Así de digna se amosa Dona descansando dos cativos, pero alerta. Eu mentiría se dixese que non sinto tentacións de poñer outra foto deles, para que se vexa que medraron moitísimo durante os seus primeiros dezaoito días de vida. Tamén mentiría se negase que paso unha morea de tempo mirando para eles, pero non é cuestión. Non é o único que fago, por suposto. Leo, claro, unha serie de novelas de Ruth Rendell que me deixou miña nai; o último, Uno horizontal dos vertical, provocoume tal tensión que a piques estiven de deixalo; está moi ben consiguido o ambiente abafante en que se move o protagonista, a situación tan entolecida na que el soíño se vai metendo por desexar con demasiado fervor o que non é seu. Escribe moi ben esta muller, moi ben, si.
Ningún comentario :
Publicar un comentario