Son os que obsesionan a Wallander a pesar de estar encantado coa súa neta. Aínda que non o rematei, levo a lectura bastante avanzada e chámame a atención o preocupado que se manifesta o inspector pola vellez, se cadra porque a min me pasa algo semellante. Cando vexo a miña nai acabada de operar por quinta vez, cargadiña de achaques, ou a miña sogra que desbarra máis cada día que pasa, non podo evitar sentir un intenso calafrío que me sacode por dentro. Sospeito que non son a única en temer unha vellez dependente, pero non hai que pensar moito nesas cousas porque non se debe vivir con medo á vida. O que teña que ser será. Ou non?
Ningún comentario :
Publicar un comentario