Nunca me atraeu demasiado Elvira Lindo, se cadra influída pola opinión desfavorable que dela teñen os meus achegados máis próximos. Si, recoñezo que é unha debilidade de carácter, coma unha de tantas que nos conforman, pero así é a vida. Se non fose por Arume dos piñeiros probablemente non a tería lido, pero el soubo picarme a curiosidade, cousa que lle agradezo. Porque Lo que me queda por vivir é unha novela moi ben escrita, por momentos tenra, por momentos dun realismo case patético, por momentos incluso lírica. Non necesita Lindo seiscentas páxinas para plasmar a personalidade de Antonia; nunhas modestas duascentas sesenta e sete apáñase de marabilla para construir unha novela sólida, moi agradable de ler e na que se adiviña moita alma por parte da autora.
Ningún comentario :
Publicar un comentario