30.11.04

Tardes morriñentas
cheminea
Hai xa algún tempo que lles collín o gusto a estas tardes de grisalla preñadas
de humidade e unha melancolía sen causa nin orixe coñecidas. Butaca favorita, lámpada de pé, mantiña para tapar as pernas e o libro que nese momento ocupe os nosos desvelos van da man con elas, listos para acollernos mentres a noite avanza pouco e pouco.
Outrora desacougábame a paréntese que impoñían, coma se o mundo se acabase de deter e unha non soubese cómo encher tanto silencio; pero un bo día decateime de que esa morriña era agradable, que non estaba emparentada nin de lonxe coa dor e a soidade forzosa, que traía momentos de impagable intimidade consigo mesmo.
Agora, cando a noite avanza, B pelexa coas piñas e a leña para acender o lume; ás veces o proceso resulta laborioso: non hai xeito de que prenda ou apágase enseguida ou o ventarrón empurra o fume para dentro da casa. Pero, en xeral, gozamos cada día dunhas lapas que saltarican frenéticas, agáchanse detrás dun leño e ascenden de novo lambendo as paredes de non se sabe qué soños.
Así, contemplándoas, transcorren dúas ou tres horas de intimidade calada até que a fame di que cómpre cear. É outro dos meus tesouros.

28.11.04

Un home sen palabra (por sorte)
Acabo de sabelo e estou encantada da vida. ¡¡¡IKE VOLVEU!!!
Tarirotariroooooooo. :)
Enquisa orientativa
Como este ano me portei ben, vou pedirlles aos Reis Magos unha cámara dixital. Dorvisou fala de tres que lle enchen o ollo (el tamén foi bo, ou iso asegura), o cal me axuda bastante, mais gustaríame coñecer outras opinións. Á parte dos requisitos técnicos, debe reunir as seguintes características:
-Non pesar nin avultar moito.
-Ser doada de transportar (moito mellor se cabe nun peto amplo do chaquetón).
-Zoom versátil e con nitidez en todos os casos.
-Aínda que o prezo non constitúe un gran problema, tampouco quero que os Reis se empeñen pola miña causa.

27.11.04

Imaxes
A primeira vez que vin un pano do nariz de papel acababa de caer do vehículo perigo
(o meu modelo era ben máis antigo có da dereita) que miña irmá atara cunha corda ao seu porque lles retrasaba a marcha a ela e mais á súa colega; foi a única vez que dei unha volta de campá e é doado supoñer cómo quedou a carrocería, de carne e pel aínda tenrísimas. Só unha persoa se detivo a limparme o sangue dos xeonllos e calmar os meus doridos berros; unha muller estranxeira subiume ao seu colo e sacou un papel suaviño como nunca eu vira, panomodelno que me pasou con delicadeza polas feridas (conservo as cicatrices) mentres eu sorbía os mocos ollándoo alucinada; tanto dous vellos coma dous curas pasaran antes perante miña sen dignarse facer outra cousa que soltar a gargallada (tamén conservo a lembranza).
Se me guío polos arranxos do vehículo citado, debeu ser pola mesma época que subía ás carreiras os últimos metros da empinada costa do barrio para chantarme diante do escaparate onde estaba o meu ídolo: un marabilloso boneco que se encollía e estiraba coma por arte de maxia. omeuidolo Era máis grande ca min, mais iso non minguaba en absoluto o meu desexo de contemplar cómo abanaba unha e outra vez de arriba cara abaixo e de abaixo cara arriba. Mentres, a nai e a irmá agardaban pacientes o remate da miña dose case diaria preguntándose por enésima vez qué lle atopaba ao famoso boneco.
Xa non lembro algúns detalles, pero gardo nidia a emoción que me enchía cando me achegaba a el e o vía comezar, nada máis verme, a súa danza. Estaba convencida de que bailaba para min.

26.11.04

Alta política
Contubernio. Para máis inri, o condenado por prevaricación queda coa concellería de turismo. Pois qué ben.

25.11.04

Historia de Lo
Lo é unha muller que traballa por horas limpando varias casas; traizóana os xeonllos, dóenlle os ombreiros e nota unha opresión no peito e nas costas que a ten preocupada, di que lle falta o aire. Hai nove meses o seu home incomodouse con ela e desde entón non lle fala, só quere tombarse no sofá coas persianas pechadas e mirar na tele casos de maltrato ou asasinato de mulleres da man das súas parellas.
Hai dous meses Lo, cansa das súas negativas, falou cunha avogada para forzar o home a acudir a un especialista da mente (el coida que a esa xente só van os tolos) e nestes momentos agarda que chegue unha carta á casa. Prepárase ante a reacción que poida provocar, pero mantense decidida a seguir adiante caia quen caia.
Lo é unha muller forte, négase a deixar de ir á perruquería, saír coas amigas e aceptar consellos de parentes, as máis das veces críticas nada encubertas por rebelarse contra a súa situación e o poder non escrito do marido. Ela comenta que non se vai rebaixar máis, por moito que os seus parentes llo recomenden; tampouco permite que a asusten con negros agoiros de malleiras ou morte.
Quere vivir de pé malia que a traizoen os xeonllos.

23.11.04

Misterio
Con B non podo comentar este tema porque o resolve cun es un encanto e, claro, non me vale porque a súa opinión se basea nun coñecemento ao que ninguén máis ten acceso e que el valora como lle peta.
En verdade intrígame decatarme de que lle gusto á xente da zona coa que trato. Non entendo de música, de programas de televisión, de revistas rosa, de moda, de cine, de bares ou pubs, de personaxes famosos nin me agradan as murmuracións nin as críticas cara ao que non pode defenderse..., nada diso que, en xeral, serve para romper o xeo cos descoñecidos e chantar a primeira pica nunha relación social. Porén, bastantes persoas cóntanme a súa vida, pídenme -sen pedir- orientación nalgún problema e noto nidia a simpatía que esperto neles.
Como son bastante moucho, arroutada, inestable e teño mala uva abondo, este fenómeno resúltame un misterio insondable.
Sen pausa
Deixo o Capitán Osoazul de camiño ao cerebro do bologg guiado por 16H, unha mala idea, tras saír coa súa axuda dun charco de cerume (puagggg). Non esperaba semellante escena despois do xantar, pero o humor e a retranca de Walter Moers evitaron que me librase da comida antes de tempo.
Agora estou na fase devoradora; arrastrada pola fantasía febril do autor, por unha imaxinación demoledora, tiro para adiante coa lectura ansiosa por saber qué novas sorpresas me depara; ironías, chiscadelas e sornas varias escápanme unhas cantas -temo-, malia que pillo as suficientes para gozar coma unha pirata anana de Zamonia e dos seus curiosos seres.
Había tempo que non me notaba tan sorrinte mentres leo.

22.11.04

Post tenebras lux
Ese é o lema escollido polo Clan McPotter para o seu escudo, materializado por unha paciente Mimi McPotter que aturou indicacións contraditorias, gustos dispares, contragustos e todo o que se nos ía ocorrendo aos membros deste grupo de chalados medio muggles medio meigos.
O fénix -animal totémico votado pola maioría- representa en parte ese impulso que nos leva todos os días ao foro de Akin para ler os esbardalles que se van amoreando nunha chea de spoilers. Acabo de informarme do seu simbolismo para os cristiáns e non sei de qué me asombro, pois de todos é ben coñecido o afán que os moveu sempre a asumir como propias desde as festas do Entroido até a celebración dos magostos.
En calquera caso, ao Clan McPotter tanto lle ten: estamos de celebración.

Aixu McPotter.
Máis que latiña
Pois xa comeza a ser algo máis que amolada esta teima do corpo por acoller con tanta hospitalidade as alteracións do espírito. Hoxe o fisio deixoume desfeitiña de vez e instoume a volver pasadomañá, supoño que para rematar a faena con gusto. Marabíllame a capacidade destes profesionais para levar o dedo xusto onde máis dano vai facer, coma se tivesen un radar específico para identificar contracturas. Iso si, porteime coma unha campiona -¡que carafio!-, inda que nestes momentos, francamente, me importa unha mincha.

21.11.04

As trece vidas e media do Capitán Osoazul
Walter Moers é o autor dunha serie narrada polo mesmísimo capitán, que caeu nas miñas mans por azar e intuición. Rematei onte Mi vida de pirata enano e, sen apenas repoñerme, dispúxenme a emprender a lectura do segundo, Mi vida en el gran bosque, que ás quince páxinas osoazulpromete grandes doses de imaxinación, unha fantasía engaioladora e sorrisos a esgalla.
Nalgúns debuxos lémbrame a Bukowski, o meu autor favorito de cómics -ou viceversa, pola idade-, inda que máis amable, sobre todo porque os libros están pensados para nenos e certos graos de acedume non veñen a conto; chégalles o tempo para descubrir o lado menos amable da vida.
Houbo un parágrafo do comezo que me prendeu de xeito irremediable, non tanto polo contido, canto pola fermosura da expresión: Aprendín deles [dos piratas ananos] que unha boa mentira piadosa é acotío moito máis excitante ca unha verdade. É coma se se puxese á verdade un vestido bonito.
Así, introducinme nas trece vidas e media do Capitán Osoazul (Un oso azul ten vintesete vidas. Neste libro e nos dous seguintes revelarei trece e media e calarei as outras. Un oso ha de ter os seus aspectos escuros: iso faino atractivo e misterioso), medio disposta a namorarme del. Coido que estou xa disposta por completo e medio namorada.

20.11.04

Raíces
raices
Un dos recentes temporais arrincou un piñeiro de varias ducias de anos, tan groso que non o poderían abrazar dous homes coas mans collidas. De milagre (nunca mellor dito) non caeu sobre a capeliña que se ergue case á beira nin pillou a ninguén preto; os propietarios apresuráronse a talalo antes de que a igrexa puxese pé no asunto.
Vimos a torada coa raiceira ao ar e pensei, non sei por qué, nun gran guerreiro abatido, deses que Tolkien e as lendas coidaban depósito de saberes. Tamén pensei no desacougo que, de máis nova, me producía a sensación de carecer de raíces tan firmes, tan ben chantadas, que nada nin ninguén as daría removido por moito que o intentase.
O piñeiro fíxome comprender que nada se mantén arraigado para sempre.
Xenio e figura...
Non hai qué lle facer: caín nas gadoupas da morriña, no tremor de mans e beizos, no proído de ollos acuosos, no cariño arrombado por un tempo pero sempre presente.
Unha antiga alumna, a florista xorda, dous ex-compañeiros de traballo (e porén amigos), un dos meus libreiros preferidos, o dono dun pafeto da zona ao que operaron dunha úlcera perforada hai tres meses (a cicatriz aínda está tenra), o propietario da nosa cervexaría, o seu antigo socio, a miña audioprotesista... (¡Ai!).
Menos mal que marchamos de Auria a media tarde, porque a min xa non me cabía tanto pasado no peito. Cando volvamos en decembro, xa sei o que me espera (cando menos, estarei preparada).

18.11.04

Cousas da vida
praia
Mañá iremos a Auria para pechar unha porta; non sinto mágoa nin se me amorean lembranzas nin morriñas, se cadra porque os últimos anos alí non foron doados de vivir.
Antes, cando pensaba en momentos coma este, estaba convencida de que doerían un chisco, como se te fixeses unha pequena ferida na pel co canto dun folio. Porén sinto unha especie de baleiro, ganas de rematar canto antes e continuar un camiño do que ignoro case todo.
Aínda non me pasou a rabia por completo e amólame pechar esa porta deste xeito, sen entusiasmo nin pracer, sen ilusión. Pero as cousas da vida son así, independentes de soños e esperanzas, reais. E non hai qué lle facer.

17.11.04

De linguas
Cada vez que traduzo un libro do galego ao español, constato con invariable estupor as enormes diferenzas que existen entre dúas linguas tan próximas. Non se trata só de cuestións sintácticas ou léxicas, senón -e sobre todo- estilísticas. Coñezo ambas as dúas bastante a fondo por estudar os seus recunchos e reviravoltas desde hai anos, vivir rodeada de dicionarios, gramáticas e outros libros especializados e sentir unha paixón ilimitada cara ao tema.
Sen ter en conta a lingüística nisto, hai algo que eu chamo espírito dunha lingua; con el intento referirme ao que desvela dos seus falantes e do temperamento que a fixo xurdir. Aí é onde mellor aprecio o que ten e o que lle falla a cada unha, non por incapacidade expresiva, senón por ausencia da necesidade de expoñelo.
No primeiro libro que lin de Alexandra Marínina produciume unha sensación estraña a cantidade de manifestacións afectivas empregadas polos personaxes, pois resultaba chocante en español, e lembreime dos contos populares rusos recompilados por Afanásiev, que xa de cativa me chamaban a atención polo mesmo.
En galego éme moito máis doado conseguir musicalidade na prosa xogando coas aliteracións de determinados sons ou expresar con enorme economía de medios unha idea; porén, se intento verter o mesmo en español, acotío quedo coa descougante impresión de que o resultado é pobre.
Quizais ocorre tan só que me falta práctica continuada.
Paradoxos
O último asunto que nos quedaba en Auria liquidarase en breve; debería estar contenta por sacar do medio unha preocupación, porén síntome bastante furiosa. Non serei moi aleuta para certas cuestións, mais para outras posúo uns radares que para si quixeran determinados organismos. Por exemplo, cheiro ás leguas os intentos de manipulación, rebótome coma unha tigresa se me intentan presionar e, de propina, todo o que soe a chantaxe sentimental reméxeme as tripas.
Os primeiros seméllanme un insulto á intelixencia; os segundos, unha falta de consideración imperdoable, e a terceira, un xogo rastreiro e indigno.
Non respondo ao estereotipo do galego do que non se sabe se sobe ou baixa unha escaleira; non entendo as medias palabras e, aínda máis, négome a entendelas; os rodeos para tratar un tema sácanme dos eixos; gústanme as cousas claras, o chocolate mesto e chamarlle ao pan, pan e ao viño, viño.
Amólame ter que manter a cabeza fría no asunto de Auria; se por min fose, xa os estaba mandando a todos a tomar o aire do vertedoiro municipal.

16.11.04

Sanchificación/Quixotización
Non deixa de ser curiosa a capacidade de contaxio dos humanos; absorbemos e emanamos fluídos, ideas, esencias, incluso sentimentos, case sempre sen decatármonos, coma quen non quere a cousa. Un bo día sorprendémonos actuando dun xeito, se non oposto, si moi diferente ao habitual, con pleno convencemento de que sempre pensamos igual.
Ás veces abráiame descubrir a B expoñendo o meu punto de vista nun asunto e a Peke defendendo con unllas e dentes a visión de B, que até non hai moito diferían.
¿Cando se produciu a confluencia? ¿Desde que momento as opinións comezaron a camiñar da man?
Tamén me abraia a semellanza -tanto no temperamental coma no físico- entre cans e persoas despois dalgúns anos de convivencia; calquera diría que están feitos un para o outro.
Quizais outro día non me resulte tan inquietante.

14.11.04

Bukowski

Buscando buscando, atopo imaxes deste artista cuxa febre creadora o empurra a darlle ao lapis sen descanso. De cando en vez envíame por correo electrónico algunha obra que me apresuro a pasar a unha carpeta (agora que sei) para non correr o risco de ateigar a conta de correo ou perder o arquivo.
Teño falado del nalgunha ocasión, ao igual ca Cesare, de quen tamén é amigo. O alcume púxollo B un serán, por aquilo da vida bohemia e atormentada salpicada de tabaco, cervexas e alcohol; fíxonos graza, se cadra porque lle acaía coma anel ao dedo naquelas circunstancias.
Téñoo visto debuxar nunha pizarra un primeiro plano dunha face ante a expresión admirada de trinta adolescentes, cuxos ollos ían del a min en canto soltaba un novo palabrón para explicarse. Porque Bukowski, cando se pon nervioso (e naquela ocasión estábao) é incapaz de falar sen intercalar no seu discurso moreas de palabras contundentes.
Non podo poñer aquí o último agasallo que me enviou porque o tamaño sobrepasa o admisible (amais de non estar aínda publicado), pero serviume para rir e volverme abraiar do seu talento.
autorretrato
Ama e odia con paixón furibunda, a mesma que o leva a anotar ideas, esbozar tebeos, apuntar imaxes nun caderniño que cobizo desde hai un lustro e nunca me pertencerá. Confío en que remate unha encarga que lle fixen tres anos atrás.

13.11.04

Un San Martiño sen verán
Hai dous anos un forte temporal deixou a San Martiño sen o seu verán. Desde a ventá do apartamento de Vila Real observamos os efectos dun vento atolado que empurraba a choiva contra os cristais e creaba unha desacougante música cacofónica; caeu tanta auga e con tanta furia que se inundaron as rúas, os garaxes do edificio e a gasolineira do lado. Atendiamos estupefactos as alarmantes novas da tele sobre un petroleiro que andaba case á deriva.
Axiña haberá dous anos que uns mariñeiros bateron no alcalde dunha vila mariñeira, furiosos e angustiados polo que estaba ocorrendo; foron os primeiros en saír cos barcos a recoller chapapote. Foron os primeiros en moverse, á vista da inmobilidade oficial.
Lembro a preocupación de Flo, propietaria dunha pescadería; o pesar de Frodo ao erguerse unha mañá e ollar os cons de Oia convertidos en aprendices de asfalto; a incerteza de Te (cuxo home traballaba na lonxa da cidade) ante a redución de persoal que se achegaba; lembro as caras longas, as olladas tristísimas, de homes e mulleres que dependen do mar para comer, para vestir, para vivir... Lembro o cheiro a chapapote que inundou todos os recantos da vila a medida que chegaban os colectores ennegrecidos, os barcos saíndo frenéticos, o ferver de xente, a riada de miróns, a outra riada -esta si- de colaboradores...
Hai dous anos non houbo verán de San Martiño na costa galega.

12.11.04

Divagando

Comprácenme os espazos recollidos coma a miña cova e os abertos coma unha enorme praia, luminosos ou escuros segundo as circunstancias, solitarios ou acompañados consonte o momento. Penso que nada é positivo ou negativo per se; as situacións que atravesamos adquiren perspectiva coa distancia e o tempo, quizais por iso nos sorprenda descubrir que hoxe abrazamos algo que rexeitabamos até non había moito e viceversa.
Ás veces faime graza -non ma vai facer- comprobarme a min mesma aceptando posturas que hai vinte anos me semellaban odiosas ou constatar o absurdo de actitudes radicais. Porque eu, hai vinte anos, era moi radical. Ou negro ou branco, ou vermello ou azul; nin grises nin morados cabían no meu vocabulario.
Lembro en particular un verán no que covas e praias implicaban ameazas, perigos, angustias; varias fobias atoparon en min un bo niño onde chocar ovos; estaba tan fóra de xogo coma un peixe no campo (B sabe ben qué supuxo aquilo).
Foi unha de tantas -crise vital chamoulle o especialista-, máis intensa sen dúbida ca outras, que me obrigou a revisar moreas de papeis, a rachar, a reescribir, a soltar lastre, a repensar. Durou... o que tiña que durar; na vida os prazos carecen de sentido, non hai présa que valla, por moito que a desexes.
Estou atravesando unha fase moi linda; máis que gradicela síntome esponxa; aprecio a miña cova e as praias enormes; valoro sobre todo o que non leva etiqueta co prezo; comprendo que, se agora estou así, se debe a un proceso demorado que non sabe de ritmos nin de pausas. Carpe diem dixo Horacio. ¡Salutem plurimam! exclamaba Max Estrella. Tiremos para adiante borboriña Peke.

11.11.04

Animal
Hai obras na Ramallosa; seica están metendo cable baixo a calzada e o caos, relativo, aumenta grazas ao bo facer dos operarios que pretenden axilizar o tráfico. Os encargados da tarefa, cigarro en man, meten présa aos condutores para que bulan cando lles dan paso -o límite de velocidade está en 20-, fan xestos de impaciencia aos que se encarreiran con prudencia e (o colmo) increpan de "animal" a quen se equivoca de carril -difícil non facelo se menean o sinal coma se se tratase dunha tixola ambulante.
O "animal" era eu e aínda me dura a rabia que me obrigou a parar en seco e contar até vinte para non saír do coche e largarlle un sopramocos -metafórico- ao operario.
Hoxe coincidín con el no quiosco da prensa mentres charlaba coa quiosqueira e unha colega. Olleino con atención intentando controlar o impulso de dicirlle o que me parecían os seus modos, pero conseguín frearme a tempo. Nin a quiosqueira nin a colega merecían unha escena semellante.
En globo
Había tempo que un libro non me provocaba tal sacudida. Remateino onte e non o dou sacado da cabeza.
A aparente economía de medios consegue introducir o lector na mente do narrador, un adolescente cuxo talento son as matemáticas e o mundo, o seu peor inimigo. Desde a súa perspectiva observamos as relacións entre adultos considerados normais nun mundo en aparencia normal; percorremos o proceso que o leva a abandonar o pai e buscar a nai que el coidaba morta. Unha bagatela para os capaces de relacionarse con fluidez, mais unha odisea para un autista.
Christopher non só consegue chegar a Londres e atopar a nai, senón que tamén supera con sobresaliente o exame de bacharelato en Matemáticas. Logo soña co título de bacharelato en Física e licenciarse con Matrícula de Honor na universidade.

"E sei que podo facer iso porque fun a Londres eu só, e porque resolvín o misterio de ¿Quen Matou a Wellington? e atopei a miña nai e fun valente e escribín un libro e iso significa que podo facer calquera cousa".

9.11.04

Procuras
amatista Non hai como as explicacións claras e sinxelas para aprender a facer as cousas; porque acotío non abonda con ter moitos coñecementos sobre un tema para transmitirllo a un profano de xeito que o comprenda.
Lembro con admiración un amigo físico a quen lle consultara sobre un asunto do que era experto e eu coñecía de oídas; precisaba que me clarexase escuridades para imprimirlle a unha novela certa pátina de verosimilitude, pois estaba bastante avanzada e eu, pouco disposta a botarme atrás ante as dificultades.
A claridade deste home foi meridiana; incluso intentou explicarme a teoría da relatividade, xa que a conversa derivara por aí (hei de confesar que me perdín un chisco nos detalliños). Tamén meridiana foi unha bióloga presentándome uns misterios do ADN que me traían de cabeza, pero necesitaba para a mesma obra.

Agora manéxome algo mellor con este trebello do diaño; o quid radicaba en cómo o utilizaba eu hai menos dun ano. Non se me ocorreu preguntarlle a ninguén para qué servían tantos botóns; supoñíase que as palabriñas que os acompañan aforraban esforzos e aclaracións. Pois non. No meu caso, non.
Aínda que procuro ser autónoma, agradezo que me collan a man para cruzar unha calzada, sobre todo se ando por unha cidade descoñecida e grande.

Teño dous cuarzos amatistas enriba da mesa do ordenador e, nun andel, un libriño de O' Keeffe con esa portada que me trouxo de Reading unha amiga. Son algúns dos meus tesouros.

8.11.04

Cidade espanto
Volvemos comezar coa lectura partillada do Ulysses. A quen lle apeteza meterse na partilla só ten que picar no título deste post e deixarse levar.
Eu, pola miña parte, deberei comezar de novo, xa que só conservo impresións vagas de máis do capítulo que lin.
A ver cómo vai.

7.11.04

Carrizo
carrizopedro
A primeira vez que vin un carrizo ao natural e o identifiquei como tal foi aquí, no xardín da casa onde vivimos desde hai ano e pico. Envorcábase na terra ao pé da camelia branca igual que se estivese practicando natación coas ás. Asistimos ao espectacular baño con ese sorrisiño parvo que se nos pon cando ollamos cachorros xogar e gozar, por moito que o paxariño nin fose cachorro nin estivese xogando; procuraba -coido- quitar parásitos de enriba.
Temos costume de comparar os animais coas persoas, se cadra porque todos somos uns. A min este carrizo, un dos paxaros máis cativos desta terra esquecida, faime pensar en Opedriño. ¿Va que si?
Nota 1: Prometo non volver falar del... durante algúns días.
Nota 2: A foto collina prestada desta páxina.
Cinco meses de vida no colo
O sábado -hai apenas unhas horas- tiven o indescritible pracer de acoller no meu colo a Opedro, o tenro fillo de Opaco e señora. Non quero darlle envexa a ninguén (¿ou si?), pero as fotos de Opaco non lle fan xustiza a Opedriño; é tan lindo como se ve e moito máis. Mentres lareaba con discreción rodeado polos meus brazos chuchoume unha man a conciencia; estanlle a piques de rebentar os dentes e a sensación é impagable, coma se unha caricia rotunda se apropiase do molete previo ao polgar e uns beizos ávidos e delicados coma os do bebé que é buscasen satisfacer a súa sede de aprender.
Non creo pecar de indiscreta se digo que os pais se derreten ante el, porque non me estraña; eu tamén me derretín. Imposible o contrario.
Se Opedriño segue sendo tan feliz como semella, o tempo -e todo o demais- converterao nun adulto ao que dan ganas de amar a conciencia. Imposible o contrario.
(E non me estendo describindo o seu recendo, o tamaño da súa man abranguendo o meu dedo, o nariz de botón tan apetecible, o remuíño no curuto da cabeza, os movementos constantes de pernas e brazos, a boquiña de... ¡En fin!)

6.11.04

Bela adormecida
Bela adormecida Non deixa de ter a súa graza que aos catro anos a miña aspiración fose ser nai e pasear os fillos nos seus carros á beira da miña propia nai cos seus; as dúas paseabamos en amor e compañía comentando as nosas cousas mentres os cativos tomaban o aire. Cando crecín un chisco decateime do absurdo da idea; miña nai sorría ao dicirme: ¿imaxinas?, eu empurraba o carriño onde ti ías e ti facías o mesmo con outro carriño onde ía teu fillo. Unha amorosa cadea, nin máis nin menos.
Vivía na adormecida caverna da nenez onde todo é posible e nada roza o absurdo; tiña catro anos e amaba a miña nai. Os detalles menores carecían de importancia.
Agora o meu adormecemento é diferente, mais ás veces acho de menos esa ignorancia sublime que convertía o absurdo en posible.

4.11.04

Digna vellez
Levo o coche ao taller porque lle baila o volante e danme a boa nova de que cómpre cambiarlle dúas rodas e a correa de transmisión; marcho de alí cunha cita para o vindeiro martes e unha controlable mala uva que medra cando caio na conta de que non preguntei en cánto me sairía a broma.
Aínda que a famosa correa adoita substituírse a partir dos oitenta mil quilómetros, e o meu cochiño ten cincuenta e tres mil, aducen que é vello aos seus dez anos. B remacha o cravo insinuando que, se empeza a dar a lata, non estaría de máis vendelo e facerse cun novo. A idea non me fai ningunha graza porque me gusta a rabiar o meu ZX, téñolle cariño e acariciaba a esperanza de conservalo durante moito tempo máis; consome pouco, portouse sempre coma un campión e nunca me deixou tirada. Adío o tema contestándolle que xa veremos cómo vai despois do arranxo.
Logo, termando con forza do volante bailón, cavilo neste mundo que nos tocou en sorte onde cada vez máis se fan as cousas para usar, tirar e subtituílas por outras cunha rapidez digna de videoxogo. Tamén cavilo en que durante estes dez anos vou polo cuarto ordenador -bastante ao meu pesar-, que dous deles feneceron de seu, o terceiro úsao B mellorado e ampliado e o cuarto cumpriu un ano hai poucos días.
Supoño que este comeza a ser vello e o de B, unha reliquia.

2.11.04

Mini-invasión
Entraron aproveitando que abrira a fiestra, moreas de mosquiñas desas que tanto noxo me dan; espalláronse polos cristais coma se quixesen saír; intentei animalas empurrándoas cara á liberdade, sen obter resultados: continuaron revoando teimudas preto do exterior ignorando a abertura.
Non sei cántas matei azoutándoas cun pano -máis có xastriño afouto, desde logo-, pero si sei que alguén deberá limpar os cristais.
O fotógrafo
Un rapazolo duns vinte anos, coa melena crecha atada nunha coleta, barba rala e pendentes de aro nos cartílagos das orellas, enfócame coa cámara e rompo a rir. Cando quero decatarme, e tras mínimas indicacións que case non me dá tempo a seguir, o retrato está feito; amósamo, non me gusta, retrúcame un lacónico marabillosa e, pouco convencida, non insisto en que ma repita. Cando lla amoso a B, segura de que terá algo que apoñer, sorpréndeme facéndose linguas da fotografía, que se patatín que se patatán.
¡En fin! ¿Con que ollos me mirarei?

1.11.04

De fotos
Desde ben cativa desgústame que me fagan fotos, así que é raro atopar no álbum da nenez unha "normal"; en canto albiscaba a cámara, dáballe ás costas, fuxía ou poñíame a berrar coma unha tola facendo acenos esaxerados de rechazo.
Agora de adulta segue sen chistarme en exceso, quizais porque case nunca me recoñezo na imaxe captada; ou ben saio con cara de susto ou de mal humor ou ben co ricto tan crispado que dá grima.
Mañá teño que ir ao fotógrafo para que me retrate e negros agoiros abátense sobre o meu ánimo. A sorte está en que os modernos aparellos permiten repetir as veces que cumpra até que unha acepte que é a que é, e iso non ten remedio.
Entendámonos; o meu aspecto físico non resulta desagradable, o problema non radica aí. Segundo este artista (aproveitou unha das trinta que me tirou), xesticulo con moita rapidez, demasiada para a cámara. Así non hai maneira.