28.10.11

Club de lectura

Na xuntanza de onte falamos sobre Escupiré sobre vuestra tumba de Boris Vian. A algúns gustoulles moito esta noveliña; outros non lle atoparon demasiados valores literarios; a min desconcertoume.
Narrada na súa maior parte en primeira persoa por un home negro con aspecto de branco, vai desenvolvendo a vinganza do protagonista (a quen lle mataron un irmán por namorarse dunha moza branca) nunha pequena vila estadounidense. O estilo é áxil e rápido, con frases curtas e moitos puntos, pero, como dicía un contertulio, fáltalle alma, non consegue conmover nin emocionar máis ca en contadas ocasións.
Na súa época supuxo un escándalo maiúsculo e foi prohibida. A sociedade francesa non aturou a crueza do relato.

23.10.11

Primeiro temporal do curso

Debeu resultarme sospeitoso que ás once da mañá B continuase na cama sen rebulir; eu acocheime un pouco máis na miña e agardei a que o xefe da manada decidise iniciar movemento. Por fin, incluso para el era tarde de máis e borboriñoume o toque matutino na orella: "veña, que isto é un escándalo".
En canto puxen os audífonos, oín os asubíos do vento e o zoar remoto das pólas batendo entre elas; supoño que tamén se percibiría o estrondo amortecido do mar, pero os meus aparellos non dan para tanto.
Erguinme contenta; por fin chove! Almorzamos coa sinfonía de gruñidos que Melas reserva para alertar de que hai algo estraño fóra: un plástico coárase na horta empurrado polo vento; deixámola saír e púxose a ladrar a distancia, avanzando un par de pasos e recuando tres e nós, desde a ventá, chamámoslle cagainas a berros.
Desde o estudio vexo un enorme piñeiro danzar medio entolecido e o mar, encrechado e salferido de ondas de escuma branca, impón respecto. Chove con ganas; chove por fin.

Parte de danos: Xa podo camiñar con bastante soltura, apenas me doe e isto ten moi boa pinta.

20.10.11

Queridas bestas II

O médico aplaudiu a nosa actuación (repouso e pomada), engadiu un antiinflamatorio, unha xeonlleira e un calmante e agoirou dúas semanas para que isto cure (en realidade dixo "quince días de paciencia"). O golpe recibiuno a cabeza do peroné, pero na radiografía non se ve lesión nin rotura, só o resto do derrame. Non se lle pode dar masaxe nin poñerlle correntes para aliviar a dor.
Podo baixar a escaleira como as bonecas de Famosa, xuntando os peíños a cada chanzo, e camiñar con coidado apoiada nos dous caxatos. Segundo el podo facer vida normal. Ha!

19.10.11

Queridas bestas

O luns as cadelas estaban contentas ao ver que B se dispoñía a sacalas de paseo, despois dun día bastante solitario; Melas provocaba a Dona para xogar, corría coma tola e, nun momento dado, fixo unha finta e descargou os seus vinte e sete quilos na miña perna esquerda. Caín ao chan, coma un saco de patacas, berrando "ai que dolor, ai que dolor" sen atreverme a tocar o xeonllo. Por fin puiden levantarme e meterme na casa, sentei no sofá e elas quedaron sen paseo.
Ao día seguinte (onte) tiña o xeonllo inchado coma unha pelota e non podía camiñar nin sequera apoiada no caxato; para moverme, arrastrábame sobre o cu coa perna estirada e facendo panca coa outra. B non deixou entrar as cadelas no dormitorio e as pobres estaban desexando verme. Á fin, desexosa de botar un pito, arrastreime até o estudio e as dúas saltaron sobre min en canto aparecín; a pobre Melas lambíame toda canta parte visible da miña pel podía e Dona meneaba o rabo como se houbese vinte días que non me vía. Estaban ávidas de caricias e supoño que alucinadas de ver a miña face á altura da súa.
Hoxe xa podo camiñar sen dor apoiada en dous caxatos, a inchazón baixou un chisco grazas ao repouso e a pomada e as ganas de facer vida normal corróenme por dentro, pero aínda é prematuro. Seguirei informando.

13.10.11

Cousas de (certa) vida

Falei algunha vez do Mochilas, un ionqui bastante afable ao que de cando en vez lle daba unha moeda ou un cigarro, a pesar das advertencias dunha das libreiras (non lle deas nada a ese: é o maior ladrón da vila). Tiña observado dous comportamentos moi diferentes nel: cando pedía amosaba unha educación exquisita, que a min por veces se me antollaba algo servil, pero cando menos daba as grazas e usaba o por favor, algo de agradecer nos tempos que corren; cando estaba cos seus colegas berraba, discutía e poñíase coma unha fera se se sentía agredido ou insultado ou vai ti saber que. Hai unha semana, xantando no Castelao, démoslle ao badalo cun varredor da empresa que leva a limpeza da centenaria e, non sei a conto de que, nomeei ao Mochilas. O Mochilas morreu, saltou o home. Se me dan unha losqueada non quedo máis sorprendida, aínda que me veu á cabeza o máis doado: unha sobredose. A segunda losqueada chegou decontado ao preguntármoslle como fora: matárono a paus, dixo con sinxeleza. Descanse en paz.

10.10.11

Da vida en Rusia

Custoume moito ler Diario ruso de Anna Politkovskaya que varios membros do club de lectura escolleron para este mes. Por un lado, e aínda que pareza unha bobada, os longos e complicados nomes rusos dificultábanme seguir o fío do que alí se contaba, perdíame e por veces non sabía de quen se estaba falando. Por outro, tanta corrupción, torturas, asoballamentos, malleiras, desgrazas e mortes; o nulo valor que os oligarcas e políticos teñen pola vida humana e, en fin, a cantidade de abusos que se cometeron e cometen nun país que non ofrece a menor garantía legal aos seus habitantes poñíanme os pelos de punta e acabaron por deprimirme.
Non quero dicir con isto que non sexa conveniente de cando en vez darse un baño de realidade e coñecer de primeira man o que ocorre por eses mundos, pero non resulta doado dixerir tantas aldraxes xuntas.

7.10.11

Ledicia do pasado

Traballei aquí desde 1987 até 2003, en que me retirei do mundanal ruído, e hai un par de días aterrei por casualidade no facebook de antigos alumnos. Para min é unha auténtica ledicia ver que me lembran con afecto, que contribuín de xeito positivo no labor de educar a bastantes persoas (sempre queda a dúbida) e que me consideraban un bo ser humano. Case paga a pena ter estragado a saúde nesa profesión.

1.10.11

Descuberta

Alecríns e tinta china. Pasade e admirade. Só ten trece anos e é unha marabilla.