31.10.04

Día de sol
Saímos ao monte a recoller piñas, arume (aquí chámanlle pico), cortizas de eucalipto e o que teña pinta de arder ben, pois se non goza dun leito axeitado, a leña non se deixa acender. Malia ser as cinco e media, nótase o cambio de hora na altura do sol, na luz que espalla no mar -tan azul que case doe miralo- e nas casas de Panxón na distancia. A cor do ambiente é típica do outono: doce, poderosa, tenra, dourada-avermellada, espléndida sempre. Gozo tanto do que a vista me reporta, do que me regala, que até sinto proídos intensos dun pracer etéreo, sen carne, que me levan a agradecer o que teño e a non laiarme do que carezo. Como dicía Esstupenda, contentamento, valoración do que hai no presente lonxe de anceios disparatados ou imposibles.

Á mañá coñecín a Marta, a filla da miña antiga fisio, unha persoíña de dous meses escasos coa pel da faciana cuberta de sarabullo; a nai explícame que é normal porque aínda conserva demasiadas hormonas femininas e engade, abraiada, que a pel é un órgano. Con bágoas nos ollos lembra o momento en que a viu por primeira vez, a fervenza de emocións que a asolagou despois de levala no ventre durante nove meses e pasar un día enteiro agardando que nacese. Sabe que a comprendo a pesar de non ter fillos.
Deseguido atopo un ex-alumno coa muller e a filla; charlamos, ponme ao día dos compañeiros que viven pola zona e da súa propia vida; cando nos despedimos, conservo a caloriña da conversa, do sorriso sincero, da convicción coa que me di que se aledaba de verme.

Recollo pico nos bordos da estrada (veremos cómo están os meus cadrís mañá); B avísame de que vén un coche para que suba á beirarrúa cando a hai; sabe que non distingo o ruído dos coches do bater do mar, que os aparellos non permiten matices que xamais percibín ao natural. Preocúpase por min, está atento, acouga cando me ve en zona segura. Enternéceme tanto que respiro fondo para non chorar. O seu interese, o seu amor, compensa a xordeira e os acúfenos. (Están de máis as ligazóns -guguel soluciónao case todo).

30.10.04

Corrixindo
Emprego a tarde en comezar a corrección dun libro escrito hai sete anos que, por diversos avatares, permanecía gardado nun arquivo-caixón. Segundas formas do artigo, -cias e -cións e algunhas expresións agora rexeitadas desaparecen substituídas polas canónicas. Sorrío coa historia algo delirante que me inspirara un verán de Auria caloroso en exceso, volvo sorrir cos tópicos buscados adrede e coa mestura de xéneros que tanto me divertira empregar.
Bukowski ilustrara parte desta novela emparentada co cómic, pero cruzáronselle no camiño varias tormentosas vidas e aparcouna a unha beira. Se o proxecto sae adiante, terei que apertalo para que se mergulle nela de novo e remate o traballo.
Cánto muda o estilo en sete anos e cánto, tamén, ilusións e inquedanzas. Pero acóugame comprobarlle a frescura, esa que probablemente levara a Cesare a tragala en dúas tardes.
Volvinme ver no antigo estudio -máis cativo ca este- tecleando coma unha posesa día tras día, esquecida de todo o que non fose darlles forma ás nubes, saíndo da abstracción cando B me lembraba que cumpría comer.
Aquel verán paseino de medo.
Impresións
Rematei hai uns días a lectura de La mancha humana e non se me vai da cabeza. Houbo un par de momentos que estiven a piques de deixalo, temerosa de non poder soportar a intensidade dos sentimentos que me provocaba, sobre todo a indignación, unha indignación quizais esaxerada ante a hipocrisía e o entremetemento. Por fortuna, conseguín domeala e continuar até a fin.
É unha novela complexa e completa, capaz de remover o lector, de abraialo coas reviravoltas da trama e duns personaxes que se van convertendo paseniño en seres redondos. Aínda agora, ao lembrar esa sociedade ruín, puritana e mesquiña, me tremen as mans de furia, se cadra de horror.
Había tempo que a lectura dunha obra non me axitaba tanto. Semella superfluo dicir que o gocei. Se cadra o seguinte paso sexa comezar coa última novela do seu comentarista, cuxo libro anterior me deixou bo sabor de boca.

29.10.04

Cambio de hora
Chove ás cuncas esta mañá e agoiran que seguirá chovendo toda a fin de semana; tempo ideal para ficar na casa e facer todo iso que leva pendente desde hai un mes.
Solucionado un problemiña que tiña con esta empresa -ganas de marear, ¡carafio!-, poderei centrarme na correción dun libro, en rematar os deberes que me puxeron e en ir actualizando os escasos coñecementos dos que dispoño sobre a maxia da informática. Porque pertenzo ao grupo de xentiña cada vez máis escasa que se asombra até a marabilla do que este medio permite realizar; iso de darlle a unha tecla e conseguir efectos especiais nun debuxo ou unha foto ábreme a boca unha cuarta, igualiño que se Harry ou Hermione lograsen cun toque de variña converter un ravo en sapo ou un sapo en príncipe.
E o mellor de todo será a hora que gañaremos durmindo. ¡Que gustazo!

26.10.04

Miscelánea
As sesións de ioga séntanme ben; cómpre estar tan concentrado en sentir o corpo e atender á postura, respiración, músculos e espazo que todo o demais desaparece. Unha vez rematada, marchas preguntándote por qué non aplicamos esa concentración inmediata en todo momento.
Hoxe, facendo unha tarefa desas mancadoras, non tardei nada en relaxar o ombro tenso, que non pintaba nada na festa; porque cando actúan man e antebrazo non se precisa axuda superior.

Chócame que Primavera coide o ioga un deporte. Hoxe lin no xornal que era unha terapia. Para min, nin unha cousa nin outra, mais non sei poñerlle nome; quizais non o precise.

Mentres agardo no coche a que B saia do traballo, anoto nun caderno preguntas e reflexións sobre os personaxes da novela; o xa escrito suxíreme algunha nube que me apresuro a pillar antes de que esvaeza, porque as ideas son caprichosas. Co libro anterior estiven catro anos; este leva camiño de permanecer máis aquí antes de que colla carreira. Pero non hai razón para apurarse.

Cando me preguntaron por primeira vez cómo se me ocorrera unha idea que imprimiu un xiro sorprendente a un relato, fitei a persoa cos ollos coma pratos e non souben responder. Continúo sen saber.

24.10.04

Vida décimo segunda
Eu ansiaba deixar de ser idea, medrar e converterme en personaxe definido, con peso e entidade; arelaba transformarme en xigante ou anano, home ou muller, can ou rato..., calquera me servía con tal de escapar daquel cárcere húmido. Pero Ela, a autora, non achaba momento para min, escollía perder as enerxías cunha pantasma ferida, coa perruqueira do barrio, con tarados e enfermos... ¡Ouh! Cánto me doeu que os preferise a min.
Probei diversas estratexias para que non me esquecese, desde cruzarme por sorpresa na novela que escribía até pregarlle de xeonllos que me dese unha vida; nin choros nin laios nin berros a conmovían: semellaba de pedra. Dicía que eu só era unha mala idea, sen futuro, sen graza; incluso me borrou do seu caderno para non verme cada vez que o abría.
Acabei quedando sen alento e esvaecín un día coma se nunca ninguén pensase en min.

23.10.04

A hora do té
Tomo té branco con tomiño pensando en Teki, unha persoa excelente e abnegada coma poucas. Collo a cunca e brindo por ela cara a esa teteira tan bonita que atopei (e nunca mercarei). O té está un chisco frío, pero sábeme mellor ca nunca.
Coma case todos, valoro máis o que me custa conseguir có doado, e abofé que me deu traballiño meter esta foto.
Grazas, Teki. ¡Por ti!
A propósito de Gondomar
Ás veces segue a sorprenderme a miña capacidade de sorpresa, coma se esa fose unha característica máis propia de cativos ca de adultos; que conste que me gusta comprobar que non a perdín: reconcíliame coa vida.
Pertencente a unha comunidade de hábitat espallado, sei desde a nenez que aquí as cidades son escasas, que o concepto de urbe carece de sentido e que un concello abrangue un número indeterminado de vilas, aldeas e lugares, acotío máis numeroso ca escaso. Pero tamén procedo dunha cidade -chamada polo meu sórneas favorito aldea sagrada-, vivín moitos anos noutra e só desde hai pouco tempo empezo a controlar o rural; porque unha cousa é sabelo e outra, coñecelo sen intermediarios.
Non teño ningún problema en aceptar o meu pailanismo urbanícola, esa ignorancia de modos e costumes que tanta graza lles fai aos verdadeiros ignorantes, coma se un determinado tipo de vida os constituíse en detentores da verdade.
Gondomar denomina unha viliña e un concello que abrangue moitos outros nomes -Borreiros, Donas, Mañufe...- esparexidos nun val de clima suave; a vila en si é bastante fea, sobre todo por unha presunta zona nova que a perverte con edificios de cemento construídos sen pensar dúas veces, rúas especulativamente estreitas e recentes intentos de humanizala, con resultados que dependen do partido gobernante. E todo iso nun espazo reducido.
Afeita ás súas tardes tranquilas, hoxe paseeina ao mediodía e case me abafou: ruídos de obras, tránsito desviado, actividades máis ou menos febrís... conseguiron que a vise con outros ollos, mentres B me ía dicindo a cada pouco pero qué feíña é. Claro, como el naceu nunha pequena xoia, bonita coma poucas, todo o que non implique melloras globais xa lle parece mal.
É incrible a cantidade de sudamericanos que se instalaron (e seguen instalándose) no val; sospeito que os atrae a dozura do clima, ideal para enfermos, anciáns e xente normal con desexos dunha vida mellor e amantes do mar-campo-proximidade á cidade. Un xeito distinto de estar no mundo; completamente distinto ao que coñecía.
Préstame a mestizaxe que respiro por aquí; préstame descubrir unha realidade diferente; préstame, por encima de todo, continuar descubrindo.

21.10.04

Durante e despois
Os eucaliptos e os piñeiros da leira veciña zoaban coma lategazos mesturados co estrondo do mar que batía furioso os cons, quizais coa va intención de convertelos en area miúda; a forza do vento levantaba a auga e daba a impresión de que chovía de abaixo arriba, coma se a lei da gravidade acabase de entolecer; as Estelas desapareceran engulidas polas nubes; Monteferro nin sequera se intuía. Peke decatouse, unha vez máis, do pequena que é.
Apenas vinte horas despois, a calma, o regreso das illas, o ceo lavado a conciencia, as ondas mainas, o paseo solitario bordeando o areal, respirando fondo un aire noviño do trinque.
Sentei no chan a fumar un cigarro e ollar sen présa o océano; o sol quentábame as costas, algúns barcos esvaraban ao fondo, o tempo detívose. E Peke volveu decatarse de que é, tan só, un minúsculo gran de area.

19.10.04

A antiga casa do médico
Conduzo baixo mantas de auga cara á antiga casa do médico (tres días tardei en atopala), en realidade un caserón impoñente cunha enorme antena no tellado. Alguén explícame que nela estivo a tele e, antes diso, o famoso médico descoñecido.
O recinto onde damos a clase de ioga é moi alto de teito, co chan de baldosa e unha pequena tarima cara á que apuntan uns focos (¡claro!, pola tele); cadeiras, cabaletes, soportes de metal e caixas alongadas espállanse amoreados arredor das paredes; o conxunto resulta frío, sen graza, nada acolledor.
A maioría da xente chega en parellas e semellan coñecerse. O encargado das actividades deportivas explícanos que hai lista de espera, que o grupo das cinco é o menos numeroso (dezasete) e que os outros están a tope (vintecinco en cada un); A., o profesor, agarda a súa quenda. Pequeno, pálido e peludo, fala abondo alto para min, de xeito que me informo de case todo sen excesivo problema (xa haberá ocasión de comprobar se a vista pode suplir a outra carencia, mais intúo que si).
Non trae a clase preparada; vai improvisando a medida que fornece indicacións básicas: respiración, colocación de brazos e pernas, actitude dos músculos... A primeira media hora vaise na busca de material, a segunda en movementos suaves (ao estirar o lombo apoiada no respaldo dun asento noto que me doen varias partes desde os cadrís até o pescozo; mal comezamos), a terceira nunha introdución á relaxación que non dá tempo a rematar.
A unha das mulleres (dezaseis) fáltalle unha man; cando me decato, óllolle o toco cun arrepío, refrego as miñas unha contra outra e meneo os dedos coma se teclease. Sorrí moito, con espontaneidade. A media sesión comenta que respirar inchando o ventre lle relaxa o estómago; seis ou sete deixan caer que son incapaces de respirar así. Aprenderán.
Marchamos ás sete, co seguinte grupo xa introducido na sala (non saberán que antes de entrar cómpre deixar saír); continúa chovendo ás cuncas, recollo o paraugas e, ao abrilo, vexo que me deron o cambiazo: este tamén é verde, pero está roto; o meu gozaba dunha saúde perfecta. Quero crer que se confundiron, pero B rise con sorna e insísteme en que o reclame o próximo día. Dígolle que si, aínda que tamén me dan ganas de lembrarlle cómo chegou ese paraugas á casa.

17.10.04

Vida décimo primeira
Conservo sensacións confusas desa vida, sempre rodeada de milleiros de irmás, sempre atordada polo constante rumor das nosas conversas. Falar de min como unha folla de nogueira carece de sentido para min: descoñezo a idea de unidade.
Brotamos máis ou menos asemade, medramos hora tras hora a base de empurróns de zume verde preñado de enerxía. Desde a miña atalaia vía un tronco -as irmás chamábanlle mamá- chantado con firmeza nunha terra tan escura coma as noites sen Lúa; o trebón non o movía nin o sismo nin tan sequera a dúbida.
Así como aumentabamos de tamaño o espazo minguaba; as conversas facíanse máis ruidosas; o existir, menos cómodo; o clima arrefriou, o tronco deixou de mandarnos tanto zume, as pólas afrouxaron a atadura que nos mantiña unidas e nós, sen un mal xesto, aceptamos ir perdendo a cor e, amarronadas, desprendernos e caer moi pasesiño.
O vento encargouse de espallarnos; a chuvia, de afundirnos nas lameiras até engrosar a terra; o tempo, de cambiarnos por completo. Encantoume o silencio.

16.10.04

Híbrido
Pertenzo á especie híbrida de moucho e lémure, cando menos en espírito. Sociable e curiosa coma o segundo, esquiva e solitaria coma o primeiro; ás veces con ganas de xogar, ás veces abstraída en non se sabe moi ben qué.
E isto porque vou asistir a unhas clases de ioga organizadas polo Concello e apréixanme dúbidas: ¿serei constante?, ¿vencerei a preguiza para saír ás cinco da casa cando vente e chova?, ¿aturarei os compañeiros (intúo que compañeiras)?, ¿atopareime cómoda...?
Carezo de disciplina para practicar soa, a pesar dos bos manuais que teño. En Auria acudín durante un mes e pico a un lugar deses, pero entre que non escoitaba a maioría das indicacións do profesor e que os acúfenos resoaban no silenzo final coma se lles desen corda, decidín que o faría na casa. Logo, coa mudanza de vida, tiven que ambientarme en semisoidade para dixerilo todo.
O lémure insísteme en que xa está ben, que quere ver colegas e charlar; o moucho argüe que mellor só que mal acompañado; ningún dos dous berra moito, limítanse a rosmar coma cotorras, por quendas, sen permitirme pensar con claridade. Se cadra é iso o que pretenden; mellor será ignoralos.
De propina, B anímame, di que paso demasiado tempo soa e que me virá ben estar con xente normal. ¿Normal? ¿Que se entende por normal? ¿Estarame chamando rara?

15.10.04

Conmover(se)
Hai ocasións en que un parece de merengue, calquera cousa o emociona e por calquera se derrete. Hai outras, porén, en que endurecemos a capa exterior para non deixarnos conmover, acaso por intuírmos que nos fará algo de dano e non queremos.
Pero cando te colle a traizón un xesto de afecto por parte dun descoñecido..., ¡ai!, notas unha caloriña por dentro que te reconcilia co mundo.

Non sei se comunicar sentimentos continúa estando mal visto; a min paréceme terrible agachalos (con todas as excepcións que se queiran), quizais porque o vexo coma un illamento máis, coma outro límite que nos poñemos a nós mesmos. ¿Que pensarán de min?, ¿semellarei ridículo? ou peor, ¿cursi?, preguntámonos. ¿E que se así fose?
Considero un regalo impagable pasear polos blogs e ler o que outros senten ou sentiron; non coñecerlles os trazos da face é un detalle menor carente de importancia. O de máis é que compartan con tanta xenerosidade.

Onte unha moa de abaixo non quería deixarse anestesiar. Pertenzo a unha xeración que pasou as de Caín co dentista da familia e, a pesar do tempo transcorrido e de ter comprobado os avances médicos, cada vez que vou á clínica levo as tripas en tensión. A doutora que me atendeu leu a miña catastrófica ficha cuberta de alerxias e de contraindicacións; á terceira inxección eu estaba negra. Púxome a cuarta e coas mans enluvadas acaricioume as meixelas. Logo agardou.
A moa conmoveuse e permitiulle traballar.
Indicacións
Non hai como as indicacións precisas para atopar un lugar, sempre e cando quen as dea o coñeza. Se non, estámosche apañados.

14.10.04

Novelas
Rematei hai uns días esta de Petros Márkaris, un escritor grego de quen non hai moito traducido; coñecino por Defensa cerrada e entráronme ganas de lerlle máis.
A novela negra é coma un xogo, vaite levando paseniño á resolución dun problema asemade que plasma atmosferas moi diversas, mundos e submundos, caracteres e tipos humanos variados. As boas, claro; as malas quedan nun quero e non podo insufrible.
En Suicicio perfecto de Márkaris cheguei a sentirme abafada pola calor de Atenas e indecisa e superada pola conflitiva situación social que amosa; en canto á política, por momentos coidei acharme ante a de España e non a de Grecia, aínda que intúo que en todas partes cocen fabas.
Non a destripo.

13.10.04

Tacháaaaaaan... (A Teki, cun sorriso)
Robaliza.jpg Esta cara de pasmo é a miña afillada. As últimas novas que teño dela é que xa abandonou o niño e anda por libre, aínda que se reúne de cando en vez cos irmáns.
Supoño que agora o seu aspecto non se semellará tanto a unha mopa nin os ollos, á luz ámbar dos semáforos. A primeira vez que a vin pensei nun alucinado, e gustoume.
A súa independencia foi precoz, seica; saíu de excursión antes cós irmáns. Non hai coma as femias decididas. Para tímidos abondan os machos.

12.10.04

Paseando
Animada pola melloría da maldita ciática, saio a dar un paseo pola avenida da praia. Ao comezo prudente para non forzar a maquinaria, axiña necesito apertar a marcha acariciada por un sol que reloce no ceo limpísimo tras varios días de lavado.
Levo xersei e chaqueta de punto, calcetíns, botas e pantalón (abrigueime en exceso; seino) que contrastan coa maioría dos atuendos que me cruzo: 1- bañador, camiseta e sandalias; 2- traxe completo el, vestido con chaqueta e xoias ela; 3- vestidiños lixeiros e vaqueiros; 4- pel e tanga na praia...
Atopo o tradeado das bolsas cun minibañador azul clariño facendo os seus espectaculares exercicios ximnásticos; o tipo non ten un átomo de graxa, aprécianselle todos os músculos do corpo e exhíbese con máis fachenda có mesmo sol. Desvíome para non coincidir con el, pois dáme a impresión de que se menearía aínda máis de ter público preto; xa bastante traballiño me leva reprimir as gargalladas cando o vexo de lonxe, como para tentar a sorte.
Vellos, novos, medianos e cans atravesan o percorrido trazado gozando do ruído do mar, da caloriña e dunha brisa do máis agradable. Chego ao remate empapada en suor, buscando unha sombra con desesperación e devecendo por fumar. Á fin sento na beirarrúa á sombra dun banco, descanso quince minutos e emprendo o regreso cunhas ganas tolas de estirar.
Cando subo o montiño* onde vivo máis semello un sapo rastreiro ca unha muller.

(*Na parte baixa do debuxo apréciase o monte pequerrecho. Aí).
Acerto
A verdade é que o meu novo fisio sabe o que leva entre mans. Aínda que as sesións non resultan divertidas, ao cabo dunhas horas ou dun día noto un alivio que me reconcilia con eses dedos que tanto dano fan.
Adoito falar bastante na mesa de operacións, máis ca nada porque me axuda a distraerme da dor; a el non lle molesta, ao contrario, e responde como pode ao meu interrogatorio: ¿que produce isto?, ¿a que se debe aquilo?, ¿por que se contrae tal músculo?, ¿como estiro esta parte?... Ás veces sorpréndoo remexendo na memoria para contestarme, como se tivese medio esquecidos os apuntamentos da carreira.
O outro día confesoume que son a única que lle fai preguntas, e gústalle. Di que, así, se obriga a repasar.

11.10.04

Secuelas de xogar co vento
Cando era noviña non acababa de captarlle o quid a unha frase repetida polos que a min me parecían vellos; o caso é ter saúde, dicían, case sempre despois de escoitar unha restra de desgrazas alleas. A tal frase daba por rematada a conversa, coroada cunha despedida de faces compunxidas pero valorosas ante a adversidade. Hai que vivir, engadía algún como colofón presuntamente consolador.
Non vén a conto o que eu pensaba dese colofón, porque pasaron moitos anos e a miña maneira de pensar mudou moito; aprendín, iso si, a comprender á perfección a primeira frase. Como enferma crónica de males sen solución, tamén aprendo día a día a amolarme por ter feito un exceso, inapreciable para un san, pero non para min.
O sábado xoguei co vento, loitei contra a súa forza apoñéndolle enerxía e decisión, segreguei endorfinas e púxenme eufórica; divertinme coma unha criatura. O domingo pasei o día esgotada até a desesperación, coa musculatura do lado dereito agarrotada e dorida a máis non poder, ciática na cacha correspondente, unha lumbalxia de morte e os acúfenos a tal volume que non comprendo cómo os soporto. Os ánimos, madía leva, sintonizados.
É un latazo adoecer. Coa mala pata que me caracteriza (e os antecedentes familiares), temo que serei lonxeva. Para colmo de males atasqueime de novo coa novela. Aínda que, ben mirado, sospeito que o raro sería o contrario.
Menos mal que mañá me toca fisio.

10.10.04

Escritores de ficción
A medida que me fago maior atráeme menos coñecer en persoa os escritores que admiro; en realidade nunca pertencín a ese grupo que persegue autógrafos, acode a mesas redondas e conferencias para verlle a cara ao seu ídolo ou busca nel un modelo moral, un referente.
Porque unha persoa escriba libros que nos gusten, conmovan ou entreteñan non se converte en marabilla andante; a súa obra quizais nos abra portas pechadas, esperte en nós intensas emocións e nos inspire sentimentos que saboreamos con pracer; se sabemos ler de xeito analítico, tal vez valoremos a técnica que emprega, os recursos estilísticos e o dominio lingüístico que amosa. Ben, e iso ¿que? Controla o seu oficio coma un bo carpinteiro, unha modista hábil ou un médico consciente. ¿Buscamos nestes tres algo máis ca un bo facer?, ¿constituímolos en referentes vitais?, ¿esixímoslles definición ideolóxica? Por regra xeral, non se nos ocorre, aínda que en casos concretos ben poderían ser modelos admirables.
O libro, o moble, o vestido e a recuperación da saúde son os resultados dun traballo; que o artífice pense deste ou daquel xeito sobre determinadas cuestións carece de importancia. Eu, cando menos, son incapaz de darlla.

9.10.04

Aire en movemento
Pasados os primeiros nervios, estou contenta por ter atopado aquí unha clínica de estomatoloxía boa e completa, onde che fan desde unha endodoncia ou un implante até próteses de todo tipo, pois conta tamén cunha especialista nesa profesión. O mellor, sen dúbida, é non necesitar desprazarse a unha das cidades máis inhóspitas e atafegantes que coñezo, o que convertería o transo de desagradable en aborrecible.
Coas bocas anestesiadas, saímos onte de alí un chisco aparvados; B acababa de comprobar nun espello que tiña a face algo torta, o que -segundo el- embazaba a súa natural beleza; deille un bico de consolo, pero os meus beizos non notaron nada, a pesar de que perseveramos no intento unhas cantas veces dentro do coche. A zona encargada dos beixos semellaba de cortiza.
Cando collín a estrada sopraba o vento anunciado, de tal xeito que por momentos coidei estar aos mandos dun barco en plena galerna. Por fortuna non atopamos ningún afeccionado ás figuriñas vehiculares tan frecuentes na zona, expertos en xogar coa súa vida e coa dos demais.
Esta mañá o aire seguía movéndose con ganas, mais decidír ir camiñando até o quiosco e a panadería; o corpo pedíame exercicio e a mente, distracción. Como non peso moito e carezo de forza física, chegar alá supúxome varias paradas para aferrarme a un poste e non saír voando, amais dunha loita incruenta para avanzar. Aínda que arfaba polo esforzo, sentíame eufórica, fenómeno que me chama a atención por non entendelo. Se cadra a explicación radica na segregación de endorfinas que produce o exercicio físico. Din que os seus efectos duran varias horas. Dou fe.

7.10.04

Pan para hoxe...
A Vila Real experimenta desde hai un par de anos un frenesí constructor que leva as autoridades a permitir edificar no monte que lle queda ás costas, ao carecer doutros terreos. Nunha recente urbanización, oitocentas vivendas sumáronse ás existentes, grande parte delas -vellas e novas- baleiras durante nove ou dez meses ao ano. A que era unha viliña engaioladora convértese paso a paso nun arremedo de cidade onde aparcar o coche roza o milagre, pasear sen ruídos molestos, un imposible e os atascos, o pan noso de cada día.
Pensaba que os comerciantes estarían contentos, pero parece que os ovos da galiña non son de ouro; pouco turismo con cartos e moito de bocadillo consegue que nos meses do verán aquilo se asemelle máis a un vertedoiro ca a unha vila de excelencia turística, como se empeña en anunciar a propaganda. Por iso xa non me sorprende que case toda a xente coa que falo se sinta aliviadísima de que acabe a tempada.
É tradición que os comerciantes nunca están contentos, pero cando lle escoitei á dona dunha tenda que se están cargando Vila Real, que pan para hoxe, fame para mañá, que non se pode vivir aquí no verán, decateime de que o asunto debe ser ben máis peor do que coidaba.

6.10.04

Para aprender hai que errar (copiar cincuenta veces)
Moito soltaba eu esta frase nas aulas (a cursiva non), sobre todo cando algún se poñía colorado por meter a pata e os compañeiros ceibaban risiños deses burlóns que tanto me crispan; porque xa é amolado equivocarse ou facer algo mal, como para que por riba outros (acotío os que máis debían calar) che remachen o bochorno con chacotas.
Como se ve no post anterior, hoxe metín a pata en algo tan sinxelo que calquera podería coidarme unha discapacitada mental amais de auditiva, pero aseguro que, sen chegar a ser Mme. Curie, teño algunhas habilidades non desprezables. O que pasa é que ás veces non me fixo (plas-plas), vexo mal a letra cativa (os ollos non son o que eran) e atrapállome (a impaciencia consigo mesmo debería estar prohibida).
Voume deixar de parvadas e copiar cincuenta veces a frase do título, até que me sangren os dedos se cómpre; como din que a letra con sangue entra, pois iso.

(Grazas, Ferran)
Furgando
Ando furgando no template dos narices por segunda vez (a primeira foi onte); engadín este caderno, pero nos areais sae en branco. ¿Alguén entende por qué?

5.10.04

Plas-plas
A min os problemas de matemáticas saíanme a sopramocos (non é metáfora); plas-plas despois de media hora nas nubes e axiña me centraba no **** enunciado, resolvía a cuestión e regresaba ás nubes.
Agora xa non teño quen me dea o salvador plas-plas (nin falta, ¡eh!) que me obrigue a centrarme, a razoar e a decidirme dunha boa vez a encarar o enunciado. Pero tampouco teño nubes ás que regresar.
Goma e cartón
Hai persoas que son coma pelotas de goma: dáslles un golpe, perden a forma durante uns segundos e axiña a recuperan sen máis secuela ca unha tenue lembranza (ás veces, nin iso). Porén as que son coma caixas de cartón acusan o golpe, quedan deformes un tempo, case paralizadas, e devagar volven á forma primitiva con algunha marca ou pregue que antes non estaba.
As de goma rebotan; as de cartón desgástanse.

3.10.04

Estupores recentes
- Ao César o que é de César, a Deus o que é de Deus. Díxoo Cristo hai unha morea de tempo. ¿Por que a igrexa católica non o aplica e deixa de meter os narices nas competencias de César?
- Aos psiquiatras só van os tolos. Escoiteillo a un señor hai uns días. Así lle vai.
- Somos illas, illas, Peke. Negueime a aceptalo no seu momento. Agora navego nun mar de incertezas. Nado fatal.
- A xente fala, xa sabes como é. Non, non sei cómo é. E se fala, ¿que?
- ¿Como permites que B che limpe as botas? ¡Que abusona! Soltoumo unha presunta feminista. Sen comentarios.
Sensación
Ás veces síntome tan pequena que mesmo me parece que a vida me queda grande varias tallas.

1.10.04

Vida décima
Din que os obxectos carecen de alma; ¡mentira! Depende do obxecto e do seu uso; iso sábeo calquera un pouco culto. Pero hai unha lenda negra espallada por falsos racionalistas, temerosos de perder creto se defenden a verdade; teñen medo de que os tomen por tolos, ¡he!, pero non o teñen de vivir en loita consigo mesmos nin de aboiar na contradición.
Sei de qué falo; durante un tempo servín con fidelidade a un deles, convertinme no seu oído e axudeille a desenmascarar hipócritas; fun un audífono de lei. Comecei a fallarlle o día en que renegou da miña idiosincrasia, coma se o feito de cualificarme de temperamental, por exemplo, me outorgase unha categoría que non estaba disposto a concederme, a pesar de deberme o descubrimento de praceres descoñecidos, a satisfacción de comunicarse sen atrancos e, en fin, a segunda vida que iniciou grazas a min.
Por suposto que os obxectos teñen alma e tamén sentimentos.