21.12.06

Marabillada

Si, marabillada ando coa lectura de Viajes de Gulliver de Jonathan Swift na fermosa edición ilustrada que fixo Galaxia Gutenberg. Lera na miña nenez unha adaptación na que só figuraban as dúas primeiras viaxes, cando se atopa cos ananiños e cos xigantes. Vira tamén un par de adaptacións cinematográficas cos mesmos protagonistas. Pero o libro é moito, moito máis ca iso.
Quen queira facer ou facerse un agasallo ben lindo que o teña en conta. Paga a pena porque vale o que custa.
Andarei desconectada durante estas festas polas visitas familiares que nos agardan. Pasádeo o mellor posible.

18.12.06

Prexuízos

Os prexuízos embazan o pensamento e toldan a mente. Son herdados ou aprendidos, ningún é innato. Na nosa man está desaprendelos abrindo a mente.

13.12.06

Vellos tempos e outras herbas

Coma nos vellos tempos volvo ter unha otite despois de dez anos, desta vez no oído menos xordo. A consecuencia é que non podo usar ese audífono e ando ás apalpadelas auditivas poñendo cara de idiota e ollando fixamente para os beizos de quen me fala. Nin sequera podo poñerme ao teléfono. A sensación de illamento (se me apuran, de soidade) é enorme. O acúfeno dese lado está máis entolecido do habitual e resulta paradoxal o balbordo interno e o silencio externo.
Un dos libreiros da vila botoume unha rifa coma nunca na vida recibira. O home estaba anoxado pola organización da presentación, a ver por que el non tiña libros meus. B suxeriulle que chamase á editorial e el, moi digno, respondeu que NON, que o que fixeramos era de aldea. Mal sabe el a ilusión que me fixo que me considerase da aldea. Aínda teño que pensar se volverei mercarlle a prensa os sábados.
Relín estes días Cuentos de invierno de Isak Dinesen, moi coñecida a raíz da película Memorias de África que pouco ten que ver co libro. Hai anos fun afervoada seguidora desta muller e conservo case todos os seus libros en vellas coleccións. En tempos difíciles o seu xeito de ver a vida axudoume a mudar o meu, a crisparme menos polas complicacións que me xurdían no camiño. Despois din que a literatura non serve para nada.

4.12.06

O libro

No bar Plaza hai moita expectación para o martes, o día da presentación do meu novo libro, ese que tardou sete anos en ver a luz. Seica é a primeira vez que se fai tal cousa na vila e noto a emoción latexando no ar. Imos inaugurar con este acto o ateneo Valle Inclán, no que Patu ten postas moreas de ilusións. Espero que todo saia ao seu gusto.
Telefónanme de distintos sitios para facerme entrevistas. Nun caso envíanma por correo electrónico e respóndoa polo mesmo medio pensando case maldades das estrañas preguntas. Non sei que esperaba, en todo caso algo máis racional.
O diario cultural da radio galega quere gravarme lendo fragmentos dalgúns relatos e necesita un teléfono fixo. Grazas ao desleixamento de Telefónica non me queda outra que pedir permiso para recibir a chamada ao director do instituto de B, que me facilita o trámite cunha amabilidade conmovedora. Non sei por que, pero a amabilidade sempre me conmove.
Á porta do mesmo instituto, á tardiña do mércores, un home que conduce unha furgoneta preme coma un tolo a buguina; non recoñezo o condutor pero el insiste e aparca a un lado. É Opaco de volta á casa do traballo! Sacódeme a ledicia de velo de xeito tan inesperado. Charlamos uns intres mentres fumamos un cigarro e a escuridade do día que morre tingue o ceo de azulón. Pregúntame por Paleón e dáme recordos para el. Xusto ao cabo de media hora teño a oportunidade de transmitirllos mentres ultimamos detalles da presentación co libreiro e vemos a biblioteca do ateneo, que semella pouco nutrida pola cantidade de espacio baleiro. Hoxe recibo a sorpresa de ollar os andeis moito máis recheos.

27.11.06

Best-seller

Leo best-seller de Douglas Preston e Lincoln Child e o seu axente especial Pendergast. Mellor dito, releo. É este un personaxe bastante logrado, excéntrico, rico pola súa estraña familia, que, malia pertencer ao FBI, vai por libre. Entre outros trazos, conta cun aspecto físico que se sae do normal (elegante, moi loiro até o punto de semellar albino, ollos grises clarísimos, alto e delgado) e a facultade de concentrarse mentalmente no que el denomina palacio da memoria. As tramas, abondo complexas, teñen moita acción, misterios por resolver e os escenarios son variados e cheos de cambios. Resulta moi entretido.
Faime certa graza o desprezo con que se fala en determinados círculos deste tipo de novelas, coma se a única literatura válida só puidese ser a de tese. Co paso dos anos a miña afección por elas foi aumentando, se cadra porque me gustan as historias ben contadas que non pretenden dar leccións de vida e, como non, tamén me gusta sentirme transportada a outros ambientes. Boa proba diso é a nutrida sección da miña biblioteca.
Tanto británicos coma norteamericanos teñen unha habilidade especial para construílas, quizais porque non andan con complexos tan habituais noutros pagos.

20.11.06

Personaxes II

- A camiñadora: Fraca, case esquelética, anda a paso lixeiro monte arriba e monte abaixo coma se esa fose a única ocupación valiosa neste mundo. A face seria e o xesto adusto fanme pensar na tecedora de vidas, esa que asemade as destece. Non me gusta demasiado cruzarme con ela pola noite.
- A cociñeira: Chea de vida, franca, alegre e acolledora, fai as tapas no Plaza, ese bar do que tanto se ten falado en certos lugares. Leva toda a vida na vila e dá bos consellos; comprende moitas cousas sen apenas palabras; dá xenio vela traballar con ese ritmo interno que a impulsa. Semella unha boa amiga.
- A ladroa: Anunciouse no súper para facer limpezas; o corpo bolecho e rotundo non denunciaba unha ionqui, malia que a dentamia cariada facía sospeitar. Tiña que traballar. Necesitaba os cartos. Limpou ben. Agora está pendente de xuízo. Un máis do seu longo historial.
- A señora: Toma café con leite a pequenos sorbos estirando o dedo maimiño. Vai vestida con elegancia e moi ben peiteada, igual que se fose a un importante acto social. O home, ao seu carón, semella un aprendiz de executivo; fai xogo con ela. Non falan.
- O construtor: Tira por terra calquera prexuízo que se teña sobre a raza. Sincero, amable, preocupado, é un filósofo amante de lecturas e de libros e sabe falar de calquera tema. Non pregoa o seu produto coma o mellor do mundo e dá mostras abondas de ecuanimidade. Que distinto doutros que andan por aí!

13.11.06

Outono

A calor desacostumada que estamos vivindo este outono (despois dos temporais un chisco desacostumados) faime suar coma se estivésemos no verán. Miro ao meu redor e asómbrome de que a maioría das follas dos pradairos, que outros anos comezaban a caer en agosto, continúan prendidas; a gardenia que me agasallou B hai dous sábados bota flores decontino, e o camiño que leva ao instituto é unha constante trafega de xente en camiseta e pantalón curto.
Fago esforzos por manter a calma en medio do trebón de acontecementos desgraciados das últimas semanas; sei que non teñen remedio, que a vida ás veces se comprace en sacudirte de má maneira, pero iso non impide que se me poña unha angustia no ventre moi maliña de aturar. Cando menos a certeza de que conto co apoio de B alivia un chisco a tensión e lévame a aferrarme á idea de que, a pesar de todos os pesares, son bastante afortunada.

6.11.06

Novas

Definitivamente Telefónica clausurou as miñas contas de correo electrónico. Agora estou en peke.aixu@gmail.com para o que queirades mandar. Teño outra conta co meu verdadeiro nome e apelido separados por un punto, tamén en gmail. Así que quedades avisados.
Continúo sen ter teléfono nin internet na casa, como podedes comprobar polo abandonado que teño o blog, malia que non penso pechalo polo momento; isto do cíber non está mal pero é un pouco latazo, sobre todo porque non podo vir acotío, senón unha vez por semana, con sorte algo máis. Non hai tantos nenos coma no verán, pero si xogadores que ás veces se entusiasman e berran coma críos sen ningunha consideración cara aos demais usuarios. Neses momentos, máis ca nunca, debo morder a lingua para non protestar; se o dono do local non di nada, quen son eu para facelo?
Sigo adaptándome paseniño ao novo hábitat (son lenta, moi lenta neste tipo de asuntos), agora xa controlo varios quioscos de prensa -ao principio coidei que só había un- e xa sei onde está a policía. Por diante da casa pasa un camiño que asfaltarán cando rematen as obras, pero o seu estado calamitoso non impide que haxa un tránsito continuo de vehículos e persoas, a pesar de que todo o mundo asegura que o lugar é moi tranquilo. Tranquilo? Ha. Como se nota que non veñen por aquí.

23.10.06

Personaxes I

- O pegureiro de vacas: Antes ca el, aparecen os seus bigotazos de cosaco e os dous cans. A face amoratada denuncia un bo bebedor no tempo libre e as catiuscas enlamadas, un bo traballador. Procura leiras desocupadas para alimentar o gando; onte estiveron na do lado da casa, a un tiro de pedra da cociña. Cando as recolle, zosca nelas e solta palabróns, método que semella do máis efectivo.
- O paseante: Pasa por diante das terrazas cun suave balanceo. Apoia o calcañar, imprímelle un pulo especial e sacode todo o corpo ao ritmo dunha música interior que ninguén máis oe, pero que cadra de marabilla con Radio Futura. O calzado deportivo executa unha estraña danza que resulta harmoniosa. Unha barba de varios días adórnalle a face fraca. Diríase que a chuvia non o molesta.
- Os rillotes: Non han ter máis de doce anos; enredan cunha especie de bebida que cómpre elaborar segundo as instrucións. Len a berros abouxadores e levan a cabo os pasos na fonte pública, esa onde beben todos os cans. Temen que a mestura estoure pero trágana igual. Un deles, o bolecho, sacode a man con cara de limón ao tempo que exclama Róncalla! Desde a nosa atalaia, B e mais eu rompemos a rir ás gargalladas.
- A veciña: Atrapounos case ao voo cando saïamos a dar un paseo co aquel de preguntarnos se estabamos contentos. Moi amable, presentouse ela e presentounos o home; correspondemos, claro. Logo, de xeito sibilino, fíxonos a ficha técnica en menos de cinco minutos. Non o coñece todo da nosa vida, pero case case.

16.10.06

Abrindo caixas

Non quedan moitas sen abrir, as que conteñen obxectos miúdos que se van coleccionando cos anos por obra e graza de amigos e caprichos.
Na mesiña baixa de teca coloquei por fin o tapete de seda morada sobre o que dispuxen a bóla de cristal sobre a súa base, o Buda sedente e o viaxeiro, o san Pancracio, a Shiva e a Tara, sen esquecer as sete boliñas de cores que tanto me suxiren. Quedan as cunchas, que terán que agardar a que colguemos o seu moble.
Apuntamentos de dúas carreiras xorden coma vellas pantasmas para lembrarme que fun unha boa estudante, cando menos cumprín como mellor souben. Cadernos e folios cubertos con letra grande, subliñados en vermello, sen outros colorinchos. Traballos devoltos polos profesores cando fixeron limpeza nos seus despachos tráenme á cabeza a cantidade de horas que pasei elaborándoos: don Quixote e as súas mulleres, os narradores, Quevedo, Bécquer, Lope de Rueda (uf!), dialectoloxía, as cantigas de Santa María... permanecen quedos en folios amarelados polo tempo. Outrora estiveron tan vivos!
Pero sigo en movemento, intento non pararme, algo me remexe por dentro. Algo.

9.10.06

Detalles

Os pardais e as rulas engordaron a conta das sementes de céspede que plantaron os encargados do presunto xardín; agora medra en grupiños amoreados entre calvas máis que respectables, de xeito que o terreo ten un aspecto desleixado, coma se un perruqueiro inexperto aplicase ao tolo, sen orde nin concerto, as tesoiras nunha mesta cabeleira.
As vacas dos veciños brúan a súa sinfonía entre cheiro a estrume e refoladas de vento que converten o lugar nunha illa en medio da nada, mais a un tiro de pedra da suposta civilización. Había anos que non vía acotío pacer vacas nos prados.
Os prexuízos idiomáticos chócanme, ao meu pesar, nunha poboación galegofalante que aínda conserva tópicos de hai máis de corenta anos; reprímome para non dar leccións explicativas de sociolingüística que poñan os puntos sobre os is. A prudencia guía as miñas intervencións máis ca calquera outra virtude; prefiro calar a boca para non parecer unha mestriña que bota de menos a profesión. Confeso que me custa ferro e fariña.
O mar, ao fondo, encréspase axitado polo vento durante o día ou semella un prato chan cando, á noitiña, volvemos á casa camiñando e nel a Lúa tremeloce de emoción imprimíndolle á paisaxe un aire de postal.
Na casa estase ben.

2.10.06

Vivindo

A nova rutina vaise impoñendo paseniño; a diario levo a B ao instituto por unha estrada revesgada que atravesa un monte acugulado de piñeiros onde se nota o rastro do Gordon na cantidade de pólas e ramallos que a salfiren. A néboa, por veces, confírelle un aire fantasmal máis propio de contos e lendas á calor do lume ca da realidade. Algúns condutores locais guían por ela coma auténticos amos do mundo e métenme algo de medo no corpo; cómpreme ir moi atenta e amodiño para non sufrir ningún percance. Mo advertiume de varios tramos para que andase con coidado.
Cesare veu visitarnos dúas veces a semana pasada, a segunda para traernos unha das súas pertenzas que lle sobran na nova vida. Alédome de velo tan contento e expectante, aínda que a distancia que nos vai separar me poña un pequeno nó na gorxa. Cousas dunha sentimental xa algo maior.
Afágome de novo, despois de catro anos de vivir bastante illada, a relacionarme con xente de distinto tipo e, aínda que non debería, sorpréndeme comprobar que continúan vivos estereotipos ancestrais que me resultan alleos; non me recoñezo non que din sobre se as mulleres son deste ou daquel xeito, coma se se tratase dunha especie do xénero humano de imposible comprensión. Dependerá da muller, non? Ou será que, como dicía hai varios anos un meu amigo alá en Auria, eu non son unha muller, senón un home con tetas.

21.9.06

Libros

O pedido de Biblos tróuxome Ollos de auga de Domingo Villar e Corredores de sombra de Agustín Fernández Paz. O primeiro é unha novela policial sinxela, ben levada, sen grandes ambicións e doada de ler; se cadra abondo previsible pero, en calquera caso, amena e coa facultade de captar a atención. Seica está traducida ao español e ao italiano.
Corredores de sombra preséntanos o misterio dun cadáver atopado nun pazo durante unhas obras de restauración; levaba emparedado cincuenta anos e amosaba un furado de bala na cabeza. A investigación que a protagonista asume retrotráenos, unha vez máis, aos anos da guerra civil española e da posguerra. O estilo é tan fluído como nos ten acostumados o autor ao longo da súa dilatada carreira, aínda que eu, a verdade, estou un pouco cansa de tanta guerra cicil, se cadra porque a teño máis que sabida e non me gorenta en exceso unha temática que parece estar de moda outra vez. Ben está non esquecer para que non se repita, pero pregúntome se tantos recordatorios como nos fornecen nos últimos tempos non serán contraproducentes. Claro que a novela está dirixida a adolescentes que o ignoran todo desa traxedia e quero supoñer que non lles vén mal que alguén asuma o papel de relator para que coñezan o que pasou.
Entrementres, levo mediada Os libros arden mal de Manuel Rivas, coa guerra civil de novo como fondo, tema que -acabo de dicir- non me apaixona. Xa opinarei polo miúdo cando a remate. Ou non.

11.9.06

As gaitas máxicas

Subimos por unha estrada bastante frecuentada e á fin metémonos por un desvío que indicaba o miradoiro da Garita. O camiño estaba cuberto de arume (pico, chamábanlle en Gondomar ás follas do piñerio) e a brétema espallábase polo monte a bastante velocidade. B dime que se oen gaitas; eu míroo pero aínda tardo un anaco en percibir os sons. E á fin, alí, no medio e medio dunhas rochas, dous gaiteiros embebidos cos seus instrumentos en plena Natureza, completamente sincopados entre eles e con Ela.
O miradoiro está formado por enormes rochas desde as que en teoría se debe ver a ría enteira, ou case. Na práctica, a brétema impediunos gozar do panorama, mais o paseo pagou a pena.
E non esquecerei o son das gaitas ao unísono en medio de piñeiros, pico, cheiro a terra e a estrume, lembrando que aínda hai lugares máxicos en Galicia.

7.9.06

Por fin blogueo

Con calma, abstraéndome dos nenos que xogan nos outros ordenadores, consigo bloguear e ler os últimos posts e comentarios dos meus blogs habituais. Nalgúns sitios non podo deixar comentarios porque non me lembro de que contrasinal escollín no seu día para Peke; que lle imos facer.
Un berra "non dispares", outro "non me deixa ser terrorista" e fico abraiada porque non imaxinaba que nos cíberes houbese tanta clientela miúda. Será que non coñezo moito da vida actual.
Levei a B ao instituto (non esquezamos quen é a taxista da familia) que queda no curuto dun monte en medio da nada. Pantasmas de árbores queimadas rodean un edificio pintado de rosa sucio que máis parece un cárcere ca un centro de ensino. Pero iso será o de menos; o de máis é que por fin haberá un horario completo da súa especialidade. E por riba B é unha das poucas persoas que está desexando empezar de novo a traballar; descoñece o significado do síndrome postvacacional. Bendito el.

5.9.06

Rodeada de xente

Desde un ordenata portátil, cortesía de Patu, rodeada de pombas peteirando coma ratas e de xente sedenta, con B e o propio Patu á beira, cun rebumbio do diaño, intento concentrarme no que fago.
As emocións dos últimos días están xustificadas. Primeiro unha m iniquedada con Muralla, Paleón, Mad e MH; logo o mesmo MH visitou a casa coas súas ideas brillantes; creo que lle gustou. Ao día seguinte viñéronnos ver uns amigos en barco desde a illa de Arousa e fun recibilos á praia do Castro. É unha sensación curiosa esa de verse con xente, case a tiña esquecida na soidade de Monte Lourido, tan tranquilo e tan fermoso. Aquí, na cidade centenaria de Ribeira, estamos adaptándonos devagar, gozando da nova casa e de todo o que implica.
Como é lóxico, aínda non teño liña; hoxe mesmo chamei ao 1004 para protestar enerxicamente, pero creo que a miña protesta será unha de tantas e que o maldito, pero necesario, poste non o poñerán até que lles dea a gana.
Podo prometer e prometo que intentarei ser un chisco máis perseverante e adaptarme aos cíber.
Os enlaces poñereinos desde un ordenador que non me desoriente tanto.
Por certo, volvo escribir.

22.8.06

Desde un cíber

Por primeira vez na vida escribo desde un cíber. Aínda non temos liña na casa porque cómpre poñer primeiro un poste e creo que xa están nesas.
Atopámonos na gloria na nova vivenda, aínda que os horribles incendios dos días pasados encheron todo de fume mesto e cinza abafantes; non lembraba un ano tan duro neste aspecto. Como dicía unha señora nunha das canles locais, o problema é o alcolito que arde moito porque ten moito alcol. Non serei eu quen se atreva a poñelo en dúbida.
Os primeiros días coidei ser a señora das moscas, pola cantidade inxente que acudiu a inaugurar a casa; pouco e pouco parece que van respondendo ao tratamento, que consiste basicamente en zoupar nelas cun pano de cociña. Os obreiros continúan arredor traballando nas outras vivendas e rematando pequenos detalles da nosa. É un mundo, o da construción, totalmente masculino e confeso que cheguei a sentirme algo estraña rodeada de tanto home. Mais a todo se afai unha.
Non teño costume de escoitar música cando estou co ordenador e a que puxeron aquí, a un volume bastante prohibitivo, estame levantando dor de cabeza. A ver cando podo volver.

30.7.06

Novela policial e outras herbas

Donna Leon axúdame a pasar o tempo que media entre a tarde e a noite; en concreto ando relendo este libro, ameno e incisivo coma todos os do comisario Brunetti e do que lembraba apenas uns cantos detalles. Gústame reler, sobre todo cando na mente non caben novidades e concentracións excesivas.
Non sei cando terei liña telefónica e internet na nova casa, aínda que a amable señorita de Telefónica que me atendeu aseguroume que en quince días estaría o problema resolto e, a pesar de que irei a unha zona rural, poderei conservar o ADSL. Confío en que así sexa, máis ca nada porque a vez anterior non tardaron nin unha semana. Ademais, que carafio!, cómpre ter fe de cando en vez.
Este ano perdemos a festa da dorna de Riberia, pero Paleón fixo fotos en cantidade e Patu, o dono do Plaza, tamén puxo algunhas mostras. Polos comentarios, debeu ser unha das mellores festas dorneiras do século. Por certo, atopei o bar Plaza máis punto de encontro ca nunca, ateigado de xente que ía e viña. Dentro duns días formaremos parte de todo ese rebumbio. Até entón.

25.7.06

Blogueando

A través de Vendell chego a un curioso xogo, por chamarlle dalgún xeito, que me leva a outro moi semellante e que me vén coma auga de maio, dado o estado desacougado no que me acho.
Cando pertencía á clase activa, batallaba contra o estrés facendo exercicios de relaxación que me axudaban a levar as tarefas cotiás de mellor maneira; fun perdendo ese costume porque o ritmo da miña vida mudou de xeito radical e chegou o momento en que non os precisaba. Agora, ante o cambio que se aproxima (dentro dunha semana será o traslado), fun caer nese oportuno post de Vendell, que me lembrou as útiles prácticas que antes desenvolvía.
Un dos pensamentos deformados tipificados polos psicólogos é o que se refire ao costume de adiantarse aos acontecementos mediante a pregunta e se...? E se non me adapto?, e se non me gusta vivir alí?, e se...? e se...?, e se...? A inutilidade das preguntas é evidente. Non somos pitonisas nin aprendices de meigas; de nada vale atormentar a mente con posibilidades negativas que nos fan perder enerxías parvamente.
Poñámonos os sombreiros de cores e acouguemos o espírito.

19.7.06

A flor da paixón

pasiflora
Cando chegamos a esta casa plantamos dúas flores da paixón ou pasifloras, que medraron ao abeiro da hedra, principal compoñente da sebe que separa o xardín das dúas casas de paredes medianeiras. Agora, despois de tres anos, a sebe presenta máis verde escuro ca verde claro e está salferido destas flores de pouca vida pero espléndidas á vista. Cando a flor pecha aos poucos días de nacer, fórmase unha bóla verde que paseniñamente vira ao laranxa e dentro ten sementes dun vermello case granate.
Descubrín esta flor na nenez, aló pola estación do tren de Compostela, mentres xogaba cos meus amigos e curmáns, e fiquei prendada dela. Durante o verán non paran de abrir e pechar e resulta unha delicia para os ollos. Carecen de aroma, pero tanto ten.
B preparou dous escallos para levarmos. Espero que prendan e se sintan cómodas no novo fogar.

16.7.06

Casa (case) tomada

A praia está ateigada de xente; os coches, aparcados de calquera xeito, chegan até Monte Lourido dificultando o acceso ás vivendas; o costume invernal de ir a certo bar tomar unhas cervexas viuse onte frustrado ante a imposibilidade material de aparcar. Semellaba a invasión de aliens ávidos de sol e praia.
Pola noite, á pouca fresca que se levanta, ficamos no balcón ollando as luces de Vila Real e Panxón. Estase ben nese case silencio que incorpora ecos de festas e foguetes. Apenas saímos da casa, único lugar onde non se ven autos e veraneantes.
Lembramos as épocas en que nós faciamos o mesmo ca eles e sorrimos con certa retranca. Agora ningún dos dous resiste máis dun minuto ao sol. As cousas cambian; a vida cambia; os costumes pérdense.
Seguimos suando.

14.7.06

Baixo mínimos

A calor que vai estes días é desas que me producen unha especie de parálise mental e corporal até o punto de que mesmo me custa falar ou realizar o menor movemento.
Releo Un mes con Montalbano, do mestre Camilleri, incapaz de concentrarme ao cento por cento nos Cuentos reunidos de Clarice Lispector, que merecen unha disposición de ánimo bastante mellor.
Confeso que dos relatos de Camilleri apenas lembraba un ou dous, se cadra porque hai bastantes anos que os lin; gústame a súa prosa áxil e esa retranca siciliana coa que me resulta doado identificarme, quizais porque me lembra á galega, tan tópica pero tan real.
Mentres, a casa semella un campo de batalla con caixas espalladas aquí e acolá. Ás veces pregúntome como fomos capaces de acumular tal cantidade de miudallos, fráxiles a maioría, se nos compracen tan pouco; pero así é a vida.

8.7.06

Tres días en Ribeira

Non deron para moito pero botamos bastantes risos (grazas, Patu), coñecemos xente nova, arranxamos algúns asuntos, fomos até a praia da Ameixida (pretiño da nova casa), camiñamos moito, miramos como entraban e saían barcos do porto (é enorme) e empapámonos do ambiente festeiro que, coma case sempre, envolve Ribeira.
O ir e vir da xente, o descaro dos ionquis na súa zona xusto enfronte da Garda Civil, a cantidade de meniños que se ven corricar por todas as partes, o vento case imprescindible que sopla sen apenas pausa, o menú do día compartido cos traballadores, Paleón e Abrilsempre coas súas camisetas e os preparativos para a festa da Dorna, grupos de colegas tomando cañas e latricando de todo e de nada, o tráfico incesante por esas estreitas rúas...
Observo e absorbo sen decatarme. B rífame suavemente cando me quedo moito tempo seguido coa mesma xente, por aquilo da impertinencia. Eu non son consciente de que fito con demasiada atención e presto orella a conversas alleas que se desenvolven preto de min. Fálase moito galego en Ribeira e iso compráceme.

2.7.06

Remexendo na vida

Mentres B embala cousas máis ou menos delicadas que non quere que toquen os da mudanza, eu aproveito para mergullarme en armarios e caixóns para desfacerme de roupa e calzado aínda en uso que hai séculos que non poño. Quédanme escasas as bolsas da casa para levar ao colector e sorpréndeme non sentir mágoa nin dó. Aparecen un par de chales con flocos que non lembro ter posto xamais, aínda que si lembro quen mos agasallou (vólvoos gardar envoltos en cadanseu papel de seda, se cadra á espera da súa ocasión); camisetas con imaxes medio esvaídas de tantos lavados; botas e sandalias case esquecidos que pasan a engrosar as segundas oportunidades alleas.
Ten algo de revisión vital este paseo entre a roupa e o calzado, coma se a parte de min que foi pero xa non é se me puxese diante dos ollos para revisitala. Hoxe tócame a sección de pantalóns e xerseis, algúns -seino- en estado tan deplorable que ignoro se terei corazón para guindar con eles; porque, meus, práceme a roupa vella, a que conserva as marcas do corpo e se foi adaptando ás circunstancias. Non sinto especial querenza por mercar pezas novas, esas que non acaban de ser cómodas ao cento por cento até que non se van desgastando.
Mentres, no exterior, moreas de veleiros indican que xa chegaron moitos visitantes a pasar os seus quince ou trinta días de vacacións; a brétema e o fresco converten o ambiente en respirable e fai o traballo soportable, aínda que aos visitantes non lles guste.

29.6.06

Obsesión

Repercute incluso no meu estado físico, sobre todo nas tripas, aínda que intento con case todos os meus recursos un acougo que a medida que pasan os días é máis difícil de acadar. En efecto, o cambio inminente de residencia e de vida ocupa gran parte das miñas enerxías mentres temores vagos e difusos pululan pola cabeza coma avelaíñas atrapadas por unha luz intensa.
Refúxiome nos libros nun intento de afastar de min preocupacións e angustias varias que, por moito que as remoia, non se van solucionar até que lles toque. Ver Delfos y morir de Lindsey Davis, XVII novela de Marco Didio Falco, axudoume a aturar os nervios desde a última visita a Ribeira, en que solucionamos uns asuntiños mentres outros agardan a seguinte quenda. Son seguidora deste detective romano da época de Vespasiano desde a primeira entrega, hai xa unha morea de anos e, polo momento, nunca experimentei decepción.
Non me ocorreu o mesmo con Falsas impresións de Sigurd Pruetz, cuxa tradución ao galego deixa bastante que desexar e, coma case sempre que me queixo, está cheíña de erros gramaticais e ten algún castelanismo bastante sangrante. Aquí o corrector non andou moi fino, que digamos.
Agora acudo a El vendedor de cuentos de Jostein Gaarder para que me axude a pasar unhas horas libres de pensamentos obsesivos; lévoa mediada pero podo dicir que me está gustando bastante.
De fondo, a miña mente saltarica de aquí para alí nun baile que por veces resulta esgotador. E, claro, como di B, todo se andará. Seino, pero...

22.6.06

Entre libros

Desde sempre gustei dos contos e das lendas, afección que non perdín cos anos; por iso merquei A flor da auga de Xosé Miranda e Antonio Reigosa. Esperaba relatos máis elaborados literariamente, recreacións das lendas contadas por un informante de xeito conciso, pero non. Trátase dunha recompilación sen máis. As historias son entretidas e axudan a comprender un pouco mellor as tradicións, pero agradeceríase un chisco máis de coidado nas transcricións.
Lin Historia del rey transparente de Rosa Montero case sen respirar; a aventura de Leola colleume polo pescozo e sorprendinme a min mesa renunciando a un fermoso paseo por ver como remataba. A autora dixo que nesta historia verteu gran parte de si mesma e nótase que viviu a escritura deste libro case coma un transo.
En canto a Veneno de cristal de Donna Leon, a pesar de que a propaganda a pon como a mellor novela do comisario Brunetti, discrepo; hai outras que teñen máis gancho, a pesar de que non está mal. Práceme ese comisario que le os clásicos e cuxa muller dá clase de literatura inglesa nunha universidade italiana. Eu, que nunca estiven en Venecia, cos libros desta muller chego case a respirar o ambiente de alí.

18.6.06

Descuberta

Los niños
Aínda que coñecía a existencia de Edith Wharton, non lle lera nada até hai uns días en que me mergullei en Los niños, unha das súas novelas "menores". Foi esta unha lectura moi agradable, pois a prosa transcorre fluída e o tema -a paixón dun home de mediana idade por uns nenos máis ou menos deixados á súa sorte- resulta absorbente polo que ten de insólito. O contraste entre uns pais dedicados ao luxo e á diversión da alta sociedade e uns fillos que pretenden un fogar estable no que poidan permanecer xuntos queda plasmado de xeito maxistral. A creación de ambientes, desa atmosfera que tanto me gusta está moi ben conseguida.
Aos que lles prace a boa literatura gozarán sen dúbida con este libro.

15.6.06

Decepción

zigzag
Foi La caverna de las ideas a que me descubriu a José Carlos Somoza hai xa uns anos. Lembro aquela lectura con inmenso pracer e o final tan sorprendente que me fixo abrir a boca coma unha parva. Recomendei a novela a todos cantos me preguntaban sobre algún libro e creo que non decepcionou a ninguén. Desde entón sígolle máis ou menos a pista para recuperar ese pracer que me fixera sentir, aínda que debo confesar que Zigzag me deixou bastante indiferente, por non dicir algo anoxada. Ben é certo que hai opinións distintas á miña -como debe ser- que valoran as doses de intriga e terror na súa xusta medida. A min, que lle imos facer, non me aterrorizou nadiña e a tensión que se supón manter recorre a tics que me chegaron a cabrear un chisco.
Se cadra agardaba máis dun autor que me semella bo escritor ou se cadra o momento escollido para ler a novela non foi o mellor. En todo caso, aquí queda.

11.6.06

Baixada de temperaturas

Por fin cesou a calor enfermiza que nos tiña cos ánimos baixo mínimos; o ceo está cuberto e mesmo caen unhas cantas pingas de cando en vez; agradécese o cheiro a humidade, xa case esquecido.
A proximidade da mudanza absórbeme a atención e penso na cantidade de asuntos que cómpre solucionar até que esteamos instalados en Ribeira. Nada do outro mundo, pero un chisco atafegante: haberá que ir a Vigo e a Coruña a solucionar papeleo, facer unha morea de chamadas telefónicas, desembolsar cantidade de cartos e esperar a que todos os implicados collan ben os recados. E todo sen saber aínda que empresa se comprometerá a encargarse do traslado. Quizais lles sobra traballo ou quizais a seriedade que se lles supoñía non é máis ca outra palabra da propaganda coa que se anuncian; polo momento ningunha fixo acto de presenza na casa para ver de que se teñen que encargar.
Cando me descoido, cando baixo a garda e me deixo levar polos nervios, danme ganas de..., non sei ben de que me dan ganas, de berrar se cadra.
No que B e eu estamos de acordo é nas ganas que temos de mudarnos, de abandonar este recanto paradisíaco que tanto nos compraceu e que nos vai cansando. Non me estrañaría nada que tivese algo que ver neste noso desexo o Plan Xeral que o concello de Nigrán trae entre mans e que tanta poeirada levantou durante esta semana, até o punto de que os veciños montaron unha boa no edificio para evitar a reunión na que se ía aprobar. Aínda que non aprobo a violencia -non a coido solución de nada-, comprendo a indignación dunha xente que ve como se potencia a costa en contra do interior.

5.6.06

Literatura infantil

Alterno os libros de As crónicas de Narnia con outros, máis que nada porque tiña unha curiosidade tremenda por coñecer algo de C.S. Lewis, de quen só sabía que fora amigo de Tolkien e, coma el, afeccionado á creación de mundos entre fantásticos e mitolóxicos. O meu fisio dixérame que eran libros para nenos moi pequenos, aínda que ignora que a min iso non me importa á hora de ler. Non adoito distinguir entre literatura infantil e de adultos cando me enfronto a un libro de ficción; o único que lle pido é que me conte unha historia ben trabada e ben levada, que a ser posible me mergulle no ambiente que describe, que me entreteña, por suposto, e que me achegue algo máis ca unha simple secuencia de palabras. En suma, só distingo entre boa e mala literatura ou iso creo.
Ao principio -vou polo quinto- desconcertoume a sensación de que a historia pedía unha maior extensión, coma se as duascentas cincuenta páxinas do primeiro tomo non chegasen para crear un mundo; agora decátome de que ese mundo se vai desenvolvendo paseniñamente a través dos demais tomos ao xeito dun tapiz.
Creo que está tendo éxito entre a xente miúda, quizais porque é un clásico xa e estes nunca pasan de moda.

1.6.06

Conta atrás

Cada vez queda menos tempo para a mudanza e a calor vai apertando coma unha profecía maligna. Entrementres, sigo corrixindo a tese de Martín de Garay amais dun artigo sobre o mesmo tema, blogueo e flipo con algunhas cousas que leo, sobre todo porque para min carece de sentido dedicar enerxías a criticar dun xeito tan vulgar a outros. Se un caderno non me gusta, evito frecuentalo; se me desgusta o seu contido, non perdo o tempo deixando comentarios ofensivos ou retranqueiros que poidan ferir. Á fin e ao cabo, neste mundo cómpre comportarse coa mesma educación ca no real e non conduce a nada dicirlle a alguén que o que escribe non é interesante, sobre todo porque sempre haberá xente á que lle guste o que le nun determinado sitio. Niso radica a variedade humana: para gustos, cores.

24.5.06

A aldea sagrada

Iremos esta fin de semana á aldea sagrada sobre todo para ver a miña nai, que volve ter problemas cun inimigo a pesar de ter pasado xa dúas operacións. Esgaza por dentro a impotencia de non poder facer nada para subirlle os ánimos, pero cando menos intentaremos alegrala un pouco coa nosa visita.

20.5.06

A guerra das cereixas

cereixas
Así de repoludas están as cereixas este ano; as chuvias abundantes da primavera fixéronas medrar en bastante número para ser unha cerdeira nova e B está decidido a catalas. Claro que non lle queda outra que montar garda acotío e escorrentar os merlos, os ladróns máis hábiles de todos os paxaros que se achegan a elas.
Eu, lembrando o agropopart, recomendeille colgar cds para que o brillo e o movemento servisen de espantallos e el non tardou nin media hora en buscar os trebellos adecuados, todo con tal de salvar algúns froitos cos que satisfacer o seu degoxo.
espantallo
O caso é que de vez en cando baixa ao xardín para comprobar a súa evolución e escóitoo berrar alporizado ladrón, fóra de aí; está convencido de que é o mesmo merlo sempre e cóidao tan renarte que asegura que, en canto detecta a súa presenza, se agacha baixo as hortensias á espera do momento axeitado para atacalas. Logo cóntame toda unha novela sobre a astucia do frustrado ladrón e eu río para min.
Esperemos que este ano poida comer cereixas a fartar.

17.5.06

Outra de libros

Se algo me gusta da escritura de P.D. James é a habelencia á hora de crear atmosfera, de mergullar o lector no ambiente que recrea nos seus libros. Con El faro estou gozando de xeito pausado desa característica tan especial, amais de ir vendo como se desenvolve a psicoloxía dos personaxes no espazo reducido dunha illa.
Non é exclusiva desta autora a capacidade de crear mundos tan palpables, de xeito que escoitas, oles e saboreas todas as sensacións narradas; en xeral, os escritores ingleses comparten con ela esa facilidade aparente, ou mestría, se se prefire.
Alterno esta lectura coa correción dunha tese de doutoramento sobre Martin de Garay, parente remoto da autora do traballo que conserva un arquivo abondo nutrido do seu antergo. Aínda que semelle masoquista, teño que confesar que me prace a tarefa de correción, quizais porque o que me prace en realidade é o xogo lingüístico que trae consigo. Esta é unha lectura densa na que se intercalan numerosos textos escritos ou recibidos polo propio señor de Garay nun estilo tan arcaico que ás veces me fai sorrir.
Rematei hai uns días os Cuentos completos de Saki, que me levou bastante tempo, se cadra porque os libros de relatos se poden ler dun xeito moito máis discontinuo cás novelas ou se cadra porque as súas oitocentas páxinas longas non se deben meter entre peito e costas dunha sentada. Este é un libro só para afeccionados á literatura inglesa vitoriana ou eduardiana, amantes das anécdotas e dun sistema de vida que só as clases elevadas poden manter.

15.5.06

Casa

casa
Este é o aspecto que presentaba a nosa futura casa o sábado ao mediodía. Había unha luz demasiado forte para que a cámara captase os matices de colorido, pero para facerse unha idea a foto vale ben.
A obra está bastante avanzada e dannos garantías abondas de que estea lista para mediados do verán. Volvemos experimentar ese gustiño tan agradable que nos produce o contorno entre aromas de mar e de terra.
Paseamos polo interior, onde os obreiros se afanaban en adiantar o traballo, e demos unha voltiña polos arredores. Estamos expectantes.

11.5.06

Aniversario

anos
Non será até o día trece, pero como mañá marcho a Ribeira, déixovos esta torta para que vos sirvades e comades á miña-vosa saúde. Voume achegando silandeiramente ao medio século. Só me resta un ano. Ai!

6.5.06

Parruliños

parruliños
Por primeira vez este ano vexo unha camada de parruliños, miúdos coma folerpas de algodón, nadando tras a nai no río de Praia América, o Muíños, non sempre limpo e transparente, senón todo o contrario. Chámame a atención que haxa tanta vida nese río, que os parrulos críen e se desenvolvan en aparencia cheos de saúde e que as gaivotas se distraian mergullándose nesas augas acotío tan sucias. Lembráronme o río Barbaña, alá en Auria e os paseos que dabamos B e mais eu para ollar as crías de pitas de auga e de parrulos, moi abundantes desde que sanearan o contorno.
Velos tan cativos e tan autónomos asemade faime pensar no distintos que somos os humanos, dependentes dos pais unha boa chea de anos. A súa visión entenreceume.

3.5.06

Eufemismos II

Debo aclarar que como recurso literario os eufemismos non me desgustan; á fin de contas bastantes figuras retóricas naceron como unha maneira de aludir a algo sen nomealo directamente en busca dunha expresión máis poética. O que me desgusta é o abuso que se produce deles na fala cotiá, sobre todo en certos ámbitos coma o político, e que ao único ao que conducen é á confusión.
Non renego de todos os logros acadados ao longo da historia literaria; renego, iso si, de que a comunicación sinxela se vexa entorpecida por frases rebuscadas que, segundo os creadores, pretenden non ofender. Ofender a quen? pregunto eu. Ou será que moitas palabras adoptan un matiz pexorativo en depende que bocas?
A lingua é o instrumento máis valioso do ser humano para comunicarse cos seus conxéneres e sempre tende á economía de medios e, engado eu, debería tender á claridade. Aínda así, xa bastante difícil é que dúas persoas se entendan sen malentendidos como para andar complicando máis o asunto.
Que conste, Patu, que coma brincadeira teñen un pase.

30.4.06

Eufemismos

Nunha novela norteamericana lin hai pouco a frase había moitos cidadáns maiores paseando pola rúa; de xeito automático pensei que estaba empregando un eufemismo por anciáns ou vellos. Chócame cada vez máis esta ansia moderna de non chamarlles ás cousas polo seu nome, sobre todo porque son unha maniática da precisión lingüística. Co fermoso que é dicir que o pan é pan e o viño, viño.
Aborrezo cada vez máis o politicamente correcto, e máis porque non lle vexo xustificación ningunha. En ocasións até me dá a sensación de que se intenta sen moito éxito modificar a realidade, coma cando Stalin borraba das fotos aqueles que pasaran a ser os seus inimigos.

29.4.06

Sol e calor

A mediados de semana veñen Vicente e Pilar para pasar o día lonxe das calores de Auria; a brisa engana o sol e queimo con saña escote e nariz, amais de quedar esgotada de tanto camiñar. Vicente está feito un touro e goza das enerxías propias dun corazón de vinte anos, pero os demais andamos con menos lixeireza. Noto as limitacións que me impón a fibromialxia sobre todo á hora de realizar algúns esforzos e remato a xornada coma un verdadeiro trapo, feliz pola compañía, iso si. As cervexas que esvaraban pola gorxa con tanta fluidez prodúcenme un efecto secundario indesexable, maliño de curar dada a calor reinante estes días, e penso en que teño que poñerlle remedio en breve se non quero que a cousa vaia a máis. Mágoa que esa bebida me guste tanto e a miña forza de vontade -noutrora tan enérxica- brille pola súa debilidade.
A chegada do sol ateiga bares e restaurantes de xente sedenta de praia e praceres sinxelos, mentres os autóctonos botamos sapos e cobras pola boca por ver os nosos lugares tan cheos. Comeza a tempada na zona costeira e axiña deixará de respirarse a paz habitual.

23.4.06

De libros e de vida

Entre os Cuentos completos de Saki introdúzome en Las fuerzas del mal de Minette Walters, autora pola que sinto bastante devoción; e non porque Saki me desguste, senón porque me cansan un chisco os primeiros libros de contos, se cadra demasiado eduardianos para o meu gusto, un tanto frívolos e repetitivos. Veremos como van os seguintes.
Penso nos moitos libros que me acompañaron ao longo dos anos e por momentos teño a sensación de que o meu xeito de ler, tan compulsivo e ansioso, me impediu gozar bastantes deles a fondo, coma se non me deixasen outra pegada ca unha marca nos andeis. Non é certo por completo, claro, pero as sensacións son así, acotío categóricas e excluíntes de matices. Tamén penso nas abundantes lagoas da miña formación lectora, debidas probablemente á anarquía ou ás inclinacións persoais.
Por exemplo, encántame certa literatura etiquetada para adolescentes, entre a que destacan Tolkien, Philip Pullman, J.K. Rowling e Cornelia Funke, cuxos libros me arrastraron a mundos tan ou máis reais có verdadeiro. Ese deixarse levar pola lectura até o punto de perder de vista a realidade é o que máis valoro cando leo, e teño a impresión de que cos anos perdemos un pouco esa facultade. Cada vez me custa máis embeberme dese xeito e, cando o consigo, sei que esa lectura pagou a pena.
Non sabería vivir sen libros (creo que xa o dixen algunha vez); comprobeino unhas vacacións de Nadal de hai moito, moito tempo, en que traguei case sen respirar as trinta novelas de Rafael Sabatini que miña nai conservaba da súa mocidade; estaban encadernadas en rústica nunha editorial popular e forradas de papel encarnado para protexelas. Creo que a partir delas se desenvolveu en min un gusto particular polas novelas de capa e espada que me levaron a apreciar o teatro barroco, sobre todo Lope de Vega. Os camiños da literatura teñen estas cousas.
Está próximo o meu aniversario e o número bastante elevado de anos que cumpro asústame un chisco, quizais porque no fondo aínda me sinto coma aquela adolescente que engulía a Sabatini sentada no chan do meu cuarto, allea a todo o que non fosen aventuras e acción. O espello, abofé, dime que o tempo non pasa en van e éntrame un aquel de nostalxia, coma se tivese perdido algunhas oportunidades de ser outra ou coma se, entre libro e libro, perdese a ocasión de permanecer sempre igual, enganchada nunha personaxe creada por outro.
Parvadas, seino, que nada teñen que ver coa vida e si coa literatura. Feliz día do libro.

18.4.06

Fuxida

Paso a noite correndo dun lado para outro dun edificio en cuxos andares están dispostas distintas salas de tortura; somos varios os que buscamos unha saída e, cando cremos que xa estamos preto da porta salvadora, aparecen persoas que pretenden levarnos ao andar correspondente onde misteriosas accións prometen someternos por non se sabe que pecados non cometidos. Esperto con sensación de atafegamento, aínda que non me semellou un pesadelo.
Hoxe, baixo o ceo azul deste mes de abril, paseando ao sol despois da sesión de fisioterapia, pregúntome por un soño tan incongruente e non acho resposta. Apenas ceei e as miñas preocupacións non teñen nada que ver con ningunha moderna inquisición.
Hai xente na praia, nenos facendo buratos na area, mozos xogando a bailar un papaventos, adultos camiñando a paso firme pola beira do mar, parellas que se abrazan... O areal vese enorme coa marea baixa e por uns intres síntome máis ca nunca unha gradicela.

13.4.06

De volta

Recollo no Praza o Dicionario dos lugares comúns de Flaubert que me enviaron desde os USA nunha edición de 1966, libro acabado de reeditar en España e que pensaba mercar. Grazas, Paco, polo detalle. Entre outras perlas atopo na entrada ARTISTAS a seguinte definición: Todos farsantes (...). Gañan sumas fabulosas, pero guíndanas pola fiestra. Convídanos acotío a cear fóra. A muller que é artista non pode resultar outra cousa ca unha rameira. O que fan non se pode chamar traballar.
A estadía en Ítaca serviunos para arranxar un par de asuntos relacionados coa casa, que xa vai collendo formas, enchendo ocos e tomando o aspecto dun futuro fogar. Mágoa que esquecín a cámara para facerlle un par de fotiños. O contorno cheira a campo e a vaca, matizado apenas polo aroma ao mar que se albisca desde as fiestras de dúas fachadas; o día soleado e o ceo limpísimo convertían o ambiente nun paraíso no que semella moi agradable vivir.
A vila fervía de animación antes de chegaren os turistas e onte, antes de marcharmos, xa notamos que a poboación empezaba a aumentar. Comezo a familiarizarme coas direcións do tráfico, ordenado de xeito bastante racional aínda que de entrada parece un caos; algunhas rúas, estreitas de máis, piden a berros converterse en calzadas para peóns, mais iso é algo que se fai moi amodiño. Sigo constatando que a xente, en xeral, é moi amable.

8.4.06

A lectura

Tanto Brétemas coma Náufrago falan da lectura ultimamente. É este un tema que me preocupou moito no seu momento, cando daba clase nun instituto e intentaba fomentar o gusto polos libros, tarefa, por outra parte, nada doada. Se o hábito non forma parte do comportamento doméstico, mal poden os profesores inculcalo nun mundo en que hai tantos entretementos e tan diversos nos que perder o sentido.
Amólame que se culpabilice aos profesores de non interesar os alumnos na lectura, porque estou convencida de que os primeiros culpables son eses pais que non se molestan en iniciar os fillos no contacto cos libros, que non lles len contos antes de se deitar ou non dedican un tempiño cada día a ese labor que é un xogo.
A lectura forma parte da miña vida desde sempre e coido que non sabería vivir sen ler, pero pertenzo a unha xeración que non tiña na súa nenez outras diversións e que valoraba os libros polo que tiñan de máxica aventura.Sen dúbida, foron meus pais os que me inculcaron o que hoxe xa é un vicio moi enraizado.
Agora espérase que o Estado elabore plans e se preocupe do que para min é unha tarefa caseira, igual que aprender a comportarse ou a distinguir entre o ben e o mal, o correcto e o incorrecto, o positivo e o negativo. En suma, aprender os límites que non se deben rebasar en calquera convivencia. Esperamos demasiado dun Estado que ten outras tarefas ás que dedicar os seus esforzos e non creo que o fomento da lectura forme parte das súas competencias.
Carezo de fórmulas máxicas e de ideas estupendas que sirvan para que rapaces e adultos se animen a ler; probablemente non as haxa. Para crear un lector cómpre tempo e debe iniciarse a formación desde unha idade ben temperá para que se convirta nunha necesidade vital. E iso, hoxe por hoxe, só poden facelo os pais, os primeiros educadores. Que non fuxan das súas responsabilidades.

3.4.06

Licor de abelá con xeo

Veu cun dos últimos pedidos de libros e agardaba o momento para pasar polos meus ollos. Licor de abelá con xeo de Xurxo Sierra Veloso é unha novela curta que quedou finalista do premio Lueiro Rey do ano pasado; o autor acaba de gañar outro premio non hai moito, e non me estraña.
A fluidez da súa prosa, a lingua precisa e contundente e a alternancia na presentación e desenvolvemento dos personaxes fan desta obra un libro áxil e que dá gusto ler. O seu estilo prométeme unha próxima novela tan agradable coma esta, polo menos. Os meus máis sinceros parabéns.

2.4.06

Domingo

Por fin un respiro de sol despois de quince días de chuvia e vento fortes, necesarios para encher os encoros, si, mais esgotadores para a alma. A celebración dunha regata en Vila Real e dunha competición mundial de trial en Nigrán encheu a zona de xente guapa, o paseo de Praia América converteuse nun desfile pousado de persoas engalanadas, incluso de mulleres con tacóns de agulla e saias longas, todo ideal para camiñar.
Fuxindo da marabunta, percorremos o perímetro de Monte Lourido aproveitando que non había excesivo tránsito; brillaba ao sol a praia de Ladeira, de area tan branca que case cegaba mirala; zonas de árbores taladas non hai moito fan pensar en próximos cambios que non estou segura de querer ver, mais o aire, por fortuna, seguía cheirando fortemente a eucalipto. Moitas das casas baleiras durante o inverno daban mostras de vida con toallas estendidas para secaren, o que fixo exclamar a B que xa comenzou a tempada. De aquí a setembro a poboación aumentará de xeito constante até facer imposible un demorado e tranquilo paseo.
Mentres tanto nós seguimos pendentes do que acontece aló. Sucédense as chamadas telefónicas e intuímos que a casa vai crecendo pasiño a pasiño, esa casa que nos acollerá en canto estea disposta.

O Vilar

Recibo un correo coa petición de que difunda esta páxina, algo que fago encantada a pesar de non estar moi segura de comprender que ocorre en Narón. Polo que eu deduzo, os veciños que van ocupando ese camiño caracterízanse pola súa total ausencia de civismo e educación e as autoridades pertinentes evitan no posible levarlles a contra. Só se me ocorre preguntarme quen son eses veciños aos que se lles permite invadir unha vía pública e que relación teñen coas autoridades.

28.3.06

Miudezas

abrochando
A Natureza non entende do tempo revolto do que nos queixamos algúns humanos; ela tira para adiante sen mover un dedo por que sexa doutro xeito; cumpre coas súas leis sen concesións, e agasállanos cada primavera cos abrochos da cerdeira, as primeiras follas das hortensias e o estoupido de vida que permaneceu aletargada no inverno.
E a min, por non perder o costume, o misterio da vida segue marabillándome.

26.3.06

Témporas e nenos

Busquei en internet témporas e atopei un feixe de entradas, algunhas moi sinxelas e outras moi completas. Cando era cativa oía con frecuencia iso das témporas, de que se quedaban así ou asá a estación que iniciaba sería chuviosa, fresca ou seca. Non sei como quedarían desta vez, pero a presente primavera tráenos auga e máis auga ante a que experimento sentimentos encontrados. Gústame que chova, máis ca nada porque a terra o necesita; hai dous días caeu tal cantidade que de camiño ao instituto de B víanse enormes pozas asolagando bastantes parcelas; ao cabo de vintecatro horas esa auga estancada fora absorbida por completo. Pero tamén me disgusta porque non se pode saír da casa a menos que se queira volver enchoupado até as orellas; o forte vento fai inútil as precaucións que un pretenda tomar.
Onte aterramos nun bar onde estaban comendo a merenda os fillos do persoal; entramos despois de batallar co paraugas e eles fitáronnos con esa ausencia de disimulo tan típica de determinadas idades. Coas cervexas diante, dedicámonos a observalos e resultou instrutivo; unha moeda, unha simple moeda, serviulles para argallar un xogo no que empregaron unha hora, e aínda seguían cando marchamos. Os escasos paseantes que se vían desde a galería facían esforzos por manter os pés no chan e non caer estomballados; as gaivotas planaban no mesmo sitio, incapaces de emprender o voo, arremuiñadas as plumas coma se alguén acabase de pelexar con elas; o mar, ao fondo, estaba revolto e as ondas estoupaban na beira con forza inusitada.
En momentos así por veces boto de menos vivir nun núcleo urbano.

22.3.06

Descubrindo

Non son especialmente afeccionada á literatura de ciencia ficción, pero si son curiosa; guiada por esa curiosidade hai uns meses merquei unha pequena colección (seis libros) de ciencia ficción escrita por autores españois e estes días lin o primeiro, Estado crepuscular de Javier Negrete. Lino rápido, quizais porque a trama está salferida de toques de humor que, se non fan rir ás gargalladas, cando menos arrincan sorrisos.
O que a crítica pon como un acerto -as intervencións do autor implícito xogando coa arte de narrar- a min semelloume máis un atranco que coutaba a fluidez da lectura, pero no fondo é ese un mal menor. Paseino ben e pechei o libro cun sorriso. Pódese pedir algo máis? Supoño que si, pero a min abondoume por esta vez.

19.3.06

Perspectivas

Como dentro duns meses marcharemos de aquí e nos trasladaremos a Ítaca, a mente anda coma unha avelaíña danzando tolamente dun lado para outro, quizais coas expectativas postas máis no futuro ca no presente. Tanto B coma min temos a sensación de que estamos aquí sen estar por completo, a medias, sensación á que contribúen non pouco as chamadas telefónicas de alí para resolver cuestións domésticas.
É esta unha situación abondo desacougante, coma se durante un tempo tivésemos perdido o noso lugar no mundo. Repetímonos que cómpre vivir o presente, gozar do que o día a día nos vai poñendo diante dos narices, pero sorprendémonos acotío pensando no que será, coma cando de cativos agardabamos a chegada dos Reis Magos. Por veces imaxino o que sería facer clic cos dedos e atopármonos no lugar de destino sen pasar polas molestias e complicacións que implica, pero como é imposible, procuro non deixarme atafegar por ideas vagas de mudanzas de pesadelo e roturas de obxectos queridos, por non falar da recolocación dos que cheguen enteiros e, sobre todo, dos libros.
Quizais o que máis nos atrae é a proximidade dun núcleo urbano, pequeno, si, mais suficiente para non sentírmonos tan illados, porque agora neste concello tan espallado necesitas o coche incluso para ir comprar o pan. A min, que non teño xa obrigas laborais, préstame a idea de mergullarme brevemente no balbordo dun bar a tomar un té matinal despois dun paseo pola beira do porto ou charlar tranquilamente co xerente, mentres observo como varía a clientela de minuto en minuto.
Como di B, cambiaremos para mellor. Que así sexa.

17.3.06

A quen poida interesar

Este blog é un caderno no que se verten impresións e opinións persoais e intransferibles; en ningún momento pretende ir máis alá. O seu valor non é outro có que un queira darlle e hei de recoñecer que eu non lle dou demasiado. Se opino sobre un libro é porque o lin e me provocou determinadas sensacións, pero nada máis lonxe da miña intención facer sobre el unha crítica literaria; para iso están os profesionais da crítica que, mellor ou peor, saben de que vai esa tarefa.

13.3.06

A aldea sagrada

Baiona
Unha das cousas que máis me gustan da aldea sagrada son as librarías; entrar nunha, por exemplo, preguntar polos libros que levo apuntados na libretiña e que decontado mos traian, sen necesidade de esperar días até que cheguen, ou ben deambular entre os andeis curioseando até o esgotamento. Así dei con Parientes pobres del diablo, obra de Cristina Fernández Cubas saída recentemente do prelo. Claro que tamén ten o seu encanto encargalos en Vila Real, intercambiar unhas palabras co libreiro e agardar a súa chamada para dicirme que xa está alí o pedido.
Coma sempre, recibo un choque na cidade; demasiada xente, demasiado balbordo e demasiados estímulos que me cansa atender por ter minguada a capacidade de concentración. Desta vez non atopo ningún vello coñecido no que ver reflectido o paso do tempo e alégrome; xa o sinto eu abondo como para velo no espello doutros.
Por fortuna, miña nai vai recuperándose pouco a pouco e dá mostras de querer volver pintar; de feito, tiña varios lenzos listos esperando por ela. Mentres os ánimos a axuden, todo vai ben.

9.3.06

Temporais

Aínda que alternan os fortes e os suaves, ver un temporal desde primeira liña de mar é un espectáculo ás veces estarrecedor, sobre todo se o forte vento arrasa parte de cheminea, tomba a antena da televisión e deixa a buganvílea medio pelada. Foi tanta a auga que caeu que se inundou o garaxe, atoouse o desaugadoiro e voaron tellas que acabaron estourando no chan. Voaban tamén follas de árbores, canas e piñas e, desde o interior da casa, oíase todo ese balbordo cun estremecemento, con medo, quizais, de que derrubase a casa e nos deixase á intemperie.
Vaise notando o cambio de estación na subida das temperaturas, na inestabilidade atmosférica e nesta canseira que che fai durmir coma unha pedra, incluso a sesta. Niso creo que nos comportamos coma os animais, que cando o tempo está revolto andan adurmiñados durante todo o día, se cadra porque non hai mellor cousa que facer.
Decátome de que a mente non anda ao cento por cento; preguiceira coma o tempo dedícase a lacazanear saltaricando dun libro a un escrito, de blog en blog, de pensamento fugaz en pensamento fugaz. Haberá que agardar mellores tempos para espelirse.

4.3.06

Libros

A Ítaca levei o meu exemplar acabado de comprar de Harry Potter y el misterio del príncipe e debo dicir que o pasei de medo con esta sexta entrega, quizais a mellor das que se levan publicado. Emoción, intriga, aventuras, traizóns e unha maior profundidade nos personaxes son os ingredientes que fan amena a lectura e confirman a miña debilidade por esta saga. Á espera quedaba na casa un mediado La princesa y Curdie de George Macdonald, escritor vitoriano da época de Alicia que envelleceu un chisco mal; digamos que é só para amantes da literatura desa época capaces de abstraerse do trasfondo que transmite. Demasiada descrición e pouco diálogo para os gustos actuais. A min gustoume, claro.
Por completo diferente a estes dous, La captura de Macalé de Andrea Camilleri, o gran mestre siciliano, aínda me ten baixo o seu influxo. Sempre me sorprende a capacidade deste escritor por darlle un aquel de absurdo á traxedia, por esa ironía que roza o sarcasmo e o toque de graza ao remate, que fai que o sorriso quede conxelado nos beizos coma un ricto amargo. Boa literatura, madía leva, forte e poderosa. A ver para cando hai unha nova aventura do comisario Montalbano.
Acabado de saír do forno, Meniña de cristal de Iria López Teijeiro deixoume un estraño sabor na boca. É unha primeira novela que a crítica gaba e a min decepcionoume por previsible e bastante tópica. Ademais, por non perder o costume, está chea de erros, algúns máis que lixeiros, algo que a min me ataca bastante os nervios.

1.3.06

Entroido

A estadía en Ítaca foi produtiva e moi cansada. Non sei se será polos anos que non perdoan ou porque a estas alturas moitas cousas xa non fan tanta graza coma antes, pero o feito é que estaba desexando volver á casa, ao coñecido e familiar, ao que se fai máis ou menos todos os días dun xeito determinado que é, á fin de contas, o escollido por un por cómodo e agradable.
E iso que a acollida que nos dispensaron no Bar Plaza foi inmellorable, coma sempre, así coma a do hostal e a todos cantos establecementos públicos frecuentamos, porque sigo pensando que a xente de Ítaca é moi amable, algo que nestes tempos se agradece coma un regalo máis que coma algo normal e corrente.
A nosa futura vivenda vai avanzando a bo ritmo, aínda que eu tiña a ilusión de vela máis adiantada, case coma se me fose instalar nela mañá. Para iso cómpren aínda moitas cousas, entre elas escoller os baños -algo que nunca soñei facer-, encargar a cociña, pensar en mil detalles que na miña vida se me ocorrerían... Por veces un desexaría que ese traballo o fixese un alter ego máis capaz, máis paciente e, sobre todo, máis amante dos asuntos domésticos.
No futuro seguirei facendo de taxista, pois o instituto de B queda no curuto dun monte, probablemente onde Cristo deu as tres voces. O lugar é impoñente, que dúbida cabe, e o panorama que se enxerga desde esa zona supoño que é dos que alegran calquera tarefa, por moi ingrata que sexa.
O ambiente na vila era o típico das festas, con moita alteración e movemento, aos que se sumaban os disfraces, máscaras e comparsas. Foi divertido velos, a pesar do rebumbio que me puxo os acúfenos a mil por hora (unha xa non está para moitos trotes). Quedoume mágoa de non ver a Paleón, aínda que nunca se sabe; quizais o vin e non o recoñecín.

22.2.06

Encarga

Recibo unha encarga que me trae a mal traer estes días pois absorbe case todas as miñas horas. Mañá ou pasado debereina entregar e aínda non estou satisfeita co resultado. Doulle voltas e máis voltas intentando dar coa pedra filosofal, case perdendo de vista que a tal pedra pertence ao mundo de ficción -quizais nada máis apropiado.
Entrementres, miña nai saíu ben da nova operación, aínda que co temporal non puidemos ir vela; tampouco poderemos ir esta fin de semana, pois Ítaca reclámanos con asuntos que teñen que ver co noso futuro inmediato.
A vida e a enfermidade mestúranse nun remuíño imparable e penso no ingrata que ás veces pode resultar. Pero así son as cousas e non hai quen se rebele.

Avós

A miña amiga Mati e o seu home acaban de ser avós. Non ten de particular nada máis que me parece incrible que aquela neniña que coñecín hai... tanto, si? sexa unha nai feita e dereita. Están felices, claro, como non o van estar. E eu, con eles.

16.2.06

Falando cos lectores

Lévanme dunha editorial a dous centros de ensino, un público e outro privado, para falar da miña última novela publicada. Respiro de novo os aires dun instituto onde, casualidades da vida, atopo un antigo compañeiro de facultade que leva xa dezaseis anos impartindo clase nel; no tempo en que non nos vemos xa tivo dous fillos aínda que non lle aprecio moitos cambios no físico. Será que aos homes se lles nota menos o paso dos anos? Mándame recordos para B, con quen tamén compartira bacharelato. Ai!, dígome, como somos tan maiores?
O primeiro grupo de rapaces semella bastante interesado e fanme algunhas preguntas difíciles de contestar. Por que escribes libros? Por que a acción transcorre nunha cervexaría? Como se che ocorreu facer esta novela? Por que non escribe en español? O segundo grupo, porén, ten máis ganas de saír ao exterior que de atender as miñas palabras, o que non me estraña dado que se achega a hora do xantar e levan toda unha longa mañá metidos entre catro paredes.
No cole privado a cousa é bastante diferente; baixan en orde, colócanse en orde, calan axiña e, despois de falar eu, frítenme a preguntas e comentarios tras uns momentos de corte inicial que axiña lles pasa. Todos e cada un aparecen co seu exemplar para que llelo asine ao remate e, durante breves momentos, teño a sensación de ser unha escritora de verdade, desas que atenden colas e colas de lectores nunha feira do libro calquera.
De volta, o representante da editorial e mais eu comentamos o transcurso dos acontecementos e chegamos á conclusión, mal que nos pese, de que no ensino privado hai moita máis disciplina ca no público. Por que será?

12.2.06

Véspera de domingo


Despois de facer a compra semanal, adoitamos dar un paseo pola praia ou polo monte; acotío, cando o tempo está bo, atopamos moreas de persoas vestidas coas súas mellores roupas facendo o mesmo. Adultos, nenos e cans aproveitan o día espléndido para respirar aire fresco e fuxir da contaminación da veciña cidade, bastante mesta nos últimos meses pola ausencia de chuvia.
A semana pasada, desde Monteferro, podíase ver unha especie de boina escura aboiando sobre ela, coma se un señor malvado decidise estender as súas gadoupas sobre a alma dos seus habitantes. Non é de estrañar que fuxan durante unhas horas do ambiente cargado que se debe de respirar alí.
Poucas veces atopamos coñecidos, mais onte un vello amigo da nenez de B, coa muller e a filla, xurdiu de entre a multitude e permanecemos un bo pedazo charlando ante unhas cervexas, lembrando vellos tempos e comentando os novos. Xente agradable, sen dúbida, con quen cambiar impresións.
Á noitiña, con ese ceo multicolor que cada vez máis evoca a primavera, ía fresco e apresuramos o paso para non aterecer. Acharemos de menos estas paisaxes? Por veces dubídoo, vendo estoutras Ribeira imaxes que compensan as perdas.
Gústame o horizonte baixo de Ítaca, tan limpo e puro, que permite mirar moi lonxe sen sentir que o mundo ten un comezo e un remate, igual que eses universos de papel que colles con ilusión porque todo neles é noviño e sorprendente. O novo destino para min é coma un libro que agarda o momento de ser collido entre os meus dedos, trementes quizais, e me poña a pasar as páxinas con avidez.
Entrementres, gozo do que hai no presente.

9.2.06

Impresións

O primeiro libro que lle leo a Haruki Murakami é este Tokio blues do que tanto escoitara falar e que foi a novela que o revelou a Occidente. É este un libro no que destaco a fluidez do narrado, coma chuvia maina ou o correr da auga nun regato, cualidade que aprecio porque permite irse metendo na obra pouco e pouco, sen estridencias. Gocei dela a pesar de que a tradución non é a mellor posible e duns cantos erros que se fixeron evidentes incluso para min, que ando un pouco distraída ultimamente.
Por momentos o estilo lembroume El elogio de la sombra de Tanizaki, ese pequeno ensaio sobre a beleza das sombras e a fealdade da luz inmisericorde, quizais porque comparte con Tokio blues ese xeito de contar pausado, sen présas, en que as palabras van fluíndo en aparencia sen esforzo.
Se tivese que apoñerlle algo, se cadra me inclinaría por ese gusto polas miudezas que ás veces me impacientou. Preguntábame que podía achegar á obra que o narrador lave os dentes, se duche, seque o pelo co secador e se vista despois de facer a colada os domingos, por exemplo, nunha sucesión de xestos cotiáns que rara vez se ve nunha novela occidental, cando menos deste xeito, como formando parte importante da trama.
Como xeito de afastarme dese pouso de melancolía que me deixou a lectura, ando agora con Sangre de tinta de Cornelia Funke, continuación de Corazón de tinta, que lera o ano pasado e que tanto me gustara. Polo pouco que levo lido, promete aventuras, acción e boa literatura -non só para nenos.

5.2.06

Monteferro

Onte, despois de facer a compra semanal, fomos até Monteferro para dar un paseo entre eucaliptos que nos desatoasen os narices e, de paso, comprobar o ruxerruxe que a estas alturas é clamor popular.
Desde a nosa casa vemos este monte do que teño posto fotos no blog, pero do lado que polo de agora se salva da especulación, por iso non me decatara dos cambios que se aprecian nas fotos da páxina salvemos monteferro.
Había, ben certo é, troncos de árbores cortadas e apiladas en pequenas montañas e zonas convertidas en claros pola tala de piñeiros. Pero o que tamén había -e ninguén di nada- era lixo por todas as partes: restos de botellón, papeis, bolsas, latas de cervexa baleiras, botellas de plástico e unha morea de porcallada máis. Está claro que a zona rexistra moita actividade de visitantes non sempre escrupulosos co refugallo que deixan e que a min me produciu unha impresión desoladora. Os nosos ollos non daban abasto para abranguer tanta tristura.
Salvemos Monteferro da especulación salvaxe, si, mais tamén de todos aqueles que se dedican a emporcalo de xeito, se cabe, tan ou máis salvaxe.

3.2.06

Entre virus

Despois de Personajes desesperados de Paula Fox, do que hai unha crítica bastante boa aquí, ando coa lectura de El mundo de hoy de Ryszard Kapuscinski, especie de recompilatorio de fragmentos doutros libros, algúns non traducidos ao español. Lévame tempo, pois non é unha obra como para ler de corrido e a gripe tampouco me converte nunha lebre en cuestión de rapidez.
Coincide, ademais, a chegada das probas dun libro de relatos que sairá no mes de xuño, se non hai demoras (que non as haberá, o xefe dixit), en cuxa revisión me meto a fondo. Aínda que eu xa o corrixirá varias veces, o corrector da editorial atopou unhas cantas erratas, e eu mesma, de novo con mirada de entomóloga, pillei algunhas que se lle escaparon ao corrector. Poucas, iso si, pero non deixa de abraiarme que os ollos tarden máis ca unha mesma en captar as cousas.
Cando os virus me deixen en paz, revisareino unha vez máis, por aquilo de que por correccións non ha quedar.

31.1.06

Firmeza

pedra
Ás veces entretéñome en mirar os debuxos que os liques van facendo nas pedras das casas, coma se non tivesen mellor ocupación que crear formas bonitas ou feas segundo o seu capricho. Chámame a atención a firmeza con que enraízan nas pedras, coma se fosen capaces de sacar enerxía da materia inerte. Quizais ocorre que as rochas non son tan inertes como coidamos e agachan moita máis vida no interior cá que nós nos permitimos outorgarlles. Non resulta inquietante a idea? Para min, si, sobre todo se a estendo a todo aquilo que se considera simplemente un obxecto.

28.1.06

Manías/vicios

Kaplan rétame a poñer cinco manías miñas; logo hei designar a cinco persoas para que nos conten as súas. Teño que advertir que un esforzo de vontade as converteu en minimanías, cando menos creo que non son tan fortes coma antes. Velaquí van:
1ª.- Analizo coma unha entomóloga a xente que me rodea; ás veces -a maioría- chego a ser impertinente.
2ª.- Moléstame que me fiten descoñecidos, até o punto de cabrearme. Cando era máis nova botáballes a lingua.
3ª.- Remoio os problemas até angustiarme. Logo pásoas canutas para recuperar a calma.
4ª.- Non soporto os pedantes nin os chulos.
5ª.- A primeira palabra que me sae cando me propoñen un plan é NON, mesmo sendo un plan agradable.

Prégolles a MH, Martin Pawley, Vendell, Opaco e Luces que nos conten as súas.

26.1.06

Notas

Rematei onte A xeira das árbores de Teresa Moure e non nego que me entretivo, está ben escrito e hai multiplicidade de perspectivas, pero... Non sei por que, ante un discurso tan abertamente feminista sinto unha especie de rexeitamento, quizais porque aprecio máis a sutileza, a suxestión, que que me dean todo tan machucado.
Con A palabra das fillas de Eva, un ensaio da mesma autora, pasoume algo similar, se cadra por ter lido moito sobre o tema e quedar saturada xa hai tempo dese tipo de teorías e análises.
O que si me chama a atención, unha vez máis, é que os correctores non se aplicasen un chisco máis en facer o seu labor, pois algúns erros abondo rechamantes afean o conxunto.

24.1.06

Cambios

O principal tema que nos ocupa estes días é a nova casa e o cambio que nos espera. Chámame a atención o desacougo que poden chegar a producir os cambios ou a súa perspectiva, coma se desen algo de medo. Dígome a min mesma que imos estar de marabilla, que a xente de alá é moito máis aberta e cordial cá de aquí, que xa levamos varios e todos foron para mellor, pero... Por que seguirá este vermiño a roer e roer?
Confeso que son o típico espécime reacio a cambiar; mellor dito, era. Agora xa non rexeito de entrada a posibilidade, quizais porque a experiencia é unha boa amiga e vainos aprendendo que todo na vida é mudanza, superación das propias eivas, asalto a novas inquietudes.
Moitos pensamentos turban nos últimos tempos o meu equilibrio; as dúas novelas paradas, os relatos inacabados, a dificultade para rematar o que empezo con gana. B dime que se debe ás circunstancias que vivimos, que antes a escritura era para min un escape dos problemas diarios e que arestora, como non os teño, tampouco necesito escapar de nada. Admito que resulta convincente e atinado, pero iso non me consola en exceso. Aínda lembro outra conversa de hai anos, noutro atasco moito máis breve, que lle preguntaba agoniada se se me vai a fluidez para escribir, que me queda? Porque o que en realidade boto de menos con desesperación é deixarme levar por unha historia que me engancha até o punto de non desexar máis nada para vivir. Con que poderei substituír iso?

21.1.06

Visita

A esperada visita de Vicente e Pilar produciuse onte, día de sol brillante e cálido que me axudou a superar a doenza dixestiva que me retorceu estes días e me aprendeu unha cousa máis que non debo comer. Vicente leva unha placa pendurada do pescozo na que figura a súa condición de transplantado (en galego leva n, si señor) e outros datos de interese. Pilar, pese as circunstancias, está máis guapa ca nunca, conserva a moral alta e ese seu inefable sentido do humor.
Fíxoseme estraño cociñar con ela á miña beira ollando as herbas que lles botaba ás robalizas, pois sempre realizo esa actividade a soas comigo mesma, sen testemuñas. Tamén se me fixo estraño ter tantos pinches á hora de poñer a mesa e de recollela, aínda que non permitín que ningún dos dous se puxese a lavar a louza; para iso están os aparellos e B.
Aquí seguimos con bo tempo, malia que no resto da Península reine o frío e a neve, pero xa se sabe que o microclima do Val Miñor o converte nun mundo á parte, proclive a esquecer que estamos no inverno. Falamos de Ítaca, por suposto, e do lonxe que queda de Auria para facer unha visita de ida e volta no futuro, mais iso pertence ao que aínda non é e que quizais será. A pesar de que elucubramos sobre a nova vida que nos agarda, procuramos por todos os medios manternos nas estremas do presente, máis que nada por hixiene mental e sentimental.

16.1.06

Noite

Baiona
Empezan a medrar pouquiño a pouco os días, mais non o suficiente. Cando te queres dar conta, a noite xa avanzou tanto que non che dá tempo a saír dar ese paseo que che pedía o corpo. As nubes, que semellaban querer esvaer cara ao mediodía, vólvense mestas e escurecen a tarde convertíndote nun moucho que só quere ficar no niño.
Produce unha sensación estraña andar por un lugar que un día chegará a ser familiar pero que aínda non se coñece ben; do mesmo xeito, quizais, que lembrar camiñadas da nenez. O que xa fomos e o que seremos parécense na miña imaxinación, se cadra porque me resultan igual de alleos.

12.1.06

Declaración

Que dúas persoas vivan en parella non implica que as súas opinións coincidan en todo momento nin que pensen o mesmo sobre os distintos aspectos da vida. Son dous, non un, con cadanseu xeito de mirar o mundo.
Xa está ben de anular a un polo que manifeste o outro.

10.1.06

Lectura prolongada

Duroume este libro todas as vacacións, o que non é estraño dado o movidas que foron. O autor, un sueco afincado en Mozambique a metade do ano, é abondo coñecido entre os lectores de novela negra, ou de novela a secas, que afonda en cada obra nos cambios que se producen en Suecia e nunha Europa que se desintegra tal e como se coñecía até o momento.
Fíxoseme un chisco pesada, se cadra polas interrupcións ás que estivo sometida a lectura, se cadra por non a protagonizar o inspector Wallander, asiduo nas súas novelas, se cadra por unha trama abondo encerellada. O primeira da serie que lle lin, Asesinos sin rostro, supuxo unha revelación que me fixo andar atenta ás súas novidades, que case nunca me defraudaron, quizais acaso Los perros de Riga, un chisco fantasmada ao meu entender.
Agora compenso a negrura, o frío, a chuvia e a enfemidade do inspector con Todo Mafalda, presunto regalo de Reis que chegou tres días tarde. Espero non coller unha enchente recordando vellos tempos.

8.1.06

Soños

Mentres espero ao luns para darlle ao promotor das vivendas o si, queremos, elucubro sobre a morea de pasos que aínda cómpren procurando gardar unha mínima distancia, por aquilo de que son moitas as cousas que poden ocorrer de aquí alá. O frío, bastante intenso, converte os paseos case en carreiras para non conxelarse e o regreso á casa, nunha especie de cálido alivio.
Falamos ollando os debuxos e os planos da casa que xa consideramos nosa, estudamos os cambios que se poden facer para maior comodidade e gozamos pensando na cantidade de espazo que dous mal cabidos coma nós por fin imos ter. A praia da Ameixida, de area moi branca e cálidas augas, queda a dous minutos escasos; o núcleo urbano, a cinco e o ambiente é o dun lugar non illado, pero si recollido e agradable.
Lembro o que comentaba Vendell respecto á xente da zona e non me queda outra que concordar con el: é aberta, amable e cordial; en suma, ben riquiña.

5.1.06

Cada vez máis preto

lume
Despois de pasar a fin de ano á luz do lume por mor dun apagón de catro horas, marchamos a Ítaca co corazón cheo de esperanza e de temor a partes iguais. Buscar vivenda é unha tarefa máis que pesada, inquietante, na que xoga un papel importante o azar (¿en que faceta da vida non o xoga?), o estado de ánimo de quen busca e as oportunidades que aparezan. Desta vez -a terceira xa- tivemos sorte e puidemos rompernos os cornos con dúas posibilidades moi diferentes, pero atraentes cada unha no seu estilo.
Ao final vai ser verdade que, se as cousas non se torcen, teremos casa en Ítaca.
É curiosa a relación que estableces coas persoas que che amosan as casas, algunhas francamente patéticas que che queren vender a prezo de ouro, mais ninguén intenta enganarte; hai o que hai e punto. Tamén é curiosa a relación que estableces con persoas que len o teu caderno, nas que provocas sensacións que descoñeces e expectativas que descoñeces aínda máis; non me podo queixar do recibimento que tiven en Ítaca, acugulado dun afecto inesperado que me soubo a mel. Á fin de contas estamos falando de seres humanos.