Aleluia!

Por fin, si, por fin! Xa había ben tempo que non se me cruzaba no camiño un proxecto abondo atraente para poñerme a escribir e, a pesar de saber que as cousas pasan cando teñen que pasar, sentíame bastante defraudada de min mesma. Por sorte, as secas acaban por rematar e as observacións que levo realizando de xeito inconsciente durante estes anos semellan querer callar nunha historia, ou nun cúmulo de historias que de seguro serán unha, abondo capaz para sacudirme por dentro e empurrarme a intentar atrapala.

Niso ando. Desexádeme sorte.