Coñecín a existencia literaria de Thierry Jonquet a través de Noemí, gran afeccionada á novela negra e semellantes -á parte de excelente comentarista de literatura-, cuxas recensións incitan a cometer o pecado de ler. Cheguei así a Tarántula, novela curta (135 páxinas na edición do Círculo de Lectores) que se devora nunha tarde e deixa un pouso duradeiro. Axiña capta o interese e a atención do lector, quen non pode menos que sorprenderse a medida que vai coñecendo as reviravoltas desta intricada historia.Digo o de pouso duradeiro porque xa hai algún tempo que a lin e aínda lembro a sensación de abraio que me enchía cando cerrei o libro: a mesma que sinto agora ao lembralo.
Aínda que non me teño por unha gran amante das truculencias (outros opinan o contrario), a verdade é que esta historia, narrada desde varios puntos de vista, amosa o pracer da vinganza levada a cabo con paciente habelencia e unha crueldade até certo punto xustificada. Por iso pon a pel de galiña e estarrece o ánimo.
4 comentarios :
bueno, estou algo retirada das novelas dende hai un tempo, pero sempre que paso por aquí, pégame a gana... e hoxe aínda máis!
(cambiaches o formato dos comentarios?... ou parécemo a min?)
Cambiei, cambiei; mellor dito: cambiáronmo. Estaba farta dos outros.
De nada, maestra. Estoy encantada de difundir perniciosos virus negros por el mundo. Ahora anímate con el resto de la obra de Jonquet. Besos mil.
Publicar un comentario