O meu tobo

Descubrín o meu tobo un bo día, cando nin Peke nin B me deixaron subir ao sofá (mamá xa tomara posesión dunha boa parte), pero alí estaba un marabilloso puf que ninguén usaba. Ollei para atrás un par de veces antes de decidirme a subir; comprobei que non había contraorde e, voilà, apodereime del. As sestas que boto alí anicada sábenme a gloria, aínda que ás veces necesito sentir a man de Peke sobre o meu lombo e vou onda ela para que me acaricie; se está durmida teño que insistir un pouco, pero case sempre consigo o que procuro. Á fin e ao cabo, Peke é máis branda cá manteiga.
B e Peke comentan de cando en vez que son a dona máis dona da casa porque fun a única que nacín aquí, pero sospeito que mamá -ela si que se chama Dona- ten máis dereitos ca min. Non me queixo, eh!, porque me tratan moi ben e algunha vez fan a vista gorda ante as miñas trasnadas. Non me dan moito de comer -cousa que me amola unha barbaridade- por culpa da veterinaria; seica ao estar operada podo engordar en exceso e Peke é moi estricta con ese tema. Claro que, como a horta é grande, fago descubrimentos estupendos, como aquela vez que comín unha toupeira. Estaba rica, ummmmm!, pero que mal me sentou.