27.5.12

Futura colleita

Estes pexegos aínda en formación pertencen a un pexegueiro que viviu nun testo durante bastante tempo alá en Auria e en Monte Lourido, amosando así o seu desexo de supervivencia. Cando chegamos aquí -vai para seis anos-, esta foi unha das primeiras árbores que se plantaron e medrou vizosa e leda ao lado da casa. A primeira vez que deu froito foi en 2011 e tanto José de Marcos como Barreiro tiveron ocasión de catar a súa dozura antes de marchar deste mundo.
Os entendidos dicíannos que os froitos da primeira colleira non se debían arrincar, que cumpría deixalos caer de seu, aínda que a min non me quedou nada claro o porqué. Seguimos o consello a medias, pois José de Marcos estaba xa moi maliño e quixémoslle regalar unha cesta deles; escollemos os máis fermosos separándoos con coidado das pólas, convencidos de que gorentaban só con miralos. Se esta colleita non se estraga por algún temporal (oxalá que non!), este ano gozaremos de novo dun sabor indescritible, pois non se lles bota ningún tipo de produto.
Cada mañá achégome ao pexegueiro para controlar o proceso e non deixa de marabillarme que dunha floriña saia unha froita tan saborosa.

21.5.12

Grazas, Noe

Coñecín a existencia literaria de Thierry Jonquet a través de Noemí, gran afeccionada á novela negra e semellantes -á parte de excelente comentarista de literatura-, cuxas recensións incitan a cometer o pecado de ler. Cheguei así a Tarántula, novela curta (135 páxinas na edición do Círculo de Lectores) que se devora nunha tarde e deixa un pouso duradeiro. Axiña capta o interese e a atención do lector, quen non pode menos que sorprenderse a medida que vai coñecendo as reviravoltas desta intricada historia.
Digo o de pouso duradeiro porque xa hai algún tempo que a lin e aínda lembro a sensación de abraio que me enchía cando cerrei o libro: a mesma que sinto agora ao lembralo.
Aínda que non me teño por unha gran amante das truculencias (outros opinan o contrario), a verdade é que esta historia, narrada desde varios puntos de vista, amosa o pracer da vinganza levada a cabo con paciente habelencia e unha crueldade até certo punto xustificada. Por iso pon a pel de galiña e estarrece o ánimo.

19.5.12

Mercadotecnia

Balkan Blues de Petros Márkaris está composto por nove relatos, segundo a contracapa, policiais, aínda que a policía só apareza en casos contados e, ás veces, de pasada. Malia non ser unha experta, levo sobre as costas unhas cantas lecturas que me permiten distinguir as características deste xénero ou subxénero literario, e levei unha boa sorpresa cando lin estes contos.
O feito de que haxa un morto non implica que esteamos ante unha novela ou un relato deste subxénero, pero supoño que as necesidades do mercado impelen as editoriais a meter no mesmo saco todo o que saia das mans dun determinado autor, coñecido por estes pagos precisamente polas súas novelas negras.
Á marxe desta cuestión, por outra parte, bastante importante (rebéntame que intenten venderme gato por lebre), os nove relatos que compoñen este libro son excelentes; plasman de xeito inequívoco o xentir xeral do pobo grego cara aos inmigrantes asemade que nos fan ver o ambiente sórdido en que estes están obrigados a vivir. Algúns sorprenden polo enfoque adoptado, outros pola indiferenza ou perversidade dos gregos cara aos que veñen de fóra e algún hai que conmove non só polo que narra senón por como o narra.
O estilo de Petros Márkaris cáptase de xeito inconfundible e aleda comprobar que resulta tan bo na brevidade coma no discorrer sen límites espaciais.

13.5.12

Un máis

É un número redondo. Non di nada de seu. Pero en idade vivida, con momentos gloriosos, males, dores, felicidades, benestar..., podo asegurar que foron -son- 55 anos plenos. Que os vindeiros continúen o camiño.

1.5.12

O meu tobo

Descubrín o meu tobo un bo día, cando nin Peke nin B me deixaron subir ao sofá (mamá xa tomara posesión dunha boa parte), pero alí estaba un marabilloso puf que ninguén usaba. Ollei para atrás un par de veces antes de decidirme a subir; comprobei que non había contraorde e, voilà, apodereime del. As sestas que boto alí anicada sábenme a gloria, aínda que ás veces necesito sentir a man de Peke sobre o meu lombo e vou onda ela para que me acaricie; se está durmida teño que insistir un pouco, pero case sempre consigo o que procuro. Á fin e ao cabo, Peke é máis branda cá manteiga.
B e Peke comentan de cando en vez que son a dona máis dona da casa porque fun a única que nacín aquí, pero sospeito que mamá -ela si que se chama Dona- ten máis dereitos ca min. Non me queixo, eh!, porque me tratan moi ben e algunha vez fan a vista gorda ante as miñas trasnadas. Non me dan moito de comer -cousa que me amola unha barbaridade- por culpa da veterinaria; seica ao estar operada podo engordar en exceso e Peke é moi estricta con ese tema. Claro que, como a horta é grande, fago descubrimentos estupendos, como aquela vez que comín unha toupeira. Estaba rica, ummmmm!, pero que mal me sentou.