30.10.05

Casualidade

Leo en Capítulo 0 que Manuel Gago acaba de ler as aventuras de Geralt de Rivia na recompilación que fixo Circulo e sorpréndeme a coincidencia porque eu o rematei onte. O seu post fai superfluo que eu escriba sobre o libro, porque non podería engadir nada máis ca unha cousa: asemade que por veces estarrecín, ría de boa gana ante a afortunada mestura de rexistros que usa o autor polaco.

Levo unha tempada longa lendo libros de fantasía, quizais por un desexo inconsciente de mergullarme en mundos nos que todo é posible; sospeito que seguirei até que o corpo me pida outro tipo de literatura. Por fortuna, esta arte ofrece un amplísimo abano de posibilidades estéticas e de xénero, coma se fose un enorme baúl da avoa onde se pode atopar desde un sombreiro con fino veo para ocultar os brillos da mirada até un bastón que agacha nas súas entrañas unha mortífera arma. Agrádame comprobar que os libros conservan a maxia de transportarme da realidade, a pesar de que o meu xeito de ler estea bastante contaminado e perdese a inocencia da ignorancia.

27.10.05

Xente

En clase de ioga hai unha señora tan servicial e disposta a axudar aos novatos que dá indicacións asemade que o profesor explica como hai que colocarse para esta ou aquela postura. Escoito en estéreo a mestura de voces sen entender a masculina e pensando maldades da señora até que o profesor pide por favor que ninguén indique nada. A voz feminina cala e a miña parte malvada sorri por dentro.
Tamén hai señoras que aproveitan a posición de relax para comentar sobre a perruqueira ou o concello; entrementres eu penso maldades e intento afastar a sensación de fastío que me enche. Gústame o silencio nas clases de ioga, poder concentrarme no que estou facendo e seguir as pautas do iogui, pero debo de ser unha das poucas persoas que se fai unha idea cabal de onde e para que está.

25.10.05

Alleamento

orquídea
Saltarícame o pensamento dun lado para outro da cabeza acudindo a diversas conexións neuronais sen conseguir outra cousa que provocarme un leve mareo, quizais influído tamén pola falta de sono.
A chuvisca intermitente faime lembrar os anos infantís transcorridos na aldea sagrada, cando o mundo era moito máis sinxelo e as cousas estaban regulamentadas por non se sabe que man organizadora.
A presión que noto nas tempas achégame lucidez e atordamento a partes iguais e observo o que me rodea con estupor, como se fose a primeira vez que o contemplo. Creo que ao fenómeno chámanlle alleamento, no que era experto o defunto Antón Tovar, como moi ben me explicara unha vez no sanatorio onde coincidimos por azar. Pero hai unha gran diferencia entre o seu alleamento e o meu; o seu era pesimista, negro diría eu, sen esperanza nin consolo; o meu ábrese á sorpresa mentres agarda con optimismo o que está por chegar. Manipulo a tristeza revirándoa, ollándoa desde o extremo oposto sen permitirlle avanzar un só centímetro, porque ela non é máis ca unha circunstancia que axiña esvaecerá.

22.10.05

Envolvemento

luces estrañas
Cando hai anos saín de ver Superman, esperaba velo voar en calquera momento sobre a aldea sagrada, disposto a salvarnos das nosas grises vidas e levarnos coma testemuñas privilexiadas a unha das súas aventuras.
Mentres lía o novelón ocorreume -salvando as distancias- algo semellante, cando menos a sensación de fondo era a de que me transportaba deste mundo real a outro tan verosímil que podería substituílo sen maiores problemas.
Susanna Clarke crea unha atmosfera envolvente, un mundo máis que crible e, coma luzadas, de cando en vez hai frases que cortan o alento, imaxes e metáforas que conseguen evocar mil sensacións diferentes.
Lin o libro en catro días, molesta porque tiña que xantar ou cear, devecendo a cada paso porque os ollos fosen quen de comportarse. Por primeira vez concordo coas críticas sen peros nin reparos.

18.10.05

Novelón

Atopo no escaparate da librería de Vila Real este libro de Susanna Clarke do que levo lido varias críticas, todas favorables. Non resisto a tentación e mércoo, esquecendo que este mes non anda a economía para moitas alegrías. Xa na casa, comezo a lectura apoiada nun atril, porque o libro é moi groso (setecentas noventa e cinco páxinas) e pesa máis dun quilo; a prosa coidada e a calma con que se acomete a acción prometen, e sinto por dentro esa íntima satisfacción que me enchía de mociña cando atacaba un novelón decimonónico roubándolle horas ao deber para dedicarllas ao pracer.
Porén, a sensación non é a mesma, se cadra porque xa non necesito roubar horas a nada. O tempo é meu.

15.10.05

Andar

Como moi ben me lembra Nona nos comentarios do post anterior, non hai mellor demostración do movemento que poñerse a andar.
Repaso Escribir de Enrique Páez, estupendo manual mercado hai uns tres anos, que me serve de guía para volverme poñer en movemento. Entre outros aspectos toca o famoso bloqueo, do que eu me queixaba estes días atrás, e tócao aludindo ás excesivas expectativas que un mesmo se pode marcar, á tiranía da autoesixencia e ao perfeccionismo que, por veces, resulta máis un defecto ca unha virtude, pois pode frear calquera intento de actuación.
Empezar de cero sen empezar realmente de cero ten moita semellanza con aprender a camiñar despois dunha lesión importante nunha articulación da perna; precísanse muletas ou caxatos para recuperar a soltura e pouco e pouco vas adquirindo a mobilidade que posuías, pero a base de traballo e de constancia.
Sospeito que o cambio tan grande que experimentou a miña vida desde que me xubilaron ten bastante que ver cunha certa deixadez na disciplina que toda vida debe ter. Ao non sufrir a tiranía das obrigas inmediatas, do traballo diario, unha -que tende á preguiza por etapas- vai relaxando o ritmo, pospoñendo proxectos ou deixando para mellor ocasión os plans, sen decatarse de que está empregando unha arma de dobre gume que se pode volver en contra de quen a brande de xeito tan irresponsable.
Así que xa me tocaba reaccionar. Quedo agradecida de verdade a eses comentarios animosos que tan ben me acaeron.

12.10.05

Conversa

Un amigo coméntame que hai moito tempo que non falo aquí da miña novela. En realidade pouco hai que dicir porque está parada, ambas as dúas que levaba entre mans están paradas.
É esta unha cuestión que me fai dano porque a escritura representa un dos piares da miña vida, a que me axuda a tirar para adiante con ganas e ilusión; pero algo, algo que non sei explicar, decidiu tomar unhas vacacións e deixarme orfa por unha tempada que xa se vai prolongando en demasía.
O medo que apreixa a un cando remata unha obra que lle levou tempo e enerxías é que nunca máis se volva producir ese milagre, que a imaxinación se perdese polo camiño ou que rematase esa febre que o animaba; cando a seca dura máis do que se pode aturar con equilibrio, éntrase nunha fase un tanto desesperanzada en que se remoen temores -máis ben o temor- sen outra finalidade que intentar escorrentalos.
E así andamos, (des)esperando.

11.10.05

O pracer da lectura


Tras ler La mesa limón de Julian Barnes, pregúntome sobre os motivos do sorriso que me acompañou ao longo destes once relatos, sorriso, por outra parte, case inapreciable desde fóra mais brillante desde dentro. Os temas de fondo -a vellez e a morte- non son como para botar foguetes de alegría, pero o tratamento que lles dá o autor converte a lectura en puro pracer, ese que non se sabe comunicar máis que con moitos traballiños ou cunha restra de tecnicismos que lle quedan lonxe ao meu talante.
En calquera caso, máis que recomendable para os amantes de praceres permitidos.

6.10.05

Aventuriñas


Merco unha impresora nova a un home que semella non ter gana ningunha de vender polo xeito que se dá. Como non estou en condicións de escoller -é a única tenda da zona-, paso por alto a súa indiferenza, aínda que por dentro me entra a tentación de deixarlla quedar para que aprenda un pouquiño de negocios. Como non atopo os cartuchos de tinta que debían vir co aparello, volvo ao día seguinte a reclamarllos; resultou que estaban camuflados entre a embalaxe e a miña primeira revisión, sen dúbida apresurada, xogoume unha mala pasada.
Comezo a saír paseniño do marasmo e apatía que me apreixaban, se cadra porque o outono xa comeza a definirse malia a seca que non fai máis que empeorar. Non sei se unhas cantas rogativas conseguirían uns días de chuvias, pero non desboto a posibilidade de probar. Non estamos afeitos por estes lares a un clima tan benévolo e bótase de menos a auga e o vento.
Dediquei estes días a ler a Terry Pratchett, prolífico creador de Mundodisco e das paródicas aventuras que teñen lugar nel. Literatura lixeira, doada de ler, que mergulla o lector nun mundo delirante onde as cousas se desenvolven baixo unha lóxica inhabitual; imaxinación e fantasía en estado puro sen outras pretensións, o que non é pouco. Non hai moito souben que este escritor é un dos máis vendidos no mundo, case ao mesmo nivel ca J.K.Rowling, aínda que se ignore, se cadra polo evidente desexo de provocar o riso, mesmo a gargallada, e xa se sabe que o sentido do humor está mal visto no sublime mundo das letras.
Á espera teño sobre o escritorio La mesa limón de Julian Barnes (recomendado con fervor por MH nas súas Lecturas brillantes) para cando se me restablezan de vez as constantes vitais. Xa contarei.

1.10.05

Paseos en compañía


Ollar a copa dun piñeiro desde o seu pé ten o seu aquel; as pólas distribúense en radios que semellan xirar a ritmo lento ou vertixinoso, segundo o momento e o punto de vista; metáfora dunha vida que se move tamén en círculos, aínda que ás veces pretenda saír do camiño marcado buscando rotas inesperadas.
De póla en póla saltaba un esquío, quizais o mesmo que xoga a vida nos piñeiros fronte ao mar, con esa cola vizosa que dan ganas de acariñar se o animal non fose tan nervioso e se deixase. Engaioláronme os seus olliños, brillantes coma abelarios, que nunca tivera ocasión de contemplar de tan preto e sentín de súpeto unha estraña alegría de vivir, breve, moi breve, pero que agoira recuperación e me axuda a manter a esperanza de que todo ten o seu tempo e incluso o malo acaba por pasar, mesmo a incerteza, mesmo os cambios que un non desexa.

Seguridade no traballo

Á fin o caseiro decidiu arranxar a porta de fóra en vez de cambiala e para iso contratou un ferreiro. Hai un par de días viñeron el e mais un colega a colocar os dous portais, armados dun electrodo e barriñas de ferro para soldar. O home, Montecristo no bico que non retiraba nin para falar, fixo a ledicia de B ao establecer entre os tres unha complicidade masculina da que eu, madía leva, estaba excluída. Optei por meterme na casa en vendo as faíscas saltar das bisagras e a mínima plancha protectora que usaba para soldar, mentres escoitaba malamente as gargalladas de B precedidas dun inintelixible farfallar.
Ao remate, o ferreiro confesou que el non tiña nada en contra das mulleres, xa que, se tiñan carácter, eran tan boas coma homes. Grazas, meu, mais deus nos libre de tal.