Dona está en celo, o terceiro, e a maior parte do tempo pásao apoltronada diante do portón á espera dos mozos cativeiros que a roldan pola zona. Non está á espera de que lle abramos a porta para entrar e saudarnos co seu abaneo de cadrís solicitando caricias, non; nestes momentos ela anda noutras batallas. Nin sequera vén a que lle pase a carda e lle dea uns pensos, menos mal que segue ceando case como se nada pasase.
A min non sei que dá vela tan ansiosa, pero B retrúcame que as cousas son así e que a Natureza non pide permiso. Alarmeime o outro día por Coroso cando se nos achegou un can negro bastante grande con que a cadela adoita xogar; inclineime nunha postura moi pouco elegante e respirei aliviada ao comprobar que o tipiño non tiña collóns. Uf!
Ningún comentario :
Publicar un comentario