Sinto unha desolación absoluta, agora que teño tempo de estar comigo mesma, ante a morte de Begoña, tan inesperada e fóra de lugar e a enfermidade terminal de Marcos, tamén fóra de lugar.
Con Begoña estudei e vivín situacións que non veñen a conto; con Marcos só tiven breves contactos telefónicos e saudabámonos pola rúa, pero é unha persoa entrañable en Auria e iso abóndame. Agora, nestes momentos de soidade, só quero comunicar aos meus poucos lectores que me sinto tan pouquiña, tan feble, tan tristeira, que, en fin, sobran as palabras.
Ningún comentario :
Publicar un comentario