Muerte en Estambul é a última novela de
Márkaris aparecida en España. Xa
Noemí nos falou dela, aínda que máis brevemente do que nos ten acostumados, se cadra con razón porque só ten duascentas trinta e nove páxinas, distancia máis curta do que Petros Márkaris adoita. Non me sorprendeu tanto coma a primeira que lle lin, hai xa algúns anos, e continúa rebentándome un chisco a mirada entomolóxica que fai sobre rúas e avenidas, de xeito que máis parece que esteas percorrendo un plano da cidade que lendo unha novela de intriga. Pero é unha das caracterísitcas do autor, menor, por certo, se te fixas máis noutras de máis valor; por exemplo, o retrato en aparencia desleixado que fai dos personaxes, que cunhas cantas pinceladas deitadas aquí e acolá quedan reflectidos con bastante minuciosidade; a trama desta flúe incluso con tenrura, trazo que non lle tiña apreciado a Márkaris con tanta nitidez; o racismo aparece, claro, de xeito que che fai preguntarche por enésima vez onde conduce, e as relacións familiares vanse matizando até o punto en que me pregunto por que unha vez o comisario Jaritos me pareceu misóxino. Só é convencional.
Por certo, mañá fago
52. Por que será que non me sinto unha señora?
Ningún comentario :
Publicar un comentario