30.9.04

Por unha parte non sei e por outra... ¿que queres que che diga?
Chégame unha carta na que me piden os meus datos e unha foto para incluírme na obra. Debo figurar en tres ou catro sitios distintos, pero sempre me ocorre o mesmo: non sei qué sinto.
A primeira vez que vin unha entrada co meu nome nun dicionario fíxome ilusión, non podo negalo; logo, cando o dixires, decátaste de que iso non implica nada, non afecta a túa vida diaria nin soluciona problemas nin te fai mellor; só forma parte dun afán recompilador e clasificador ao que tan afeccionada é a sociedade actual.
En ocasións dáme algo de vergonza ser suxeito dese tipo de interese, coma se se abrise unha fiestra agachada desde a que me miran sen eu ver; mais non dura moito a sensación. Polo xeral cubro a folla cos mínimos datos posibles, métoa no sobre, envíoa e esquezo o asunto. Dado o meu ritmo de escritura non hai perigo de que pase á historia.

28.9.04

Paisaxes
Ilustraba Willy hai uns días o seu post cunhas fotos reais coma a vida mesma. Nun comentario Vendell deixoulle unha mostra máis dos ceos que se poden ver nesta nosa xeografía. De boa gana engadiría algúns dos fogos de realidade que se aprecian desde aquí, pero polo momento aínda me manteñen ocupada angueiras abondas para facelo con éxito.
Hoxe hai algo de humidade fresca no ambiente; as Estelas asoman esvaídas aboiando entre a brétema e un mar tan apracible que semella de mentira; diríase que son pantasmas xurdidas do soño dun xigante. Un dos esquíos que pasean os piñeiros veciños (póñense morados de piñas e logo practican o tiro libre cos carozos) exhibe a súa envexable axilidade corricando até a póla máis extrema e solitaria, rodeándoa co seu corpo escuro e recuando de novo, nun xogo infatigable que o delata coma hiperactivo. Ás veces achéganse tanto ao xardín que se distingue á perfección o seu peito branco, os olliños brillantes coma abelorios, a cola mesta e longa de raposo encollido e os acenos veloces de dúas mans refregando o fociño.
Manteño a esperanza de que un día me permita acaricialo, un roce tan só, para saber qué se sente. Entrementres, conténtome con ollalo sobre o fondo da ría.

27.9.04

Vida novena
Aínda tiña moi fresca a vida oitava cando me atopei de súpeto no corpo dunha garza da marisma. Prestoume a miña imaxe reflectida na auga; o longo pescozo estilizado, o peteiro aceirado, uns ollos vivaces e famentos e todo o aire do mundo para min cambiaron por completo o horizonte.
Fun comprobando aos poucos que podía escoller o xeito de moverme: áxil para fuxir, lento se nada me turbaba, inmóbil cando tiña que pescar e, ¡oh, marabilla!, posuía ás para voar no vento. Mais o mellor de todo, sen dúbida ningunha, era a liberdade de tomar decisións sen consultar.
Os rabaños de muxes chamáronme a atención; eran noviños, ninguén os vixiaba, brillaban entre a auga coma prata estrelada... Convertinme en pastora dun cativo cardume por tempo limitado e sempre lembrarei aquel sabor na boca; ¡que gorentoso!

26.9.04

Botar os dedos a pacer
Debe ser o outono que me altera ou esta natureza díscola que non hai xeito de domear, pero agora que xa non solto a lingua a tomar o aire, van os dedos e deciden deixar pegadas enlarafuzadas por todas partes. Non sei se cortalos ou vender o ordenador.
Dentame
Sempre me afecta que B ande baixo de ánimo, e máis pola súa peculiar maneira de ser, pouco dada a compartir polo miúdo os detalles da súa preocupación. Desta vez, porén, sei qué o preocupa e indigna, mais nada podo facer, só agardar.
Este é un dos problemas, coñecido por el desde hai tempo. Onte tiveron que sacarlle dúas moas sen mácula que xa non tiñan ónde agarrarse; ía disposto a non deixarse tocar se non lle explicaban punto por punto a necesidade de prescindir de dous molares sans. O estomatólogo que nos trata arestora cumpriu de sobra as súas demandas e mesmo lle explicou con puntos e comas as actuacións que evitarían chegar a este extremo.
O que en verdade o indigna é ter pasado seis anos cun suposto especialista na súa doenza que, amais de repetirlle que non coidaba ben a boca (¡a el, por favor, que tarda vinte minutos en lavar os dentes -unha hora diaria-!), non fixo o que debería ter feito para evitar que ese mal avanzase até o irreparable.
A meu B gústalle comer chuletóns de boi de cando en cando; de agora en adiante é posible que deba prescindir dese pracer.

25.9.04

Prioridades
Desde hai uns vinte anos visto da mesma maneira, levo o pelo ao dous e procuro mercar o que necesito por correo. Para min a comodidade é prioritaria e non me vexo enfundada nun vestido que me obrigue a estar pendente del nin facendo equilibrios sobre uns zapatos de tacón de agulla que, aínda por riba, me opriman as dedas. Tampouco soporto os pelos diante da face ou sobre os ollos e paréceme unha sandez peitearme polas mañás cando podo evitalo.
O de mercar por catálogo comezou a raíz dunha fobia que pillei aos dependentes, algúns deles empeñados en orientarme sobre o que era ou non era elegante, me acaía ou non e levaban todas as mulleres que se dicían á moda.
Ese afán pola comodidade chegou ao extremo de que prescindín do perruqueiro para o corte de pelo mensual; cunha maquiniña estupenda -doada de manexar até por min- B encárgase de manterme a cabeza estilo céspede acabado de arranxar.
O día que decidín ir como me petase a min e non a outros foi un dos máis afortunados da miña vida. Góngora, por certo, tamén falou deste tema. Deduzo que a cuestión debe de ser tan vella coma o código de Hammurabi.

23.9.04

Vida oitava
Non me entusiasma lembrala, se cadra porque marca un antes e un despois no meu vivir atarefado; a partir dela mudaron as substancias que me forman e todo se complicou, ás veces até extremos indicibles. Pero estoume precipitando; hoxe só vou falar da oitava, de ningunha máis (e abonda).
A primeira imaxe que conservo é milleiros de ollos fixos en min, atentos aos meus menores movementos; as súas donas axudáronme a nacer en medio dunha axitación que conmoveu o lugar de arriba abaixo sen que eu adiviñase o motivo, afeita como estaba a un pasado, se non solitario, si independente. Colléronme, transportáronme a unha cámara pechada, nutríronme acotío, non me deixaron soa nunca máis (aturei mal a compañía forzosa); o meu enorme corpo -monstruoso en realidade- non me serviu para voar e fuxir durante un minuto da cadea, só para poñer ovo tras ovo nun constante pingar vidas futuras. As miñas carcereiras estaban excitadas, querían máis e máis, non as satisfacía o que lles daba, tiñan que aproveitar a inmensa sorte dunha abella raíña excepcional...
Non lamentei morrer, ao contrario; no meu encerro ¡achara tanto de menos o aire libre!

22.9.04

Pailanadas I
Non me custa nadiña confesarme pailana até os sangumiños. Nin que tivese algo de malo, por outra parte, ¡que carafio! E constato día a día a miña condición abrindo a boca ante, por exemplo, a obra de enxeñería que unha araña, gorda coma un mundo, teceu na fiestra do dormitorio pola parte de fóra. O sitio non me semella moi ben escollido, pero ela saberá o que fai, que por algo é a experta.
Como xa teño comentado, nesta casa non se poden matar arañas, así que non me resta outra que admirar unha obra que, espero, non ature o seguinte trebón; aínda que nunca se sabe, pois as arañeiras son tan resistentes -ou máis- ca un fío de aceiro do mesmo grosor.
Outra das miñas pailanadas de urbanícola a medio reciclar é pasmar diante dos poucos burros -aquí chamados fariñeiros (non me pregunten)- que aínda sobreviven na zona. Un deles arrastra un carro, guiado por un fachendoso indíxena que vai de pé agarrado ás rendas e mira o mundo desde a súa privilexiada atalaia. Cáeme un ollo cada vez que me cruzo con el na estrada.
Tamén me atraen a rabiar tractores, escavadoras, chimpíns e demais vehículos ao xeito, e pagaría unha boa propina a quen me permitise coller os mandos dun e guialo un treitiño, iso si, con algunha indicación previa para non escorar á beiravía.
Rindo por dentro
Mentres Pawley anda ocupado en Donostia vendo cine e compoñendo crónicas, esquecido doutras tarefas -case seguro menos gratas-, tomo un respiro nesa lectura partillada e dedícome con interna ledicia a Cuentos, fábulas y lo demás es silencio de Augusto Monterroso, ofrecido a prezo de ganga por un xornal deses grandes hai xa algúns meses.
Á concentración expresiva e conceptual cómpre engadir a, para min, deliciosa retranca dun escritor que non quixo vivir do que escribía; nas súas brevidades abondan unha ou dúas palabras para darlle volta á tortilla e provocar o sorriso cómplice do lector; outras veces as reiteracións, en aparencia superfluas, conseguen un efecto semellante, mesturado dunha leve sensación de horror ante o que agachan. Gústame esa limpeza traballada na prosa que elimina todo o que non é imprescindible e que moitos consideran pobreza. ¡Ha! Quén me dera a min ser tan pobre.

21.9.04

Cores
As miñas visitas blogueiras de hoxe foron variadas, mesmo cheguei a areais que non frecuento acotío, por iso chámame a atención o número bastante elevado de blogueiros tristes, deprimidos, desacougados ou con baixada outoniza.
Non sei moi ben de qué se compón esta mestura que me apreixa: grandes doses de solidariedade e afecto, ganas de aliviar e consolar, impulso de ofrecer brazos e ombreiros a quen os necesite... Como se os meus sentimentos lles servisen de algo.
Eu tamén experimentaba esas oscilacións, ás veces máis que brutais, no ánimo, sobre todo preto da primavera e do outono; ocorría que o mundo familiar, as persoas queridas e as alegrías da vida perdían definición, para dar paso a unha tristura infinita preñada de desconcertos, incertezas e dor; as cores desaparecían do horizonte substituídas por unha grisalla que ía escurecendo até ennegrecer por completo. Non é doado de explicar nin quero empregar adxectivos categóricos que nada aclaran. Abonde dicir que resultaba horrible -sen esaxeracións.
Como sempre fun rebelde, curiosa e pelexona, comecei a ler artigos e libros sobre o tema, amais de acudir a especialistas (¡ai!, cánta latiña lles dei) que me forneceron estratexias e medicación específica. Grazas ás dúas, hoxe en día o baile na montaña rusa é moito máis suave ca hai uns anos, malia continuar aí lembrándome a cada pouco que son a mesma, un chisco máis sabia, quizais, tan só un chisco.
A recorrencia aprendeume unha cousa valiosa e tan elemental que daría risa desde fóra: son ciclos, e todo ciclo ten un comezo e un remate; nas épocas máis bravas aferrábame á idea do remate para aturar mellor a baixada, á espera de que a medicación fixese efecto. Agora tamén sei que cómpre paciencia para agardar a que o horizonte recupere o colorido, nunca perdido, tan só adormentado.
Somos así: inestables, desequilibrados, eufóricos e miñocas por quendas, un pouco plastas quizais; mais tamén coñecemos matices que os demais non poden ver, sentimos todo con máis intensidade, intuímos marabillas invisibles, sufrimos e gozamos a fondo e chegamos a reconciliarnos de verdade co mundo por ese privilexio de estar vivos. O noso camiño non é doado, pois ten demasiadas reviravoltas mareantes, pero é o noso.
E hoxe podo asegurar que me sinto contenta de estalo percorrendo, a pesar de todos os pesares.

20.9.04

Na feira
Non hai demasiado rebumbio nas primeiras horas da mañá, pero o día luminoso promete maior afluencia de clientes. A indecisión climática apréciase na variedade de vestimentas, que van desde as camisetas e pantalóns curtos dos optimistas irredutibles aos xerseis lixeiros e calcetíns dos desconfiados ou dos catarrosos coma min.
Apenas entro no recinto, chégame un cheiro a chourizos caseiros e xamóns do que me afasto lixeira para evitar tentacións prohibitivas; caio nun posto de panadería rexentado por uruguaios que se afanan servindo boliños de leite, galletas e pan fresco; o seguinte tramo está copado polos bolsos, lentes, roupa diversa, reloxos de pai descoñecido e demais chilindradas dos senegaleses, uns dos poucos que conservan o vello costume de chamar os transeúntes para ofrecerlles a mercadoría ao berro de a ve, mujé, ¿qué te puedo vendé?. Preto dun dos postos meirandes da feira -unha especie de todo a cen ambulante-, un comerciante expón moreas de calzado entre o que destacan dous saquetes de fermosas patacas do país; proceso o dato decontado e a primeira sorpresa -breve coma un alustro- dá paso á máis natural das aceptacións. Estamos en Galicia, ¿non?; calquera ten unha hortiña da que sacar rendemento malia que venda zapatos polas feiras.
Os peruanos e guatemaltecos aínda non renovaron existencias e quedo coas ganas de atopar unha chaqueta, motivo principal da miña visita. Un home de acento indefinido ofréceme un produto para o que non miro: o sol pétame na cabeza e comezo a notar espirros insolentes nos bordos do nariz. Á altura das plantas o tránsito roza o intransitable e rebórdao na sección de bragas e roupiña de bebé; pícame a curiosidade nun atasco, pero xa non aturo os roces cada vez máis frecuentes e os ataques de carriños e bastóns, así que collo un desvío e regreso ao parque polo paseo da marisma gozando coma un axóuxere da miña liberdade.
Agradezo ter aparcado o coche ao sol por primeira vez desde hai meses. Agora os arreguizos e proídos de gorxa agoiran unha noite conflitiva. ¡Maldita chaqueta!

19.9.04

Vida sétima
Servín de fogar ao fénix e ao dragón, de acubillo a roubadores de tesouros, de caixa forte de mágoas quixotescas e de retiro material a anacoretas. Asistín a cópulas e axudei en partos, acollín camadas de mendigos, protexín fuxidos e ocultei canallas, manténdome decote aberta ao que viñese, sen inclinarme por ladróns, dadivosos, piratas ou poetas. Convertéronme en tumba de inocentes, oseira de animais e de asasinos, refuxio de amores fuxidíos e, á fin, túmulo de soños incumpridos.
Mais un bo día xentalla enfebrecida, cargada de cobiza e dinamita, quixo atopar en min esa materia capaz de alterar sisos e derruír conciencias; sen respecto ningún, sen facer caso da miña longa idade, sen fixarse nas formas que creara pinga a pinga de calcaria e auga, ignorando beleza e marabilla, cun feixe de cartuchos remataron coa miña vida de espenuca solidaria.
De min non queda xa ningún recordo.
Terrible sospeita
A pesar de contar cun lado práctico e realista abondo forte, a pesar de ler varios xornais (que me axudan, por certo, a confirmar que a información non é obxectiva e si manipulable), a pesar de ter aprendido a relativizar e situar os acontecementos no seu contexto, sospeito desde hai unha tempada que continúo a ser unha idealista - quizais ilusa- da peor ralea.
Temo que a estas alturas o meu mal non teña cura.

18.9.04

A traizón
Vén sendo tradicional coller por estas datas o primeiro catarro da tempada cos seus característicos e inefables síntomas: espesura mental que axiña se volve lentitude de tartaruga para comprender o máis elemental, suave dor de cabeza centrada nas tempas e na fronte, canseira corporal moi semellante á languidez, algunha tosiña que pode dexenerar en tosaza, aumento da xordeira e espirros -polo momento- escasos e rotundos.
De cativa gustábame acocharme na cama e esquecerme do mundo e do colexio; agora mantéñome en pé toupeneando diante do teclado ou lacazaneo no sofá.
Pensaba falar da miña vida sétima, pero neste estado os detalles esvaecen. Mellor outro día.

17.9.04

Outono
Gústame poñer unha chaqueta á mañá e á noitiña e notar esa airexa na faciana que fai pingar os ollos; gústame o recendo que me entra polas ventas e me fai lembrar neneces perdidas; gústame tripar as follas secas e oír como estralan baixo os meus pés; gústame o silencio que agoira a volta á rutina e a paz dos paseos solitarios; gústame volver cociñar guisos e abrigarme na cama polas noites; gústanme os solpores cada vez máis temperáns e eses amenceres tardíos preñados de promesas que -case seguro- non se cumprirán; gústame que, tras un día de trebón, o aire teña esta limpeza do principio dos tempos. Por gustar, do outono até me gustan as mentiras cargadas de sal e melancolía: saben distinto.

16.9.04

En fin
Isto da administración ten o seu aquel; un mínimo erro pode converter a un funcionario no home invisible, co conseguinte desacougo e/ou mal café que provoca no afectado. Claro que case todo se arranxa nesta vida, pero o mal corpo tarda en pasar.
Entre iso e que hai que ir preparando bocas e petos para o odontólogo (agárdanos un ano de abrilos por partida dobre)..., pois iso: en fin.

14.9.04

Vida sexta
A máis difícil de vivir, sen dúbida. Cumpriume aprender diplomacia, humanidade, psicoloxía, enteireza e todos os matices de amor; sen esquecer paciencia e enerxía.
Viaxei de boca a oído pretendendo calmar corazóns magoados, consolar ánimos feridos, insuflar valor aos covardes e pulo aos indecisos; percorrín grandes distancias a cabalo do vento soñando con facianas que enchía de esperanza -fracasei moitas veces. Chorei cos sufridores, sorrín cos optimistas, rifei a pesimistas contándolles auténticas miserias. Lembreille ao poderoso que era mortal; ao cínico, que pouco nesta vida é o que aparenta; ao pobre amoseille varias portas, e ao amante frustrado insistinlle en que a dor non era eterna.
Non o tiven doado. Só fun palabra.
De visita
Semella unha muller doce, boa profesional, delicada, agradable e minuciosa. Verémola esta tarde.
Só ten unha pega: é odontóloga.

13.9.04

Blogueando
Volveu Ascárida; Jaio debe andar moi ocupada; Tequi, ou preguiceira ou atarefadísima co taxi, e Ike continúa desaparecido.

12.9.04

Vida quinta
Saltariquei con fervor entusiasta, asei un coello, queimei a man dun ladrón pouco destro, reconfortei un can aterecido, rapei os pelos dun brazo distraído e, cando comezaba a collerlle o tranganillo á vida, cando estaba disposta a converterme en chama inmorredoria, brinquei en charamusca e apagueime.
Dial derramado
Non fixen esforzos, non frecuentei ambientes ruidosos, durmín ben, comín ás miñas horas, comporteime...; pero parece que todo iso non lles importa aos meus fieis acompañantes.
¿Alguén sabe onde podo atopar a Raíña Vermella? Seguro que estaría disposta a facerme un favor pequerrecho.

11.9.04

Vida cuarta
Até que ardín unha noite de San Xoán a miña vida foi longa e completa, quizais a máis feliz das que levo vivido.
Crieime nunha fraga rodeado de parentes varios, onde o luar é tan claro, tan intenso, que escorrenta das sombras todo o medo; absorbín o aire limpo dun cordal semellante ao dos contos, e nutriume, constante, a terra negra a pesar de secas e chuvieiras. Fozou o xabaril nas miñas raíces; o cervo, no meu tronco, calmaba os proídos do seu lombo, e ao meu pé aniñaron Fidel e Filomena, os derradeiros. Desde a miña atalaia gocei de amenceres infinitos, o sol acariñábame sen présa, e fun medrando forte moi engorde, acollendo nas pólas outros niños.
Taláronme xa vello e convertéronme en leito de carballo; así asistín a amores, nacementos, enfermidades, discusións e mortes. Usáronme máis tarde nun valado de onde me roubaron uns mozotes unha tarde.
Ao cabo alumeei na cacharela coas lapas máis ardentes en dez leguas.
Mentireiros compulsivos
Aínda non entendo moi ben qué perseguen endosándoche trolas doadas de descubrir, pero aí están; fabulan sobre feitos miúdos ou grandes intentando, quizais, reinventar a súa vida.
O peor é que reinventen a túa e te informes por terceiros.

9.9.04

Paroxismo
Rematei -vaia con quen queira- a novela de todos e todas. Con todos os meus respectos, é a primeira vez que vexo estragar unha obra a prol do que se supón correcto en política. Se a trama non me chega a enganchar (a pesar dalgúns defectos bastante evidentes, déixase ler), dubido moito que alcanzase o final sen mordela, rompela ou pateala.
E é que, meus, mesturar allos con cascallos para quen lle preste; a min a literatura gústame sen interferencias.

8.9.04

Vida terceira
Formeime no ceo ao abeiro de ventos furiosos, que insuflaron en min ansias destrutoras; madurecín baixo o manto tremelucente da noite; engordei hora a hora coas achegas de moitos parentes. Atizado por eles baixei até a terra coa única orde de arrasar todo canto se me cruzase no camiño.
Derrubei edificios de todas as castes sen deixar pedra sobre pedra; agredín seres vivos sen facer distinción: engulín paxaros, árbores, cadelos; arrastrei cabalos, vacas, cans e persoas chorosas; esmaguei nenos indefensos, caciques cabróns, curas, militares, labregos, obreiros... Destruín tanques, coches, camións; arrinquei valados, ermidas, alpendres; estraguei colleitas e comín insectos. Sementei desolación.
Entón vina a Ela e quixen determe, mais non podía ir contra o meu natural; collina nos brazos, intentei bicala, arroleina un instante e ceibei ao baleiro o seu corpo roto, tan fermoso, si, e tan fráxil tamén.
Non fun malvada; simplemente, deseñáronme furacán.

7.9.04

Todos e todas (¡ai!)
Non abondaban estas aberracións lingüísticas en campañas políticas, bandos municipais, cartas ao director e proclamas varias, que agora tamén se coaron na literatura. ¡O que nos faltaba!

O xénero masculino chámase tamén xénero non marcado por contraposición ao feminino ou xénero marcado. O plural que os engloba é masculino por ser precisamente o non marcado. En lingüística non hai máis voltas. Nin lerias.

Unha novela que, en principio, non está nada mal, faime chiar os ollos ademais dos oídos a base de nenos e nenas, homes e mulleres, profesores e profesoras, libros e libras... ¡oi!, este último non, que foi un desliz dun conferenciante (bo escritor, por certo) hai moitos anos en Auria.
O dito; se de agora en adiante cómpre escribir así para ser ben mirados, eu consigo decontado unha capa invisible. ¡Por estas!
Vida segunda
Tan intensa foi que sería unha das poucas que repetiría. Arrastrei cardumes de sardiñas e pillei un mero; permitín a unha serea adobiarme a crista cun colar de algas, e a un tritón cabalgar, bébedo de sal, no meu lombo arcado; vin o lumbrigante chorar cara á tona do mar pola perda dos seus; albisquei desde lonxe o derradeiro centolo da caste; sentín moi adentro o sabor dos mariñeiros perdidos; axudei aos compañeiros a izar unha rede preñada; envorquei iates evitando pesqueiros; arrinqueille o sostén a unha bañista distraída, e os calzóns a un chuleta de barrio (aínda río ao lembralo).
E por fin, como todas as ondas, estoupei en escuma.

6.9.04

Vida primeira
O que máis claro me quedou dela é a súa prolongada duración; daquela non se contaban os días, só se deixaban transcorrer, por iso non podo situala coa precisión que se estila hoxe. Porque ¿canto vive unha pedra desde que xorde, enorme, até que se desfai en minúsculas partículas de area? Dese meu primeiro envoltorio non permanece nada, apenas unhas tenues lembranzas.
Vin erguerse e derrubarse varias veces a mesma vila por xentes distintas; vin axitación e silencio alternárense en quendas; vin medrar árbores e vinas talar; vin como a fraga veciña desmestaba até esvaecer, e vin, en fin, a morte de homes a mans doutros homes.
Non tiven ocasión de intervir máis que cando, xa area, me deixei empurrar polo vento e cubrín as ruínas da vila para sempre.
Co derradeiro alento xureime a min mesma que, de poder escoller, xamais sería humano.

5.9.04

Trebóns
Teñen algo hipnótico, sobre todo cando van acompañados dun corte de electricidade. Como non hai outra, miras para fóra e só ves grisalla, torrentes de chuvia e, de cando en vez, a luz atenuada dun barco asustado. De súpeto comezan os lóstregos a furar o aire, as árbores méxense confusas ao capricho do vento, os tronos ecoan sen tregua na badía e o mar, cor pizarra, encréspase de furia.
¿E non tes medo?, pregúntame T. ¿De que?, contraataco eu. Para sentir medo hai que ter algo valioso que temas perder.

4.9.04

Actitude vital
A vida é raposona abondo como para amolar entusiasmos e coutar frenesís; disque pretende aprendernos. Cando tiña menos anos parecíanme contos de vellas, consolos baratos de quen non sufriu de verdade; agora que teño máis (anos, claro), agradezo seguir neste mundo polo que me ten aprendido, sobre todo polo que me fai sentir.
Sentimentos e emocións son a única bagaxe que levaremos cando partamos; os cartos, desde logo, aquí quedarán.
Moitas cousas dependen de cómo as percibimos. Convivo con B desde hai moito tempo; está amolado pola situación administrativa que o converte en suxeito paciente, xoguete (até certo punto) de decisións alleas; mais é capaz de abstraerse, de recoñecer que o lugar no que residimos compensa moitos desgustos, malia cagarse (sen perdón) na nai de quen pariu a burocracia.
Hoxe na sobremesa nocturna -a pesar da incerteza- dicíame que a actitude vital axuda ou atranca segundo llo permitamos. Para os que non nacemos optimistas, palabras así contibúen o seu a facernos donos do destino.

3.9.04

Calma
Erguerse de novo cedo ten de bo a recuperación das mañás; o día alóngase en infindas posibilidades e sensacións coma se fose de goma; paseo pola praia case baleira respirando o aire cargado de sal, preñado de esperanza; na cabeza bólenme Melquíades e todas as pantasmas que espertaron pola súa causa; intento elaborar unha teoría coherente sobre elas e miles de ideas acoden a un ritmo que non dou seguido. Anoto todo o que podo para non esquecelo, rexeito esta, acollo estoutra e sinto que a historia vai medrando, que quizais non necesite outro ano de espera.
Xogo coas palabras, busco expresións, matizo, púo, repaso, avanzo... e tamén recúo. Nada que se saia do normal nun xogo.

2.9.04

Fochicando
Ando descifrando novas linguaxes coa paciente axuda do meu mellor amigo, moito máis atrevido ca min nestas lides informáticas. Unha cousa tan elemental como pasar un correo a un carpeta resultábame tan ignota coma a selva amazónica e xa me ía dando algo de vergonza.
O malo do asunto é que son mala alumna, sobre todo cando hai confianza; aínda lembro que os p**** problemas de matemáticas os facía decontado (só) en canto me caía o primeiro par de labazadas maternas, despois de pasarnos media hora longa analizando o encabezamento. Eu chámolle á miña actitude intelixencia selectiva: queda rimbombante e o ego non se sente insultado.
Mais parece que vou madurando, abrindo a cabeza a un presente complexo e repleto de posibilidades. Irei lenta, madía leva, pero cando menos xa me puxen en camiño.
(A ver se dentro de nada me animo co maldito inglés. B colocoume os CDs á man hai uns días; está visto que me quere políglota).
Emocionada
Grazas, Don. Por Mateo.

1.9.04

O retorno
Hoxe o mar está en total calma, tan plano e sereno que acouga miralo; a praia volve aos seus donos, e gaviotas e xentes do lugar ocupan os postos dos que foron desterrados. Á esquerda da casa están talando piñeiros, se cadra para habilitar un xardín no terreo; agora vemos tamén Vila Real case completa. Para abranguer o panorama cumpriría un ollo de peixe; en adiante poderemos contemplar o solpor a diario, incluso tras os montes da vila veciña no inverno.
Temo polo humor dos esquíos; esa tala non lles ha gustar nadiña.