31.7.04

Sorriamos
La revelación (Bocas del tiempo de Eduardo Galeano)
Un ciudadano recién llegado al mundo estaba durmiendo, desnudo, en la cuna.
La hermana, Ivonne Galeano, lo miró y salió corriendo. Golpeó las puertas de sus vecinas, y con un dedo en los labios las invitó al espectáculo. Ellas abandonaron sus muñecas, a medio vestir, a medio peinar, y en puntas de pie, tomadas de las manos, se asomaron a la cuna del bebé. No se pusieron coloradas de envidia, ni palidecieron por el complejo de castración. Aguantándose la risa, comentaron:
-¡Mirá lo que se trajo este loco para hacer pipí!

(Mellor será que non engada máis nada).
Mano de obra (Bocas del tiempo de Eduardo Galeano)
Mohammed Ashraf no va a la escuela.
Desde que sale el sol hasta que asoma la luna, él corta, recorta, perfora, arma y cose pelotas de fútbol, que salen rodando de la aldea paquistaní de Umar Kot hacia los estadios del mundo.
Mohammed tiene once años. Hace esto desde los cinco.
Si supiera leer, y leer inglés, podría entender la inscripción que él pega en cada una de sus obras: Esta pelota no ha sido fabricada por niños.
Sentidos
Excursión duns quince adolescentes; parados diante do autobús, ocupan a beirarrúa; métome no medio para pasar, salpicando "desculpa", "permíteme", "por favor", palabras que fan efecto relativo. Noto algo raro, demasiada quietude en xente tan nova, movementos curtos, conxelados. Fíxome nos lentes de sol, nos ollos perdidos, nalgún bastón branco...
Veume á cabeza J, un alumno cego que tiven. Movíase igual ca eles, a cabeza inclinada cara ao chan, aguzado o oído, a expresión concentrada e alerta.
Continúo o meu camiño, no corazón un oco dorido. Non o terán doado.

30.7.04

Gremio de mareantes
A Empresa, como adoita, volve á súa ocupación favorita: marear o sufrido persoal, neste caso a B.
Feita a reclamación, só resta esperar.

29.7.04

A miña fauna
-Moucho: Ave impredicible que adoita agachar a cabeza baixo a á no momento menos axeitado.
-Tigre: Félido áxil e feroz que sofre ataques de agresividade diante das cebras.
-Cebra: Équido salvaxe, polo xeral pacífico, que bota a correr presa de pánico cando atopa un tigre ao seu paso.
-Paporrubio: Paxariño miúdo, amante do miolo do pan e das faragullas de mazá, cuxa misión nesta vida é achegarlle algo de cor.
-Aguia: En perigo de extinción, esta maxestosa ave aparece moi de cando en cando, segundo as circunstancias (unha ou dúas veces ao ano).
-Rato: Roedor miúdo moi afeccionado aos libros; devora cantos pilla no seu camiño. En ocasións, mesmo os busca.
-Mono: Como o seu nome indica, encántalle facer monadas para ver rir a xente.
-Paramecio: Protozoo ciliado que vive en augas estancadas alimentándose da súa propia merda. É un dos máis perigosos.
-Miñoca: Anélido sensible e delicado moi prezado como engado polos pescadores.
-Gato: Félido, por veces domesticable, amante das caricias cando lle peta. Se lle tocan a moral, saca as unllas.
-Biosbardo: Mamífero fuxidío, anoxado cos humanos que negan a súa existencia. Prepara a súa vinganza desde tempo inmemorial.
-Mula: Caracterizada pola súa obstinación, consegue sacar dos eixos os máis temperados. Non cae da burra até que non leva un par de boas *******.
-Peke: Animaliño indefinido e improbable, caracterizado polo gusto patolóxico de aloumiños. Impredicible e desconcertante, encerra no seu cativo ser tantas contradicións que a súa domesticación resulta imposible. Non adoita ser perigoso, pero tampouco convén confiarse.

Respirando
Aínda me queda un resto de tristura; acabará por disiparse, coma a brétema, grazas a unhas boas doses de sensatez e realismo. Meus pais son vellos, si, mal que me pese.
Se cadra o que máis me pesa é a impotencia. Inevitable. Só podo respirar.

27.7.04

Abafo
Visita rápida e familiar á aldea sagrada que me serve para comprobar o aviso (ou ameaza) de Cesare: Xa verás que calor vai aquí. ¡Ufff! Non lembraba tal, abofé, non lembraba tal. Por riba, a vivenda dos pais está no quinto andar dun edificio vello, que non antigo, onde o sol bate coa mesma inxustiza dos inconscientes; o tipo de construción é o normal da zona nova desta aldea, malo, malísimo, e non hai ascensor. Se temos en conta o estado (precario) e idade (avanzada) dos meus proxenitores, comprenderase moi ben que cada unha das súas saídas á rúa se convirta nunha expedición, sobre todo o retorno ao campamento base: setenta e pico chanzos percorridos en oito ou dez etapas separadas entre elas por outros tantos descansos. ¡Meus! Mellor non pensalo.
Contra ás seis, non aturo máis os asubíos, a calor, o afogo, a sensación de vaime dar algo e emprendemos o regreso. Nunca agradecín tanto atopar o fogar envolto en fría néboa.
O que non impediu que a praia estivese ateigada até a bandeira.

26.7.04

¿Malas palabras?
Sinto unha particular querenza polas palabras contundentes, expresivas, gráficas e sonoras, que che enchen a boca ao pronuncialas e baleiran-se o tes- o enfado. Na fala non ando con miramentos e salpico o discurso cuns cantos *******, ***** e ******* que, dado o meu aspecto, chocan ao interlocutor e lévano a mirarme dúas veces por se escoitou mal. Á terceira ou cuarta, xa se decata de que escoitou de marabilla e de que o meu verbo fácil e fluído non é obra de tres días.
Na escrita..., en fin, na escrita non se me dá ben, máis ca nada porque os signos de puntuación non conseguen suplir o ton de voz, o aceno das cellas, o movemento da boca, o axitar de mans e todos eses miúdos detalles que converten un ¡carallo! no súmmum da elocuencia.


Malas palabras (Bocas del tiempo. Eduardo Galeano)
Ximena Dahm andaba muy nerviosa, porque aquella mañana iba a iniciar su vida en la escuela. Corriendo iba de un espejo a otro, por toda la casa; y en uno de esos ires y venires, tropezó con un bolso y cayó desparramada al piso. No lloró, pero se enojó:
-¿Qué hace esta mierda acá?
La madre educó:
-Mijita, eso no se dice.
Y Ximena, desde el piso, quiso saber:
-¿Para qué existen, mamá, las palabras que no se dicen?

25.7.04

O pracer máis intenso
Recuperar esta febre, esta ansia, este ferver de cabeza que semella poñerme ás nos dedos; seguir as revoltas duns seres que se van formando a golpe de teclas; intuílos completos; sentir no máis fondo que esta vez si, esta vez teñen futuro e acabarán adquirindo formas que aínda descoñezo; experimentar isto e algo máis despois dun período de pavor ante a idea de que nunca volvese.
Gustaríame cantar, bailar..., non sei, celebralo a berros. (¡Que alivio tan grande!).
Multitudes
Como cada 25 de xullo as praias énchense de xente disposta a pasar o día como se supón que é o mellor xeito, inda que para moitos sexa un sacrificio incruento.
Vai tanta calor que decidín ir mercar a prensa en coche, ante o risco de caer redonda no medio da foz. Ás veces teño ideas peores. Por sorte, puiden aparcar á sombra dunha árbore sen dar moitas voltas.
O tráfico aumentou tanto nestas semanas que a rotonda ferve de decibelios; apenas escoito as palabras da quiosqueira, malia que xa perdeu o costume de tapar a boca coa man mentres me fala. Marcho despois dunha conversa interrompida por un ronsel de clientes medio espidos á última moda; o teléfono dos taxistas non cesou de soar na parada deserta intentando sobrepasar sen éxito o ruído ambiental. A terraza do bar onde adoito tomar un té con xeo está ateigada de xente, só quedan libres as mesas petadas de sol; o teíño tómoo na casa, ao abeiro da miña cova en penumbra, lonxe de rebumbios. Ogallá que os veciños non fagan unha das súas festas.
Por momentos acho de menos a tranquilidade do inverno.

24.7.04

Cacao
Ocórreme de cando en vez sentirme confusa, como se o que me rodea se convertese nun galimatías inintelixible ou eu, nunha analfabeta da vida. Amólame polo meu lado práctico, que se desconcerta unha barbaridade e anda perdido coma ánima en pena. Polo outro (non me atrevo a chamarlle teórico), non me preocupo en exceso; sempre atopa calquera miudeza coa que entreterse.

23.7.04

Sen ánimo de levar a contraria
Que a ninguén lle gusta sufrir é unha verdade coma unha catedral; que cando atravesa unha etapa amolada rebélase coma un peixe prendido no anzol, outra; pero que se negue a ver a utilidade dun deses períodos xa me parece discutible.
Non, non creo que esteamos aquí para sufrir nin que isto sexa tan só un val de bágoas (o masoquismo non me vai nadiña), pero estou convencida de que tras o trebón vén a calma; de que, se nos mantemos receptivos, sabemos observar e atamos cabos, esas tempadas amargas teñen moito que dicirnos.
O problema, coma sempre, é (non) querer escoitar.

Coñecerse a si mesmo
Proceso lento, ás veces desconcertante, con frecuencia molesto; eu manteño a esperanza de non lle poñer nunca o punto final.

22.7.04

Touro
A B non se lle ocorreu mellor símil ca este para cualificarme despois de contarlle..., en fin, iso é o de menos. Mal, mal, non me pareceu, por aquilo do signo, aínda que a miña pertenza a el sexa só nominal e non sirva para nada. Pedinlle que matizase:
Beeen -comezou cun sorrisiño que non agoiraba nada bo-, un chisco irreflexiva, se cadra.
- ¡Irreflexiva eu! -exclamei sen saber se cabrearme xa ou permitirlle continuar.
- Para estas cousas, si, Peke -o sorriso xa era tenro e os olliños, pillabáns.
- Pero eu penso moito, doulle voltas a todo, escoito... -retruquei, consciente de que mesturaba allos con porros.
- Si, claro que si, pero cando te cegas...; a xenética, Peke, xa sabes como é. Cuspidiña a teu pai; he, he. Cotades o trapo vermello como se vos fose a vida nel.
Calei un anaco para pensar, deglutir e suspirar.
- Vale, será así, pero tampouco me meteron tantas estocadas...
A conversa, ao meu pesar, non daba máis de si. Á fin, non lle podes tomar nada a mal a alguén que te mira como el me miraba.

21.7.04

De verzas
O problema das verzas coma min é que nos inchamos a meter a pata sen encomendarnos a santos nin a diaños e, claro, pásanse uns apuros bochornosos do máis incómodo, sobre todo nesta época estival. Xa vai calor abonda no exterior como para, por riba, ser de súpeto consciente de que acabas de deixar un rastro escrito do teu estado semicatatónico: a fogaxe castiga a face, a suor empapa a camiseta e o berro de trágame, terra chouta coma un lóstrego de circuíto en circuíto, co risco de rebentar... algo, non sei qué, pero algo.
Con este van tres, TRES, nos últimos días. Terei que facer... algo, non sei qué, pero algo (¿quizais esconderme?). 

Só quedou nun susto
Empezo a pensar que este modelo de coche me persegue. A primeira vez case me enredo a golpes co conductor por convidalo con amabilidade a retirar o seu vehículo do medio porque molestaba. Se se me ocorre citarlle á nai, non sei cómo reaccionaría. Onte un aprendiz de geipollas estivo a piques de varrerme preto dunha rotonda por tomala en dúas rodas no centro urbano.
Conteillo a B despois de cear, en afable sobremesa, e vin como se lle demudaba a faciana. Acababa de escoitar na radio unha desas tertulias que trataban dos accidentes de tráfico e na que non podía faltar o comentario o peor é que os accidentados non pasan dos vinte anos. Claro, pobriño, só tiña vinte anos. E a muller de mediana idade á que case saca do medio, ¿que? Pois nada, unha estatística máis, unha pensión menos á conta do Estado e outro viúvo que engadir ás excepcións.
Nota: Geipollas: termo achegado por unha alumna de B, tan gráfico e expresivo que o fixemos noso. O significado é doado de enxergar.


20.7.04

Precisión, indecisión, confusión
Aborrezo as rimas na prosa e os adverbios en -mente, ata o punto de revisar un texto moreas de veces na súa busca e captura. O safari só esixe unha arma: atención; ben, minto sen querer, tamén se precisa calma e bo ollo -ou bo oído, depende- na tarefa de identificar os solapados.
Gústanme a precisión e os matices, de aí que ande sempre á regueifa co exceso de adxectivos, un dos meus vicios, a pesar de que, ao eliminar algún, me quede ás veces certa sensación de perda.
Unha idea pódese expresar de moitos xeitos, de aí que, perante tres ou catro opcións, haxa días en que permaneza varada sen saber cál escoller, comesta pola incerteza.
Ao remate, xa non sei se o mellor método é tirar para adiante á boa de Deus ou converterme nunha inquisidora da lingua.
Nota: Si, teño escoitado falar do término medio.
Obrigada
A Martin Pawley por descubrirme a Mariasun Landa, autora de Un crocodilo debaixo da cama. Lino onte pola tarde cun sorriso interior que me durou varias horas. Pasen e vexan; ¡non se corten!

19.7.04

Obras
É un dicir, porque a obra está máis parada có monumento a Torrente.
Todo comezou cunha pingueira no garaxe que proviña dun cuarto de baño; formouse un charco e avisamos o dono da casa. Este chamou a súa aseguradora e veu o fontaneiro. Picou, levantou os sanitarios e atopou a humidade, pero... velaquí que barrunta a orixe na casa veciña. Cómpre agardar.
Os veciños só están deseguido durante o verán; sería esperable que a humidade medrase, ¿non? Pois non. Xa non hai pingueira, o cuarto de baño segue inutilizado á espera de que decidan volvelo montar; as cousas deben seguir o seu ritmo, nunca coincidente có dos inquilinos. E aquí estamos, empantanados desde hai quince días.
Menos mal que no desconcerto coincidimos todos: perito, fontaneiro e inquilinos. Veremos qué pensa o propietario.

Tempo e tempo
Aínda que semelle incrible, de cando en vez detéñome a pensar. Ocórreme cando me decato de que se produciu unha mudanza nalgún aspecto da vida ou do sentir; por exemplo, coa percepción do tempo. Un bo día cruzoume a cabeza a sensación de que o tempo non transcorría, que estaba aí, que eramos nós os que pasabamos por el; outro, percibín nidia a entrada no outono polo recendo do aire, á marxe de calendarios e meses; á fin, un máis, sentinme fluír no tempo e no espazo ao xeito aplicado noutros campos por Csikszentmihalyi.
Descubrín este autor de nome impronunciable pola recomendación dun psiquiatra a quen lle gustara moito Fluír, obra que achega unha nova visión do benestar.
Pero estou derivando, como adoito. Comezo cunha idea, ganduxo outra sen relación aparente e remato falando, a base de percorrer retortos meandros, dos mellores métodos para conseguir que os biosbardos procreen en liberdade.
Aínda que, ben mirado, tratábase diso: o tempo e o tempo; sen présa.

18.7.04

En orde (máis ou menos)
Arranxados os problemas co cacharro sen maiores perdas grazas as habilidades ocultas de B, matino neste mal costume de afogar nun vaso de auga, sen dúbida herdado, que de cando en vez se comprace en lembrarme de quén veño sendo.
Gugleo na procura de pantasmas, escribo, merendo e alédome de non notar demasiada calor na miña cova.
Case podería asegurar que é un día perfecto. Case.
Ao meu pesar II
Continúa mancándome:
-Reaccionar de xeito máis visceral ca razoable ante o que esixe cerebro.
-Sentirme culpable por non satisfacer as propias expectativas.
-Intentar convencerme de que morreu a miña capacidade de fabulación.
-Non poder desfacerme dun lastre demasiado pesado.
-Que me asolague a morriña do que non son nin poderei ser.
-Renunciar ao que debo renunciar.
-Non dar chorado máis acotío.
-Facer coma quen non pasa nada.
-O péndulo do meu ánimo.
-Ignorar en qué dirección nado.
-As encrucilladas envoltas en brétema.
-A impaciencia para comigo mesma.
-Dubidar do que creo.
-Os días sen ilusión.

16.7.04

A maior decepción dos que se coidan imprescindibles é comprobar de primeira man que non o son.

15.7.04

Ao meu pesar I
Continúa molestándome:
-Que me fiten con impertinencia (antes botaba a lingua ao mirón; agora amólome).
-Que me digan cumpridos pola rúa (e se son bastos, moito peor).
-O servilismo (xa dei cun método para contrarrestalo).
-Que alguén a quen non coñezo me solte cariño, cielo, neniña e palabras semellantes só porque quere venderme algo.
-Que pretendan endosarme un regalo (acotío espantoso) por contratar un servizo.
-Que non se entenda o significado da palabra NON.
-Que me atendan nun local público perdoándome a vida.
-A grosería dos clientes coas persoas que están detrás do mostrador.
-Os babosos.
-Que os taxistas da parada... (mellor non, que Teki se cabrea).
Encargas
Vou á hiperpapelería da zona encargar os dous libros recomendados en recentes posts por Pawley e Cesare. Hai tempo que non leo boa literatura infantil e apetéceme.
O libreiro, un home serio e pouco dado á conversa con estraños, xa sorrí cando me ve; mesmo intentou unha vez apropiarse dun libro que eu pedira, pero non lle dei opción. Mal sabe el con quen trata.
Adoito repartirme entre tres librarías por dúas razóns: contribuír á marcha das mesmas (todos teñen dereito a comer) e..., ben; dáme certo apuro que me digan ¡vaia!, vostede moito le, como se o feito de ler fose algo clandestino ou digno de censura.
O do centro da Vila Real, bolecho e calvete, é un dos máis afables, sempre ten algún comentario que el coida amable e ás veces identifica as obras polas cores da portada. Comparte comigo o gusto polo polaco e intenta manterse ao día do que lle vai chegando; comprendo que non o consiga.
A das aforas -florista, ademais- encarna a discreción, anota o pedido e loita coas distribuidoras que lle discuten a existencia deste ou aquel libro. Charlamos moito e coa confianza de dous anos de trato; gústame que non aluda ao meu vicio nin para ben nin para mal.
Tamén merco por correo; pero esa é outra historia.

14.7.04

Megafonía ||
Dime B (o fino oído desta familia) que hoxe, durante as tres horas que permaneceu na miña cova, houbo dúas perdas: unha nena loira de catro anos e un Fulaniño cun nome que non distinguiu; en ambos os casos reclamábase a inmediata presenza dos pais.
Se as criaturas eran tan temibles coma algunha que eu sei, os megafonofalantes teñen gañado o ceo. Non é moito nos tempos que corren, pero menos dá unha pedra.
Rarezas
O pai dunha ex-compañeira (e, porén, amiga) decidiu un bo día non volver saír da casa; até que morreu, permaneceu vinte anos metido no seu oasis privado sen necesitar nada que este non lle ofrecese. Se había visitas, atendíaas con corrección se lle apetecía; en canto cansaba, retirábase ao despacho sen que ninguén se sentise molesto ou ofendido.
O detalle pareceume estupendo naquela época, en que me acometían estraños devezos anacoréticos, pertinaces e teimudos coma moscas de setembro. Si, claro, ¡que cómodo!, ¿non?, contestou a amiga ao meu aplauso. Pois si, qué cómodo.
Agora penso tamén que qué aburrido.
Marear a perdiz
Actividade practicada acotío por expertos, aprendices e afeccionados cun empeño digno de mellores causas.
A frase en cuestión ten unha base real, desde a que se estendeu a outras áreas, a todas en realidade. A min cánsame un chisco e, cando a intención perseguida é evidente, irrítame.
Claro que eu son moi rara.

13.7.04

Non pasa nada
Encántame esta facultade humana de observar as cousas desde varias perspectivas, moi útil á hora de confortarnos dalgunha desfeita ou conformarnos coa nosa sorte.
Como di un vello proverbio oriental, se o asunto ten remedio, ¿por que preocuparse?; se non o ten, ¿por que preocuparse?.
Pois eso, non pasa nada máis que cómpre levar o aparello a que o desinfecten e o deixen noviño do trinque; iso si, partindo de cero.

Cando o que temías se fai realidade, descobres que non era para tanto, que se cadra a vida che regala a oportunidade que agardabas para organizarte doutro xeito, para comezar unha vez máis sen lastres nin prexuízos.
As limpezas inesperadas traen estas sorpresas.

12.7.04

Compulsións
Pasei a tarde sentada na sala co libro aplicando cores a un mandala, mentres B fochicaba no becho, actividade que lle encanta. O problema non está resolto, malia os avances. Agora continúa dándolle voltas ao asunto e buscando solucións até o momento de volver falar co experto.
Só é unha máquina, Peke, dime cun sorriso que quere ser tranquilizador. Seino, só é unha máquina.
INHALAR -pausa- EXHALAR -pausa-
Seguindo as indicacións telefónicas do experto, B intenta rescatar -ou reiniciar ou reconfigurar- o windows que fuxiu do meu ordenador; vai queimando etapas paseniñamente mentres eu procuro prepararme para o peor: a perda dos arquivos (¡¡¡aissss!!!).
Como son unha ordenada desordenada patolóxica, supoño (tan só supoño) que a maioría deles están en disquetes, pero non teño seguranza ningunha; acudo a todos os recursos aprendidos en diversos manuais para non perder a serenidade nin cagarme no fillo da súa nai desocupado e malnacido que inventou un virus de tal calibre. Evito por todos os medios caer nos pensamentos deformados da personalización, do catastrofismo e do "pobetiña eu" que me roldan coma harpías de poutas esgrevias; en xeral consígoo, malia certos momentos de extrema febleza que levo como mellor sei.
Este ano foi tan raro e anormal que ignoro por completo se fixen copias dos cambios que me ían xurdindo nos distintos proxectos, e dígome que, por un lado, é unha excelente oportunidade para volver empezar; por outro..., ¡enfin!, por outro non me digo máis ca ordinarieces.

11.7.04

Megafonía
Vivir para ver. Pensaba que o sistema de megafonía funcionaba tan só en estacións de tren e autobuses, aeroportos, supermercados e grandes superficies comerciais. Estaba trabucada; desde primeiros de mes escoito o inconfundible din-don anunciador dunha desas amables voces metalizadas. Como xa non vivo preto da RENFE, a inicial confusión deu paso á lampadiña luminosa dos dibus: ¡arre demo!, ¡mira que son modernos nesta praia!
Virus e bacilos
Non sei se se debe ao virus ou a que teño que usar un ordenador que non é o meu, pero síntome pelexona. Había ben de tempo que non me ocorría; moléstame todo, salto por calquera parvada e cómprenme grandes esforzos para non botar a lingua a pacer ou encerellarme nunha liorta que me dispare a adrenalina.
Irrítame até cegarme o vello tópico que se empeña en separar homes e mulleres coma se non pertencesen á mesma especie. Nunca fun quen de compartir esa solidariedade co meu sexo que brinca por riba do razoable ou do que coido xusto; tampouco comprendo a irmandade entre homes polo mero feito de ser iso, homes. Creo que esa actitude contribúe a manter un sexismo que a estas alturas da evolución humana debería estar máis que superado. Lémbrame o corporativismo abstruso entre compañeiros de profesión, malia que o compañeiro en cuestión sexa un auténtico fillo de mala nai e peor pai. Oféndeme que me metan no mesmo saco ca a unha víbora só porque gañamos a vida do mesmo xeito ou que se dea por suposto que padezo os mesmos vicios ca outra por ser muller.
Pois non. Non me peta facerme cómplice e apoiar unha persoa por tetuda e rexeitar outra por piroluda; négome a comportarme por sistema, vai en contra de todo aquilo polo que levo loitando desde que teño uso de razón.
A próxima vez que me digan muller tiñas que ser serei incapaz de controlar os meus instintos máis violentos.

10.7.04

Mecaghoentó
Veremos qué me din a semana próxima. En principio, o meu pobre ordenador
sucumbiu a un virus deses goooordos. Aínda non sei cómo me sinto; ben non, desde logo. Transcribiría todas as expresións malsoantes que coñezo se non fose porque non remataría até dentro dun mes.

9.7.04

Palabras
A cantidade de palabras que calamos por reserva serviría para axordar todos os silencios do mundo desde que existe.
Non me mires así
Cravoulle o coitelo con tal saña que o sangue lle salpicou a face. O seu brazo asestou de xeito mecánico as trinta coiteladas seguintes, sen decatarse do cansazo até que se detivo. Arfando tatexou: "¡Isto para que aprendas!; como volvas mirarme así, arríncoche as tripas".
Envexa
1. Sentimento de pesar polo ben alleo
2. Cobiza, desexo de facer ou ter o mesmo que fai outra persoa (Dicionario Xerais da Lingua).

Definicións asépticas que non din nada do que desatan en quen a experimenta, das actuacións irracionais e malévolas en que desemboca.
Unha meiga de Auria contábame o caso dunha muller que se recoñecía enferma de envexa, ata o punto de pasar noites sen durmir polo novo felpudo da veciña mercado nun todo a cen. A min recomendoume un ritual cunha vela para escorrentar o suposto meigallo que un envexoso me botara; explicoume tamén que as allas eran moito más efectivas cós allos á hora de protexer o portador de influenzas nefastas, teoría compartida por unha médica coa que charlaba de cando en vez. Esta última aconselloume conseguir unha cruz de Caravaca, cuxos poderes mesmo acadarían sandarme.
E todo isto pola envexa, sentimento provocador de esaxeradas reaccións que tamén pulula por interné e que a min me custa comprender.
Sospeito que son unha pánfila.

8.7.04

A primeira vez
A primeira vez que entrei nunha aula con trinta persoas batíame tan forte o corazón que os latexos me resoaban nos oídos igual ca golpes de tambor; as pernas, convertidas en dous troncos de amorfa xelatina, case se negaban a desprazarme; tiven que apoiar as mans na mesa para que non se notase o baile da pluma mentres pasaba lista, e a voz..., en fin, a voz semellaba saír dunha trompeta desafinada, atascada e vella. Foi unha das peores experiencias da miña vida.
Logo escoitei por aí que a nova profesora tiña pinta de dura e malas pulgas e que cumpría andar con moito tino con ela. Fíxome graza, moitísima graza. Mal sabían que apenas podía durmir polas noites, que pasaba as tardes estudando e corrixindo, que cada mañá representaba unha nova batalla da que dubidaba moito sobrevivir. Durante o primeiro mes perdín cinco quilos, afiáronseme os trazos da faciana e andaba en perenne alerta coma se tivese a obriga de controlalo absolutamente todo.
Anos despois souben que iso pasaba moito máis do que eu cría. O peor, dixome unha amiga, era notar trinta ou corenta pares de ollos fixos en ti, observando cada xesto, cada movemento, cada tic para arquivalos e analizalos, comentalos con outros e esmiuzalos e, á fin, sentenciar sen posible apelación.
Coido que gañei o seu respecto a vez que contestei non o sei, pero dígocho mañá a unha pregunta que me fixeron.

7.7.04

Actividades nocturnas
Hai dous días, aínda medio durmida, descubro con estupor que un dos meus dedos golpea seguido un punto da coxa, xusto onde adoito ter un inexplicable negrón. Onte, no mesmo estado entre o sono e o espertar, a man dereita xira e xira de esquerda a dereita coma se estivese apertando un parafuso. Hoxe espertei tecleando un invisible teclado.
Agora comprendo por qué me ergo dorida e mazada tan acotío.
Bochorno
Levo o coche ao taller para que lle miren o aire acondicionado, que non funciona ben; ás veces nin sequera funciona. Dígolle ao home que revise tamén o depósito de auga, por se está furado. Marcho a coller un taxi que me transporte deica á Ramallosa e uns metros antes de chegar soa o telefonino: o home do taller dime que todo está en orde, que volva para alá e falamos. Sensación de "terra, ábrete e trágame" molesta a máis non poder. O taxista ri con ganas, pero solidarízase comigo: vostede levouno por algo e fixo ben....
Total, que o maldito aire funcionou de marabilla diante do especialista; que se volve fallar vaia decontado ao taller, pero así non pode ver nada. Non me cobrou. O taxista -un bo home, ¡seguro!- só me cobrou unha carreira. A quiosqueira comentou que hoxe debía de ser o meu día de sorte. Si, pero o madrugón non mo quita ninguén.

5.7.04

Presente imperfecto
Apoias o lombo na parede e dobras as pernas; coas mans sostés a cabeza, malia que o peso dos cóbados nas coxas non acaba de agradarche. Unha soa idea éncheche a mente e, se puideses, estarías moi lonxe dese patio acugulado de xente. Hai moitos grupos espallados comentando as súas cousas, pero ti non formas parte de ningún. Prefires estar só. Hoxe. Onte. Sempre.
Non podes evitar sentirte amargado, a pesar de intuíres que ti tamén tes certa responsabilidade na situación que vives, que contribúes coa túa actitude de illamento voluntario a que ninguén desexe preguntarche cómo te chamas, a que ninguén se incline cara a ti e che faga un comentario afable, amable, cómplice. Non tes cómplices neste lugar; non tes amigos. Descoñeces a fonte de información, pero estás seguro de que todos ao teu redor saben o teu pasado que ti coidabas remoto. Non chegas a notar hostilidade, mais si indiferencia, coma se non existises, coma se foses transparente. Non che gusta, pero estás demasiado absorto na túa teima para comprender que a barreira tras a que te intentas abeirar tamén te esconde.
Alzas a cabeza e descansas os antebrazos no colo. Albiscas o teu compañeiro de mesa charlando con alguén que non distingues con claridade entre as sombras. Preto deles, un grupo de seis discute sobre algo que non oes pero adiviñas interesante polas expresións animadas das faces. Érgueste con pesadez do teu recanto e inicias o camiño ao interior do edificio. Por primeira vez en moito tempo es consciente da túa soidade. Pésache.
Transcorre a mañá con tanta lentitude que podes contar os segundos un a un, coma as doas do rosario que túa avoa deluva día a día, aferrada a un consolo que ti es incapaz de compartir. Saes só, corpo perdido na morea de corpos que se apiñan nas portas e, así, rodeado de xente alegre e barulleira, en medio da súa calor, notas unha puntada dolorosa no peito. Dolorosa e xeada. Queres chorar, mais non permites un desafogo que coidas febleza; apertas o paso, case corres, para chegar á casa e que ninguén se decate do que sentes.
A túa avoa ansía un bico que ti non lle regalas; sentas á mesa e xantas sen falar. Ela agarda. Agarda dende hai tempo as túas confidencias. Agarda en balde. Méteste no cuarto e pechas por dentro. Acendes a radio e escoitas calquera música, tanto che ten. Por fin, na intimidade, permites que as bágoas escorreguen mainas dos teus ollos. Non as podes deter. Dormes.
Espertas á tardiña, a cabeza dorida, o pasado presente. Unha vez máis, o sono revive o pesadelo. Óllaste a ti mesmo de cativo, agachado, o terror tan intenso paralízate. Eles búscante, pero ti sabes que non é para quererche. Atópante. Berras. Protexes a faciana coas túas mans feridas. Sangras.
Queres afastar de ti o remate da historia, como se nunca a vivises; é inútil. Cando a primeira parte fai acto de presenza, o resto atrapállase na memoria. Ves un cativo nun cuarto escuro, esperando que os ruídos se apaguen. Abres a porta centímetro a centímetro, andas descalzo polo corredor; o luar ilumina a cociña; tremes; buscas; non dubidas. O espello do corredor que conduce ao seu cuarto devólveche unha imaxe que case non coñeces; asústaste do ollo negro, do sangue seco pegado no nariz, das queimaduras na fronte e nas meixelas, da orella partida, de ti... O único devezo que te move é que isto acabe para sempre. Apertas con dificultade o trinchante na túa pequena man e entras. Tes sorte. Os dous dormen.
Pechas os ollos para non seguir mirando. É inútil.
A avoa peta na porta con suavidade. Hai que cear. Quere falar contigo. Non se atreve.
Ignoras o que comes, aínda que a túa mirada non se afasta do prato. Sacódeste ao notar a man dela na túa; ficas quieto, o garfo detido entre a boca e a mesa. Algo amolece en ti, por moito que non queiras. Amósache uns papeis. Cóntache algo. Parece animada coma nunca. Tes unha moto.
Ao día seguinte non chegas ao instituto. Ninguén te acha de menos; só o xefe de estudios se decata de que Fiz Vilariño Pereira, o novo alumno, falta ás súas clases desde hai unha semana. Chaman á casa. A avoa chora.
A Garda Civil búscate. Atopan no monte, preto da moto esbandallada, o teu corpo roto. Semella que sorrís. A avoa chora e deluva as doas do rosario unha vez máis.
As clases suprímense. Barullo no patio, risos, carreiras, carteiras esquecidas. Día de festa. Ninguén te lembra.
Aclaracións previas
Vidas exemplares é un libro de relatos non precisamente alegres. O que escollo como mostra é o máis curto -apenas catro folios- e, se cadra, o máis triste (unha amiga cualificouno de terrible). Non todos son así. Escribino nun estado de ledicia eufórica, cunha idea moi vaga de como se ía desenvolver; foi un dos poucos que saíu dun tirón. Cando o rematei, quedei horrorizada de min mesma. Vai no seguinte post e espero comentarios sinceros.

4.7.04

Imprimindo
Corrixo e imprimo un libro de relatos segundo os cambios aceptados pola RAG e manexando o VOLGa, por fin editado. Vou páxina a páxina nunha tarefa que non me desgusta, aínda que experimento estrañeza ante o que leo, escrito hai xa algúns anos.
Este libro non naceu con estrela, a pesar de procurarme momentos estupendos a súa accidentada redacción; diversos incidentes que non veñen ao caso acabárono metendo nun caixón á espera de que eu decidise qué facer con el. Agora quería darlle unha oportunidade máis enviándoo a outra editorial, mais a relectura desconcértame.
Sopeso o que sopesaría a casa partindo dos escasos lectores en galego que ten Galicia: ¿a quen lle interesa este tipo de contos?, ¿interesan os contos, en realidade?, ¿que saída terán historias tan truculentas?, e a nai do año, ¿encaixaría nos institutos?
Pregúntome a min mesma se realmente é firme esta decisión, se me apetece ver publicada esta obra; non sei qué responder.
Tirarei para adiante, supoño, pero sen moita ilusión. Nestes asuntos cómpre ser realista.

3.7.04

Busca solitaria
Deben de estar sedentos de amor porque a todas horas chaman e chaman con insistentes rechouchíos; coidei que sempre era o mesmo, mais desenganeime: hainos a moreas. Danme ganas de axudalos a atopar merla cando se poñen tan impertinentes, malia saber que esa tarefa deben emprendela sós. Coma todos.
Relacións persoais
Antes era moi selectiva; parapetada tras un muro de manías, temores e prexuízos, non me permitía ningunha lixeireza e fiaba moi fino, tanto que ás veces ese fío rachaba convertido en fiaño. Creo que buscaba unha perfección imposible.
A sorte de crecer é a evolución, sobre todo se un se decata da falsidade dos seus parámetros e rectifica a fondo. Os chascos forman parte do xogo: entrégaste, engánante, utilízante e foxes desa espiral. Pouco e pouco volves ao campo de batalla envolta nunha armadura protectora, até que chega o momento en que te liberas da ferralla, sabedora de que a única protección posible e efectiva emana do interior.
Non espero nada de ninguén; se recibo, cóidoo un agasallo, doulle un valor enorme, pero non procuro máis nada; prefiro deixarme sorprender. Aprendín, incluso, a mostrarme amable con quen me desgusta, quizais por ter constatado que a amabilidade desarma ao contrario. Non me cómpre forzarme, sáeme de xeito espontáneo, fluído, sen hipocrisía.
Se me comparo con quen fun, descoñézome. Agora sei que de todos e cada un dos que me rodean podo aprender e, se cadra, ata achegarlles algo que lles valla algún día. Cando lembro o belicosa que era, sempre en pé de guerra, agardando estocadas a traizón, decátome do moito que medrei facéndome máis pequena.
E sigo sorprendéndome de min mesma.

2.7.04

Conversar sen mover os beizos
Ou o que vén sendo o mesmo: conversar consigo. Non lembro de cándo data este costume, se cadra por ter xurdido cando aínda non sabía poñer nome a certos comportamentos. Como no fondo tendo a solitaria, sorpréndome acotío mantendo un diálogo a dúas bandas, en que Peke 1 se manifesta dubidosa e Peke 2 intenta retrucar con sensatez. De máis nova esas conversas resultaban delirantes debates entre dúas exaltadas que só conducían ao punto de partida, cunha boa dose de alteración engadida e moita máis confusión.
Á hora de encarar algo, a temerosa langranea e non dá decidido poñerse en movemento; a sensata incrépaa con todo tipo de argumentos, desde o insulto rastreiro até a gabanza engaioladora, pasando por unhas cantas frases cargadas de razón. Esgótanme as dúas; a primeira, por rabechuda e medrancas; a segunda, por resabida.
Hoxe atopeinas en plena discusión, armaban un barullo do inferno que me obrigou a deter o paso para distinguirlles as voces. Mandeinas calar sen contemplacións. De acordo, nenas, non o adío máis: esta tarde póñome a traballar.

1.7.04

Grata visita e cea espantosa
O blogalmente coñecido Cesare fíxonos a honra de visitar esta nosa humilde morada, pracer correspondido cunha cea que o destino quixo case incomestible. A fame do convidado non entendeu de durezas, e comeu dous pratos dun manxar estragado pola idiosincrasia do animal, ao que non lle abondaron máis de dúas horas de cocción.
Adoito preguntar a filiación do que merco para responder de xeito cabal ao terceiro grao de B; segundo a peixeira, o polbo era da ría. ¿De que ría? Da nosa. Pois vale.
O próximo mercareino xa conxelado e vaime dar igual que sexa forasteiro.
Dous tipos de usuarios
Segundo un amigo meu, hai dous tipos de usuarios deste becho: os que tiveron un problema informático e os que están a piques de telo. Eu pertenzo ao primeiro, como non podía ser menos.
Á marxe das miudezas, o peor que me ocorreu usando o ordenador foi perder unha novela case rematada. Como non me fiaba das miñas habilidades e notaba que algo non marchaba con normalidade, tiven a precaución de ir facendo unha copia en papel a medida que intentaba indagar qué demos lle ocorría á pantalla. Fracasei, por suposto, nas pescudas e, así como lle dei a aceptar os cambios, observei con auténtico espanto que o arquivo desaparecera. Empapada en suor e presa dun histerismo que me facía tatexar, chamei por teléfono a este amigo xa citado; primeiro ordenoume calma e logo acudiu -tal que un superheroe- ao rescate da novela perdida. ¡Ha! Imposible; estaba perdida de verdade. Aínda hoxe ignoramos por qué. A min non me pregunten.
O incidente tivo a súa parte boa: ao volver escribir de novo a historia fun corrixindo e matizando palabras, frases e detalles. Ademais serviu para desfacerme de vez do temor reverente que me inspiraba o maldito cacharro. Iso si, amoloume unha barbaridade.