29.4.11

Don Eduardo




Durante bastantes anos non me pasaba desapercibida a publicación dun novo libro de Eduardo Galeano, pero Espejos non chegou a min ata hai ben pouco grazas a unha colega do club de lectura. Onte comentamos o libro e cada un leu en voz alta os anacos que máis lle chamaron a atención ou que lle gustaron en especial. A escolla non foi doada, porque don Eduardo posúe o don indiscutible de comprimir nun ou dous parágrafos o que para outros escritores serían precisas varias páxinas ou varios libros. A súa prosa e o seu estilo non só son precisos e atinados, senón tamén delicados e líricos. Eu escollín catro (dous deles relacionados) pero ben puidera ter escollido vinte, porque case todos conteñen algo valioso.


Lede eses dous relativos ás linguas que reflicten ao cento por cento o que eu penso do tema.




Gracias por el castigo


En Babilonia, la ciudad maldita, que según la Biblia fue puta y madre de putas, se estaba alzando aquella torre que era un pecado de arrogancia humana.

Y el rayo de la ira no demoró: Dios condenó a los constructores a hablar lenguas diferentes, para que nunca más pudiera nadie entenderse con nadie, y la torre quedó para siempre a medio hacer.

Según los antiguos hebreos, la diversidad de las lenguas humanas fue un castigo divino.

Pero quizá, queriendo castigarnos, Dios nos hizo el favor de salvarnos del aburrimiento de la lengua única.




Fundación de los idiomas


Según los antiguos mexicanos, la historia es otra.

Ellos contaron que la montaña Chicomóztoc, alzada donde la mar se partía en dos mitades, tenía siete cuevas en sus entrañas.

En cada una de las cuevas reinaba un dios.

Con tierra de las siete cuevas, y sangre de los siete dioses, fueron amasados los primeros pueblos nacidos en México.

Poquito a poco, los pueblos fueron brotando de las bocas de la montaña.

Cada pueblo habla, todavía, la lengua del dios que lo creó.

Por eso las lenguas son sagradas, y son diversas las músicas del decir.




Non sei vós, pero eu percibo con total claridade a música do seu dicir.

19.4.11

A florista

A florista á que acudo é pequeniña, miúda, servicial, agradable e profesional. Unha das cousas que máis me gustan na vida cotiá é atoparme con verdadeiros profesionais do que sexa; xente seria que tome o seu traballo en serio, que non pase dos clientes e que faga o seu traballo con decisión e seriedade (vale, repítome, xa o sei, pero a palabra seriedade está moi vida a menos, cousa que a min me parece, até certo punto, terrible). Dá gusto encargar un ramo ou un centro, por exemplo, para agradecer ou celebrar a alguén, e que lle guste sen peros. Cando vou polo seu negocio véxoa traballar concentrada, relaxada, embebida no que está facendo, argallando follas e flores, dispoñéndoas do mellor xeito posible para que resulte un conxunto harmonioso e, sobre todo, tan amable e encantadora.
Hai uns días falando con B comentáballe que case todos os profesionais cos que me relaciono son mulleres, agás os do bar. As peixeiras, as libreiras, as floristas, as estanqueiras, as tintureiras, a fisioterapeuta... Todas amables, encantadoras, agradables e sociables. E todas, case todas, acaban por reducir o meu nome de modo cariñoso. O meu nome é curto, pero aínda o acurtan máis. Se son Peke, paso a ser Pe. Que terei para suscitar ese afecto?

11.4.11

De lobishome

Non é Fred Vargas unha das miñas autoras favoritas, porén adoito caer na tentación de mercar de cando en vez libros seus. Este que me ocupou algúns días (acabo de informarme de que foi escrito hai máis dunha década), a pesar do enlace que poño, non me pareceu malo; é máis, ao principio atopeille un certo grao de lirismo que me agradou. Pero algo que teño observado en distintas obras da autora -esta non constitúe unha excepción- é que nun determinado momento xorde algo, como da nada, que axuda a resolver o caso. Non me atrevo a recomendarllo a ninguén, a verdade, porque con tanto e tan variado que hai por ler neste mundo, non están os tempos para gastar euros con demasiada alegría. La senda oscura de Asa Larsson, que encarei despois, fíxoseme algo pesada e na primeira parte non acababa de comprender moi ben por que alguén podía dicir que a autora escribía cada vez mellor, tal e como afirma un deses comentarios que a editorial recolle de aquí e acolá. A historia é complexa, retorcida e chea de reviravoltas que te levan a preguntarche por onde vai saír; non lle nego unha certa orixinalidade, pero tampouco me fixo bater palmas coas orellas. Agora ando con Espejos de Eduardo Galeano que o club de lectura escolleu para este mes. Non sei como me puido pasar por alto cando saíu á venda, pero non se pode unha informar de todo. Coma sempre, estou gozando o meu.