Aínda non sei moi ben que pensar de La ladrona de libros de Markus Zusak, un autor australiano bastante novo que usa como narradora a Morte para contarnos a historia de Liesel, ambientada na segunda guerra mundial, unha nena adoptada por Rosa e Hans antes de que estoure a guerra, que carga co seu pasado sen que se faga un drama del. Algunhas opinións din que é sensibleira, aínda que a min non mo pareceu, máis ben penso que a pesar de que no fondo a historia é terrible, tal e como está tratada non conmociona, non fai chorar -como din algúns por aí- nin te remexe por dentro.Escrita cun estilo directo e bastante doado de seguir, non está exenta de lirismo, de frases bonitas e de certa humanización da Morte que incluso por momentos fai que a vexamos coma unha personaxe simpática ou, cando menos, aceptable.
Merqueina a pesar de non estar moi convencida, tras ler algunhas reseñas e ver que se convertía nun dos libros máis vendidos, algo que por principio non me atrae en exceso. Á fin caín e non me arrepinto, a verdade, pero tampouco me felicito; é unha obra totalmente prescincible que fai fincapé na forza das palabras, aínda que a medida que se vai lendo unha non acaba de atopar ese toque máxico que, en efecto, nos leva a pensar que as palabras teñen unha forza irresistible. Quizais o escritor non conseguiu o que se propoñía.
Ningún comentario :
Publicar un comentario