Cando empecei a ler Mantis de Mercedes Castro preguntábame a cada pouco pero isto que é?, pero isto que é?, coma se non puidese dar creto ao que con ambigüidade sibilina se insinuaba alí. Leveina a Compostela para que me axudase a pasar as horas (por certo, todo moi ben, moi rápido e limpo) e metinme na trama de tal xeito, deixeime conducir con tanta facilidade e entusiasmo por esa prosa limpa e coidada que a rematei bastante antes do que esperaba, porque as súas catrocentas corenta e sete páxinas agoiraban como pouco un día máis.
Como dirían os expertos, a "proposta" de Mercedes Castro é atrevida, orixinal e extravagante; a sensación que tiven foi coma se a autora me chiscase un ollo e me dixese asemade "veña, anímate, permíteme que te abraie", e permitinllo, claro.
Aínda que por veces repite detalles que non achegan nada ou moi pouco á acción, a lectura resulta fluída e ao final unha acaba satisfeita de que Teresa bordease o abismo pero non caese nel.
Ningún comentario :
Publicar un comentario