31.5.04

Retorno
O retorno das nosas balas favoritas celébrase como o que é: un feliz acontecemento. Anda tan cheo de traballo que non me atrevo a pedirlle favores; cando pasen as eleccións europeas volveremos falar.
Esperanzas
Recibo un correo de Bukowski un chisco apocalíptico -como todos os seus- no que me segue animando (a min e a tropecentos máis) a gozar da vida, das palabras bonitas e do sexo (¡ai!, se el soubese...). Acóugame entrever que vai mellor de ánimos, malia cheirarme excesivos os remedios que aplica. Só espero que sexa transitorio e lle retorne a fráxil estabilidade que decote o caracterizou. Iso de ser artista é terrible; gozamos do resultado do seu sufrimento pero non vemos cánto sangue hai detrás.

30.5.04

¡Festa!
Sóubeno onte polo Bobelia; a reseña é curta e substanciosa para os seus seguidores. Eduardo Galeano acaba de sacar un novo libro, Bocas del tiempo.
Se me preguntan por qué me gusta tanto, tanto, tanto, a resposta é doada: porque escribe con alma. Esa alma que tanto acho de menos na maioría dos escritores galegos (sen perdón).
Paradoxos
Por curioso que semelle, son unha boa escoitadora; sempre mirei moito o meu interlocutor porque me axudo dos movementos dos beizos para entendelo (o bigote e a barba interfiren o seu na comunicación). Hai uns anos pasei seis días nun sanatorio por unha infección post-operatoria no nocello; máis ben paseinos na sala de espera, onde todo o que chegaba sentaba ao meu carón e dedicábase a debullar as súas coitas. Foi cando comprobei de vez que sabía escoitar, sobre todo porque algúns non me permitían meter baza.
Tres eran tres os asiduos: un vello poeta que acompañaba a muller, un obreiro ao que lle caera na cabeza un piar e un mozo que se recuperaba dunha operación de implante de cadeira.
O poeta era o colmo do pesimismo, falaba alto e con xenreira do mundo e dos seus habitantes, rexeitaba os meus intentos de esperanza e renegaba dos editores. Encantáballe soltar versos lapidarios de Pessoa (os homes = cadáveres adiados que procrian), contar anécdotas (truculentas) da nenez e fumar ducados sen parar.
O segundo entenrecíame coa súa repetición: "caeume o piar na cabeza e, claro, como non levaba casco..." Tiña dificultades de orientación e non podía camiñar para atrás nin baixar escaleiras sen medo. Era pequeno de tamaño, deixábase facer, obedecía sen chiar as enfermeiras e preguntábame seguido se vira o seu médico. Carecía de familia.
O terceiro camiñaba apoiándose nas muletas, fumado perdido, e falaba sen parar. Sufrira un accidente de coche cun colega (220 por hora nun BMW, estrada comarcal, de noite) do que saíu máis morto ca vivo con 37 (si, trinta e sete) roturas; o cambio de cadeira supoñía o remate do calvario, aínda que non estaba disposto a abandonar a velocidade. Relatoume a súa vida con puntos e comas; eu só podía escoitar e meter de cando en vez algún 'aha'. Cando nos atopamos na rúa, meses despois, non me recoñeceu.
Gabinete
Estou pensando seriamente en poñer un gabinete de psicoloxía onde poder escoitar sentada os problemas que me conten. E que isto de permanecer de pé durante unha hora ou máis comeza a pasarlles factura aos meus cadrís. ¡Ai!

29.5.04

Desgrazas
Desde hai dez días informáronme de tantas desgrazas alleas que confirmo o que xa pensaba: a seguridade non existe.
Por outra parte, ignoro por completo de ónde saíu a idea contraria.
Cousas que Peke non sabe
Prodúcese un fenómeno curioso de cando en cando nos comentarios dalgúns blogs; como non quero ferir susceptibilidades, non poñerei nomes nin citarei ningún en concreto.
O asunto ao que me refiro é o seguinte: coinciden nos comentarios varias mulleres, intercambian opinións e ideas de xeito pacífico, sen acritude ou cunha miga dela, pero sempre con cortesía. Algún home chega alí e, non sei por qué, apenas entra en materia, descúlpase por participar ou faino con reticencia, mesmo con certo temor.
Posibles explicacións:
- Non lle interesa abondo o tema.
- Interésalle máis ou menos, pero cóutase. (¿Por que?).
- Asústalle atoparse só entre as mulleres. (¿Por que?).
- Menosprézaas.
- Considera certas cuestións típicamente femininas e exclúese porque cre que non van con el.
- En calidade de macho historicamente privilexiado, non ten a conciencia tranquila e foxe do que intúe polémico.
- Descoñece aspectos da mente feminina que se nega a intentar comprender; demasiado esforzo, pensa.
- É un covarde.

O fenómeno contrario rara vez ocorre. Comprobeino.

28.5.04

Caca, cu, peido, pissss
Levoume unha morea de tempo ordenar ideas e buscar ligazóns; era un post bastante longo, pero coidado, algo ambiguo -coma sempre que falo de libros- porque non son unha intelectual. Total, indo ao gran, que NON SEI QUÉ DEMO PASOU; o caso é que non hai post.

27.5.04

Pantasmas
Non é a primeira vez que ocorre, pero si a primeira que lle ocorre a B. De súpeto, con todo pechado a pedra e cal, nota nunha zona moi concreta do cranio unha fría corrente; pero fría fría.
Antes ca nós, aquí viviu unha pintora que só puido dedicarse cinco meses a gozar e crear neste ambiente, porque morreu. Cando o caseiro nolo contou, mesmo me fixo ilusión ocupar o espacio que ela ocupara; malia que a casa levaba un ano baleira, os cuartos conservaban un lene cheiro a aceite de liñaza e augarrás e, por momentos, estremecíame a sensación doutra presenza -e o devandito frío-.
Xa hai algún tempo sufrín un chasco cando, entre profusión de tranquila, Peke, ti non estás tola, o otorrino descubriu por qué eu oía voces; era algo tan vulgar e prosaico coma a galena dun empaste que emitía ondas sonoras, reconvertidas en voces polo cerebro. O odontólogo confirmouno, retirou o material, cambiouno por un máis moderno e ata hoxe. Confeso que as cheguei a botar de menos, quizais porque sempre eran voces amigas, amorosas.
Non me desgustaría que os airiños fosen caricias de pantasma. De non o ser (como temo), seguro que algún físico podería explicar polo miúdo a qué se debe o fenómeno.

26.5.04

Contrastes
Fóra da rapazallada, por aquí existen dous tipos moi claros de amantes ou usuarios do pedal: os que van armados cos apeiros axeitados (calzado especial, mallas, casco, lentes de sol e demais parafernalia) e os que non.
A maioría dos que non son mulleres de todas as idades e homes maiores; os seus vehículos vense rodados, coa pintura descascada e sen brillo, pero cumpren á perfección o fin para o que se crearon: transportar o xinete. Non teñen présa, circulan amodo e adoitan levar bolsas e paquetes, non senten reparo en apearse da montura cando o tráfico se pon impertinente; a min acóugame observalos, quizais porque imaxino un xeito de vivir tranquilo, apegado a ritmos normais, lonxe de estreses e agonías. (Non me estrañaría estar equivocada).
Pola contra, os das mallas pedalean a bo ritmo, súan, non diminúen nas costas, transportados por máquinas pura raza árabe brillantes e puídas. É frecuente velos en grupos animándose uns aos outros, rindo, meténdose coas pacíficas transeúntas, gozando coma nenos malcriados (ehem, ehem).
Ambos espertan en min certa envexa; iso de rodar tan fluídos, sen abanar, sen facer eses... ¡en fin! Haberá que practicar.

25.5.04

Case Marta
Hoxe tiven a honra de ollar o ventre preñado de vida da miña fisio. Devolveume os dicionarios de nomes cun sorriso e despexou a incógnita: case seguro que en setembro nacerá Marta, que significa "señora, patroa".
A pesar de que é o máis normal do mundo, de que leva ocorrendo desde que os seres pluricelulares se reproducen, de que teño visto moreas de preñadas e de bebés e de que son abondo maior para estar curtida, segue a encherme de marabilla, de estupor e de auténtico pasmo o proceso de elaboración e reprodución dos seres vivos.
E coma sempre que pretendo traducir ese sentimento, atópome con que me fallan as palabras.
Lectura de mentes (exemplos)
- Unha servidora pasea pola rúa con dor de estómago/brazo/ciática ou o que sexa. Vai pensando que vaia putada esa dor pertinaz, que se cadra non lle viría mal acudir ao médico, pero intúe cál será o resultado e, resignada, continúa o paseo. Coma sempre, mira ao baleiro con sensación de estrañeza, absorta no que non comprende. De súpeto, unha coñecida páraa: Ola, chica. ¡Que digna! Pareces unha raíña.
Unha servidora pensa algo, pero cala.

- Compañeira de curro cabreada cunha servidora porque, segundo ela, lle lanzou unha mirada asasina nunha xunta de avaliación. En realidade, tratábase dunha mirada concentrada mentres a mirona intentaba asimilar unha observación atinada da compañeira. Vivir para ver.

- Alumno con mala cara a causa de que a moza, durante o recreo, lle dixo de peores modos que fose tomar aire, que ela non quería abanalo máis. O profesor ou profesora explica preguntándose qué motiva a expresión dese alumno. Deduce que lle ten tirria, que o coida mal profesor, que o contempla con aires de perdoavidas. Cumprirá falar co xefe de estudios para que o poña teso.

Existe unha morea de situacións semellantes que nos empeñamos en interpretar ao noso xeito, sen ter en conta que xamais poderemos coñecer o pensamento alleo, as circunstancias que o motivan e cómo o exterioriza a persoa que temos diante. Pero coidámonos deuses, expertos en faccións e espírito humanos, infalibles nas nosas deducións.
Hai características que non podemos cambiar, nacen connosco e desenvólvense día tras día sen que nos decatemos. Mais outras, porén, son susceptibles de mudanza, sobre todo se recoñecemos con honestidade que somos imperfectos e que, polo momento, non achamos a fórmula para ler sen interferencias a mente de ninguén.

24.5.04

Lectura de mentes
- Díxome isto, pero en realidade quería dicir aquilo.
- Coa cara que puxo, seguro que estaba pensando...
- ¡Vaia mirada me botou! Estou convencido de que trae malas intencións.

E así até o infinito. Estamos ante un dos pensamentos deformados que máis se poñen en práctica. Eu deixei de exercitalo cando un psicólogo me explicou en qué consistía e, claro, non puiden evitar soltar o riso; porque saber con certeza qué está pensando B cando chega con mala cara, por exemplo, implica unhas habilidades que están ben lonxe do común; non digamos saber qué cruza pola cabeciña do señor que me rebasa co seu BMW ou do que me vende o peixe.
Porén, continúa a ser un dos deportes máis practicados ao longo e largo da xeografía humana, con maior empeño e unha constancia a proba de bomba. ¿A que se deberá que non arranxe os problemas?
Visita
O sábado recibo a visita de Cesare, que aproveitou a proximidade da praia para achegarse á nosa humilde morada despois dunha sesión de area, sol e auga salgada. Está pletórico, coma adoito, e charlamos durante varias horas mentres debullamos chícharos e preparamos a cea. Aínda me dura o cheiro a allo que me deixou prendido nas pegadas dactilares o adubo do solombo, e iso que seguín as indicacións de Arguiñano para evitalo.
Cóntolle cousas que non debería a pesar das advertencias de B -coidado con este, que é xornalista-; pero a confianza pódeme, non en van hai moitos anos que nos coñecemos.
Falamos de Bukowski, mergullado nunha crise de paixón desatada cuxo remate ignoramos; eu confío en que sobrevivirá, se cadra por telo visto saír doutras semellantes. A actual é forte, das peores, porque o desamor causa máis estragos ca outras paixóns. Ese mesmo día enviárame un correo estarrecedor coa seguinte posdata: reid bien alto, sois la cocaina de mi pecho roto, romped los vasos brindando, besad a vuestros amores o follároslos directamente, comed alegria hasta reventar, y gritad bien alto, que moleste, que se oiga, busquémosle las cosquillas a dios; gastad las bandas magnéticas de vuestras tarjetas de crédito comprando felicidad. Excesivo, si, pero el é así.
Das miñas non vou comentar nada; en canto ás de Cesare, que as airee el se quere (que quererá).

22.5.04

Lembranzas
De nena pasei unha etapa moi cursi, tanto, que soñaba con princesas e príncipes subidos nunha carroza con forma de cabaza e cabalos con orellas de rato. Por sorte, axiña me aburriron e metinme noutros enredos, convertinme en Tarzán, el Llanero Solitario, el Capitán Trueno, Pantera Negra e, incluso, Flash Gordon.
Non me gustaban os personaxes pasivos; o meu era agatuñar polas árbores, salvar mozas en perigo e vencer inimigos invisibles. Meus curmáns -¡pobres!-, máis novos ca min, obedecían sen chiar as miñas ordes, convertidos sen querer en indios, árabes, estraños seres doutros planetas ou gorilas perigosos que fracasaban, ¡madía leva!, na tarefa de amolar o heroe. Porque o heroe era invencible, aínda que rematase a aventura cos xeonllos e os brazos cheos de feridas e de cortes.
¡Tempos aqueles! Son curiosas as voltas da memoria.

21.5.04

Trebóns
Levamos uns días co ambiente tan plúmbeo que unha está ansiosa por que estoure dunha boa vez un trebón dos que fan época, deses que, en canto rematan, deixan no ar un cheiro tan fresco como se o mundo acabase de nacer.
Se non é hoxe, recemos xuntos a quen sexa para que se desate mañá e poidamos, por fin, durmir tranquilos.

É que isto, meus, non hai que o ature un minuto máis.

19.5.04

Falando para lelos
Se alguén ten calma, paciencia e tranquilidade, amais de ganas de molestarse en explicarme algo que non dou entendido, pregaríalle que pensase en min coma no que en realidade son neste terreo: unha completa ignoranta.

Así pois, non comprendo por qué, cando escribo un post, non sae cando premo a tecla de publicar, senón que o fai cando lle vén en gana, a maioría das veces un día despois. ¿Ocórrelle a todo o mundo que usa este sistemiña ou só a min? Na segunda posibilidade, ¿que se supón que fago ou non fago que debería non facer ou facer para que gañe eu e non o programiña do carallo?

Agradecerei na alma que alguén intente iluminarme, de verdade; resúltame difícil de soportar non comprender cómo funcionan as cousas.

18.5.04

Nomes
Aínda que non me acho na mesma situación ca Opaco, por fortuna (non imaxino a B con tal bandullo, a verdade), tamén vexo preñadas en todos os recunchos, o que me aleda grandemente, por aquilo de poder seguir cobrando a pensión sen lembrar a cada paso sacrificios e apuróns de honrados contribuíntes.
A miña fisio actual (a do ano pasado é mamá dun tenriño mozote de oito meses) agarda unha nena e comentábame hoxe que xa vai necesitando un nome para ela. Eu, servicial, leveille un par de dicionarios para que vaia entrando en materia, cambie impresións co futuro pai e decidan antes de que o tempo se lles bote enriba.
Porque un nome é para sempre, non o esquezamos, e cómpreo escoller con tino, non convén improvisar nin poñer o do santo do día, que logo pasa o que pasa.

17.5.04

Mundos paralelos
Transcorren á par ca este e por eles transitan as vidas que non escollemos, as opcións rexeitadas, os erros que non chegamos a cometer.
Asomei a cabeza polo que me quedaba máis preto e topei unha das outras Pekes con cara de susto; retireime decontado para que non me vise.
¡Que se amole! Ninguén a mandou afastarse de min.

16.5.04

Tema case tabú
Hai xa algún tempo que me decatei dos temas que evito, non por carecer de opinión sobre eles, senón por todo o contrario; están tan claros na miña cabeza, son tan evidentes, que me repele a idea de intentar convencer a ninguén do tino ou desatino das miñas crenzas.
A cuestión da lingua galega, por exemplo, levanta tanta poeirada que de xeito inevitable te atopas rodeada dunha mesta nube que che impide ver nada con claridade a un paso de distancia. Quizais ocorre que xa pasei a fase dos arrebatos incendiados, consciente do dano que me facía acalorarme tanto e da escasa utilidade de manter semellante debate. Carezo por completo de devezos mesiánicos.
Mesmo agora, que me animei a romper ese tabú, un invisible freo, moi poderoso, impídeme afondar.
Son unha sentimental incorrixible. O meu co galego é un idilio e eu no aireo os meus idilios.

15.5.04

Espello
Ás veces cústame recoñecerme na imaxe que me devolve o espello. Unha muller de idade indefinida, aínda de bo ver, con pequenas engurras só visibles de moi preto. ¿Son eu esa? ¡Meu Deus! ¡Que allea me resulta!
Sorriso
Contra o meu costume, hoxe imito as mañas do noso indiscreto favorito e reproduzo un correo que el me mandou; é moi breve: "quérote".
Velaquí a explicación do dondo sorriso que se me puxo na face.

14.5.04

Estado de ánimo
Expresión contraditoria de principio a fin. ¿Como pode estar algo que se caracteriza por non permanecer?
Contas
Dime B que é normal, que cando se cumpren anos se produce unha especie de revolta ou balance do vivido. Non sei se ten razón, pero levo desde onte intentando cadrar as contas e non me abondan os dedos.

13.5.04

Voar
O bo de voar alto é que ves todo a distancia, con sa perspectiva. O malo..., ben; o malo é o momento en que volves á terra e decátaste de que as cousas son aínda máis pequenas de como as lembrabas.

12.5.04

Lingua
Desde o asunto ándame na cachola o tema das palabras; en realidade, sempre o teño presente.
Sería tan doado entenderse se a lingua non fose tan revirada... A lingua ou... nós.
Os dicionarios non serven de moita axuda para comprender o significado dunha voz; non reflicten ao completo os matices que lle outorgamos, a música que nos suxire, os ecos que esperta no noso baúl. Así, dis amor e xérase unha discusión, acalorada as máis das veces, sobre se implica pálpebras batendo coquetas, ollos acaramelados, ansia sexual ou algo menos concreto, por forza indefinible.
Pero todos afirmamos convencidos saber qué significa.
Aparencia
Entre outras cousas, os anos achegáronme unha extremada prudencia á hora de facer valoracións sobre as persoas. Desgústanme os xuízos rápidos e categóricos que pretenden resumir a alguén nun par de palabras: resulta imposible; ninguén é tan plano e sinxelo como para reflectilo, descalificalo ou caracterizalo dun plumazo.
Somos multifacéticos, complicados, revirados e sorprendentes; as circunstancias condiciónannos, tamén a xente que nos rodea. De xeito inconsciente adoptamos actitudes e expresións distintas, acordes ao noso interlocutor. Ocorre un pouco como cos rexistros lingüísticos: non empregas sempre o mesmo.

A aparencia pode ser tan enganosa coma un souflé.
Correo electrónico
Desde hai uns días estanme chegando correos de persoas que non coñezo. Prudente, non os abro, pero intrígame. Onte caín na conta de que iso empezou a ocorrer desde o momento en que un amigo me escribe con regularidade, a min e a un feixe máis, e todos os enderezos figuran na parte superior. Eles contestan a todos, entre eles a min.

Dáme non sei qué esta movida. Tería que facer algo para evitalo, pero... ¿que?

10.5.04

Funís
Hai imaxes que insisten en permanecer na retina; todos sabemos cáles son. Onte, día 9, Vendell amosa unha abondo estarrecedora, pero hai máis; circulan nos xornais.
Non son tan inocente como para preguntarme por qué suceden cousas coma esa; humillar outros seres humanos semella un deporte que se practica de xeito gratuíto, non se sabe con qué fin; quizais eses soldados necesitan sentirse poderosos -a escusa de obedecer ordes só merece un se ti o dis...- esmagando dignidades.
O peor do asunto é que, de acontecer ao revés, non chegarían as armas existentes para borralos do planeta.
Sinto unha especie de noxo tan profundo que me retorce a face.
Mudanzas
Mudou o aspecto das entrañas do blog; espero poder acostumarme sen facer ningunha das miñas: entre que me fala en inglés e os letreiriños cambiaron de sitio... ¡Uff! Veremos.

9.5.04

Atascos
O único positivo de estar metido nun atasco é pensar que non durará sempre, que, máis tarde ou máis cedo, o tránsito volverá fluír.
E non, non quero pensar na autoestrada do sur.

8.5.04

Papoulas
Isto de vivir no campo é unha constante fonte de sorpresas e, tamén, de rescates de memoria. Aquí medran tantas papoulas que me fan sentir rara, pois acódenme lembranzas algo tenues da nenez, cando media familia ía de visita atravesando prados hoxe inexistentes, congostras escuras onde confundías lousas con bostas de vaca e regatos nos que, unha vez, atopei cos meus curmáns a marabilla dunha ra branca.
Hoxe dei un paseo ollando centos de puntos vermellos que abanaban ao compás da brisa e veume á cabeza isto. ¡Que lles preste!

7.5.04

Relectura
Releo Harry Potter y el prisionero de Azkaban porque necesito refrescar detalles para o foro de Akin, cuxos participantes están informados de todo canto sae sobre este aprendiz de mago.
Vénme ben este repaso; os libros de J.K. non os adoito ler, trágoos, e iso sempre anula grande parte da capacidade de análise. O pracer da relectura radica na calma; xa non tes tanta ansia por saber qué e cómo vai ocorrer e podes fixarte en miudezas que che pasaron desapercibidas e que, non os enganemos, traerán cola, porque esta escritora deixa moi poucas cousas ao azar. Admírame ese bo facer, ese ir atando cabos paseniñamente, ese conseguir que todo adquira un novo sentido a medida que avanzan cursos e libros.
Divírtenme os detractores que van de intelectualoides, por unir moitas vendas e mala calidade; é curioso que non fagan o mesmo cun dos libros máis vendidos ao longo da historia, nacido coma unha brincadeira do autor.
¡En fin!
Polemistas
Non sirvo para discutir. Decateime un bo día falando cun individuo afeccionado a polemizar, se cadra porque lle encantaba escoitarse a si mesmo; ao cabo dunha hora de non chegar a ningures, decidín que o mellor para min era calar: partiamos de posturas tan dispares que calquera punto de encontro resultaba imposible. Quería esmagarme cos seus argumentos, demostrar que tiña a razón, constatar unha vez máis que unha simple muller non podía competir coa intelixencia metódica e ordenada dun macho dominante.
Aquel xogo anoxoume, quizais porque coñecía demasiadas contradicións do tipiño e desgústame a xente que defende algo na teoría, pero á hora da práctica actúa de xeito oposto; para máis inri, este era dos que non o admitiría nin bébedo.
Ocórreme o mesmo cos que van de progres pola vida, ou de intelectuais, ou de estou por riba do ben e do mal; moito defender o diálogo, moito pregoar a forza da razón e, cando lles toca no saio, non hai diálogo nin forza da razón que valla.
Debo de ser moi torda, a verdade, por non poder comprender que se descalifique a alguén só porque pensa de maneira diferente.

6.5.04

Sentido do humor
Descubrir o lado cómico, absurdo ou ridículo nas cousas depende máis do talante de cada un ca das propias cousas. Os equívocos que se producen nunha conversa cun xordo, por exemplo, dan para moitos risos e eu teño sido (co)protagonista dalgún digno de Tornasol , personaxe do que posúo un pin e dúas figuriñas de plástico nos andeis, amables agasallos duns amigos, sabedores de que me encanta rir, incluso de min mesma. Amólame, coma a todos, a malevolencia e a retranca cargada de veleno, pero non a gargallada espontánea nin o sorriso cómplice. Xa a vida trae seriedades abondas, como para desprezar calquera ocasión de practicar un exercicio aeróbico tan útil, san e completo coma o do riso.
O mesmo amigo que me agasallou un Tornasol adoitaba dicirme "non me berres que non te vexo", pois era pitoño perdido e falaba moi baixo, o cal convertía as nosas conversas en diálogos abondo delirantes que facían a ledicia das nosas parellas. A el transplantáronlle as córneas hai uns anos e, se non ve coma un lince, case case. Eu, gracias á avanzada tecnoloxía, incluso teño que pregarlle ás veces que baixe o ton de voz. ¡Cousas da vida!
Que si, que si, que todo é risible, que a todo lapis se lle pode sacar punta, que pouco na vida se libra de ser suxeito dun chiste. Por sorte; ¡que carafio!

5.5.04

Guiso de luras
Cando vin as patas e os anacos retorcéndose, contraéndose, encolléndose no aceite..., entroume unha cousa que... ¡Vaia! Mesmo me pareceu que me acusaban de crueldade.
Diso a ver elefantes por Vigo só hai un paso.
(R)Evolución persoal
Considero un privilexio observar -de preto ou a distancia, tanto ten- a evolución das persoas que coñecín moi novas. Se transcorreron anos desde a última vez que as vin, agrádame comprobar que saíron adiante contra todo prognóstico, que se converteron en adultos máis ou menos cabais e que seguen crecendo, cada un ao seu xeito. Se tiven a fortuna de seguirlles os pasos con relativa frecuencia, detéñome en matices miúdos que din moito de cómo encaran a vida e do seu enxeño para non deixarse asoballar por ela.
Confeso que sinto un orgullo algo parvo polos seus éxitos, non tanto profesionais (que tamén), canto polas faíscas que lles brillan nos ollos pregoando as súas ganas de seguir aprendendo. Encántame sentilos vivos, ilusionados, saber que non pecharon portas nin ventás e que o aire circula sen pexas nas súas cabezas. ¡Que lles dure!

4.5.04

Prezos
Merco por primeira vez pilas para os audífonos (en Auria regalábamas a audioprotesista); un paquetiño de seis pilas, seis euros. Se temos en conta que unha pila dá para cinco días de audición..., ¿a como sae o día?
E non o digo por min, senón por tantos usuarios que as mercan dunha nunha, quizais porque teñen medidos os cartos da semana. ¡Meus!
Non, se xa o di o refrán: na casa do pobre todo son pingueiras.

2.5.04

Curiosidades
Se damos unha ollada á poesía (atreveríame a dicir que á literatura en xeral) de todos os tempos, é doado constatar que a melancolía, a tristeza e os sentimentos desa gama resultan moito máis doados de expresar cós da ledicia. Aínda non descubrín se se debe a que a primeira se pode matizar mellor, se é máis rendible literariamente falando ou se ese tema interesa máis.

Porén, estou contenta, incho a tope os pulmóns e sinto a forza do osíxeno percorréndome as veas; latexa o corazón acompasado, lixeiro e feliz, coma outros días quizais, pero máis pleno. ¿Por que? Por nada en especial, se cadra só por saberme viva.

1.5.04

Condutoras (Adicado a Dorvisou)
Hai dous tipos que me irritan: as que teñen présa e as que sempre dubidan.
O primeiro grupo semella non decatarse de que non son os únicos espécimes circulando nas estradas; entre cargar a compra, descargar ou recoller os nenos, falar polo móbil mentres guían o auto (isto tamén o fan eles) e incorporarse ao carril cando lles convén, provocan máis molestias e desastres ca un elefante nunha tenda de porcelanas. Menos mal que non son violenta, que se non...
O segundo tipo abrangue as que eu chamo 'eternas dubidosas'; nunca ven claro cándo lles toca pasar nunha rotonda, ceden o paso cando non deben e asegúranse cen veces antes de decidir que a vía está libre. Cando por fin arrincan, fano tan amodo que a prudencia se converteu no seu contrario. Aínda que aprendín a armarme de paciencia, ás veces danme ganas de collelas polos ombreiros e darlles un meneo; se cadra, dese xeito, deixarían de aferrar o volante con tanta saña. Non o fago porque..., en fin, non me gusta asustar a ninguén.

Nota: Non me inclúo en ningún dos dous, pero quede claro que eu tamén meto a pata. ¡Faltaría máis!
Achado
Onte lin Paycheck y otros relatos de Philip K. Dick. Aínda que Blade Runner me entusiasmara no seu día -tanto que teño o vídeo na casa-, nunca lle lera nada, quizais por falta de ocasión ou de...valor.
Como agora xa non teño medos que me impidan durmir, mergulleime nos tres relatos sen saber moi ben qué ía atopar; engulinos nunha hora, máis ou menos, e conteillos a B mentres ceabamos. O segundo, 'Colonia', deixoume un sabor algo amargo, como cando era cativa e me amolaba que os heroes non se salvasen. Curiosa reacción. O terceiro, 'Roog', exerce un efecto inquietante que permanece nas neuronas entre calafríos e mal corpo. Eterno problema o da falta de comunicación entre as especies.
En fin, 'Paycheck (La paga)', o primeiro, é o menos desacougante, probablemente porque o protagonista demostra ser máis listo cás circunstancias, por suposto adversas.
Sospeito que recuncarei.