O luns o audífono dereito quedou mudo e eu desfeita pensando que se derramara de vez, pero non; simplemente ten unha rodiña para escoller o volume de 0 a 3 que, aínda que está desactivado, se se pon no 0 produce a mudez do aparello (teño a manía de tocalos de cando en vez para comprobar que están no seu sitio e, claro, os dedos son moi traizoeiros). Alá que me fun á "clínica", pensando no peor -coma sempre-, e alivíanme explicando algo tan sinxelo; aproveito que estou alí e pídolle á amable audioprotesista que me suba o volume dos artefactos para escoitar mellor a voz humana.
Oh, marabilla! Agora case non teño que dicir a cada pouco "como?", "que?","repíteme". O veo que antes me impedía percibir con nitidez o que me dicían case desapareceu. O vento, que antes case non notaba, zoa nas miñas orellas cunha forza inusitada. Ruídos que non acabo de identificar, pero que son tan sinxelos coma a lavadora, a lavalouza, o correr da auga na billa e outros matices tan cotiáns coma eses, chegan aos meus oídos e volvo marabillarme coma a primeira vez que escoitei de verdade o rechouchío dun paxaro. Incluso escoito a Dona roncar cando dorme, algo que pensei que era unha fantasía de B.
Iso, unido ás ganas que me volveron de escribir outra vez, fai que o mundo adquira unha profundidade distinta. Agora só teño que poñerme diante do ordenador e obrigar a mente a concentrarse na creación de mundos diferentes. A ver se é certo que a seca, esta seca que xa dura anos, está a piques de rematar.
Ningún comentario :
Publicar un comentario