Subimos por unha estrada bastante frecuentada e á fin metémonos por un desvío que indicaba o miradoiro da Garita. O camiño estaba cuberto de arume (pico, chamábanlle en Gondomar ás follas do piñerio) e a brétema espallábase polo monte a bastante velocidade. B dime que se oen gaitas; eu míroo pero aínda tardo un anaco en percibir os sons. E á fin, alí, no medio e medio dunhas rochas, dous gaiteiros embebidos cos seus instrumentos en plena Natureza, completamente sincopados entre eles e con Ela.
O miradoiro está formado por enormes rochas desde as que en teoría se debe ver a ría enteira, ou case. Na práctica, a brétema impediunos gozar do panorama, mais o paseo pagou a pena.
E non esquecerei o son das gaitas ao unísono en medio de piñeiros, pico, cheiro a terra e a estrume, lembrando que aínda hai lugares máxicos en Galicia.
Ningún comentario :
Publicar un comentario