Por primeira vez este ano vexo unha camada de parruliños, miúdos coma folerpas de algodón, nadando tras a nai no río de Praia América, o Muíños, non sempre limpo e transparente, senón todo o contrario. Chámame a atención que haxa tanta vida nese río, que os parrulos críen e se desenvolvan en aparencia cheos de saúde e que as gaivotas se distraian mergullándose nesas augas acotío tan sucias. Lembráronme o río Barbaña, alá en Auria e os paseos que dabamos B e mais eu para ollar as crías de pitas de auga e de parrulos, moi abundantes desde que sanearan o contorno.
Velos tan cativos e tan autónomos asemade faime pensar no distintos que somos os humanos, dependentes dos pais unha boa chea de anos. A súa visión entenreceume.
Ningún comentario :
Publicar un comentario