21.12.07

Felices festas


Hoxe fomos mirar o belén que o Concello arma todos os anos. Había moreas de figuras, algunhas un chisco chocantes. Unha das escenas que máis graza me fixo foi a da taberna. Habería tabernas en Belén?
Estarei desconectada durante uns días. Que pasedes unhas moi felices festas!

18.12.07

Petra e Fermín

Gústanme as novelas de Alicia Giménez Bartlett protagonizadas por Petra Delicado e Fermín Garzón. Nido vacío é a sétima entrega da serie e un dos casos máis duros e difíciles na súa carreira. Ten o que debe ter unha novela policial e por riba unha sorpresa final na vida da inspectora que, confeso, me puxo cara de parva e un sorrisiño destes de coello que me saen a min.
O tema é o sempre horrible e desagradable a máis non poder da prostitución e explotación infantil, no que os policías se ven mergullados a raíz do roubo da pistola de Petra por unha meniña de menos de dez anos.
Acción, intriga, ritmo por veces trepidante con remansos que non veñen mal e ese humor entre sardónico e brutal que caracteriza o personaxe son os elementos que me levaron a meterme na novela o domingo e rematala o luns. Estou desexando que escriba a próxima entrega.

13.12.07

Frío

Fago uso dos meus xerseis máis grosos para saír á mañá; o frío non é tan intenso coma en Auria pero chégalle e unha capa de xeada cobre os campos verdes e a terra marrón suavizando a intensidade das súas cores. Mentres circulo polas estradiñas locais para levar a B ao instituto vou pensando na fermosura da luz alaranxada que se alonga sobre as casas e paisaxes, en que me espera unha sesión de fisio nas mans sempre hábiles de María (agora, visto o novo informe médico, tamén me colga polo pescozo), un té no bar de sempre e despois un paseo bordeando o porto ou atravesando a vila.
Paso pola libraría e avísanme de que chegou un dos libros que teño encargados, Las saturnales de Lindsey Davis, a cuxa serie son adicta desde o principio. A pesar de que fixen pedidos a principios de agosto, non chegou nada máis e dígolles ás libreiras que se atopo algún na aldea sagrada cando vaia dentro de dez días fareime con el. É o malo de vivir nunha vila relativamente pequena, que non hai librarías grandes nin feiras do libro e que as distribuidoras funcionan daquela maneira.
Agora só me queda rematar o libro co que estou agora (El significado de la noche de Michael Cox), que, por certo, se me está facendo un chisco pesado, para meterme de cheo na Roma de Marco Didio Falco.

6.12.07

Entre a reportaxe e a novela

Aínda que pareza mentira, non lera A sangre fría de Truman Capote até esta semana. Trátase dun relato que parte do asasinato dunha familia de catro membros, os Clutter, a mans de dous individuos que só os coñecían de oídas e que deriva nun bo retrato de parte de sociedade americana.
Inclúe recreación de diálogos (aínda que Capote falou polo miúdo cos asasinos mentres estes permaneceron no cárcere varios anos) e de situacións e cara ao final as análises dos psiquiatras que estudaron a personalidade dos mesmos e as circunstancias do crime.
Gustáronme a prosa áxil e vivaz tan típica de certos escritores norteamericanos de mediados do século XX (e de aí en adiante, dito sexa de paso), a frescura que aínda conserva malia o tempo transcorrido e a tensión narrativa a pesar de que desde o comezo coñecemos boa parte da historia, se non toda.

1.12.07

Sara e Victoria

Da man de Noemí chego a Lista negra de Sara Parestky, creadora da detective privada V.I. Warshawski de quen lera hai algún tempo Sin previo aviso e Tiempos difíciles que non me deixaran grande pegada, pois non volvera facerme con ningún.
Este que nos ocupa introdúcenos nun mundo de vellas vacas sagradas dispostas a defender con uñas e dentes os seus privilexios de clase poderosa, a pesar de que no medio haxa unha investigación de asasinato. A paranoia xurdida despois do 11 de setembro plásmase na persecución dun adolescente exipcio e na invasión da intimidade sen ordes de rexistro nin permisos de ningún tipo. Parestky non aforra censuras sobre este xeito de actuar por parte do FBI e doutras forzas de seguridade.
A primeira persoa narrativa, a linguaxe directa, as frases curtas e a precisión lingüística imprimen un ritmo veloz á novela que se le bastante ben malia algunhas repeticións un pouco irritantes. Recoñezo que case acabo tan esgotada coma a propia Warshawski, que ao longo da obra comenta unha chea de veces o exhausta que está.
As diferencias sociais, os prexuízos e o medo son outros aspectos que quedan abondo ben plasmados. Quedei remoendo algúns ao meu pesar.

27.11.07

De paseo

Recupero pouco e pouco o gusto polos paseos en solitario que tanto me gustaba dar hai apenas un par de anos. Por riba, o médico é o remedio que me ofrece para calmar os meus problemas dixestivos e ir perdendo peso amodiño; non quere que faga dieta nin que tome máis medicamentos dos que tomo, así que me obrigo a vencer a preguiza e evitar escusas como que sopra moito vento (que sopra) ou que me doen os cadrís (que me doen, pero segundo el deixarán de doer). Aínda que hoxe o paseo foi urbano, días atrás fixen o percorrido que bordea a costa e ollei unha morea de barcas faenando. Pillei a estes desde a beirarrúa (había ben unha ducia de pequenas embarcacións), supoño que collendo ameixa, cuns curiosos aparellos de mango moi longo e unha especie de gaiola con reixa no remate. Sinto non poder dar o nome, pero o meu vocabulario marítimo deixa moito que desexar (se alguén o coñece, que me ilustre).
Levamos varios días de ceos despexados e un nordés que arrastra todo o que se lle poña por diante; nas ruelas estreitas que comunican o malecón co interior da vila créanse auténticos tiros que baten forte contra as facianas e remexen cabelos e roupas coma se o mesmo Eolo se aplicase en amosar que a pesar de todo continúa a ser un deus.

25.11.07

Chamar ao timbre

A porta non é gran cousa, apenas unha cancela sólida que non permite adiviñar que hai detrás. Claro que podía asomarme por riba e, poñéndome na punta dos pés, botar un ollo para saber que se agacha detrás dese claro convite a turrar da cadea que faga soar -a saber onde- un timbre misterioso. Pero corro o risco de que alguén me pille in fraganti ou, o que sería peor, me abran a porta sen que eu teña preparada unha boa escusa para explicar o meu acto.
Porque non sempre hai que facer caso dos convites que aparecen aquí e acolá e menos cando non se coñece a xente.
Unha veciña de moi preto tomounos baixo o seu manto protector e agasállanos ovos das súas galiñas, verzas, uvas, carozos de millo e leña. Dicíame que turrara do saco de carozos para levalo até a casa e xuro que o intentei, pero non teño forza ningunha desde que estou enferma. Creo que a boa muller non daba creto á miña febleza e, por riba, engadiu que estaba moi gorda. Xurei polo baixo e reneguei da sinceridade non pedida, pero cómpre recoñecer que me sobran bastantes quilos que, dito sexa de paso, acumulei desde que estou nesta vila.
Cada vez máis vai urxíndome a idea de perder peso. Veremos como o consigo sen poñerme a dieta.

21.11.07

Substituto de Pendergast


Xa teño falado aquí de Douglas Preston e Lincoln Child, creadores do meu adorado Pendergast e doutros libros cuxo protagonista non era el. Atopei por casualidade no centro comercial unha novela xa algo vella, La ciudad sagrada, cuxa figura central é Nora Kelly, unha antropóloga que se atopará co axente do FBI en Los asesinatos de Manhattan. Sérveme para informarme de certas incógnitas que me tiñan intrigada por non o ter lido antes, digamos que a historia previa de Nora e dalgún personaxe máis que sae en posteriores entregas.
Aínda que o comezo non é dos que apreixan a atención desde o primeiro momento, vai gañando pulo e garra a medida que avanza e xa agora me ten o corazón nun puño. Doses de intriga, misterio, aventuras e un toque de fenómenos inexplicables fan destes libros un bo remedio contra a desgana e o aburrimento, amais de unirse unha calidade non despreciable que contribuíu en boa medida ao seu éxito, cando menos nos USA.
Á espera da seguinte entrega de Pendergast (quero crer que a haberá despois de ver como remata a última), resulta estupenda para facer boca.

18.11.07

Sábado de feira


Todos os sábados na vila hai un enorme mercado que ocupa gran parte do porto. Postos de todo tipo (froitas, verduras, queixos, bacallau, chourizos, doces, plantas, bolsos, calzado, roupa interior e exterior, alfombras, apeiros, cacharros de barro, mobles...) espállanse pola explanada para gozo de compradores e curiosos, a xente amoréase nalgúns e pasea polos corredores que se forman, papeis e bolsas sementan o chan e un vai tropezando a cada pouco cos que miran para todas as partes menos para adiante. Onte fomos mercar cenorias para zume (hainas enooormes) e un pantalón que non lle serve para B.
Á parte do pracer que supón escoitar os vendedores pregoar a mercadoría (os acentos son do máis variado que se poida dar), non o menos ler certos letreiros que cantan as excelencias do produto; o máis auténtico que vimos ese día rezaba así: Calcetines a 6 euros la docena. Tres años de garantía.
Aínda que é algo cansado este mercado, sempre resulta divertido deixarse caer por alí, despois ir tomar o vermú e rematar a mañá xantando nalgún mesón uns mexillóns da ría (os mellores do mundo) e unhas luriñas fritidas, regado todo cun viño gorentoso.

13.11.07

Mesturas

Aínda que os luns o Plaza está pechado ao público, con frecuencia Webmaster está dentro e convídanos a un café tertuliano. Case nunca se sabe a priori de que vai ir a tertulia, pero sempre é ilustrativo e agradable andar por alí e informarse de que se coce na vila ou entre os veciños.
Webmaster é, entre outras cousas, home de negocios; eu diría que o bar lle imprime carácter e fai que ás veces non se saiba se sobe ou baixa a escaleira; a pesar diso a min resúltame un amigo fiable.
Vai cumprirse un ano da apertura do Ateneo Valle Inclán na parte de arriba do bar, un local non moi grande pero xeitoso, cunha biblioteca que medra e medra sen pausa, onde se organizan actos variados, desde presentacións de libros e exposicións a charlas-coloquio ou charlas a secas. Non recibe subvencións de ningún tipo (nin falta que lle fai), acolle a todo aquel que teña algo que dicir e dálle certa vidiña á vila. Porén, hai a xente que lle parece mal a iniciativa de Webmaster e critícao sen achegar nada construtivo por ter aberto o ateneo, só polo afán de rexoubar. Son os menos, quero crer, porque en xeral nos actos case sempre hai cheo.
A miña pregunta é por que as iniciativas deste tipo, claramente positivas, provocan este tipo de reaccións que me lembran tanto ao can do hortelán?

10.11.07

Novela de suspense

Aínda que non todas as novelas de José Carlos Somoza teñen o mesmo nivel (das que lle lin, La caverna de las ideas segue parecéndome a mellor), esta consegue sorprender de novo o lector pola orixinalidade da trama (marca da casa), o ritmo trepidante, os recursos variados que o autor emprega na súa construción, a diversidade de tipos humanos que desfilan perante os nosos ollos, a corrección lingüística e o(s) tema(s) que trata cunha fluidez envexable. Vémonos metidos nun mundo futurista que imos comprendendo pouco a pouco, como debe ser, e que sorprende e repele a partes iguais. De fondo unha estraña biblia de cuxos capítulos hai crentes capaces de facer cousas extraordinarias e un non crente que quere vingarse e buscar a verdade.
Saín do seu influxo magnético mergullándome noutro libro bastante diferente pero non menos fascinante: La muerte lenta de Luciana B de Guillermo Martínez, o mesmo que me marabillou con Los crímenes de Oxford hai xa un par de anos. De lectura doada e riqueza lingüística, a trama atrapa desde o primeiro momento e lévanos a oscilar entre a delirante versión de Luciana e a de Kloster até chegarmos a un remate abondo inesperado. Tanto unha coma outra son moi recomendables.

6.11.07

O meme das oito cousas

Chégame outro meme da man de paideleo. Trátase de poñer oito cousas, as que sexan, e falar delas. El, por exemplo, falou de oito países aos que lle gustaría ir; outros puxeron cancións, actitudes ou momentos en que se sentiron ridículos. Eu vou poñer oito cousas que xurei algunha vez non facer nunca e que o decorrer da vida me levou a elas.
1.- Dar clase. Daquela era eu moi arrebatada e moi de ideas fixas. Coidaba que o ensino non era para min porque non me gustaba xulgar nin dicirlle a ninguén o que tiña que facer. Mal sabía eu que esa actividade implicaba bastante máis ca iso. Serviume para aprender moito do xénero humano e de min mesma e coñecer xente estupenda coa que hoxe sigo en contacto.
2.- Ter internet na casa. Aínda hoxe me pregunto por que era tan reacia a abrir esta ventá ao exterior. Sospeito que a miña desbordada imaxinación me facía temer que unha man saíse de súpeto da pantalla e me apreixase a gorxa. Delirios.
3.- Abrir un blog. Cando Cesare me falou deles, rexeitei de entrada a posibilidade de meterme neste mundo. Parecíame unha indiscreción escribir un diario público. Cousas veredes.
4.- Facer crítica literaria. Outra vez o meu desgusto a xulgar os demais. O mesmo home de antes meteume nesa leria e, aínda que el tirou a toalla, eu sigo na brecha intentando atoparlle o lado positivo. Espero verllo algún día.
5.- Expoñerme á opinión pública. Que estupidez, verdade?, porque sempre, sempre estamos expostos ao que digan os outros. Pero así era eu.
6.-Non depender de ninguén para nada. Outra estupidez máis. Na vida todos dependemos de todos dalgún xeito e no meu caso as enfermidades e a xordeira fanme dependente, sobre todo de B que vive comigo.
7.- Vivir no rural. Para unha urbanícola coma min todo eran desvantaxes: comunidades moi cativas, intromisións alleas na túa existencia, incomodidades mil... Menos mal que a realidade vai cambiando co tempo e nós con el.
8.- Presentar un libro. Non é unha actividade que me encante, pero cando menos son capaz de levala adiante sen poñerme demasiado nerviosa. Eu pensaba que o labor dun autor remataba cando remataba de escribir o libro. Outra vez a vida encargouse de ensinarme que estaba equivocada.

Debería pasarlle o meme a oito persoas, pero prefiro que o faga quen queira se quere.

3.11.07

Panorámica


Non deixa de ser unha mágoa que vaias onde vaias e por moi fermosa que sexa unha paisaxe atopes bolsas de plástico, papeis e restos indefinibles e variados que dan a sensación de que todo o mundo é un amplo vertedoiro de lixo. A maioría vén arrastrada polo vento, pero outra parte guíndana in situ os visitantes que non se fixan, non se decatan ou lles resulta totalmente indiferente deixar a súa pegada onde non debería quedar.
A pesar de todo, chega un momento en que intentas abstraerte e ollas ao lonxe, ao horizonte ou a calquera outro punto da distancia para non fixarte no que tes diante mesmiño do nariz.
Para iso están servíndonos estes días que empregamos en visitar os arredores: para constatar que o ser humano non pode evitar unha das facetas máis deplorables da súa condición.

1.11.07

Collendo piñas

Moi preto da casa hai un monte ao que imos de cando en vez pasear ou recoller leños e piñas para a cheminea. A espléndida tarde de hoxe empregámola nas piñas e nunha pequena excursión a un miradoiro que queda preto do instituto de B. Víase toda Ribeira, a illa de Ons, as Cíes, Ogrobe e Cambados e cativos lugares con nome propio que temos pensado percorrer noutras ocasións.
O monte estaba menos tranquilo ca outros días, pois no medio del érguese un cemiterio e moita xente acudiu para levar flores aos seus defuntos; os coches sucedíanse pola estreita estrada que nos leva cada día ao instituto; o sol filtrábase polos troncos dos piñeiros dándolle ao monte un aspecto algo inquietante, asemade que fermoso; o arume seco sementaba o chan e dificultaba a camiñada, pois é doado esvarar en calquera momento.
Había moreas de piñas por todos os lados, apetecibles coma froitas maduras, e enchín unha gran bolsa coas que me saían ao paso.
Ao adentrármonos no monte os ruídos esvaecen,
e tes a sensación de estar só no mundo, coma se todo desaparecese e foses ti o único ocupante. A miña xordeira impedíame escoitar os berros do campo de fútbol próximo, os rumores dos motores dos coches que pasaban, algún que outro chío de paxaro. Sei que os había porque B, fiel transcritor, me ía dicindo o que os meus oídos non captaban.
Mágoa non ter unha cámara mellor para reflectir con maior exactitude o que viron os meus ollos.

30.10.07

Convite

Convídame Noemí a baleirar dez dos meus odios. Confeso que os teño moi atemperados, que se me chegan a facer este convite hai uns anos, case seguro que non me chegarían dez; en fin, que agora non é o que era, que o verbo odiar soa moi forte...; pero xa está ben: imos aló.
1.- A prepotencia, pedantería e abuso dos que se compracen en deixar moi claro que teñen razón e que os outros están equivocados ou de que son máis ca ninguén ou de que lles está permitido todo por ser quen son. A pesar de que hai matices entre eles, todos son igual de aborrecibles.
2.- A violencia gratuíta, sexa física ou psicolóxica, pois non persegue outra cousa que causar mal sen motivo, razón nin provocación. Para min é inxustificable.
3.- A condescendencia insultante con que algúns tratan os seus semellantes, coma se estes fosen indixentes intelectuais e non coñecesen nada da vida.
4.- Os ignorantes que perseveran na súa ignorancia e non se molestan en aprender. Teño relativamente preto algún exemplo e fuxo del coma da peste.
5.- Os chistes verdes, homófobos, raciais e machistas que non teñen ningunha graza por máis que o intenten.
6.- A envexa que dexenera e se converte nun pretexto para difamar e insultar. Nalgúns blogs hai unha chea de exemplos en comentarios amparados no anonimato.
7.- Os amargados que querendo ou sen querer intentan contaxiarche a súa amargura, e máis se se dedican ao ensino, pois nunca serán capaces de ver o lado positivo de nada nin poderán axudar a que agromen os valores que agachan os seus pupilos.
8.- Os manipuladores que pretenden conseguir algo doutros por medios indirectos e sibilinos, sen dicilo con claridade e sen dar nunca ou case nunca a cara.
9.- A mala educación en todas as súas vertentes, desde a que se ampara na sinceridade (malo cando alguén empeza con aquilo de"eu sonche moi sincero, así que..."; a saber que sairá de aí) á dos pais que non se molestan en controlar nin educar os seus fillos, non vaia ser que se traumaticen (uf!, que dano fixo certa psicoloxía pretendida moderna).
10.- Calquera tipo de discriminación.

Quen se anima a baleirar os seus?

27.10.07

Relatos

De A.S. Byatt merquei hai anos Posesión que gañara o premio Booker en 1990 e que lle deu a fama e a posibilidade de dedicarse á escritura a tempo completo. Este libro non fun capaz de rematalo ningunha das dúas veces que intentei lelo, se cadra porque non era o momento para el, mais quedoume a sensación de que a escritora sabía moi ben o que facía. Agora, El libro negro de los cuentos esvarou polos meus ollos coma auga que deita unha fonte sen ningún esforzo, con moita emoción e cunha especie de abraio ante a mestría da autora. Os cinco relatos, moi diferentes entre si en canto a temática, teñen en común unha fluidez narrativa, non exenta de complicación, que nos vai mergullando nunhas historias por veces máxicas, por veces dun estraño realismo arrepiante, sempre sorprendentes. Se queredes saber máis premede aquí.

25.10.07

A rosa

A roseira está plantada ao pé da fiestra da cociña para poder ir vendo os seus progresos a medida que medre. Non é moi xenerosa dando flores, case seguro que porque aínda é cativa e fáltanlle folgos abondos para iso. Escollémola pola cor, vermella intensa, e o recendo -delicioso- que prometía a etiqueta; malpocadamente a perdín e ignoro o seu nome.
Esta flor é a primeira que deu este outono, hai apenas uns días que a pillei así de espléndida, cando aínda non chovera e non empezara o nordés a soprar con furia. Nesta vila case sempre sopra vento pois está moi despexada, atópase na boca da ría e non a rodean grandes montes que freen a entrada de temporais e vendavais; na aldea onde nós vivimos, moi moi preto do centro e do mar, o vento sopra aínda máis forte e ás veces saír da casa require un esforzo non só mental. Onte volveu o vento fresco para lembrarnos que por fin chegou o outono.

24.10.07

Finlandia



Non coñecía a Arto Paasilinna nin nunca lera nada de ningún finlandés. Estreeime con Delicioso suicidio en grupo do que vin por algún comentario que case fai superfluo este post. O tema converte esta novela nunha novidade e a retranca do autor é moi de agradecer; quizais non houbese outra maneira de tratar o asunto ca con humor, boas doses de ironía e moito desenfado. Non provoca gargalladas pero si sorrisos cómplices asemade que amosa unha sociedade bastante diferente da que eu apenas tiña unha vaga idea.
Recomendable.

23.10.07

O colega de B

Pregúntome acotío por que B atrae a tipos tan estraños coma A, aínda que sospeito a resposta: sabe escoitar. A é un deses elementos que, coa escusa de ser xenuínos, solta pola boca todo o que lle cruza a cabeza sen pararse a pensar nin sequera un segundo se resulta conveniente ou inconveniente, se pode molestar ou se é razoable ou tan só unha boutade coa que provocar o persoal. Fala moito, moitísimo, mesmo interrompe cando ti estás contestándolle unha pregunta, e a maior parte do tempo dedícase a queixarse de que non ten amigos -amigas sobre todo-, de que as mulleres se lle resisten; non entende que cos seus atributos as relacións con elas non lle duren máis ca unhas poucas semanas no mellor dos casos; despreza todo o divino e humano (a relixión, o galego, o feminismo, a xente comprometida cunha causa, a familia, a xente gorda...) e deixa moi clara a súa postura diante de calquera, aínda que o acabe de coñecer.
Non sabe estar só na casa vendo un filme (a pesar de que lle gusta o cine), lendo un libro ou pasmando tan ricamente; enche o seu día a día con multitude de actividades que, porén, non lle achegan benestar; ignora que a fin última dun paseo é o propio paseo, non chegar a ningures; sofre dun eterno descontento, e sospeito que ten un grave problema consigo mesmo.

20.10.07

Sol

sol
Sospeito que todo o mundo está abraiado cos meses de setembro e outubro que gozamos, máis semellantes a irmáns serodios de xullo e agosto ca aos primeiros fillos do outono. Durante a semana vexo a diario o amencer desde unha pequena subida do camiño cara ao instituto de B e, cando imos con tempo, paramos preto dos colectores de lixo para botar unha ollada con certa calma e quentar a alma para o resto do día. Logo, a min agárdame unha mañá libre que ás veces ocupo en camiñar pola vila e deixarme impregnar do recendo a mar que me chega desde calquera punto, o que me fai experimentar unha especie de euforia difícil de comunicar. Que diferente dos temporais do ano pasado! Que agradable!
Os tomates madurecen ao sol e colleitamos case cada día un ou dous que saben de verdade a tomate. É a primeira vez na vida que como froitos do meu propio horto e a sensación resulta curiosa: unha mestura de satisfacción e asombro que se dilúe na boca despois de ter pasado polo nariz e as mans.
A vista, o olfacto, o gusto e o tacto: catro sentidos dos que podo gozar con plenitude. O oído, grazas aos aparellos, vai defendéndose.


Imaxe tirada de aquí.

18.10.07

Máis lecturas

Por recomendación de Torredebabel fíxenme con El enigma de París de Pablo de Santis, flamante gañador do premio Planeta-Casamérica de literatura iberoamericana, convocado por primeira vez. De lectura bastante doada e baixo a forma de novela de detectives, está ambientada no París da exposición internacional de 1889, cando se está construíndo a torre Eiffel. Os doce detectives máis importantes do mundo reúnense tamén para amosar as súas habilidades baixo a forma de obxectos que mellor signifiquen os seus métodos. Un deles morre asasinado. Falan moito de enigmas e eles mesmos, por veces, semellan outros tantos enigmas.
Por unha entrevista que lin en Biblos merquei O soño da febre de Miguel Anxo Murado de quen xa lera un libro de ensaio ambientado en Tokio que me sorprendera gratamente. Nestoutro, a partir dun suceso verídico (a febre que o autor padeceu no Cairo), preséntanos unha serie de relatos cuxo protagonista é a febre e nos que por veces non se sabe se o acontecido é froito dunha alucinación ou é real. A pesar dalgúns erros lingüísticos, eses que tanto afean a prosa de calquera, a súa lectura resulta agradable, lonxe de malabarismos e escuridades, mais non de calidades literarias.

13.10.07

Arthur & George II

Estou rematando o libro de Julian Barnes tras superar o desacougo que me produciu o acoso ao que someten a George, o que me dá idea do ben presentado que está este tema na novela, porque se non fose así non conmovería nin conmocionaría. Pero esa non é máis ca unha parte, necesaria para entrar en fariña, que preside toda a obra, pois é o que desencadea a participación de Arthur na trama: buscar a verdade, procurar que se corrixa e compense un erro xudicial.
Plásmase moi ben o que era sociedade postvitoriana inglesa, a historia case folletinesca de amor de Arthur (sir Arthur) e Jean, a obsesión de George por rehabilitar o seu nome e poder seguir exercendo a súa profesión, todo adubado cunha prosa rica e fluída na que abundan os cambios de rexistro e unha caracterización dos personaxes que se produce case sen sentir.
Ten razón Arume cando se refire ao autor coma o mestre Barnes.

9.10.07

Arthur & George

Empecei por fin este libro de Julian Barnes do que tantas cousas boas escoitei e lin. Aínda non cheguei á metade e, á parte de que está ben escrito e iso sempre é un pracer, teño que confesar que o tema me pon nerviosa. Un acoso de tal calibre é un dos peores pesadelos que lle poden pasar a ninguén. Veremos se podo abstraerme del e centrarme na escrita. Véxoo difícil.

Número trabucado

Estou máis que farta da axencia de Sito. Que corrixan o número de teléfono xa!

6.10.07

Espécimes

A cantidade de tipos curiosos que hai nesta vila daría para encher un libro ao estilo de Cunqueiro. Non coñezo as interioridades de ningún dos que me chaman a atención, pero a capacidade de suxerir do seu físico aguza a miña imaxinación. Xa falei do pegureiro de vacas, que me segue inspirando un feixe de fantasías, por veces algo delirantes; estes días atopei un iluminado que anda de acá para alá con ollada perdida tras uns lentes non moi grosos, aborda señoras e onte ía a fume de carozo polo malecón adiante, igual que se perseguise unha avelaíña invisible. Tamén o fumetas pasea decote co pito entre os beizos coma se ese fose o traballo máis importante da súa vida; pequenote e nervudo, camiña cunha axilidade insospeitada para os seus anos. O bolecho (e hai moitos que sobrepasan o peso ideal) non ten un aspecto agradable, quizais porque padece unha enfermidade que o pon malísimo cando bebe unha copa de máis; anda amodo con mirada que non perde detalle e unha séntese analizada con lupa cada vez que pousa os ollos con desgairo. A desinhibida é unha muller aínda nova que arrasa alí onde entra; fala alto, moi alto, coñece e saúda a todo o mundo, viste á moda e parece saber máis do que aparenta.
Hai máis, bastantes máis tipos curiosos. Diríase que se xuntaron todos aquí. Ou será a miña ollada a que os converte en espécimes dignos de análise? Pode ser, pero en ningún outro lugar tiven unha sensación tan intensa de que cada persoa é un mundo por explorar.

5.10.07

Curiosidades

Preme aquí para ver como as gastan os escritores.

3.10.07

Re-lectura

Á espera de que se dignen traducir a última de Harry Potter, releo Harry Potter y el misterio del príncipe case coa mesma emoción da primeira vez, pero cunha diferenza abondo substancial, pois agora voume fixando moito máis nas técnicas narrativas que emprega a autora. Dosifica moi ben a intriga, a atmosfera está ben lograda grazas aos detalles e ás descricións, os personaxes medraron o seu e algúns adquiriron máis peso e protagonismo e, en xeral, a prosa fluída e os acontecementos que se suceden con naturalidade converten esta relectura nun pracer.
Cada vez entendo menos os detractores dunha serie que conseguiu que máis de trescentos millóns de persoas lesen, aínda que podo facer un esforzo se penso na envexa ou na simple mala baba. Porque a autora, ninguén o pode poñer en dúbida, triunfou de cheo con esta serie e iso algúns non o levan moi ben.

29.9.07

Outono

outono

As primeiras chuvias do outono teñen algo especial, coma se a Natureza decidise tomar unha ducha e quitar con ela o po das últimas calores do verán. O vento azouta os piñeiros que se ven desde a fiestra do meu estudio e empurra en refoladas a auga que bate case con saña nas paredes e tellados das casas.
Gústame esta estación, as cores ocres coas que tingue as follas das árbores, os castaños e amarelos que dan unha luminosidade distinta ao ambiente, o fresco que obriga a usar roupa de máis abrigo, as tardes de lectura no sofá cunha mantiña sobre as pernas, algún ocasional lume na cheminea, o arrecendo da terra mollada... Non é hoxe, por riba, cando gañamos unha hora?

Actualización: Non, non é hoxe.


Imaxe sacada de aquí.

25.9.07

Novela de suspense

Acabei La promesa de Harlan Coben, de quen xa lera outros libros. Aquí retoma o protagonista doutras historias, Myron Bolitar, antigo xogador de baloncesto retirado por mor dunha lesión e representante na vida cotiá. É o primeiro desta serie que chega ás miñas mans.
Despois de escoitar a conversa entre dúas adolescentes fillas de amigos, failles prometer que, de algunha vez atopárense de noite lonxe da casa e cun amigo que pretende conducir bébedo, o chamen a el, que as recollerá onde lle digan sen facer preguntas. Ao cabo duns días unha delas lémbralle esa promesa ao telefonalo de madrugada, el vaina buscar e déixaa onde ela lle indica, nunha rúa sen saída. Logo desaparece. A busca de Aimee é o motor da novela.
Aínda que ten momentos cara á metade en que parece decaer, a tensión mantense bastante ben ao longo da historia até chegar a un final bastante sorprendente (case coma se o autor sacase un coello do sombreiro), pero que non desmerece do conxunto.
Algúns dos personaxes son ben curiosos, outros excéntricos e case todos están caracterizados de xeito xenuíno; o estilo, como é típico neste campo, resulta fluído aínda que por veces a tradución chíe un chisco.
O autor, por certo, ten web.

23.9.07

Probando, probando

agonía
Había ben tempo que non subía unha foto, entre outras cousas porque perdera de vista a conta de flickr e porque os apuntamentos técnicos estaban gardados nunha carpeta que non abrín desde a mudanza; hoxe decidín refrescar memoria e dedos con esta foto tomada na miña anterior vivenda; é unha pasionaria que saíu tímida ou está morrendo? Púxenlle agonía porque máis ben me parece o segundo. Trouxemos a planta connosco e xa deu flores que fotografei, aínda que debo retomar a práctica e poñerme ao día. Quizais Webmaster poida botarme unha man. Seguro que si. ;)

22.9.07

O cerebro

Sempre me interesou o funcionamento do cerebro, quizais por saber que nel se atopa todo o que nos rexe, desde o cativo movemento dun dedo até un tic nervioso que non podemos controlar. Por iso fun á charla que tivo lugar onte no Bar Plaza de Ribeira, esperando que me dixesen algo novo, descoñecido ou simplemente que me sorprendesen. Aturei unha hora entre o rebumbio dos que estaban a outras cousas, as súas, pero o actor puido comigo. Os profesores non necesitaban o apoio dun actor para amenizar o acto, pois eles abondaban para darlle graza a esta exposición divulgativa.
Non resisto os chistes fáciles que acoden ao sexo para facer rir, seméllanme dun mal gusto indescritible, e o actor caeu no doado aludindo á vulva raquídea no canto de bulbo raquídeo porque na fala todo se confunde e os xogos de palabras desgraciados veñen de seu. Cativa fantasía é a que recorre a estas bromas para min fóra de lugar. Non cómpren para nada nunha charla distendida e amena.
Non asistín á segunda parte, claro; o actor espantoume, pero supoño que sería entretida cos xogos visuais que tiñan preparados, todos os que vin de esguello éranme familiares. Demasiado balbordo para min.

19.9.07

Comeza o curso

A mañá aínda non acabara de espreguizarse cando subín a persiana da cociña; a raia avermellada do horizonte anunciaba un día despexado e claro mentres preparaba o café e poñía a mesa para o almorzo. Había tanto tempo que non me erguía tan cedo que case esquecera o fermosas que poden chegar a ser as luces e sombras das mañás. Guiei moi amodo polo camiño salferido de arume que leva ao instituto e ollei o mundo coma se o contemplase por primeira vez; un corredor solitario, dúas mulleres paseando, un home maior cunha bolsa, un par de coches... Parte da vida. Deixei a B ante a porta co seu novo dicionario de grego e dirixinme á vila para seguir vendo partes de vidas.

16.9.07

Gadus morhua

Chámase así un restaurante no que ceamos onte cuxa especialidade é o bacallau. Non o descubrimos antes por non estarmos atentos e, se cadra, pola súa situación, enfronte do Grupo escolar, nunha casiña baixa das de toda a vida, algo afastada da morea de establecementos de comidas que pululan no Malecón e nas súas proximidades.
O carpaccio de polbo estaba rico, pero o prato estrela -bacallau con cabaciña, setas e espárragos verdes, máis un par de patacas- resultou unha revelación, e iso que eu non son moi amante deste peixe. Acompañámolo cun Pedrosa ben saboroso que baixaba só. De sobremesa, unha crema catalá compartida ben diferente das que aparecen xa feitas en recipientes de barro, e de remate un café de Kenia que me soubo a gloria.
A pesar de que a decoración do local non me encantou, o ambiente era agradable, sobre todo porque gran parte da noite estivemos sós; vantaxes de ir cear cedo. Moi, moi recomendable.

12.9.07

Microrrelatos

Por se a alguén lle interesa, convócase un concurso de microrrelatos moi apetecible. Premede en actividades. Quen se anima?

10.9.07

A tele

Hoxe veu a tele galega á casa para gravar unha entrevista da que sairán ao ar unhas escenas; o programa é deses nocturnos que poñen a horas prohibitivas, Libro aberto, e o tema vai sobre blogs de escritores. Escolléronme por veterana, pois este blog comezou a andar en febreiro de 2004, pero logo lembrei que o primeiro blog de escritor declarado (eu vou de medio anónima, aínda que as novas corren que voan) foi Cabrafanada, a bitácora de Fran Alonso, da que falei con Cesare cando me iniciaba neste mundo, daquela para min descoñecido.
Remisa como era a ter internet na casa, faime graza (e non é para menos) o enganchada que estou agora ás bitácoras, que leo con fruición e non só as que figuran enlazadas aí á esquerda, senón que de leoeosseus, a pícara de Allegue ou Brétemas (que teñen unhas listaxes ben longas) saltarico de aquí para alí e coñezo novos mundos. Tamén, desde que descubrín o blog de Rafael Reig, introdúzome noutros ámbitos, algúns ben curiosos e interesantes. Un que passava, do amigo Ferran, bibliotecario para máis datos, sérveme para practicar o meu cativo catalán, do que apenas lembro indicacións de cando estudaba filoloxía, aló na aldea sagrada, a miña pequena patria.
A entrevistadora e o cámara foron o colmo da amabilidade e, por riba, ao rematar o encontro, este último informoume de que a súa muller e eu estudamos filoloxía ao mesmo tempo, aínda que eu, madía leva, son maior ca ela, non en van pasei os cinco anos anteriores na facultade de historia. O que son as cousas e que cativo é este mundo.

9.9.07

Cada vez menos

O venres pasado tivo lugar un novo acto no Ateneo Valle-Inclán; desta vez faláronnos dos apelidos en Ribeira, aínda que o relator non se centrou só nos da vila e aludiu a moitos outros galegos e portugueses, en gran parte comúns, como é lóxico.
Este é un tema que me atrae moito; en xeral todo o que teña que ver coa onomástica e os topónimos me interesa, por iso decepcionoume un chisco que non se afondase máis nas cuestións das orixes e significados, e bastantes cousas que alí xurdiron resultáronme máis que coñecidas.
Agradeceuse a humildade do relator, aínda que non cumpría repetir tanto que non era filólogo, pois para dominar un tema non fai falta ter título ningún, senón curiosidade e afán de informarse.
Chocoume, iso si, que houbese tan pouca xente. Parece que ímpeto e o interese iniciais que levaban a encher o ateneo de xente con ganas de cultura vai dando paso a esa canseira tan típica dos que se senten á volta de todo. Tamén pode ser que o bo tempo empurre a xente ás terrazas e praias (B, por exemplo, non quixo perder o baño vespertino e alí quedou), pero non deixa de resultarme algo sorprendente o fenómeno, e máis se temos en conta o atractivo da charla. Ou non é apetecible afondar nas raíces da árbore da que vimos?

6.9.07

Mamá

Atopei a mamá bastante ben dadas as circunstancias; prestoulle o mes pasado en Hércules entre baños diarios na piscina, visitas aos seus sobriños-netos, feiras do libro e paseíños ao seu ritmo (xa sobrepasa os douscentos metros que antes a esgotaban). Fala moito de meu pai, do seu, da súa nenez na zona republicana e da súa mocidade na posguerra, temas estes últimos que ocupan boa parte da súa locuacidade irredenta. Entre as súas recentes teimas está a de procurar libros do meu avó, desaparecidos case todos despois da guerra civil, non tanto pola temática (política e economía sobre todo) canto por razóns sentimentais. Sospeito que lle custará dar con algún nas librarías de vello, aínda que hai uns anos a piques estivo de conseguilo; por unhas horas quedou sen un, vendido en oito mil pesetas a un descoñecido herculino a últimas horas da mañá.
Como sigo con probas e consultas, volveremos a semana próxima a despedir a tempada e non me estrañaría nada que xa tivese rematado o cadro do que nos amosou o boceto esta mañá. Espero que nunca perda as ganas de actividade.

4.9.07

Game over

Game over é o título dunha novela de Santiago Lopo que Biblos mandou de agasallo o anterior bimestre. Lera o comezo da mesma na páxina do club de lectores e gustoume a frescura da prosa e o tema, até o punto de que foi a obra do pedido que con máis ganas agardaba.
Breve, de estilo fluído, cunha intriga ben argallada, absorbente e bastante orixinal, tragueina dunha sentada antonte pola tarde, pero quedoume a sensación de que lle faltaban páxinas. É dicir, fíxoseme curta.
Claro que nestas novelas por entregas as regras fixas son inamobibles: os capítulos deben ter un número de caracteres determinado, non poden pasar de trinta e un capítulos, a acción, xa que logo, ten que estar concentrada... Quizais por iso mesmo me gustou máis: imaxino o esforzo do autor por non deixar voar a pluma e centrarse no choio. Espero a súa seguinte entrega con expectación.

1.9.07

Praias

Desde cativa todos os veráns ía á praia coa familia. Gustábame xogar na area, pasar o día sen vixilancia, bañarme até case converterme nun peixe e coñecer outros críos cos que compartía as horas.
As de Compostela e as Sinas son as primeiras das que gardo memoria e por veces véñenme refoladas de lembranzas, case todas alegres. Riazor vina cambiar ano tras ano, até converterse en algo imposible. Xa con B fun ás de Baltar e Montalvo, onde temos pasado horas e horas de sol, bocatas e froita; tamén acudimos a Lapamán e Agrelo, até que decidimos cambialas polas de Viveiro e Ribadeo, fartos das aglomeracións que sufría a provincia do sur.
Cando vivimos en Vila Real paseabamos moito por Ladeira, sobre todo no inverno; a pesar das algas que a ateigaban case todos os días, era unha boa praia carente de risco. Logo, en Nigrán, B chegou a collerlle algo de noxo a Praia América, onde resultaba imposible poñer un pé nos meses do verán. Grazas que durante o resto do ano estaba á nosa completa disposición. Por fin, onte fomos por primeira vez á famosa praia do Vilar co seu estupendo parque para pasear. Gustoume que non se permita o acceso aos cans, que haxa vixilantes para que a xente non deixe o coche en calquera lugar non permitido e a terraza do bar onde pasamos un anaco tomando cervexa e olivas.
Agora non me entusiasma a praia; entre que a auga está demasiado fría para min e non podo bañarme, que desenvolvín alerxia ao sol e que me amola pringarme de area, prefiro deixar a B a pé mesmo do mar e agardalo comodamente cun bo libro e unha bebida fresca no bar máis próximo.
Ao Vilar volveremos durante o inverno a pasear, cando marche toda esta xente. Seguen sen gustarme as aglomeracións.

30.8.07

Herbas

O cilantro ou coriandro é unha planta semellante ao pirixel, pero achega matices diferentes ás comidas, quizais por ese leve resaibo a limón que deixa aló no fondo. Hai tempo que B o plantou á beira da porta da cociña e hoxe, xa seco, estiven recollendo as bólas que, metidas nun pequeno muíño deses de pementa, servirán para condimentar pratos futuros. Foi unha tarefa que me fixo lembrar o tempo en que axudaba a mamá a sacar as burbullas dos tarros da marmelada antes de cocelos para crear o baleiro. Tempos aqueles preñados de inocencia!
Pola mañá tiven sesión de fisioterapia con María, a miña fisioterapeuta desde hai case un ano. É unha muller nova, animosa, entusiasta, de bo carácter e, sobre todo, unha excelente profesional que acrecenta a súa sabedoría con cursos a cada pouco. De todos os especialistas por cuxas mans levo pasado (e xa van uns cantos), esta é da que non podo falar máis ca marabillas, a pesar de que algunhas sesións poidan facer pensar en algo semellante a unha cativa tortura. Inevitable, claro, depende do día.
María aconséllame con ese seu sorriso verdadeiro que pasee (a min que nunha época non tan remota fixen do paseo un ritual cotián de doce ou catorce quilómetros) sempre que poida aínda que me doia, malia que nos últimos tempos ando un pouco baixa de máis e lle perdese o chiste ás camiñadas solitarias. Porque antes me gustaba camiñar en soidade, comigo mesma, pero agora algo cambiou. Por que cambiou? Chi lo sa?.

28.8.07

Outro concurso

Esta vez de fotografía. Preme sobre o cartel para ver as bases.

26.8.07

Mundodisco

Teño escrito máis dunha vez sobre Terry Pratchett, o creador dese disparatado Mundodisco onde case todo é posible. Din por aí que as novelas desta serie son altamente adictivas, que o momento ideal para ler algunha é despois de estar mergullado nun libro considerado "serio", que non todas posúen a mesma calidade (madía leva!)...
Conto cunha reserva abondo nutrida que vai minguando segundo o capricho da lectora. Desta vez enlacei dúas seguidas; tras Guardias! Guardias? (estupenda sátira sobre o poder de todas as cores), metinme con Dioses menores que, entre bromas e veras, nos introduce no complexo mundo das relixións e os seus fanatismos.
A capacidade de Terry Pratchett para sorprender resulta asombrosa; a súa ollada irónica esténdese por tantos aspectos da existencia que se diría que nos atopamos ante un taumaturgo que todo o coñece. Mundodisco cobra vida en cada entrega, recréase un universo multifacético, diferente e semellante ao real, onde podemos ver desde os caducos magos da universidade invisible até ao máis insignificante vendedor ambulante experto na arte de sobrevivir.
Por riba, están ben escritos.

22.8.07

Concurso

Chégame un correo pedíndome colaboración para difundir a convocatoria dun concurso literario. Os interesados poden premer aquí e, unha vez no blog, volvelo facer sobre as letras que bailan para ver as bases.

18.8.07

Crise

Unha crise de fibromialxia tívome esta semana tan debilitada que apenas puiden facer nada por falta de ánimos e de enerxía. Dores por todo o corpo, cansazo infinito, os acúfenos máis entolecidos ca nunca, mesmo molestias estomacais e intestinais. En fin. Aínda non me recuperei por completo, pero intento pouco e pouco volver a unha mediana normalidade.
Mentres, lin El libro de las leyendas urbanas de terror de Jan Harold Brunvand, un folclorista especializado neste tipo de historias e do que xa tiña dous libros anteriores. Confeso que non me deron medo ningún, máis ben servíronme para rir un pouco da credulidade humana. Como é posible que moita xente lles dea creto a historias tan inverosímiles e fantasiosas? En internet é incrible a cantidade de páxinas que existen sobre estes temas. Probade, se non.

13.8.07

Fin de semana

O venres pola tarde coñecín a familia pelacha ao completo con quen estiven compartindo unhas xerras de cervexa e un par de horas de boa conversa. O pelacho non tardou en preguntarme por que levaba tantos pendentes nas orellas e, despois doutra dose de observación, atacou cos audífonos. Saquei un para que o vise e entre o papá e eu explicámoslle como funcionaba. Está moi alto para a súa idade e guapo. A pelacha, unha beleza en miniatura con ollos preciosos e sorriso engaiolador, é unha nena sociable que empata con calquera, teña ou non o seu tamaño.
Sentinme moi a gusto conversando con todos.
Ao día seguinte recibimos a visita de E e C, amigos de Auria que pasan uns días na cidade da oliveira. C xubilouse antes de tempo hai un par de anos e agora inviste parte das súas horas en coidar dúas hectáreas de viñas situadas moi preto das doutro viñateiro. Está moi ilusionado con este proxecto, pero E non o ve con bos ollos porque di que non lle ve o pelo. Amoloume notar a tensión aboiando entre eles. Logo, comentando con B as conversas que mantiveramos (homes e mulleres por cadanseu lado, homes e mulleres intercambiados), chegamos a falar dos xeitos de ser dos homes e mulleres en xeral, dos tópicos que tanto me rebentan pero que, porén, tamén repito (algún, cando menos), e nesas continúo.
O domingo baixamos camiñando á vila e nun portón dun garaxe cuberto de po, moi preto de onde adoitamos aparcar o coche, podíanse ler as seguintes palabras trazadas cun dedo: Peke, Bolli--> fea. Pois vale. Que axiña fixen amigos aquí.

7.8.07

Estrea

É agradable ler por primeira vez un autor e que guste a obra. Aínda que oio falar ben del desde hai anos, que recibiu un gran premio, que conta con numerosos admiradores e que teño nos meus andeis varios libros seus, non se me ocorrera até o de agora botarlle a man.
Ao parecer, Brooklyn Follies é un libro atípico na produción de Paul Auster polo seu optimismo; o protagonista parte dunha situación persoal bastante desoladora para ir avanzando paseniño nun encontro co mellor de si mesmo e dos que o rodean. Lin nalgures que nas historias que xorden paso a paso e conforman a principal van amoreándose os finais felices e que un non sabe que facer con eles. Discrepo. Resulta alentador ver como os problemas se van solucionando, como os seres humanos se axudan entre eles e como eses esforzos dan o seu froito, aínda que algunhas desas solucións semellen rocambolescas. Nada hai máis rocambolesco cá propia vida, así que por que ía ser unha excepción unha obra literaria?

4.8.07

Festas

A cantidade de vendedores ambulantes e atraccións variadas que invaden a vila por mor das festas do verán non deixa de abraiarme, a pesar de que os locais digan e repitan que non valen para nada. Por todas as partes escóitase música, sucédense as actividades para os pícaros na praza do concello, amiúdan as verbenas amenizadas por distintas orquestras para os maiores e hai xente e xente que pasea mirándoo todo. En fin, responde ao que entendín sempre por unha vila en festas que, ás veces, depara sorpresas.
Incluso podes ter a sorte de atopar nun posto de produtos de coiro eses apliques de parede en pel de vaca decorada con henna que andabas buscando para as escaleiras da casa e dar cun vendedor agradable con quen comentas cousas da vida. El e a súa parella (posuidora dun posto de roupa que me gusta onde comprobei con horror que non me servía nada) pasan varios meses en Galicia, de abril a outubro, e sempre engordan un feixe de quilos a base da riquísima cervexa e o pan do país.
É curiosa a vida dos vendedores ambulantes, decote colocando e recollendo a mercadoría, durmindo quen sabe en que lugares, con horarios suxeitos ás circunstancias e ao clima... Para min non servía.

31.7.07

Calor (agora si)

A subida das temperaturas colleunos en Teucro en visita familiar. Gústame esta cidade polo ben que deixaron a zona vella, con recantos marabillosos para perderse no tempo e no espazo, pola cantidade de terrazas que se espallan nas numerosas prazas que acubilla. De noite, parece que o tempo está detido nun murmurio suave de palabras nunca pronunciadas, pero si adiviñadas.
A irmá de B está espléndida na súa madureza, serena malia o seu carácter teimudo e dá gloria falar con ela, á fresca, os tres sentados nos chanzos da casa fronte a ría, a un tiro de pedra de Lourido, a praia á que ían os irmáns de cativos.
Tiña a esperanza de que aquí o tempo fose máis clemente, por aquilo de que estamos máis preto do océano, pero trabuqueime; a calor non distingue fronteiras e, malia que de noite sopla unha brisiña aliviadora, polo día é un horror moverse pola vila. As festas, por riba, teñen todo colapsado; o concello fai obras no asfalto e distintas empresas buscan o tesouro en distintas gabias. O cheiro a chapapote case chega a Martín e só descansamos xa tarde, cando todo queda en silencio. Espero sobrevivir.

26.7.07

Día da patria e de Santiago

Non creo moito nos símbolos nin me compracen os "días de", quizais porque me parecen escusas un tanto ocas para celebrar algo que non se celebra acotío e desgústame. Prefiro erguerme cada mañá pensando en todo o que me parece celebrable, sentirme persoa completa, muller, galega, e, sobre todo, viva. O demais vén de seu. Cústame compartir o entusiasmo por tal día ou tal outro, coma se os demais estivesen eliminados do calendario ou fosen simplemente días sen mérito. Todos os días teñen o seu mérito, sobre todo aqueles nos que reflexionamos sobre nós mesmos, a propia identidade e a identidade dos outros, eses que por veces esquecemos metidos no noso ovo primixenio. Tampouco entendo moi ben o concepto de "patria", se cadra porque tampouco entendo moi ben o concepto ao uso de "familia" nin o de "comunidade". A comunidade é o conxunto de todos os seres humanos, incluídos eses que parten do seu país para intentar integrarse noutro distinto movidos polo desexo de mellorar, de atopar un mundo distinto que lles permita medrar como persoas.
Vivo nun mundo do que non comprendo as reviravoltas, se cadra porque sempre soñei nun sen fronteiras, en que cada ser humano crecese ao abeiro dos outros, axudado por eles sen importarlles a cor da pel, o sexo, a ideoloxía política ou a clase social.
Son muller, galega, intento medrar día a día e entender os demais ou, cando menos, aceptalos aínda que non pensen coma min. Mellor que non pensen coma min; sería moi aburrido que todos nos movésemos guiados polos mesmo estímulos. Non rexeito as dereitas nin as esquerdas nin tomo partido por uns e por outros, porque todos teñen a súa parte de razón e a súa parte de delirio, sen excepción.
Viva o día do ser humano. Todos os días. Sen excepción.

21.7.07

Meme

O que é o verán. Leo no blog de Akin un meme un tanto estraño por carecer de preguntas concretas e vou e anímome a seguilo. A el vénlle de Findûriel (que non frecuento), así que tiramos para adiante.
1.- Desde nena até unha idade indefinida sempre provoquei odios e amores sen término medio, se cadra porque eu mesma non era de términos medios. Agora non o noto tanto, quizais porque xa non me fixo nesas cousas e ando máis á miña bóla, quizais porque desde hai uns anos procuro ser amable cos demais, porque descubrín que a amabilidade non custa nada e sáeme de dentro.
2.- Houbo unha tempada en que pensaba que a opinión dos demais non me importaba en absoluto, pero ás veces sorpréndome cavilando en que pensarán os outros sobre min, sobre nós. Non é que me importe demasiado, pero dáme curiosidade, se cadra para intentar comprenderme a min mesma un chisco mellor, porque dun tempo a esta parte sorpréndome non entendéndome en absoluto.
3.- A primeira vez que me trataron de vostede e me dixeron señora para referirse a min mirei por encima do ombreiro por se se trabucaban. Non, non se trabucaban. Eu era vostede e era a señora. Aínda non me acostumei.
4.- Son unha pura contradición, a pesar de que os anos e a medicación me van fornecendo máis equilibrio. Lembro coma se fose hoxe cousas de cando tiña catorce anos (a labazada que me deu unha presunta lesbiana por comentar a outros a súa declaración de amor) e non me acordo do que fixen onte, se cadra porque non é demasiado importante.
5.- A miña cor favorita supostamente é a azul escura, pero confeso a miña debilidade pola laranxa, sobre todo se pertence á que tingue as nubes dun solpor acá na costa. As violetas e toda a súa gama non me desgustan nadiña, ao contrario. De feito, sempre que podo, visto de morados.
6.- A miña aspiración na vida é recuperar a alegría de escribir, as ocorrencias que me levan a inventar historias sen freo e atoparlle un sentido á escritura. Para moitos será unha estupidez; para min é o máis importante da vida. Saír deste marasmo creativo que me ten os ánimos máis abaixo do subsolo e deixar de experimentar esta sensación de déjà vu cada vez que emprendo unha aventura coas palabras e a imaxinación.
7.- Vivo en vacacións case permanentes desde que me xubilei, así que non ansío grandes períodos de lecer. Iso si, desexo que a miña relación con B siga tan fluída coma até agora e que a xente que nos vexa nos siga dicindo que non se pode estar tan namorado a estas idades. A miña pregunta é por que non?
8.- Non penso no futuro, quizais porque teño asegurada unha boa pensión estatal e carezo de penuria laboral. Hai tempo que lle perdín o medo á morte e síntome preparada para calquera eventualidade (malia que me trabuque). A visión dos vellos que nos rodean faime tremer porque non me custa nada imaxinarme na súa situación. Téñolle medo, máis ca nada, á imposibilidade de valerme por min mesma. Bendita sexa a eutanasia!
Neste meme habería que designar oito receptores, pero non é o meu estilo. Se cadra, do que máis me pica a curiosidade é de Kaplan, pero el verá.

16.7.07

Seguindo bos consellos

Déixome de gaitas e dengues e abandono a lectura de Estambul animada por dous bos conselleiros, a pesar do que a crítica e o Nóbel digan, e busco nos andeis do que teño sen ler algo que me apeteza. E o que máis me apetece é algo lixeiro, que lle imos facer, se cadra para sacar do ánimo tanta melancolía pelmaza.
Desgústame un chisco non rematar un libro que empezo (aínda que non é a primeira vez que o fago, se lembro ben), pero sempre queda a idea de que cada libro ten o seu momento e as súas circunstancias, así que é posible que o bo de Pamuk o agarden tempos mellores.

Mañá iremos á aldea sagrada para visitar a miña nai e a tumba do meu pai, de cuxa morte se cumpren precisamente hoxe cinco meses e, coma daquela, acompañarannos a chuvia e o fresco. Haberá que levar un chuvasqueiro e un xersei, por se acaso. E como a vida e a morte andan da man, logo agárdannos a semana da dorna -da que xa falei-, o aniversario da nai de B en Teucro e o arranxo do xardín. Pero este último tema queda para mellor ocasión.

15.7.07

Dobre sesión

O venres houbo dobre sesión no Ateneo Valle Inclán: Rosa Crujeiras -acabada de chegar dos USA, onde estuda- presentou ás oito do serán as súas pinturas, que me me fixeron pensar en certas ilustracións de libros para nenos aos que son moi afeccionada, e Camilo Franco fixo o mesmo, unha hora despois, dun xeito distinto e orixinal co seu Palabras contadas, que seica xa esgotou a súa primeira edición.
Chamoume a atención a pouca presenza dos membros do propio Ateneo, ocupados, de seguro, en actividades que lles impediron acudir aos que supoño últimos actos do presente curso. O verán, como dicía JE, non é época propicia para este tipo de eventos, aínda que ese día ía fresco e mesmo se agradecía estar a cuberto.
Empézanse a notar os preparativos para a festa da dorna, xa hai carteis anunciando días e actividades, e os olliños de Paleón lanzan faíscas convidando a participar. Será o primeiro ano que andaremos por aquí ao longo dos sete días que dura esta festa rachada que tanto nos chamou a atención o primeiro ano que aterramos na vila. Os hostaleiros están de noraboa, a pesar de que se queixen do mal tempo.

12.7.07

Calor (pero menos)

O bo de vivir na costa é esta brisiña case constante que che impide abafar pola calor excesiva, e iso que este ano non temos demasiados motivos de queixa polo de agora. O primeiro baño da tempada resultou, segundo B, unha delicia; a marea estaba chea, a auga, transparente e a praia, medio baleira, ou se cadra o semellaba porque é bastante grande.
Mentres tanto, despois do paseo, eu dediqueime a beber auga nun bar e a ler un libro que xa me vai durando moito, quizais pola amargura que destila. Sentín a tentación de levar a conta das veces que aparece esa palabra, pero deixeino ao ver que axiña a perdería. En xeral gústanme os libros de memorias e de viaxes, pois fornecen a posibilidade de coñecer dalgún xeito mundos descoñecidos sen moverse da butaca e adentrarse na mente do narrador, no seu modo de mirar, pero este en concreto vaime pesando e non porque estea mal escrito, senón por tanta melancolía.
Aínda que non é un sentimento que me arrepíe (mesmo houbo épocas en que me resultaba reconfortante), en grandes cantidades magoa a alma deixándoa case sen fol, sobre todo se nela xa aniñaban certas doses da mesma.

9.7.07

Crítica(s)

Isto de facer críticas literarias por encarga é unha tarefa que non vai moito comigo. Leo moito, é verdade (xa mo dixo o oftalmólogo que me atendeu sen eu abrir a boca. Como o puido saber?), pero ese feito non implica que sirva para comentar para o público os meus gustos e desgustos. Sirvo para dicirlle a un amigo que este ou esoutro libro me fixo tilín ou non mo fixo, pero ler unha crítica miña nunha revista faime sentir incómoda, sobre todo se non é positiva. Por que? Sospeito que no fondo non son criticona -minto?- ou simplemente coido que os gustos e desgustos dunha persoa non valen máis ca para esa persoa.
Por iso, ante a recensión deste libro que acabo de facer por encarga e despois de falar con B sobre o tema, creo que a miña carreira como crítica rematou. Grazas, Cesare, foi bonito mentres durou.

6.7.07

King

Nunca lera nada de Stephen King, se cadra porque o terror non é o meu xénero favorito, pero unha recensión semellante a esta levoume a mercar La historia de Lisey, volume de seiscentas páxinas que non asusta nada, probablemente porque non sexa esa a súa intención. En xeral, comparto a crítica de Rodrigo Fresán, aínda que me faltan lecturas anteriores do mesmo autor para comparar ou establecer evolucións e diferenzas. Fixéronme graza algúns comentarios que introduce sobre críticos e gurús -vinganza, quizais?-, apreciei fragmentos nos que fala do proceso creador -aínda que algúns, malia a metáfora, rocen o romanticismo- e gustoume a historia de amor de Lisey e Scott, que bordea o sensibleiro sen alcanzalo.
Porén, rematei coa sensación de que lle sobran páxinas, coma case sempre (agás honrosas excepcións) que caen nas miñas mans novelóns de tal lonxitude. Pero, en fin, cada un escribe como lle peta, non si?

3.7.07

Fases

Comecei a segunda fase do odontólogo e B, a primeira; xa fomos ao oftalmólogo e quedará para máis adiante do verán arranxar a cirurxía que me recomendaron, aínda que non me fai ningunha graza, sobre todo porque cómpre ir á aldea sagrada (inconvenientes de vivir na centenaria), un fervedoiro de xente estea o tempo que estea, e porque a cirurxía, por cativa que sexa, sempre impón respecto.
Cesare regalounos con dúas visitas, unha delas inesperada, e coñeceu o home de Maryland, que oficiou unha cerimonia de casamento entre uns amigos, moi comentada. Para a ocasión mercou un traxe e uns calzóns -teño entendido que por se acaso- e consultou con B as palabras coas que bendiciría a unión. Escoitei algo de trigo e cebada que non me convenceu demasiado, pero eles semellaban contentos.
Polas noites, despois de cear, B tradúceme anacos deste libro que lle trouxo Paco e ri con detalles cos que tamén rin os nenos. Seica a tradución é boa, sonora e pensa utilizala en futuras clases. Veremos se esta noite, despois do odontólogo, é capaz de falar.

29.6.07

O home de Maryland

Aínda que leva vinte e cinco anos alá, achégase á centenaria con relativa frecuencia para ver amigos e familia. Webmaster púxonos en contacto cando B e mais eu viñamos buscar vivenda, hai case dous anos, e non se lle cae da boca. O home de Maryland isto, o home de Maryland aquilo, vai vir o home de Maryland, ao home de Maryland gustoulle (ou non lle gustou) tal cousa...
A min dábame curiosidade saber por que o home de Maryland lía este blog e Webmaster ilustroume: porque falas de libros. Pero resulta que os nosos gustos literarios son moi diferentes (a Webmaster non se lle pode crer todo o que di), así que intúo que debe de haber outras razóns.
Pero non nos desviemos (outro día tratarei máis a fondo a figura de Webmaster); o home de Maryland ten unha paixón contaxiosa polos libros, sobre todo dicionarios, enciclopedias e históricos, conta cunha cultura máis que ampla, un verbo fluído, unhas ganas tremendas de vivir e moita experiencia. A súa figura rexa de home curtido encerra un corazón tan grande que non lle cabe no peito e para min iso é o máis importante.
El non sabe o moito que me custa facer amigos, que teño moi poucos porque a vida así o decidiu, que ás veces confundo as cousas e son despistada. Pero quero que saiba que me sinto honrada, moi honrada, de que me considere amiga súa. Grazas, Paco, o gran home de Maryland.

27.6.07

Improvisación

O malo da improvisación é que o improvisador corre o risco de soltar algunha sandez que non tiña prevista. O peor é que os demais a escoitan.

25.6.07

Vacacións

Rematáronlle as clases a B (nestes momentos está pelexando con isto) e o ritmo vital cambia, xa non hai que coller o coche para ir ao instituto e andar a cen por hora para non chegar tarde. Será a primeira vez que pasemos o verán completo aquí, na nosa casa, e polo momento non hai demasiados plans, agás pasear, saír, tomar a vida con calma e visitar os médicos que temos pendentes. Hoxe o odontólogo pretendía abrirme as enxivas onde están os implantes, pero negueime en redondo porque mañá debo falar en público e non se trata de tatexar coas molestias dos cortes.
Presentarame o home de Maryland (os do Ateneo son moi cerimoniosos) e dáme curiosidade escoitar que vai dicir. Coñéceme polo blog e por unhas cantas charlas que mantivemos as poucas veces que coincidimos, así que a miña curiosidade queda xustificada.
Aínda que niso de coñecer as persoas habería moito que discutir, eu son bastante lenta en opinar, agás nos casos flagrantes de antipatía ou simpatía espontáneas, sobre todo a primeira.

20.6.07

Resultados

As análises xerais e particulares deron ben, agás un pequeno detalle doado de solucionar: hai que baixar peso, comer menos e pasear máis. Poñerémonos á faena, a ver se a vontade non decae comesta pola preguiza.

17.6.07

Visitas

Sempre me fai ilusión recibir visitas, algunhas máis ca outras, claro; non sería humana se non tivese preferencias. A que se anuncia en breve é a de Cesare, se cadra unha das máis estimulantes, aínda que pasa tan axiña coma un sen sentir. Andará de xira por Galicia percorrendo quilómetros nun coche alugado, actividade que me abraia polo moito que me cansa a min conducir. Pero, en fin, cada un é como é.
E como outra visita, acaba de chegarme á libraría que frecuento aquí El esnobismo de las golondrinas de Mauricio Wiesenthal, autor do que tiven noticia por unha revista e o reseñista foi tan convincente que encarguei o libro, un inmenso volume de mil cento corenta e oito páxinas que promete auténtico pracer. Buscando en gúguel dei con varios foros que falaban marabillas do autor, un becho raro que non adoita aparecer nos medios. Veremos.
Polo momento e aos poucos visito Estambul de Orhan Pamuk, o último premio Nobel de literatura. A palabra amargura é a que máis destaca neste libro de memorias, quizais por iso necesito descansar de cando en vez del, para que non se me enchoupen as neuronas de tanta saudade.

11.6.07

O paso do tempo

Xa pasaron catro anos desde que me xubilaron do ensino e teño que recoñecer que non boto de menos certos aspectos da profesión: o balbordo nos corredores, as conversas privadas con alumnos díscolos ou simplemente maleducados, a elaboración e corrección de exames, as xuntas de avaliación... Porén, teño certa morriña dalgunhas clases, cando conseguía captar a atención de ollos e orellas, as charlas que xurdían ás veces coa rapazada, a emoción que me producían os seus avances, a lectura en voz alta de contos que me gustaban en especial...: a comunicación.
O ensino formou parte da miña vida durante dezaoito intensos anos nos que me dediquei en corpo e alma a eles, os adolescentes que pasaron polas miñas mans, non coma fillos (iso nunca), pero si coma seres humanos a cuxa formación debía contribuír. Sentíame responsable e asumía esa responsabilidade como parte do traballo.
Cando me retirei desa voráxine centrei as miñas enerxías en recuperarme, en vivir de xeito tranquilo lonxe de ruídos molestos e de emocións demasiado fortes e as circunstancias leváronnos a un lugar ideal para curar o espírito e o corpo. Agora, aquí, as cousas son diferentes, non vivo tan illada nin a inestabilidade laboral de B pende sobre as nosas cabeza coma unha espada. É tempo de reflexión por fin, de saír desa especie de letargo que me mantivo coma unha semente á espera do momento axeitado. Creo que non está saíndo nada mal.

6.6.07

Xuño. Comezos.

Unha leve indisposición tívome estes días máis apampada do habitual, aínda que aproveitei para rematar o libro e facer os deberes. Mágoa que non me gorentase demasiado por un desaxuste entre o que conta e como se conta. Facer actuar as tesoiras pode resultar doloroso, pero é necesario incluso nun xénero tan versátil coma a novela.
Rematei tamén a preparación da charla sobre outra obra, que terá lugar no Ateneo a finais deste mes. Ante a inmensidade de aspectos que se poden tratar sobre un libro tan complexo, decicín centrarme no punto de vista literario, dando por suposto que os asistentes o leron. B fíxome ver que algunhas cousas só as poden coñecer os filólogos ou os que afondaron na traxectoria de Cervantes e Avellaneda, co cal deberei aclarar algúns detalliños ao longo da exposición. Pero, en fin, o primeiro paso xa está dado e vencido o medo escénico que me atenazaba. Non é que agora me sinta así, pero xa non se me encolle o estómago ante a idea de falar en público.

31.5.07

Historias dun ladrón

Recibo e merco varias revistas sobre libros e algúns catálogos de editoriais que me manteñen ao día do que se publica por aí. Grazas a un descubrín un simpático ladrón de cuxas aventuras, inexplicablemente, non lera ningunha. Estreeime con Arsenio Lupin, caballero ladrón de Maurice Leblanc que rematei cun semisorriso nos beizos, tanto pola temática coma polo tratamento da mesma. Confeso sen rubor que me gustan estas historias de intriga ben contadas que entreteñen a cabeza do mundanal ruído ao mergullar o lector en ambientes ben montados e que presentan enigmas que cómpre desvelar. Compároas un pouco coas de Sherlock Holmes de Conan Doyle e as do padre Brown de Chesterton, quizais porque os tres se moven nunha mesma época e os personaxes teñen a capacidade de descubrir o indescubrible para mentes normais, aínda que unha vez aclarado o misterio sexa dunha lóxica esmagadora.
E buscando por guguel atopei este curioso artigo que fai superfluo o que me queda por dicir.

28.5.07

O uso de el/ela en literatura

É este un tema que nos últimos tempos me rolda a cabeza porque xa van dúas ou tres novelas que leo en que os autores usan esa diferenciación de xeito sistemático e acabei en todos os casos cunha canseira tremenda, incluso notei rabuñaduras a chiarme no cerebro despois dunhas cantas páxinas nas que amiudaban todos e todas, lectores e lectoras, viaxeiros e viaxeiras, etc.
En xeral non son partidaria dese emprego en case ningún contexto porque coido que o masculino serve á perfección coma neutro nos plurais, nos que me sinto incluída sen ningún problema. Supoño que se debe á miña formación lingüística; supoño, vaia, non o podo asegurar; en calquera caso, non me considero machista por aceptar unha convención puramente lingüística que, coma case todas, tende á economía. Porque os idiomas, en xeral, tenden á economía de medios morfolóxicos, cando menos os romances que eu controlo.
Nun momento dado podo aceptar que o politicamente correcto que tanto nos agrede nos últimos tempos chegue á linguaxe administrativa, por exemplo, por aquilo de que está ben visto; porén, en literatura seméllame artificioso, pesado, fóra de lugar e, se me apuran, irritante. Resúltame desagradable que nunha obra de ficción se corte o discurso con esas apostilas que nada achegan literariamente falando, máis ben serven para cortar o ritmo da lectura e da acción.
Cando me contan unha historia gústame que o fagan deseguido, aprecio o tempo narrativo e valoro un ritmo fluído, aspectos que o uso de el/ela empece de xeito lamentable.

26.5.07

Reflexión?

Envíolle a Cesare por correo electrónico a miña opinión sobre o libro que acabo de ler (el insistiu en pedirma). Confésolle que xamais poñería no blog un comentario semellante sobre un libro en galego escrito por un autor galego e intento reflexionar por que. Non avanzo moito na miña reflexión, se cadra porque intúo que as respostas non me agradarían, pero quizais sexa o momento de intentalo con máis empeño.
En certo modo chócame, porque en xeral non sinto apenas reparos á hora de expoñer o que me gusta e o que me desgusta cando a obra está escrita noutra lingua; entón... que ocorre aquí? Temo ferir susceptibilidades nun mercado editorial tan cativo no remoto caso de que a autora o lese? Acaso polo único feito de estar escrito en galego merece consideracións que non merecería de tratarse doutra lingua? Neste último caso, que estraño mecanismo se pon en funcionamento para sentir así? Terei que acudir a Freud ou a calquera outra tendencia psicolóxica máis moderna?
Se alguén se detén a ler con calma este post, encantaríame saber o que teña que dicir. Grazas.

22.5.07

Charla

A biblioteca do instituto de B está en continuo movemento grazas ás encargadas que se preocupan por desenvolver actividades variadas e atraentes para o alumnado, coma a maleta viaxeira (reconvertida en mochila porque era demasiado linda e aos rapaces dáballes reparo andar con ela) ou a olimpíada do saber, entre outras. Ademais diso, manteñen un club de lectura con todos aqueles pais e nais que se queiran apuntar (só vin nais) e, ás veces, convidan o autor do libro en curso a charlar con eles. Así que onte estiven na reunión do club que tivo lugar nunha das bibliotecas escolares máis atractivas que nunca vira para falar das vidas; cómics e libros están expostos en andeis e mesas, cartaces e composicións diversas feitas polos alumnos adornan as paredes e as portas, letreiros con distintas convocatorias animan a participar na campaña que sexa e a luz entra por todas as fiestras, como debe ser.
De todas as reunións con lectores ás que levo acudido (que non son moitas) esta resultou das máis agradables; o ambiente distendido axiña se converteu en cómodo e os comentarios que se sucederon deixáronme moi claro que hai lectoras moi atentas que captan as ambigüidades con intuición e certeza. Gustoume que lles gustara o libro, como non!
Ao remate agasalláronme cunha figura do trobador Afonso Eanes do Cotón, aínda que o autor da cantiga que dá nome ao instituto é Pedro Eanes Solaz.

16.5.07

Execución inmediata

Traducida hai anos (1995) como Cabalga sobre el rayo, este libro de John Lutz está conseguindo poñerme de mal humor. En principio, a historia dunha loita contrarreloxio para salvar un condenado a morte que, ao parecer, é inocente do asasinato polo que o declararon culpable (malia as catro testemuñas que o viron no lugar, el non estaba alí) semelloume atractiva e merquei o libro por catálogo, como fago con frecuencia. A pesar de non saber inglés, noto os chíos de tradución, a trama alóngase de xeito gratuíto e o detective resulta antipático por choromicas. Os personaxes son liviáns e inconsistentes coma o fume dun cigarro, a historia que podía dar de si convértese nun pasar de follas á espera de que aconteza algo interesante de verdade ou que a prosa mellore un chisco.
Rematareino, claro, máis ca nada por saber como se apaña o autor para saír da lea na que se meteu, pero xa vou chorando os poucos cartos que me custou.

Actualización: Previsible coma un chupachups de limón. A prosa non mellorou.

13.5.07

Medio século!

Chamadas de vellos amigos, flores da familia, cea e conversa con B, sensación de incredulidade...
A cifra é o de menos, dime B; pero impón, contesto eu. Sen decatarme, fago un repaso do que foron estes cincuenta anos, medio esperando non atopar nada, e sorpréndeme observar a morea de trabas que fun superando, a cantidade de vivencias que me conforman e, á fin, as miudezas que se sucederon para facer de min o que son, para ben e para mal.
Pensaba facer unha festa especial, pero non hai nada máis especial que sentirse vivo.

11.5.07

Achado

Grazas a unha ligazón de Akin, atopo a miña perdida conta de flickr; agora a cuestión radica en dar cos apuntamentos de MH para repasar como se meten as fotos no blog. Co raio da mudanza (xa en agosto!, como pasa o tempo!), gardei as follas tan ben gardadiñas que nin sei por onde comezar a mirar. E iso que, aínda que non o pareza, son bastante ordenada.