31.7.07

Calor (agora si)

A subida das temperaturas colleunos en Teucro en visita familiar. Gústame esta cidade polo ben que deixaron a zona vella, con recantos marabillosos para perderse no tempo e no espazo, pola cantidade de terrazas que se espallan nas numerosas prazas que acubilla. De noite, parece que o tempo está detido nun murmurio suave de palabras nunca pronunciadas, pero si adiviñadas.
A irmá de B está espléndida na súa madureza, serena malia o seu carácter teimudo e dá gloria falar con ela, á fresca, os tres sentados nos chanzos da casa fronte a ría, a un tiro de pedra de Lourido, a praia á que ían os irmáns de cativos.
Tiña a esperanza de que aquí o tempo fose máis clemente, por aquilo de que estamos máis preto do océano, pero trabuqueime; a calor non distingue fronteiras e, malia que de noite sopla unha brisiña aliviadora, polo día é un horror moverse pola vila. As festas, por riba, teñen todo colapsado; o concello fai obras no asfalto e distintas empresas buscan o tesouro en distintas gabias. O cheiro a chapapote case chega a Martín e só descansamos xa tarde, cando todo queda en silencio. Espero sobrevivir.

26.7.07

Día da patria e de Santiago

Non creo moito nos símbolos nin me compracen os "días de", quizais porque me parecen escusas un tanto ocas para celebrar algo que non se celebra acotío e desgústame. Prefiro erguerme cada mañá pensando en todo o que me parece celebrable, sentirme persoa completa, muller, galega, e, sobre todo, viva. O demais vén de seu. Cústame compartir o entusiasmo por tal día ou tal outro, coma se os demais estivesen eliminados do calendario ou fosen simplemente días sen mérito. Todos os días teñen o seu mérito, sobre todo aqueles nos que reflexionamos sobre nós mesmos, a propia identidade e a identidade dos outros, eses que por veces esquecemos metidos no noso ovo primixenio. Tampouco entendo moi ben o concepto de "patria", se cadra porque tampouco entendo moi ben o concepto ao uso de "familia" nin o de "comunidade". A comunidade é o conxunto de todos os seres humanos, incluídos eses que parten do seu país para intentar integrarse noutro distinto movidos polo desexo de mellorar, de atopar un mundo distinto que lles permita medrar como persoas.
Vivo nun mundo do que non comprendo as reviravoltas, se cadra porque sempre soñei nun sen fronteiras, en que cada ser humano crecese ao abeiro dos outros, axudado por eles sen importarlles a cor da pel, o sexo, a ideoloxía política ou a clase social.
Son muller, galega, intento medrar día a día e entender os demais ou, cando menos, aceptalos aínda que non pensen coma min. Mellor que non pensen coma min; sería moi aburrido que todos nos movésemos guiados polos mesmo estímulos. Non rexeito as dereitas nin as esquerdas nin tomo partido por uns e por outros, porque todos teñen a súa parte de razón e a súa parte de delirio, sen excepción.
Viva o día do ser humano. Todos os días. Sen excepción.

21.7.07

Meme

O que é o verán. Leo no blog de Akin un meme un tanto estraño por carecer de preguntas concretas e vou e anímome a seguilo. A el vénlle de Findûriel (que non frecuento), así que tiramos para adiante.
1.- Desde nena até unha idade indefinida sempre provoquei odios e amores sen término medio, se cadra porque eu mesma non era de términos medios. Agora non o noto tanto, quizais porque xa non me fixo nesas cousas e ando máis á miña bóla, quizais porque desde hai uns anos procuro ser amable cos demais, porque descubrín que a amabilidade non custa nada e sáeme de dentro.
2.- Houbo unha tempada en que pensaba que a opinión dos demais non me importaba en absoluto, pero ás veces sorpréndome cavilando en que pensarán os outros sobre min, sobre nós. Non é que me importe demasiado, pero dáme curiosidade, se cadra para intentar comprenderme a min mesma un chisco mellor, porque dun tempo a esta parte sorpréndome non entendéndome en absoluto.
3.- A primeira vez que me trataron de vostede e me dixeron señora para referirse a min mirei por encima do ombreiro por se se trabucaban. Non, non se trabucaban. Eu era vostede e era a señora. Aínda non me acostumei.
4.- Son unha pura contradición, a pesar de que os anos e a medicación me van fornecendo máis equilibrio. Lembro coma se fose hoxe cousas de cando tiña catorce anos (a labazada que me deu unha presunta lesbiana por comentar a outros a súa declaración de amor) e non me acordo do que fixen onte, se cadra porque non é demasiado importante.
5.- A miña cor favorita supostamente é a azul escura, pero confeso a miña debilidade pola laranxa, sobre todo se pertence á que tingue as nubes dun solpor acá na costa. As violetas e toda a súa gama non me desgustan nadiña, ao contrario. De feito, sempre que podo, visto de morados.
6.- A miña aspiración na vida é recuperar a alegría de escribir, as ocorrencias que me levan a inventar historias sen freo e atoparlle un sentido á escritura. Para moitos será unha estupidez; para min é o máis importante da vida. Saír deste marasmo creativo que me ten os ánimos máis abaixo do subsolo e deixar de experimentar esta sensación de déjà vu cada vez que emprendo unha aventura coas palabras e a imaxinación.
7.- Vivo en vacacións case permanentes desde que me xubilei, así que non ansío grandes períodos de lecer. Iso si, desexo que a miña relación con B siga tan fluída coma até agora e que a xente que nos vexa nos siga dicindo que non se pode estar tan namorado a estas idades. A miña pregunta é por que non?
8.- Non penso no futuro, quizais porque teño asegurada unha boa pensión estatal e carezo de penuria laboral. Hai tempo que lle perdín o medo á morte e síntome preparada para calquera eventualidade (malia que me trabuque). A visión dos vellos que nos rodean faime tremer porque non me custa nada imaxinarme na súa situación. Téñolle medo, máis ca nada, á imposibilidade de valerme por min mesma. Bendita sexa a eutanasia!
Neste meme habería que designar oito receptores, pero non é o meu estilo. Se cadra, do que máis me pica a curiosidade é de Kaplan, pero el verá.

16.7.07

Seguindo bos consellos

Déixome de gaitas e dengues e abandono a lectura de Estambul animada por dous bos conselleiros, a pesar do que a crítica e o Nóbel digan, e busco nos andeis do que teño sen ler algo que me apeteza. E o que máis me apetece é algo lixeiro, que lle imos facer, se cadra para sacar do ánimo tanta melancolía pelmaza.
Desgústame un chisco non rematar un libro que empezo (aínda que non é a primeira vez que o fago, se lembro ben), pero sempre queda a idea de que cada libro ten o seu momento e as súas circunstancias, así que é posible que o bo de Pamuk o agarden tempos mellores.

Mañá iremos á aldea sagrada para visitar a miña nai e a tumba do meu pai, de cuxa morte se cumpren precisamente hoxe cinco meses e, coma daquela, acompañarannos a chuvia e o fresco. Haberá que levar un chuvasqueiro e un xersei, por se acaso. E como a vida e a morte andan da man, logo agárdannos a semana da dorna -da que xa falei-, o aniversario da nai de B en Teucro e o arranxo do xardín. Pero este último tema queda para mellor ocasión.

15.7.07

Dobre sesión

O venres houbo dobre sesión no Ateneo Valle Inclán: Rosa Crujeiras -acabada de chegar dos USA, onde estuda- presentou ás oito do serán as súas pinturas, que me me fixeron pensar en certas ilustracións de libros para nenos aos que son moi afeccionada, e Camilo Franco fixo o mesmo, unha hora despois, dun xeito distinto e orixinal co seu Palabras contadas, que seica xa esgotou a súa primeira edición.
Chamoume a atención a pouca presenza dos membros do propio Ateneo, ocupados, de seguro, en actividades que lles impediron acudir aos que supoño últimos actos do presente curso. O verán, como dicía JE, non é época propicia para este tipo de eventos, aínda que ese día ía fresco e mesmo se agradecía estar a cuberto.
Empézanse a notar os preparativos para a festa da dorna, xa hai carteis anunciando días e actividades, e os olliños de Paleón lanzan faíscas convidando a participar. Será o primeiro ano que andaremos por aquí ao longo dos sete días que dura esta festa rachada que tanto nos chamou a atención o primeiro ano que aterramos na vila. Os hostaleiros están de noraboa, a pesar de que se queixen do mal tempo.

12.7.07

Calor (pero menos)

O bo de vivir na costa é esta brisiña case constante que che impide abafar pola calor excesiva, e iso que este ano non temos demasiados motivos de queixa polo de agora. O primeiro baño da tempada resultou, segundo B, unha delicia; a marea estaba chea, a auga, transparente e a praia, medio baleira, ou se cadra o semellaba porque é bastante grande.
Mentres tanto, despois do paseo, eu dediqueime a beber auga nun bar e a ler un libro que xa me vai durando moito, quizais pola amargura que destila. Sentín a tentación de levar a conta das veces que aparece esa palabra, pero deixeino ao ver que axiña a perdería. En xeral gústanme os libros de memorias e de viaxes, pois fornecen a posibilidade de coñecer dalgún xeito mundos descoñecidos sen moverse da butaca e adentrarse na mente do narrador, no seu modo de mirar, pero este en concreto vaime pesando e non porque estea mal escrito, senón por tanta melancolía.
Aínda que non é un sentimento que me arrepíe (mesmo houbo épocas en que me resultaba reconfortante), en grandes cantidades magoa a alma deixándoa case sen fol, sobre todo se nela xa aniñaban certas doses da mesma.

9.7.07

Crítica(s)

Isto de facer críticas literarias por encarga é unha tarefa que non vai moito comigo. Leo moito, é verdade (xa mo dixo o oftalmólogo que me atendeu sen eu abrir a boca. Como o puido saber?), pero ese feito non implica que sirva para comentar para o público os meus gustos e desgustos. Sirvo para dicirlle a un amigo que este ou esoutro libro me fixo tilín ou non mo fixo, pero ler unha crítica miña nunha revista faime sentir incómoda, sobre todo se non é positiva. Por que? Sospeito que no fondo non son criticona -minto?- ou simplemente coido que os gustos e desgustos dunha persoa non valen máis ca para esa persoa.
Por iso, ante a recensión deste libro que acabo de facer por encarga e despois de falar con B sobre o tema, creo que a miña carreira como crítica rematou. Grazas, Cesare, foi bonito mentres durou.

6.7.07

King

Nunca lera nada de Stephen King, se cadra porque o terror non é o meu xénero favorito, pero unha recensión semellante a esta levoume a mercar La historia de Lisey, volume de seiscentas páxinas que non asusta nada, probablemente porque non sexa esa a súa intención. En xeral, comparto a crítica de Rodrigo Fresán, aínda que me faltan lecturas anteriores do mesmo autor para comparar ou establecer evolucións e diferenzas. Fixéronme graza algúns comentarios que introduce sobre críticos e gurús -vinganza, quizais?-, apreciei fragmentos nos que fala do proceso creador -aínda que algúns, malia a metáfora, rocen o romanticismo- e gustoume a historia de amor de Lisey e Scott, que bordea o sensibleiro sen alcanzalo.
Porén, rematei coa sensación de que lle sobran páxinas, coma case sempre (agás honrosas excepcións) que caen nas miñas mans novelóns de tal lonxitude. Pero, en fin, cada un escribe como lle peta, non si?

3.7.07

Fases

Comecei a segunda fase do odontólogo e B, a primeira; xa fomos ao oftalmólogo e quedará para máis adiante do verán arranxar a cirurxía que me recomendaron, aínda que non me fai ningunha graza, sobre todo porque cómpre ir á aldea sagrada (inconvenientes de vivir na centenaria), un fervedoiro de xente estea o tempo que estea, e porque a cirurxía, por cativa que sexa, sempre impón respecto.
Cesare regalounos con dúas visitas, unha delas inesperada, e coñeceu o home de Maryland, que oficiou unha cerimonia de casamento entre uns amigos, moi comentada. Para a ocasión mercou un traxe e uns calzóns -teño entendido que por se acaso- e consultou con B as palabras coas que bendiciría a unión. Escoitei algo de trigo e cebada que non me convenceu demasiado, pero eles semellaban contentos.
Polas noites, despois de cear, B tradúceme anacos deste libro que lle trouxo Paco e ri con detalles cos que tamén rin os nenos. Seica a tradución é boa, sonora e pensa utilizala en futuras clases. Veremos se esta noite, despois do odontólogo, é capaz de falar.