24.5.06

A aldea sagrada

Iremos esta fin de semana á aldea sagrada sobre todo para ver a miña nai, que volve ter problemas cun inimigo a pesar de ter pasado xa dúas operacións. Esgaza por dentro a impotencia de non poder facer nada para subirlle os ánimos, pero cando menos intentaremos alegrala un pouco coa nosa visita.

20.5.06

A guerra das cereixas

cereixas
Así de repoludas están as cereixas este ano; as chuvias abundantes da primavera fixéronas medrar en bastante número para ser unha cerdeira nova e B está decidido a catalas. Claro que non lle queda outra que montar garda acotío e escorrentar os merlos, os ladróns máis hábiles de todos os paxaros que se achegan a elas.
Eu, lembrando o agropopart, recomendeille colgar cds para que o brillo e o movemento servisen de espantallos e el non tardou nin media hora en buscar os trebellos adecuados, todo con tal de salvar algúns froitos cos que satisfacer o seu degoxo.
espantallo
O caso é que de vez en cando baixa ao xardín para comprobar a súa evolución e escóitoo berrar alporizado ladrón, fóra de aí; está convencido de que é o mesmo merlo sempre e cóidao tan renarte que asegura que, en canto detecta a súa presenza, se agacha baixo as hortensias á espera do momento axeitado para atacalas. Logo cóntame toda unha novela sobre a astucia do frustrado ladrón e eu río para min.
Esperemos que este ano poida comer cereixas a fartar.

17.5.06

Outra de libros

Se algo me gusta da escritura de P.D. James é a habelencia á hora de crear atmosfera, de mergullar o lector no ambiente que recrea nos seus libros. Con El faro estou gozando de xeito pausado desa característica tan especial, amais de ir vendo como se desenvolve a psicoloxía dos personaxes no espazo reducido dunha illa.
Non é exclusiva desta autora a capacidade de crear mundos tan palpables, de xeito que escoitas, oles e saboreas todas as sensacións narradas; en xeral, os escritores ingleses comparten con ela esa facilidade aparente, ou mestría, se se prefire.
Alterno esta lectura coa correción dunha tese de doutoramento sobre Martin de Garay, parente remoto da autora do traballo que conserva un arquivo abondo nutrido do seu antergo. Aínda que semelle masoquista, teño que confesar que me prace a tarefa de correción, quizais porque o que me prace en realidade é o xogo lingüístico que trae consigo. Esta é unha lectura densa na que se intercalan numerosos textos escritos ou recibidos polo propio señor de Garay nun estilo tan arcaico que ás veces me fai sorrir.
Rematei hai uns días os Cuentos completos de Saki, que me levou bastante tempo, se cadra porque os libros de relatos se poden ler dun xeito moito máis discontinuo cás novelas ou se cadra porque as súas oitocentas páxinas longas non se deben meter entre peito e costas dunha sentada. Este é un libro só para afeccionados á literatura inglesa vitoriana ou eduardiana, amantes das anécdotas e dun sistema de vida que só as clases elevadas poden manter.

15.5.06

Casa

casa
Este é o aspecto que presentaba a nosa futura casa o sábado ao mediodía. Había unha luz demasiado forte para que a cámara captase os matices de colorido, pero para facerse unha idea a foto vale ben.
A obra está bastante avanzada e dannos garantías abondas de que estea lista para mediados do verán. Volvemos experimentar ese gustiño tan agradable que nos produce o contorno entre aromas de mar e de terra.
Paseamos polo interior, onde os obreiros se afanaban en adiantar o traballo, e demos unha voltiña polos arredores. Estamos expectantes.

11.5.06

Aniversario

anos
Non será até o día trece, pero como mañá marcho a Ribeira, déixovos esta torta para que vos sirvades e comades á miña-vosa saúde. Voume achegando silandeiramente ao medio século. Só me resta un ano. Ai!

6.5.06

Parruliños

parruliños
Por primeira vez este ano vexo unha camada de parruliños, miúdos coma folerpas de algodón, nadando tras a nai no río de Praia América, o Muíños, non sempre limpo e transparente, senón todo o contrario. Chámame a atención que haxa tanta vida nese río, que os parrulos críen e se desenvolvan en aparencia cheos de saúde e que as gaivotas se distraian mergullándose nesas augas acotío tan sucias. Lembráronme o río Barbaña, alá en Auria e os paseos que dabamos B e mais eu para ollar as crías de pitas de auga e de parrulos, moi abundantes desde que sanearan o contorno.
Velos tan cativos e tan autónomos asemade faime pensar no distintos que somos os humanos, dependentes dos pais unha boa chea de anos. A súa visión entenreceume.

3.5.06

Eufemismos II

Debo aclarar que como recurso literario os eufemismos non me desgustan; á fin de contas bastantes figuras retóricas naceron como unha maneira de aludir a algo sen nomealo directamente en busca dunha expresión máis poética. O que me desgusta é o abuso que se produce deles na fala cotiá, sobre todo en certos ámbitos coma o político, e que ao único ao que conducen é á confusión.
Non renego de todos os logros acadados ao longo da historia literaria; renego, iso si, de que a comunicación sinxela se vexa entorpecida por frases rebuscadas que, segundo os creadores, pretenden non ofender. Ofender a quen? pregunto eu. Ou será que moitas palabras adoptan un matiz pexorativo en depende que bocas?
A lingua é o instrumento máis valioso do ser humano para comunicarse cos seus conxéneres e sempre tende á economía de medios e, engado eu, debería tender á claridade. Aínda así, xa bastante difícil é que dúas persoas se entendan sen malentendidos como para andar complicando máis o asunto.
Que conste, Patu, que coma brincadeira teñen un pase.