Dúas caras

Este é o acceso ao miradoiro da Garita, un penedo desde que o que se albisca un panorama impresionante. Eu nunca subín por eses chanzos porque son prudente e realista, non porque me asuste o ascenso, senón a baixada. O camiño que leva ata alí, cruzado por corredoiras, atravesa o monte cheo de piñeiros e eucaliptos, carballos, loureiros, castiñeiros e corticeiras en diferente proporción. As leiras que o conforman pertencen a distintos donos que limpan ou non de cando en vez a broza que se vai acumulando ao longo do ano. Non debería chocar ver unha acabada de rozar a carón doutra cuberta de fentos murchos e outras malezas. Algúns puxeron letreiros prohibindo botar lixo, pero xa se sabe que a prohibición dun particular non serve para nada -a pesar de que estea no seu perfecto dereito- cando non hai cancelas nin vixilantes. Somos bastantes os que levamos a pasear os cans e vemos as porcalladas que certa xente deixa en calquera recanto; ás típicas bolsas azuis e latas de refrescos, cómpre engadir botellas de plástico, colchóns, sofás, cascallos de obras, sanitarios rotos... E non faltan anacos de papel de prata, xiringas, condóns, merda humana co seu correspondente papel hixiénico, medicamentos caducados...
Cómpre andar con coidado e con mil ollos; non me gustou nada que Dona saíse dun pequeno clareiro sacudindo a pata e dela se desprendese unha xiringa sen protección, nin que Melas, de cativa, tragase un condón usado, nin que de cando en vez se afasten de nós para comer ás agachadas a devandita merda humana malia saber que non deben facelo. Son animais e non teñen moito sentidiño cando toca manter a boca pechada. Para iso estamos nós, os humanos, para intentar protexelas do que poidamos. E o monte, quen protexe o monte?