e outras herbas
Agora gozo dun xardín no que medran hortensias, dúas azaleas, unha cerdeira e dúas camelias -a branca, cativiña, deu unhas flores que apetecía comer-, amais doutras tres plantas cuxos nomes ignoro. O xardineiro (xentileza do caseiro) acode cada quince ou vinte días a adecentalo, cortar o céspede e chapodar cando cómpre. Sei se veu polo recendo que queda: a verde, a terra, a madeira cortada...
B sacode o mantel polo balcón porque así, asegura, os paxaros virán comer as faragullas. Dúas rulas, uns cantos merlos, varios paporrubios e algún que outro pardal deron coa despensa e cada mañá axexo pola fiestra intentando non escorrentar as visitas. Son tan parva que me fan rir.
Hai pouco que espertaron os esquíos. A primeria vez que os vin, tan preto, tan contentos, choutoume o corazón; acróbatas incribles, van de piñeiro en piñeiro, de póla en póla, sen fallar xamais o chimpo.
Desde hai uns días recende a primavera. Non sei por qué será que cada estación ten o seu cheiro, inconfundible; esta trae unha mestura de calor e verde, de flores no seu punto, de árbores madureiras. Invitan a bailar.
Mentres, as plantas do xardín mudan decontino, minuto a minuto, e teño a sensación de que a segunda mirada recolle cousas que antes non existían. Cómo alucino.

23.4.04

Desde os andeis
Repousa Tolkien na súa atalaia botando olladas curiosas ao xardín secreto de F. Hodgson Burnett, mentres Lewis Carroll comenta con George MacDonald o futuro itinerario de Alicia. Michael Ende aproveita o arco da vella para visitar a J.K. Rowling e darlle unha cordial aperta polo seu último fillo, pregándolle que non sexa o derradeiro. Rafik Shami consulta con Sherezade un par de dúbidas, algo distraído pola charla das veciñas Marie de France e Madame d'Aulnoy. Pullman, dous andeis máis abaixo, mira vacilante a distancia que o separa de Wilhelm Hauff, mais decide apoiarse en Andersen e os irmáns Grimm para dar un prodixioso chimpo e discutir con el sobre un almanaque perdido. Matute e Gaite aproveitan para tocar o piano a catro mans e rir encantadas cos debuxos que Arthur Rackham, sempre atento, lles amosa entre negras e corcheas. Andrés Ibáñez e J.M. Guelbenzu, acabados de chegar á xuntanza, procuran acomodarse sen armar barullo, pero John Ruskin, intrigado polas súas estrañas roupas, decide nese momento asubiar con forza e poder, a resultas do silencio, interrogalos. Estupefacto, A.R. Almodóvar pregúntalle a Frank Baum cómo fai J.M. Barrie para manterse tan en forma. O balbordo acada cotas insufribles que espertan a Melville, quen, furioso, ordena a Moby Dick mandar calar a aquela banda de cotorros. De súpeto os andeis tremen ante o que coidan unha falta de respecto, o silencio é tremendo, ominoso... ¿Que ocorrerá?
"¡É a hora!" brama Stevenson cun fío de voz.

E Peke, intimidada, sentíndose máis pouquiña cousa ca nunca, entra coas bandexas de refrescos e montañas de canapés. A merenda dos señores está servida.
Palabras
Resúltame curioso que, porque alguén diga doutro que é ancián (=persoa de moitos anos), se pense decontado que o insultou. Mala cousa que se considere unha ofensa un feito obxectivo e comprobable.

22.4.04

Intentarei falar diso
Pídeme Willy que fale do que é vivir con acúfenos. Non sei se é un bo momento, porque levo unha tempada con eles tan altos que temo perder a serenidade a cada paso, pero quizais me faga ben e alivie un chisco esta angustia sen consolo.
Sempre tiven ruídos nos oídos porque, ao non contar cunha audición completa, se escoitan os rumores máis ou menos vagos do corpo e, en certo modo, estaba acostumada a non gozar nunca dun silencio "normal"; xa expliquei noutro post que foi unha gripe tremenda a que me deixou estes regalos. Daquela estaba tomando antidepresivos (son bipolar desde os catorce anos) e recibía axuda psiquiátrica; de non ser por iso, coido que me tería tirado pola ventá ao terceiro día de notalos.
Desde o primeiro momento B foi moito máis consciente ca min do que me caera enriba; eu, procurando ser animosa e non pecar de choromicas, encarei o asunto con determinación. Non hai medicación, non hai tratamento, as operacións que se barallan non dan garantías ningunhas de eliminalos, mesmo poden empeoralos, e, por riba, unha realízase no cerebro. Non, gracias. Había que botarlle... valor.

Hoxe por hoxe, a única axuda que se ofrece é a psicoterapia, igual que para a fibromialxia -que tamén padezo-; ningún deses males é grave, non me volverei tola, non me van matar, pero teño que vivir con eles día tras día.
Limitacións que implica: evitar ambientes ruidosos (institutos, pubs, cines, bares...), evitar cansarse (exercicio pouco intenso, non viaxar, non estresarse, non enfadarse, relaxarse todo o posible...), non beber, non fumar, non drogarse (estas tres, francamente, non as respecto demasiado)...

Aprendizaxes: aínda que pareza mentira, ensináronme moito sobre as miserias humanas, a desenvolver máis paciencia coa xente, a comprender que unha expresión desagradable pode agachar ou disimular unha gran dor ou drama ou doenza. Aprendérome, probablemente, a ser tolerante ata a esaxeración. Iso si, póñome histérica cos ruídos bruscos e agudos: tradéanme os miolos.

Desde hai cinco anos comprobei que non sempre están igual, malia ter posto en práctica todas as recomendacións feitas polo otorrino e o psiquiatra -máis ca médicos, xa amigos-. Se me atopo ben de ánimos, en xeral aturo as subidas de volume como mellor podo intentando distraerme con actividades pouco perigosas: un paseíño, escribir, ler, unha conversa relaxada...; o malo é que a primavera sempre me sentou fatal (os malditos neurotransmisores néganse a funcionar como deberían, a pesar da medicación), así que todo se converte nunha pura desolación, unha soidade terrible, a sensación de que a corda do arco vai romper dun momento a outro e o temor a non ser quen de aturalo durante moito tempo máis.
Oio o que ninguén oe e non oio o que todos oen. Así de simple.

Como non hai alternativas e aínda me gustan bastantes cousas da vida, procuro aferrarme á idea de que máis tarde ou máis cedo calmarán o suficiente para non interferir tanto no cotián. Teño a inmensa fortuna de contar con B e de saberme non só querida, senón moi valorada (ás veces en exceso, creo eu); el é o puntal máis importante desta construción.
Unha vez que o otorrino nos viu paseando pola rúa (xusto nese intre nos dabamos un bico), saíu disparado do coche para saudarnos e dicir, case a berros: "así, así é como cómpre facer; moito cariño, moito amor e gozar das pequeneces da vida".
E así vivo: intentando gozar das pequeneces da vida e non pensar que poida haber outras máis grandes.
Non estou resignada; só conseguín aceptar o que é a miña realidade.
Opinar
Pois non, non teño opinión.
Dicir esta frase en medio dunha discusión é soltar unha especie de bomba silenciosa; a xente mira o emisor primeiro con sorpresa, logo con desconcerto, para rematar con algo semellante á conmiseración.
¡Ah, se eles soubesen...!

21.4.04

Un siciliano moi vivo
Coñecín a obra de Andrea Camilleri por azar, que é como máis prestan este tipo de achados. Un mes con Montalbano foi o meu primeiro contacto con el e quedei prendada do estilo áxil e irónico, da retranca tan semellante á galega e dunhas tramas intelixentes, ben levadas e orixinais que rara vez recorren a piruetas decepcionantes.
Saltou ao público europeo a partir do comisario Salvo Montalbano, cuxo nome rende homenaxe a Vázquez Montalbán, do que Camilleri se declara admirador.
O último libro que lle lin é El movimiento del caballo, onde un recadador de impostos espreme o seu maxín para non ser devorado pola sociedade dunha viliña siciliana.

20.4.04

Gregorio Samsa
Ando nunha desas fases aborrecibles en que (case) todo me molesta; a pesar de que non sempre teñen explicación obxectiva, esta creo que se debe a unha subida no volume dos acúfenos. Como xa dura varios días, chega un punto en que me pregunto cómo podo aturar estas buguinas constantes e soantes sen volverme tola de vez. É un deses misterios da mente humana -e da súa resistencia- para os que non atopo resposta.
Para colmo, nun dos libros que estou lendo (Ficción continua de José María Merino) dei co seguinte parágrafo, referido a Kafka: Sus paisajes tienen mucho que ver con la imaginería fantástica (...) pero están sublimados por esa angustia extrema en que, tras renunciar a la última esperanza, la ansiedad humana ha dado paso a una quietud serena, por apática y mortuoria. Asistir al despertar de Gregorio Samsa una mañana, convertido en un monstruoso insecto, y compartir después ese horror suyo que nunca aflora francamente, es unha de las experiencias fundamentales sobre la extrañeza, la soledad y el desamparo, que sólo la imaginación, a través de la creación literaria, puede transmitir.

Confeso que, desde que o lin, me sinto máis insecto monstruoso ca nunca.

18.4.04

Etiquetas
O día en que unha rapaciña me soltou que eu era 'pasota' caeume a alma aos pés. ¿Pasota eu? ¡Quen me dera!, pensei.
Desde aquela collinlle unha xenreira feroz a calquera intento de etiquetar a xente, se cadra porque me semella unha simplificación gratuíta e inxusta da complexidade do ser humano.
Algunhas persoas non quedan tranquilas até que non teñen clasificado o mundo, ordenado en compartimentos ben delimitados e, por suposto, con letreiriños moi claros para indicar un contido que non revisan xamais. Cústame comprender ese costume, quizais porque me gusta saberme libre para cambiar de opinión, mudar de vida, abandonar hábitos que xa non serven e (re)construírme a min mesma día a día.
Os que adoptan un papel determinado sen saírse do guión -que tamén os hai- perden acotío algo tan necesario como respirar: a capacidade de deixarse sorprender e sorprenderse a si mesmos. A min ségueme parecendo unha marabilla descubrirme pensando ou dicindo. "¡Vaia! Antes cría isto e agora inclínome por aquilo. ¡Non parezo a mesma!".
E é que, por fortuna, non somos planos nin lineais nin previsibles; non estamos escritos e asinados cun punto final. Se acaso, como moito, merecemos que nos permitan os puntos suspensivos...

16.4.04

Tradeados II
O autostopista ponse case a diario nun punto da estrada co polgar estendido cara a onde quere ir. Unha vez que chega alí, volve estender o dedo para volver. B pensa que quere probar tipos de coches para mercar un con coñecemento de causa. Eu non sei qué pensar.
O lector-guitarrista vai a toda marcha por Vila Real, a pasiños moi curtos, arrastrando os pés; sempre leva na man un libro de follas revirichadas e, ás veces, unha guitarra sen cordas. Párase diante túa cortándoche o paso e fai como que sostén un cigarro, pero non fala.
O ciclista dálle aos pedais con enerxía; ten bigote e barbiña de chibo e leva unha gorra de viseira. Sei que está tradeado porque me saúda, cada vez que me ve, cun 'ola, churri' que me deixa trasposta. B opina que só é un admirador. Eu non sei qué opinar.
Identidade variable
Teño un amigo con dous traballos a tempo parcial. Os días pares faino nun banco, viste traxe e garavata, calza zapatos de atar e leva o pelo curto con canas nas tempas. Os días impares, pantalón vaqueiro vello e xersei de raias, corta leña no monte cunha motoserra cagándose en todos os santos cada vez que se lle acaba o combustible.
Ultimamente non lle chega a camisa ao corpo, desde que unha mañá se descubriu trabucándose de día.

15.4.04

Querida Jane, querida Charlotte
Debía eu andar polos catorce ou quince anos cando entrei a saque na literatura británica do XIX e algo anterior (lía en español, ¡madía leva!), que me levou a un entusiasmo sen reservas polo que se me antollaba a 'maxia' das palabras. Daquela os nomes de Jane Austen, Emily Brontë ou Charlotte Brontë non me dicían de especial nada diferente aos de William M.Thackeray ou Wilkie Collins, quizais porque non teño irmáns homes e por iso non padecín discriminacións educativas na casa.
A maxia á que me refiro é unha cualidade que posúen os escritores británicos (sobre todo escritoras) á hora de crear atmosfera e ambiente; nada coma unha ración de Cumbres borrascosas ou Orgullo e prexuízo para sentirse transportado a outro mundo sen moverse da butaca. Hoxe P.D. James, Anne Perry ou A.S. Byatt -por poñer tres exemplos ben dispares- continúan ese ronsel de creadoras atmosféricas, como eu as chamo, a base de descricións nada esgotadoras e un algo inefable que dá na diana sen aparente esforzo.
Poucos anos despois caeu nas miñas mans Un cuarto propio de Virginia Woolf e asomei o nariz ás grandes diferencias que implica gozar ou non dun espacio privado onde ninguén pode interromperte. Pero esa é outra historia.
O ensaio de Espido Freire (de quen, por certo, é o primeiro libro que leo) comparte con elas a cualidade atmosférica; indaga nas súas existencias fornecida dunha bibliografía bastante completa, pero engade o seu toque persoal. A súa lectura estame traendo páxina a páxina sensacións moi agradables, como se o tempo se tivese detido nunha cativa sala onde de cando en vez alguén entraba para comprobar que todo seguía en orde.
Visiten O Quilombo
E verán nun post de onte un enlace a un escrito que fun (e son) incapaz de enlazar eu mesma -¡que lle imos facer!-, sospeito que polo meu descoñecemento do inglés.
En fin, o caso é que me ilustrou sobre unha parcela de saber para min ignota. A clasificación que realiza sobre os blogs resulta admirable como exercicio de síntese e incluso de penetración psicolóxica. Abráiame a facilidade dalgúns á hora de poñer etiquetas, eses rotuliños marabillosos que ordenan o mundo e as intencións sobre bases sólidas e contrastadas.
Eu, que padezo de indecisión crónica, ándolle dando voltas ao asunto porque non sei en qué caixón meterme; atráenme varios, claro, pero dubido e dubido porque non acabo de verme reflectida en ningún.
Repasarei o escrito, a ver se me ilumina.

14.4.04

Estraño libro
La piel fría de Albert Sánchez Piñol.
Aínda non teño claro se me gustou ou non; en calquera caso, desacougoume, quizais porque transmite desesperanza e incomprensión, mesmo desconsolo.
Mentres o lía, fixen varias veces algo que xamais fago: ir á lapela e mirar a fotografía do autor. Probablemente intentaba adiviñar nos seus trazos cómo lle funciona a mente ou, se cadra, quería comprobar se amosaba algún indicio de loucura. Absurdo, ¿non? O que un novelista escribe só é fantasía adubada con reberetes de realidade, ás veces moi escasos; e viceversa.
De todos os xeitos, non deixa de intrigarme esa necesidade de ollarlle a face, por outro lado, nada inquietante. É a primeira vez que me ocorre.

13.4.04

Había unha vez...
...un contador de historias que un día quedou sen voz. De primeiras pensou que se debía á leve dor que tiña na gorxa desde había un tempo e tomou un descanso. Sentado na solaina, mudo, escoitaba o rumor dos que pasaban, o canto breve do merlo, o grallar da pega, o ardente rechouchío do paporroibo inquedo; de lonxe, de moi lonxe, chegáballe o murmurio dun regato.
A amante, preocupada, axexaba espreitando a súa chamada; auga, carne, pan..., ¿que necesitas?, preguntaba.
El non sabía.

12.4.04

Tradeados (I)
Teñen un aquel inquietante a primeira vez que os miras; logo, a forza de observalos día a día, pasan a integrarse no teu mundo, que é o seu.
O deportista corre a paso atlético con moito meneo de cadeiras, os brazos, ao compás, á altura do peito como mandan as normas: vai á compra. De volta, emprega as bolsas cheas coma pesas, érgueas e báixaas dobrando os cóbados sen perder o ritmo. É todo musculiños e encántalle exhibirse. Marca paquete.
O carreteiriño conduce pola estrada a carreta con brazos firmes, sempre en mangas de camisa; detense nos semáforos, sobe costas, aproveita o vermello para saudarte, logo pídeche un pito... O mellor é non darllo, a menos que desexes un amigo disposto a aceptarche un café.
O bailarín ponse no medio e medio da rotonda; rodeado de coches, canta e baila con ledicia extrema, axítase, abrázase aos farois, tourea con descaro un muíño xigante coa chaqueta...; semella feliz.
Hai algúns máis, pero por hoxe abonda.
Alaridos
Os alaridos do monstro chaman por min. Acaba de espertar e sei o que quere. Abro a porta do cuarto onde dorme; achégome a el procurando non facer ruído. Os seus ollos brillan no escuro, emanan calor. Acaríñolle o cranio rapado e bícoo, unha, dúas, tres veces. Abrázame, sorrí, está contento.
Despois do ritual érguese disposto a emprender a nova xeira.

11.4.04

Tras os lentes de sol
Unha das miñas actividades favoritas é observar. A terraza dunha cafetería resulta ideal para exercitala e, como son consciente de que pode molestar, parapeto a mirada tras os lentes de sol.
Hai tipos humanos ben curiosos, vestimentas chocantes e actitudes que espertan, con frecuencia, o meu lado salvaxe; pero tamén hai tenrura, delicadeza, incluso educación.
Tras os lentes de sol vexo acenos, sorrisos, movementos, odios e amores que almaceno ou roubo ou rexeito e, cando chego á casa, saco conclusións, ato cabos, invento vidas, imaxino dramas e comedias, creo parentescos que se cadra non existen...; divírtome de xeito inofensivo.
Vacacións
Debo de ser unha das poucas persoas que está desexando o remate das vacacións. ¡Quen mo ía dicir!
En realidade, o que máis desexo é que este lugar recupere a calma do inverno, non atopar bolsas, papeis, cacas de can e porcachada varia ciscada por todos os recunchos.
Resulta irónico que veñan gozar da Natureza e a convirtan nunha esterqueira. ¿Tan difícil é recoller o lixo que un mesmo produce? Debe ser...

10.4.04

Problemiñas xeracionais, eternos problemiñas
Ao noso sobriño cambioulle a voz e comeza a saírlle o bigote; para bicalo teño que poñerme nas puntas dos pés (non hai tanto que era eu quen me inclinaba, ¡ai!). A nai está furiosa polas notas do trimestre, moi pouco diferentes ás do anterior, a pesar das promesas.
El non di nada, acaso solta un 'he he' que alporiza máis á nai; nós observamos sen atrevernos a atizar a labarada.
'O tipiño sabe moreas de cousas', dime B, 'non é parvo'. Pero iso, claro, non explica nada.
Hai máis de cinco mil anos, nunha taboíña sumeria, alguén se queixaba da mocidade díscola, da súa falta de respecto cara aos maiores, do pouco que se esforzaba...; hai máis de cinco mil anos, alguén se preguntaba ónde ía parar o mundo en tales mans. E aquí estamos.
Vinganza
Hais uns días chegoume un correo de D.R. cun cómic acabado de saír do seu ardente forno; o condenado envíamo coas viñetas en desorde e sen diálogos. Ganas me dan de regalarlle unha novela de misterio para corresponder; iso si, farei desaparecer o capítulo final.

8.4.04

O noso caseiro
Vive en Madrid. Cada vez que vén de visita tráenos un detalle; xardas pescadas por el no verán, augardente no Nadal, wkisky onte... Dá groliños á cervexa mentres charla relaxado; sóalle o teléfono; torce o xesto: o fillo consúltalle cántas sardiñas tocan por cabeza; a muller pregúntalle ónde se meteu; a cuñada, se vai tardar moito... Suspira. Anúncianos que marcha tres, catro veces. Volve suspirar. Lacazanea. Comenta outro rumor capitalino. Rimos de novo. Olla o reloxo. Por fin, érguese preguiceiro e sae amodo.
Creo que lle gusta estar connosco.
O planeta dos simios
Había varias décadas que non a vía; atopeina na rúa na que compartimos carreiras, batallas, xogos e merendas rodeadas de leiras e solares hoxe convertidos en edificios vellos. Contámonos qué fora das nosas vidas en menos de media hora entre ruídos de coches e chamadas telefónicas.
Subín á casa familiar coma se volvese do cine, sen saber aínda que esa sería a última película que viamos xuntas, o corazón nun puño, a cabeza fervendo... Non lembro comentarios nin palabras, só vexo dúas nenas collidas do ganchete, algo asustadas e moi impresionadas.
A min aínda non se me foi da memoria a metade da estatua soterrada naquel gran areal.

6.4.04

Sobre 'Mi nombre es Sei Shonagon'
Jan Blensdorf naceu en Australia e reside en Inglaterra e Francia; esta é a súa primeira novela, resultado dos dous anos que pasou en Toquio.
Non lembro ónde vin a referencia que me levou a mercala; tiña pensado encargala, pois saíu en febreiro e aquí os libros chegan con bastante demora, pero atopeina na libraría da Vila Real sen buscala. Fíxome gracia que trouxese unhas variñas de incenso, agasallo axeitado xa que está ambientada nunha vella tenda xaponesa que vende ese produto (consumido por min para camuflar o cheiro do tabaco).
Sen ser unha gran obra, produce un efecto sedante e evocador; así como o lía víñame á memoria El elogio de la sombra de Tanizaki, un ensaio de noventa e cinco páxinas grande coma un mundo cuxa lectura me achegou matices ata entón pouco advertidos.
Son libros que se len como se escoita música; as palabras ensártanse sen estridencias, igual ca auga manando de contino nun regato. Calman.
É curioso que pense agora mesmiño noutro río que flúe, Olvidado Rey Gudú de Matute, oitocentas sesenta e cinco páxinas de música que alonguei canto puiden; e, a pesar diso, soubéronme a pouco.

5.4.04

Funambulismo
Son unha muller de extremos, excesos e desatinos que intento compensar cunha practicidade abrumadora.
Hai uns días caín na conta de que xa non teño soños nin proxectos; acaso, como moito, vivir o momento coa maior ilusión posible intentando equilibrios imposibles.
Deixei de soñar en cambiar o mundo, porque o mundo non hai quen o cambie; é como é malia que nos pese. Non espero nada de ninguén porque descubrín que cada ser humano protexe a súa illa contra ventos, barcos e mareas. Aprendín a poñerme no lugar do outro e a relativizar.
Ás veces sinto morriña dunha parte de min, se cadra perdida para sempre; pero sufro menos.
Mentres tanto, continúo practicando equilibrios sobre a corda estendida e quizais, só quizais, calquera día tropece cun vello soño que agarda acachoupado a ocasión axeitada para brincar ao meu colo.
Será ben recibido.

4.4.04

A rebelión da escopeta
O primeiro contacto que tiven co maltrato feminino data de trinta e tantos anos atrás. Daquela unha muller non podía traballar sen o permiso escrito do marido; en realidade, necesitaba ese permiso incluso para manexar o seu propio diñeiro, abrir unha conta corrente e moitas outras actividades, hoxe tan normais como respirar.
A historia en cuestión rematou ben para a muller e a filla: o home, armado cunha escopeta, subía a escaleira da casa dos sogros para pegarlle un tiro á muller que ousara separarse del, farta de malleiras, insultos e dor; cego de alcohol e xenreira, tropezou, a escopeta rebelouse contra el e matouno.
Eu era unha nena e aledeime. Foi a primeira vez que crin na alma xusticeira dos obxectos.

3.4.04

Busca de si mesmo
De blo en blo vou descubrindo unha constante busca de si mesmo, ás veces torturada, outras vacilante, con frecuencia desconcertada. A case ninguén lle agrada tropezar coa 'sombra', esa parte de nós mesmos que vemos nos demais e rexeitamos, sen decatarnos de que é tan nosa coma a outra, a luminosa.
A aceptación sincera da sombra non é sinxela; cómpre emprender camiños secundarios tan escuros que, máis que asustar, inspiran auténtico terror; xorden reviravoltas preñadas de murmurios inconcretos que nos botan para atrás; horrorízanos a face que atopamos reflectida nun espello, e negámonos a recoñecela como propia.
Mais chega un día en que caemos da mentira e asumimos. Non atopamos a paz, pero si algo parecido: aprendemos a vivir con nós mesmos e acabamos colléndonos cariño.

2.4.04

Anónimos
Teñen un fedor insoportable. Dan noxo. Pero, no fondo, o que máis inspiran é mágoa. Probablemente necesitan unha cura de desintoxicación.

1.4.04

Signos de interrogación
Hai dous días lin un delicioso post con moito miolo e levo dándolle desde entón unhas cantas voltas.
Coa palabra escrita, descoñecéndoo todo sobre o manancial, prodúcese un efecto incrible: a máis pura pluralidade de interpretacións. O estado de ánimo, a filosofía de vida, o talante do lector... determinan case por completo o significado; da primitiva idea sáltase a outra que engancha a unha terceira e así ata caer de bruzos nun novo interrogante.

Hai algo máis de dous días que non elucubro sobre o futuro, se cadra porque acabei por ver a inutilidade dese exercicio que me coutaba o gozo do presente; aínda que a razón máis probable sexa, simplemente, que me vou facendo maior.
Ghas company
Sinto debilidade polos cruces lingüísticos, non o podo evitar. Desde o famoso quieres y no das descuberto nun muro de Auria, ata esta perla que acaban de contarme, o ghas company. A profesora de inglés foi incapaz de conseguir que o raparigo dixese 'gas company' sen gheada. Encantoume.