Hai catro anos por estas datas abrín este blog despois de moito pensar. Acababa de instalar internet na casa e aínda non estaba moi tranquila con esta fiestra aberta ao mundo, que se me antollaba non sei que trebello perigoso por descoñecido. Era a ignorancia dos que nos resistimos ás novidades tecnolóxicas por sistema ou polo que sexa, o caso era dicir non.
Daquela os blogs en galego non chegaban a douscentos e o blogmillo (se aínda existe tal) non tiña nada que ver co actual, abranguíase con facilidade e coñecíase a case todos os que tiñan un (por referencias, máis ca nada, no meu caso). Agora iso resulta impensable.
Aínda que non tiña unha idea moi clara de que ía falar (á parte dos libros que lía), si sabía que había dous temas que non quería tocar: a política e a relixión; tampouco desexaba que o meu nome real se coñecese, atraíame o relativo anonimato, a liberdade de poder expresarme sen que se me identificase cunha faciana. Agora iso tanto me ten; á fin de contas, son unha blogueira máis aceptada ou non polo que son, non por un nome.
Que supuxo para min o blog? Sobre todo, compañía no meu (in)voluntario retiro, conversar con xente descoñecida que axiña se convertía en familiar; tamén supuxo escribir case a diario, ás veces reflexionar con calma sobre asuntos que lía noutros cadernos e que antes non me chamaran a atención, asomar a cabeza a outras fiestras que, coma a miña, se abrían aos demais.
A través del coñecín na realidade bastante xente coa que tomei unhas cañas e botei algunhas gargalladas, o espírito da arañeira era solidario e colaborativo e iso para min resultou un descubrimento estupendo. Aínda o é.
Grazas a todos os que pasades por aquí por estar aí.
Ningún comentario :
Publicar un comentario