Por fin o cataventos ten uns momentos de respiro e nós, ocasión para sacudir a morriña que se nos instalou dentro sen pedir permiso. Prometeron que mañá, a máis tardar, volverá o sol que se perdeu entre nubes e temporais. O meu lado sensato dime que estamos no inverno e ten que chover; o outro rebélase contra ventos e mareas e atrévese a berrar ben alto que xa está ben, que necesita un pouco de luz entre tanto escuro nubeiro.
O problema de aquí, e máis concretamente do lugar onde vivimos, é que case sempre sopra un vento non necesariamente agradable, sobre todo cando hai alerta laranxa. A pesar de que é moi fermoso, día tras día de ceos grises e chuvias constantes acaban co bo humor do máis optimista.
Quédame o consolo de que na zona só neva cada trinta anos.
Ningún comentario :
Publicar un comentario