Non sei de quen foi a idea de ler El tiempo entre costuras de María Dueñas, pero tanto ten; o caso é que a lemos e comentámola hai uns días. Fun eu a primeira que empecei para dicir coa miña contundencia habitual -acotío tan mal entendida- que a este libro lle sobraban trescentas páxinas como mínimo. Non teño nada en contra dos novelóns, pero si das repeticións sen xustificación, das obviedades e dos comentarios por parte da narradora protagonista que non fan falta ou, en todo caso, debería amosar o propio decorrer da narración.
Houbo algunha persoa que comentou que a novela enganchaba e non o dubido porque vai pola vixésimo quinta edición (non serei eu quen poña en solfa o gusto dos lectores) e, de feito, lina de seguido e sen maiores interrupcións, pero notando a cada pouco o que chiaba e facendo xestos de desgusto de cando en vez.
A ambientación está bastante ben conseguida, iso si, os datos históricos son cribles e o motivo principal é orixinal, pero ten que haber algo máis nun libro de máis de seiscentas páxinas.
Ningún comentario :
Publicar un comentario