Frío

Fago uso dos meus xerseis máis grosos para saír á mañá; o frío non é tan intenso coma en Auria pero chégalle e unha capa de xeada cobre os campos verdes e a terra marrón suavizando a intensidade das súas cores. Mentres circulo polas estradiñas locais para levar a B ao instituto vou pensando na fermosura da luz alaranxada que se alonga sobre as casas e paisaxes, en que me espera unha sesión de fisio nas mans sempre hábiles de María (agora, visto o novo informe médico, tamén me colga polo pescozo), un té no bar de sempre e despois un paseo bordeando o porto ou atravesando a vila.
Paso pola libraría e avísanme de que chegou un dos libros que teño encargados, Las saturnales de Lindsey Davis, a cuxa serie son adicta desde o principio. A pesar de que fixen pedidos a principios de agosto, non chegou nada máis e dígolles ás libreiras que se atopo algún na aldea sagrada cando vaia dentro de dez días fareime con el. É o malo de vivir nunha vila relativamente pequena, que non hai librarías grandes nin feiras do libro e que as distribuidoras funcionan daquela maneira.
Agora só me queda rematar o libro co que estou agora (El significado de la noche de Michael Cox), que, por certo, se me está facendo un chisco pesado, para meterme de cheo na Roma de Marco Didio Falco.