Libros

Non perdín o vicio de ler, por suposto; sospeito que tal cousa sería imposible a estas alturas. Movida pola curiosidade, lin dous libros de Camilla Läckberg que me parecen sobrevalorados pola crítica, pero, claro, cando algo se pon de moda (neste caso, os escritores nórdicos) as gabanzas desátanse ás veces sen moito criterio.
Dous tamén foron os de Donna Leon, nun dos cales botei en falta máis escenas familiares e os comentarios agudos de Paola, a muller de Brunetti. Recoñezo que sigo a serie porque me caen ben e sempre atopo algo estimulante en cada nova entrega.
E rematei hai pouco La pista de arena de Andrea Camilleri que, coma sempre, resultou entretida, máis complexa do que a simple vista podería semellar e mesmo desenvolve unha certa tenrura cara á obsesión de Montalbano polo paso do tempo, inevitable, como todos sabemos.