O comandante Sam Vimes persegue un máis que asasino e por unha desas estrañas cousas que ocorren en Mundodisco, os dous desaparecen do presente e retroceden bastantes anos ao pasado, de tal xeito que o comandante se atopa consigo mesmo cando era un garda bastante inexperto.
Non sei que teñen as novelas de Terry Pratchett (en realidade si que o sei) que crean adicción quizais porque producen ese enorme pracer que te reconcilia coa lectura. E iso que cando comecei Ronda de noche e vin que había unha viaxe temporal púxenme nerviosa. As viaxes no tempo provocan en min un desacougo inquietante, se cadra porque escapan á miña comprensión ou se cadra porque me asustan as consecuencias que se poden derivar de verte a ti mesmo con trinta anos menos. Non sei se nese caso sería capaz de evitar caer na tentación de dicirlle ao meu eu máis novo unha serie de cousas para que non sufrise tanto ou non cometese tantas parvadas; por outro lado, son consciente do inútil que resulta dar consellos a ninguén, incluído un mesmo. No mellor dos casos non me prestaría atención; no peor, cambiaría o meu presente e, á fin de contas, non estou moi segura de que me gustase ser outra distinta.
Ningún comentario :
Publicar un comentario