O porto da vila é tan grande que nunca se acaba de descubrir recantos, detalles, escenas... En tempos, cada vez que iamos de vacacións, a paixón de B polo mar levábanos ao noso primeiro punto de destino: o porto do lugar, coma se con ese ritual afastase de si a abafante calor de Auria e a forzosa distancia do océano.
Os enormes barcos amarrados nos peiraos prodúcenme unha intensa sensación de pequenez, coma a que debeu de sentir David perante Goliat xusto antes de lanzarlle a pedra mortal. Onte metémonos por unha zona de barcos abandonados nos que medraban herbas e ramallos e as amarras, cubertas de carriza, amosaban unha soidade un chisco estarrecedora. Desbotáronos porque non serven para nada, pensei, e porén hai algúns en activo case tan vellos coma este. Que sería do seu dono? Por que non os despezan se son ferralla? Por que continúan aí, testemuñas inútiles da actividade humana?
Ningún comentario :
Publicar un comentario