29.1.10

Ás voltas coa tensión

Continúo coas novelas de Patricia Highsmith e houbo dúas que me impactaron moitísimo: El diario de Edith e Ese dulce mal, quizais máis a segunda ou quizais doutra maneira. Á parte da tensión en si, que é bastante pero soportable, son novelas nas que se ve o desvarío do protagonista e, na segunda sobre todo, a imposibilidade ou a incapacidade de aceptar un non por resposta. É ese un asunto que desde sempre me rebentou, a teimosía de alguén en crer que a súa visión é a correcta e o outro está errado a pesar de si mesmo; a teimosía tamén de estar convencido de saber que é o máis oportuno e conveniente para outro, querer que te queiran aínda que veas de xeito claro e diáfano que non hai nada que facer. Estiven a piques de deixala, pero por fortuna non o fixen.
En El diario de Edith, porén, impresionoume que unha actividade en principio inocua como é escribir un diario con invencións para evitar, se cadra, deixarse amargar polas frustracións da vida, desemboque nunha especie de tolemia que os demais acaban por percibir, por moi en segredo que un pretenda levala. Caeume ben Edith e por iso amoloume que a súa vida rematase dun xeito tan parvo.

19.1.10

Tensión, si, pero menos

Hai máis de vinte anos merquei no Círculo de Lectores unha serie de novelas de Patricia Highsmith; non as lin no seu momento porque alguén me comentou que eran de moita tensión e eu daquela era o que menos necesitaba. Covardía, supoño, ou sinxelamente desexo de non alterarme de xeito inútil.
Agora, con vinte e pico anos máis, decidinme a rescatalas dos andeis e xa pasaron polos meus ollos A pleno sol (El talento de Ripley), Crímenes imaginarios, El hechizo de Elsie e La celda de cristal. Onte comecei La máscara de Ripley.
Supoño que daquela o meu temperamento nervioso e impresionable en exceso coidaría estas novelas bastante terribles, se cadra pola falta de moral dalgúns dos protagonistas, porque o culpable sae ben librado case sempre ou incluso porque esperta a nosa simpatía; pero non percibo esa tensión tan enorme que me dixeran nin me quitan o sono nin me sinto particularmente alterada. Como ben dixo a escritora, son libros para entreter o lector, non para facer moral; non hai preocupación polo feito criminal pero si se esmiúza a acción dun xeito alleo a calquera formulación ética.
Creo que seguirei coa serie até rematala. Dá gusto ter libros novos que son vellos.

8.1.10

Frío

Os meus vellos xerseis, grosos, moi grosos, apenas chegan para protexerme dun frío que me lembra a Auria, aínda que sospeito que alí é moito peor. Dona parece non notalo; vai pola beira do mar tan campante, coma se o vento xeado non fose con ela, mesmo se mete no mar buscando calquera trebello que se axite para xogar con el, mentres nós (cando menos eu) nos encollemos e apertamos o paso para chegar canto antes á casa.
Estas estrañas vacacións pasaron nun sopro e dentro de nada volveremos á rutina do curso, cunhas semanas que transcorren voando, as anécdotas que se suceden no instituto de B e os paseos habituais.
Por fin acabei o alfabeto do crime de Sue Grafton e o bo de ler todos os libros seguidos é comprobar a variedade de argumentos e de temas, ademais de ir vendo como evoluciona a protagonista e demais personaxes. Unha remata convencida de que esta autora sabe o que leva entre mans.