Tobi ou
Tobías é esta especie de raposiño que un bo día chegou á casa de Mollabao para quedar. Ao lado de
Dona e
Melas semella máis pequeniño do que é e, madía leva, moito máis áxil e etéreo; o seu corricar non ten nada que ver coa solidez e contundencia -mesmo pesadez, en comparanza- co das nosas cadelas. M, a nai de B, aínda tivo a ocasión de relacionarse con el, acaricialo e admirar a suavidade da súa pelaxe antes de ir perdendo devagar a capacidade de comunicarse con palabras. Agora só unha súbita ollada e un intento de sorriso, que a irmá de B sabe interpretar, fan que te decates de que te recoñeceu por un brevísimo intre, pero axiña volve caer no baleiro ou pecha os ollos esgotada polo esforzo.
Cando acudimos a
Teucro, a raíz da chamada, coidamos que o faciamos para despedila, pero non; do hospital mandárona de volta para a casa porque alí non podían -ou non querían- seguir coidándoa. Controladas as infeccións que levaron a ingresala con urxencia, só quedaba continuar a medicación na propia casa. Alí segue, sen moverse, sen falar, case se diría que sen sentir, pero iso ninguén o pode saber.
Ningún comentario :
Publicar un comentario